Ψυχανάληση.

Δεν κοροιδεύω τον εαυτό μου γιατί δεν είμαι σαν τους άλλους.
Εγώ είμαι μια άλλη, μια διαφορετική από εσένα, απο αυτόν και
απο εκείνον.
Δεν είμαι έτσι όπως θέλουν να είμαι, δεν κάνω αυτό που θέλουν.Ξέρεις γιατί?
Γιατί εγω ξυπνάω με διαφορετικές ηλιαχτίδες στο πρόσωπο μου.
Δικός μου είναι ο ήλιος σήμερα.
Κανείς δεν θα πάρει τον ήλιο μου. Κανείς δεν θα πάρει τον οξυγόνο μου.
Κανείς δεν το εμποδίζει αυτό,εκείνο και το άλλο.
Μια άλλη είμαι, μια διαφορετική άλλη.
Δεν έχω περιορισμούς. Ή μήπως έχω?
Έχω!Μια σταλίτσα!-Κρυμμένη μέσα μου από δήθεν, ψεύτικα προσωπάκια,
μάγκες τις νύκτας, ερωμένες τις καρέκλας, μάγγισσες του μυαλού, ακριβών υφασμάτων,
στρουμπουλών κυριών, αγνώστων επώνυμων, διψασμένων χορτασμένων κουλτουριάρικων ανθρώπων. Ποιοι άραγε είναι αυτοί? Ούτε τους ξέρω.Ούτε θέλω να τους μάθω.
Θεότρελλοι είναι όλοι αυτοί. Κυνηγούν μια δόση ευτυχίας ξεστομίζοντας στην ""υγειά σας!""
Πάντα το αναρωτιούμουν!
Μεθυσμένοι, αλκοολικοί,straight,gay,bi,lesbians ξεχασμένοι στο πότο, γεμίζοντας τα ποτήρια  τους χωρίς σταματήμο,με μυρωδιά φτηνού ποτού και καπνού κάνουν ευχή "Στην υγειά μας"

Αλλά εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους.
Και τι τους θέλω τους άλλους!?
Και γιατί να θέλω τους άλλους?
Τι μου προσφέρουν οι άλλοι?
Αφού εγω δεν είμαι σαν τους άλλους!

Κόκκινη Γόβα.

Είναι νύκτες που μας κάνουν πιο μελαγχολικούς.
Είναι κάποιες νύκτες σαν αυτές που νιώθουμε την απουσία του άλλου.
Η ώρα ή εξαντλείται γρήγορα ή πολύ αργά.
Παλιά ξεθωριασμένα μπλουζάκια  από την πολύ χρήση τους.
Κάτι κόκκινα παπούτσια που μου είχες κάνει δώρο κάποτε και δεν τα φοράω μήπως τα καταστρέψω.
Ένα κόσμημα από εσένα, χαρισμένο σε μένα από κάποια παλιά επέτειο μας.
Τώρα ξέχασα και τη μέρα που σε γνώρισα. Πότε άραγε ήταν που σε γνώρισα? Πως ήμουν εκείνη τη μέρα? Ήμουν όμορφη? Σε κοίταξα κατάματα! Μόνο αυτό θυμάμαι αλλά  έχει περάσει καιρός..

Μια μέρα μόνο θυμάμαι.. εκείνη που έφυγα
Εκείνη τη μέρα που κατάστρεψα την σχέση μας.
Εκείνη την μέρα που άλλαξα παπούτσια.Έτσι είναι. Σαν τα παπούτσια.
Επιλέγεις το σωστό μέγεθος που θα είναι κατάλληλο να το χρησιμοποιήσεις
και στις λύπες και στις χαρές.
Ψάχνεις το σωστό χρώμα γιατί εκείνο θα σε ακολουθά και θα σε γεμίζει παντού-
μετα ψάχνεις να βρεις πόσο άνετο είναι στο πόδι σου - γιατί ξέρεις πως ένα παπούτσι είναι σαν μια σχέση-το θες όσο πιο άνετο μπορείς-να μην δυσανασχετείς και να κάνεις σωστά βήματα.

Παπούτσια στο δρόμο,
χιλιάδες παπούτσια,
χιλιάδες άνθρωποι να ψάχνουν
για ταίρι.

Κοκκινα, πρασινα,
μαύρα, μπλε,
διάφορα,
μικρά,μεγάλα,
ψηλά,χαμηλά,
μοντέρνα,απλά

Πολλά και διαφορετικά.
Ο καθένας με την επιλογή του.
Αλλά...

Συγγνώμη που θα στο πω μετά απο καιρό.
Δεν επέλεξες το σωστό μέγεθος για μένα.
Θα με κατάστρεφες πριν τα καταστρέψω αυτά τα καταραμένα κόκκινα παπούτσια...

Βουβή κραυγή.

