Γροίλιες.

Κάτω από τις γροίλιες του εαυτού μου, κοίταζω υπομονετικά το κορμί μου.
Το φως χτυπάει το πρόσωπο μου και μου θυμίζει που και που την ζωή που υπάρχει εκεί έξω.
Άμοιρη γυναίκα σε αποκαλούσα.
Σε χαίδευα με λουλουδάκια μήπως ξεχαστείς για τα μεγάλα παραμυθάκια.
Άμοιρη γυναίκα σε αποκαλούσα και το φως γίνοταν αυτόματα σκοτάδι.
Μήπως δεν δω την ζωγραφιά σου;
Μήπως δεν δω την ομορφιά σου;
Κάτω από τις γροίλιες στέκομαι.
Δεν θυμίζω σε τίποτα αυτή την άμοιρη γυναίκα.
Το κορμί μου λύγισε.
Η ψύχή μου φύτρωσε.
Κάτω από τις γροίλιες.
Για στάσου..
Δεν υπάρχουν γροίλιες!