Τώρα που γυρίζω τις σελίδες, δεν τις τσαλακώνω απλά - τις σκίζω με μανία.
Τώρα που αγόρασα  αυτό το καινούργιο βιβλίο με τις ολόασπρες σελίδες,
νιώθω απέραντη χαρά που θα καθίσω σε μια γωνιά να γράψω τις σκέψεις μου.
Τώρα είσαι ένα πάθος φλογερό  - με κάνεις να χαμογελώ.
Τώρα είσαι εσύ, και κανείς άλλος.
Θέλω να μετατρέψω νύκτες και  τις μέρες με το πινέλο.
Θέλω να σε βλέπω μέσα στα μάτια και να μου χαμογελάς.
Θέλω να είσαι εσύ και μόνο εγώ.
Κανείς άλλος να παίρνει μέρος σε όλο αυτό.
Κι ας κρατήσει λίγο, τόσο λίγο, μια στιγμή τόσο μικρή.
Θα θυμάμαι απλά την δική σου αγκαλιά.
Όλος ο τρόπος που με χειρίζεσαι όταν παίρνεις το χέρι μου σφικτά.
Τώρα δεν έχει άλλον πια στα όνειρα τα δικά μας.
Κανείς δεν θα επεμβεί.
Ούτε καν εσύ, που μου την σπας και με τρελαίνεις ότι ακόμα εσένα ζητώ.
Δεν θέλω κανένα πια, μόνο εσένα, ακούς βρε χαζό?