Η Άνοιξη έφθασε..
Κάποιοι φθάνουν και κάποιοι φεύγουν.
Έτσι είναι οι άνθρωποι..
σαν τις μέρες που ξεγλιστρούν, σαν τις εποχές που μας χαζογελούν.
Τίποτα το καινούργιο, τίποτα που να μην γνωρίζω.
Μπούχτισα και από την σκόνη που έχει μαζευτεί στην ατμόσφαιρα.
Όπως το είπες,έγινε.
Όπως έγινε το είχες πει.
Και το είχα πει απόψε σε ένα γνωστό που καθόταν δίπλα μου, δεν θυμάμαι καν ποιος ήταν..
Ο Αλέξης ήταν? Ο Νίκος? Όποιος κι αν ήταν με έβλεπε στα μάτια όταν του έλεγα ότι πρέπει να συναρμολογηθώ ξανά - να ζωντανέψω μέσα μου ψυχικά.
Σαν αρπακτικά όλοι τους, θέλουν να πάρουν κάτι από την ψυχή σου - να την κλειδώσουν σε ένα βάζο και να σε κοροιδεύουν ότι μπορούν να σε χειριστούν χωρίς να βγάλεις άχνα από το ρημαγμένο στόμα σου...
Δεν θέλω να πω και τίποτα.
Έχω να φυλάξω μέσα στις τσέπες μου κάποιες αναμνήσεις.
Έτσι ζουν και οι άνθρωποι, με τις ομορφες θύμησες του μυαλού.
Έτσι καταντήσαμε.
Να κάνουμε πλάκα στον εαυτό μας.
Έτσι καταντήσαμε...