Τσιγάρα.

Το κάθε σκαλοπάτι έχει δυσκολίες.

Το αναπόφευκτο κομμάτι της ιστορίας, είναι σαν προγραμματισμένη επανάληψη από επιτυχημένη παλιά σειρά - δεν θα παύει να υπάρχει αλλά ούτε θα παύουν να μας το υπενθυμίζουν.

Κι αφού έχω παρατηρήσει ότι όσο "πιάνουμε"από λεπτομέρειες ξεφεύγω από κάθε είδος ελπίδας, κάθε είδος ύπαρξης των πραγμάτων και των ανθρωπίνων δυνατοτήτων.

Κάποιοι από εμάς παρασέρνονται σε αυταπάτες - κάποιοι εμάς δεν παύουν να ξεχνούν τα γεγονότα.

Αν ένα γεγονός αλλάζει την κοινωνική μας τάξη, την ιστορία μας, τις αλληλεπιδράσεις μας, τις σχέσεις μας ή και τον ίδιο μας εαυτό - τότε δεν μπορώ να τοποθετηθώ αν δεν γνωρίζω το ιστορικό υπόβαθρο.

Τώρα με βλέπω που μιλάω και χαμογελάω σαν άνθρωπος χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις. 

Όχι πως μου προκαλούν διέγερση οι γνώσεις που μας τοποθετούν στο μυαλό μας από νιάναρα ως ενήλικες - μιλάω για κάποιες άλλες γνώσεις - κάποιες γνώσεις που τις γεύεσαι αλλού.

Έτσι το μόνο που μου έχει απομείνει από τον δρόμο - είναι τα τσιγάρα.

Τα τσιγάρα δεν προκαλούν θάνατο - θάνατο προκαλούμε εμείς στα τσιγάρα

Μπορούμε να σβήνουμε σχέσεις, φιλίες, γνωριμίες.

Τα αρχίζουμε με φωτιά και τα τελειώνουμε με καπνό.