Ισοβίτης στο σκοτάδι.

Είχα ανοίξει τα μάτια μου διστακτικά και τότε ο εφιάλτης
έγινε πραγματικότητα!
Η απουσία σου ήταν εκεί.
Ανέγγιχτα όλα...
Χωρίς δεύτερη σκέψη...
Κουκουλώθηκα κάτω από τα σκεπάσματα και ούρλιαζα σαν μανιακή.
Οι κραυγές με την συνοδεία των λυγμών μου, διέκοπταν την αναπνοή μου.
Σκοτείνιασε θαρρείς τότε ο ουρανός.
Σκεπάστηκα με μαύρα σύννεφα.
Πόσο με χαρακτηρίζει το μαύρο χρώμα-αν μπορώ να το ονομάσω χρώμα-...
Τώρα είναι αλλιώτικα εδώ.
Όλα διαφορετικά!
Οι τοίχοι με εμποδίζουν.
Θέλω να βγω στους δρόμους να σε αναζητήσω...
Και τώρα ο καλύτερος μου φίλος θα είναι ο εαυτός μου- ενώ πάλεψα τόσο πολύ να τον εξοντώσω.
Έχασα τα βήματα μου.
Πρέπει να ξαναρχίσω από την αρχή..
Μα είναι τόσο δύσκολο.
Σαν μία δοκιμασία.
Άραγε τι θα κερδίσω στο τέλος...;