Α ρε κατάντια!
Εσείς που το "παίζετε" και τάχα αναρχικοί - Έσεις που λυσσάτε για τα "δίκαια" της ζωής, σαν φασίστες φέρεστε σε συντρόφους που έχουν σκύψει για λίγο στην ζωή.

Α ρε κατάντια.,,
Εσείς που δεν δέχεστε την καταστολή,
Είστε τα σκατά των σκατών σας και party έχει γίνει η ανέχειά σας.
Αίμα πίνετε πολεμώντας το διαφορετικό.
Λειτουργείτε διπλωματικά κι ας το γνωρίζετε στα κρυφά.

Κρίνετε τα πιο "κάτω" μυαλά..που ίσως αυτά να έχουν ανθρωπιά.
Α ρε κατάντια..

Σε πορείες μπλέκεστε.
Φυλλάδια μοιράζετε.
Μα η καθημερινότητά σας,
είναι Φραπέ, τάβλι και μαστούρα
και για αγώνες σαν μιλάς
παίρνεις ύφος διανοούμενο,
σαν να τα έχεις ζήσει όλα αυτά
και χαίρεστε με περηφάνια στην καρδιά.

Αφού έχεις χτυπήσει δύο μπάτσους στα πλευρά,
μολότωφ έφτιάξες,
με άδεια χέρια έμεινες
Ανάρχας το είδες ξαφνικά.
Α ρε που καταντήσαμε τώρα πια..

Ακόμη και τα ρούχα που φοράς, το φραπέ που αγαπάς,
το τάβλι που κάποτε συντροφικά νικάς,
και η μαστούρα που σου έχει φυτευτεί στα μυαλά,
είναι όλα εμπορικά.

Μην μου το παίζεις, αδελφέ μου
και τάχα καλά,
ότι είσαι αναρχικός,
όταν δεν ξέρεις να ζεις με τραγικό ρυθμό.
Λίγο να κρυώσεις μου φωνάζεις την "Μαμά"
τσάι να φτιάξει για να είσαι αμέσως καλά.

Παράπονα μην κάνεις τώρα πια.
Στο σύστημα αυτό που δεν γουστάρεις να σε κυβερνά,
τους βοηθάς πολύ καλά.
Κι αν ονειρεύεσαι επαναστάσεις κτλ κτλ.
Κρίμα που στο λέω..
Όλα είναι σε βόλεμα τώρα πια..
Κι αν εξακολουθείς να ονειρεύεσαι την επανάσταση αυτή?
Φίλε μου.. Άραγε θα ήσουν εκει?
Θα δεχόσουν να έτρωγες το ξύλο της ζωής?
Να σε ρημάξουν, να σε εξευτελίσουν και εσύ να πολεμάς σαν αγωνιστής?
Ή μήπως θα είχες κρυφτεί, από του μπάτσου την στολή?

Α ρε που καταντήσαμε πια..
Να βλέπεις την Αναρχία, σαν μόδα να ξεφτά..
Α ρε που καταντήσαμε πια...
Να το βλέπουν όλοι ανάρχες από το πουθενά.
Αγωνιστές του πληκτρολογίου, έχετε γίνει ένα με τα σκατά.

Τώρα που γυρίζω τις σελίδες, δεν τις τσαλακώνω απλά - τις σκίζω με μανία.
Τώρα που αγόρασα  αυτό το καινούργιο βιβλίο με τις ολόασπρες σελίδες,
νιώθω απέραντη χαρά που θα καθίσω σε μια γωνιά να γράψω τις σκέψεις μου.
Τώρα είσαι ένα πάθος φλογερό  - με κάνεις να χαμογελώ.
Τώρα είσαι εσύ, και κανείς άλλος.
Θέλω να μετατρέψω νύκτες και  τις μέρες με το πινέλο.
Θέλω να σε βλέπω μέσα στα μάτια και να μου χαμογελάς.
Θέλω να είσαι εσύ και μόνο εγώ.
Κανείς άλλος να παίρνει μέρος σε όλο αυτό.
Κι ας κρατήσει λίγο, τόσο λίγο, μια στιγμή τόσο μικρή.
Θα θυμάμαι απλά την δική σου αγκαλιά.
Όλος ο τρόπος που με χειρίζεσαι όταν παίρνεις το χέρι μου σφικτά.
Τώρα δεν έχει άλλον πια στα όνειρα τα δικά μας.
Κανείς δεν θα επεμβεί.
Ούτε καν εσύ, που μου την σπας και με τρελαίνεις ότι ακόμα εσένα ζητώ.
Δεν θέλω κανένα πια, μόνο εσένα, ακούς βρε χαζό?

