Βρόντηξα κάποιες ιδέες από τις πολυπόθητες ζωές μου.
Αρκέστηκα στο σινεμά και σε βρομισμένες πατάτες μιας γνωστής αλυσίδας.
Έγινα κυνική.
Ξεπέρασα τον εαυτό μου.
Η αγάπη δεν μετριέται μόνο σε μια νύκτα.

Οι πληγές που αφήνει δεν απαλύνονται στις πατάτες ,ούτε σε αμερικάνικες ταινίες.

Κάποτε σε περίμενα να ρθεις πίσω.

Κάποτε ήσουν λαχτάρα.

Τ'ωρα επαψα.

Δεν έχω ούτε καν την ψευδαίσθηση της αναμονής.

Κάποια θέματα έχουν τα όρια τους και εγω μπορώ να πω ότι ζω σε οριακά σημεία.
Κάποτε θέλω να ξεφύγω, να ξεμπλέξω, όλα να τα ξανα απαλύνω.
Ο πόνος πλεον δεν μετριέται σε πετραδάκια, ούτε σε σταγονίτσες - το παρελθόν που έχεις πίσω σου, σε "σπάζει" και σε λυγίζει με ευκολία.
Ενα μέρος υπάρχει για τον καθένα.
Κάπου θα πάει - κάπου θα κρυφτεί, κάπου θα καταλήξει.

Ίσως σε μια ζεστή αγκαλιά ή σε ένα μέρος κρυφό.

Φοβός είναι η στιγμιαία ή η διαρκής πλάνη.

Τα μυστικά μας είναι τα κεφάλαια της ζωής μας και ο πόνος η αιτία των δακρύων μας.

Νομίζω πως έχω ξεχάσει. Ότι έγινα ένας ξένος.

Χάθηκαν και τα όμορφα απογεύματα - που μύριζαν αλάτι και νερό.

Τέλειωσαν όπως όλοι οι άλλοι - με μια καθημερινότητα να τους κουβαλάει στην πλάτη.

Τελείωσε και η αισιοδοξία των πραγμάτων.

Άλλοι ξεχνάνε και κάποιοι έχουν την ικανότητα να πετάνε.

Και σ΄ αυτό το κλουβί που αναγκαστικά τραγουδώ, κανείς δεν μπορεί να μ΄ ακούσει.

Ένα θέατρο βουβό.

Να μη μιλάμε.

Να μη πονάνε.

Να τα πνίγουμε

και στις αρρώστιες μας να καταλήγουμε.

Τσιγάρα.

Το κάθε σκαλοπάτι έχει δυσκολίες.

Το αναπόφευκτο κομμάτι της ιστορίας, είναι σαν προγραμματισμένη επανάληψη από επιτυχημένη παλιά σειρά - δεν θα παύει να υπάρχει αλλά ούτε θα παύουν να μας το υπενθυμίζουν.

Κι αφού έχω παρατηρήσει ότι όσο "πιάνουμε"από λεπτομέρειες ξεφεύγω από κάθε είδος ελπίδας, κάθε είδος ύπαρξης των πραγμάτων και των ανθρωπίνων δυνατοτήτων.

Κάποιοι από εμάς παρασέρνονται σε αυταπάτες - κάποιοι εμάς δεν παύουν να ξεχνούν τα γεγονότα.

Αν ένα γεγονός αλλάζει την κοινωνική μας τάξη, την ιστορία μας, τις αλληλεπιδράσεις μας, τις σχέσεις μας ή και τον ίδιο μας εαυτό - τότε δεν μπορώ να τοποθετηθώ αν δεν γνωρίζω το ιστορικό υπόβαθρο.

Τώρα με βλέπω που μιλάω και χαμογελάω σαν άνθρωπος χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις. 

Όχι πως μου προκαλούν διέγερση οι γνώσεις που μας τοποθετούν στο μυαλό μας από νιάναρα ως ενήλικες - μιλάω για κάποιες άλλες γνώσεις - κάποιες γνώσεις που τις γεύεσαι αλλού.

Έτσι το μόνο που μου έχει απομείνει από τον δρόμο - είναι τα τσιγάρα.

Τα τσιγάρα δεν προκαλούν θάνατο - θάνατο προκαλούμε εμείς στα τσιγάρα

Μπορούμε να σβήνουμε σχέσεις, φιλίες, γνωριμίες.

Τα αρχίζουμε με φωτιά και τα τελειώνουμε με καπνό.