Τζίνο τον τζαιρό που ούλλα εκυλούσαν σαν το νερό,
τζαι ήσουν ευτυχισμένος εσχέρετουν η ψυσχή μου....
που εν ελάλες τζαι πολλά. - Τζίνο τον τζαιρό που τα μάθκια σου ήταν
γεμάτα χρώματα.
Τωρά βλέπω το που κλαίεις τζαι τα δάκρυα σου πκιάνουν φωθκιά,
τζαι το δέρμα σου αλλοιώνεται.
Κάφκεσαι μέσα σου.. γίνεσαι θόρυβος σιωπηλός,
που η έκρηξη σου μετατρέπεται σε πόνο.
Βουράς να φύεις τζαι αρρωστένεσαι.
Λαλείς μου για τον κόμπο που έσχεις μέσα σου
τζαι ζητάς εξήγηση τζαι εγώ ένιξερώ πολλά να σου πω.
Εν σε κατηγορώ που θέλεις να σε χαιδεύκουν όπως το μώρο,
που ζητάς νερό που πηγή,
που θέλεις να φκάλεις φτερά,
να ερωτεύκεσαι σαν τον πελλό.
Άλλα έππεσες τζαι εποχή που τα λουρκά σφύγγουν..
τζαι ο έρωτας έμεινε σαν παραμύθι
που λίοι το πιστεύκουν...
Έχασαν το νόημα, τζαι γυρεύκεις εξηγήσεις..
Μα εγώ εν σε κατηγορώ..