Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2013

Φοβός είναι η στιγμιαία ή η διαρκής πλάνη.
Τα μυστικά μας είναι τα κεφάλαια της ζωής μας και ο πόνος η αιτία των δακρύων μας.
Νομίζω πως έχω ξεχάσει. Ότι έγινα ένας ξένος.
Χάθηκαν και τα όμορφα απογεύματα - που μύριζαν αλάτι και νερό.
Τέλειωσαν όπως όλοι οι άλλοι - με μια καθημερινότητα να τους κουβαλάει στην πλάτη.
Τελείωσε και η αισιοδοξία των πραγμάτων.
Άλλοι ξεχνάνε και κάποιοι έχουν την ικανότητα να πετάνε.
Και σ΄ αυτό το κλουβί που αναγκαστικά τραγουδώ, κανείς δεν μπορεί να μ΄ ακούσει.

Ένα θέατρο βουβό.
Να μη μιλάμε.
Να μη πονάνε.
Να τα πνίγουμε
και στις αρρώστιες μας να καταλήγουμε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

31 Αυγούστου.

 Ακριβώς απέναντι στην αγανάκτηση της ιδόμορφης ζωής μας, ανταποκρινόμαστε στο άκουσμα κάθε κελαιδίσματος. Ακριβώς απέναντι στο ιστορικό τέλ...