Tα μάτια μου δακρύζουνε.Όλα θέλουυν το χρόνο τους.
Γύρω μου ντύνεται η φύση στα καλοκαιρινά
και εγώ  έχω χειμώνα  στην καρδιά.
Δεν θα το ξαναζήσω...
Όχι.. Όχι ποτέ ξανά δεν θα τα καταφέρω.
Ήταν μια στιγμούλα, τόσο δα
μα δεν το άντεχα όλο αυτό.
Και τώρα βρίσκεσαι στην διαδικασία να τα κάνεις όλα όμορφα.
Να μαγευτείς από κάτι ή από κάποιον.
Μερικές φορές "πιάνεσαι" από την υπομονή.
Αλλά ούτε αυτή δεν κάνει σωστά την δουλειά της.

Τότε τα μάτια παίρνουν φωτιά.
Αστράφτουν από ευτυχία.
Δεν ξέρεις από που ήρθε, αλλά ήρθε.
Δεν ξέρεις τι είναι αυτό, αλλά μπορεί ήδη να το γνωρίσεις.
Επικοινωνείς με τις λίγες σου κουβέντες και τα πολλά αγγίγματα.
Η σιωπή κάπου-κάπου μπορεί να σπάσει..
Η αμηχανία που βρίσκεται γύρω σου προμηνύει την ηρεμία της ψυχής σου.
Δεν ξέρει όμως τι είναι αυτό.
Ίσως να είναι η χαρά κρυμμένη μέσα στην στάχτη...
Σαν μία φυλακή που ανοίγει και δεν είσαι προετοιμασμένος για το αύριο.
Και έσυ όλο μου το έλεγες..
Ότι το φως θα σε εξευτελίσει.
Θα σε κάνει να δεις χρώματα στον ουρανό.
Τα ουράνια τόξα θα εξαντλήσουν το στομάχι σου και θα βγει ένας καινούργιος εαυτός.
Θα χορεύεις, θα υπάρχεις, θα σηκωθείς στα πόδια σου...
 και ενώ η μοίρα παίζει παράξενα παιχνίδια.
εσύ την ικετεύεις ότι δεν θέλεις τίποτα.
Είσαι αρνητική.
Εϊσαι σκυφτή.
Μην δουν τα μάτια σου, που ζητάνε τα άνθη.
Αλλά "Η αγάπη θα 'ρθει".

Η Άνοιξη έφθασε..
Κάποιοι φθάνουν και κάποιοι φεύγουν.
Έτσι είναι οι άνθρωποι..
σαν τις μέρες που ξεγλιστρούν, σαν τις εποχές που μας χαζογελούν.
Τίποτα το καινούργιο, τίποτα που να μην γνωρίζω.
Μπούχτισα και από την σκόνη που έχει μαζευτεί στην ατμόσφαιρα.
Όπως το είπες,έγινε.
Όπως έγινε το είχες πει.
Και το είχα πει απόψε σε ένα γνωστό που καθόταν δίπλα μου, δεν θυμάμαι καν ποιος ήταν..
Ο Αλέξης ήταν? Ο Νίκος? Όποιος κι αν ήταν με έβλεπε στα μάτια όταν του έλεγα ότι πρέπει να συναρμολογηθώ ξανά - να ζωντανέψω μέσα μου ψυχικά.
Σαν αρπακτικά όλοι τους, θέλουν να πάρουν κάτι από την ψυχή σου - να την κλειδώσουν σε ένα βάζο και να σε κοροιδεύουν ότι μπορούν να σε χειριστούν χωρίς να βγάλεις άχνα από το ρημαγμένο στόμα σου...
Δεν θέλω να πω και τίποτα.
Έχω να φυλάξω μέσα στις τσέπες μου κάποιες αναμνήσεις.
Έτσι ζουν και οι άνθρωποι, με τις ομορφες θύμησες του μυαλού.
Έτσι καταντήσαμε.
Να κάνουμε πλάκα στον εαυτό μας.
Έτσι καταντήσαμε...

Tώρα που είσαι μακριά και τελειώσαν όλα με εμάς, νιώθω απέραντι χαρά.
Τώρα που δεν σε βλέπω τόσο συχνά,
η ψυχή μου ηρεμά.
Φύγε, φύγε μακριά να μην σε ακούω ούτε που μιλάς.
Χρόνο δεν έχω να χάσω με εσένα τώρα πια.
Σε ξεπλένω τόσα απλά, από το σώμα μου
και ότι με εσένα συνδέεται αντικειμενικά.

Τα πράγματα ήταν καλύτερα
από την ώρα που μου είπες "Γεια",
δεν ξαφνιάστηκα
δεν  γούσταρω να σε έχω ξανά,
χρόνο αγοράκι μου, δεν έχω
να χάσω μαζί σου ποτέ ποτέ ξανά
πιο καλά περνάω τώρα
χωρίς εσένα να μου
τρυπάς τα μυαλά.