Πάντα σου άρεσε να καθόμασταν σ΄ αυτό το παγκάκι,
εκεί όπου γνωριστήκαμε
εκεί που κάναμε όνειρα,
εκεί όπου με πρωτοφίλησες.

Πηγαίναμε πριν ο ήλιος μας αποχαιρετίσει
και πάντα μου έλεγες να βλέπω μπροστά
πότε πίσω μου.
Μόνο μπροστά να βλέπω.

Αρκετές φορές ήμουν περίεργη και ήθελα να δω τι μου έκρυβες.
Δεν ήξερα γιατί μου το απαγόρευες.
"Μπροστά" μου λεγές.
Μπροστά!

Πέρασε ο καιρός, πέρασε ο χρόνος,
πέρασαν κατί μήνες και εσύ άδοξα έφυγες από κοντά μου.

Εξακολουθούσα να πηγαίνω στο παλιό παγκάκι της πλατεία,
εκεί που σου άρεσε να με πηγαίνεις σχεδόν κάθε μέρα
Άναβα ένα τσιγάρο, το έπινα για εσένα και έφευγα.

Πέρασε ένας χρόνος από τότε που αποφάσισες να φύγεις.
Ναι το αποφάσισες!
Γιατί εμένα δεν με ρώτησες ποτέ σου αν θέλω να φύγεις.
Έτσι και εγω αποφάσισα από μόνη μου να το ξενυκτήσω,
άλλωστε θα ήταν το τελευταίο μου τσιγάρο που θα έπινα για εσένα,
τώρα θα σε άφηνα να ηρεμήσεις.

Είδα τον ήλιο να με αποχαιρετάει
γύρισα και πίσω και ας ένιωθα το θυμό σου.

Ναρκομανείς να χτυπάνε ενέσεις
Κοριτσάκια ανίκανα να σταθούν στα πόδια τους
ξαπλωμένοι, μεθυσμένοι, πεθαμένοι από σκόνη,
μαύρα κουτάλια τριγύρω, φόβος, τρόμος,πόνος,
αβοήθητες ψυχές στα πεζοδρόμια.

Τρομοκρατήθηκα όταν το διαπίστωσα..
Η αλήθεια μερικές φορές είναι πίσω μας όχι μπροστά μας.

Αντίο ψυχή μου,αντίο.

Κάποιοι στίχοι.

Ανθρωπάκια μη φοβάστε στη βροχή.
Στο νερό πάντα επιπλέουν πτώματα και φελλοί.

Λήτης.

Τσιγάρα.

Τρέμω ολόκληρη και ψάχνω δρόμους να ξεφύγω.
Σε βλέπω με την άκρια του ματιού μου και ξυπνάνε αναμνήσεις μέσα μου-
άλλοτε γλυκές και άλλοτε στιγμές πόνου και απελπισίας.
Είναι καλοκαίρι και μέσα μου είναι τόσο σκοτεινά-μουντά και απάνθρωπα.
Ένα στυλό να είχα!
Ένα τεράστιο στυλό να επέλεγα στο χάρτι της ζωής μου, το πιο σπουδαίο...τους ανθρώπους!

Τσιγάρα ατέλειωτα,
κόσμος να πεινάει,
κόσμος να φοβάται,
κόσμος να ξενυχτάει σε μπαράκια μαζί με μια άγνωστη φιγούρα της βραδιάς.

Τσιγάρα ατέλειωτα
παρακολουθώντας διάφορετικούς κόσμους σε κάθε πλευρά της πόλης

Ατέλειωτα είναι τα τσιγάρα
όπως και οι ανθρώποι!
Κάποια είναι βαρετά και δεν μπορείς να τα αντέξεις
και κάποια ελαφριά για να μπορεί ο οργανισμός σου να ικανοποιείται.


Εκατομμύρια επιλογές, εκατομμύρια ανθρώποι.
Στο τέλος όμως της ημέρας  πολεμάς με το πάθος και το εγω σου.

Δύσκολη η επιλογή.
Μπορείς?

Είναι

Είναι που θέλω να πατήσω το κουμπί του διακόπτη
να εξαφανίσω άτομα και καταστάσεις.

Είναι που θέλω να ξυπνήσω θέλωντας να είμαι εγώ
χωρίς εσάς.

Ψεύτικα, πρόχειρα και απλά
σαν ένα κακοφτιαγμένο αστείο.

Μη λυπάσαι πλέον για όσα έζησες.
Να τα θυμάσαι.

Είναι και αυτά ένα κομμάτι από εσένα-ένα κομμάτι από
το πάθος σου και από τη ζωντάνια, τι άραγε να υπάρχει μετά απο αυτό?
Τι έραγε είναι αυτό?

Είναι που θέλω πολλά. Και θα στα πω κάποια στιγμή.