Ανασφάλιες και όλα αυτά τα παθητικά,
να βρεις κοριτσάκια να τα πουλάς.
Εμένα μην με ξαναενοχλήσεις  ούτε λεπτό,
έχω την ζωή μπροστά.

Σε φτύνω στα μούτρα γιατί γουστάρω
και για συγγνώμη ούτε που γυρνάω,
Σε πετάω από το σπίτι, μαζί με τα αντικειμένα σου,
να ψάξεις άλλη να ακούει τα χαζά σου,
και άντε
Γεια, μην με ενοχλήσεις ποτέ ξανα! :)

Kάποια χάδια σκοτώνουσε..κάμνουν σε σαν μωρό που ζητά το γνώριμο συναίσθημα.
Κάπκοιες σκέψεις απούσιάζουν που το μυαλό σου τζαι γίνεσαι ένα
με τις αλήθειες του σώματός σου...
Ένα ζητήσω συγγνώμη για ότι εσκέφτηκά τζαι έκαμα.
Οι μέρες ένεν όπως παλιά. Λείπεις μου.
Τζαι μερικές φορές οι σκέψεις πηγαίνουν πιο γλίορα που τα γεγονότα.
Γι αυτό λαλώ σου. ότι μου λείπεις.. τζαι συγγνώμη.
Συγγνώμη για τις αμηχανίες μου. για τις απαισιοδοξίες μου, για τις φωθκιές μου,
για τις παύσεις μου, για τα μισά μου, για τα τίποτά μου.
Τζαι συγγνώμη, που εν ξυπνάς χωρίς να με βλέπεις μες στα μάθκια.
Συγγνώμη που οι μέρες σου ένεχουν ουσία...
Συγγνώμη τζαι στον εαυτό μου που εν άλλαξα τις σόλες των παπουτσιών μου,
τζαι εφθορκάσαν, τζαι πατώ χαμέ, τζαι πονώ.. Πονώ πολλά!
Πονώ άμαν φεύκω αθόρυβα.
Πονώ που σε φιλώ,
που σε κρατώ σφικτά,
που σε κοιτώ στα μάθκια,
που μου χαμογελάς,
που σε γουστάρω,
που απουσιάζω,
που τα μετατρέπω,
που τα αφήνω,
που τα ξιάνω,
που δεν είμαι ο εαυτός μου.
Πονώ πολλές φορές.. αλλά εν τζαι δείχνω το..
Έν θα έχουν τζαι αξίες οι μέρες μου ρε γαμώτο τζαι τούτο σκοτώνει με,
τζαι ενθα μπορώ ούτε καν να σε βλέπω διαφορετικά.
Τρίζει τζαι η πόρτα τζαι ξιπάζει με ότι μερικές φορές είτε έρκεσαι έιτε φεύκεις. Τζαι ένιξερω τζαι ήντα συναίσθημα να νιώσω..
Τζαι είσαι τόσο όμορφος...τόσο όμορφος που μ΄ αγαπάς διαφορετικά.
Αλλά συγγνωμη, για τις
ενστάσεις μου,
τις μαύρες μου,
τις νύκτες μου,
τις αποστάσεις μου,
τις σιωπές μου,
τις αναπάντητές μου,
τις απουσίες μου...

Τζίνο τον τζαιρό που ούλλα εκυλούσαν σαν το νερό,
τζαι ήσουν ευτυχισμένος εσχέρετουν η ψυσχή μου....
που εν ελάλες τζαι πολλά. - Τζίνο τον τζαιρό που τα μάθκια σου ήταν
γεμάτα χρώματα.
Τωρά βλέπω το που κλαίεις τζαι τα δάκρυα σου πκιάνουν φωθκιά,
τζαι το δέρμα σου αλλοιώνεται.
Κάφκεσαι μέσα σου.. γίνεσαι θόρυβος σιωπηλός,
που η έκρηξη σου μετατρέπεται σε πόνο.
Βουράς να φύεις τζαι αρρωστένεσαι.
Λαλείς μου για τον κόμπο που έσχεις μέσα σου
τζαι ζητάς εξήγηση τζαι εγώ ένιξερώ πολλά να σου πω.
Εν σε κατηγορώ που θέλεις να σε χαιδεύκουν όπως το μώρο,
που ζητάς νερό που πηγή,
που θέλεις να φκάλεις φτερά,
να ερωτεύκεσαι σαν τον πελλό.
Άλλα έππεσες τζαι εποχή που τα λουρκά σφύγγουν..
τζαι ο έρωτας έμεινε σαν παραμύθι
που λίοι το πιστεύκουν...
Έχασαν το νόημα, τζαι γυρεύκεις εξηγήσεις..
Μα εγώ εν σε κατηγορώ..