Πτώμα.

Μη... Μη σου λέω!Μην ανοίξεις την πόρτα.
Θα με δεις εκεί..
Άτονη ...
Χωρίς ίχνος σκιών.

Είμαι εδώ, ξαπλωμένη στο κρεβάτι, να μετρώ
τις παιχνιδιάρικες μου ανάσες.

Τα δάκτυλά ακουμπάνε το πρόσωπο μου, με αδιαφορία, αρχίζοντας να
εξερευνώ τις ρυτίδες που εμφανίστηκαν δειλά - δειλά.
Το κορμί μου το νιώθω αδύνατο. 
Υποψιάζουμε ότι κάποιος με έχει δέσει τόσο σφικτά που δεν μπορώ να μετακινησω το σώμα μου!

Ουρλίαζω! Κανείς δεν με ακούει!

Τα πόδια μου πονάνε.. νιώθω τα σχοινιά να σφηνόνουνται απειλητικά στο δέρμα μου.
Κάτι μπύρες βλέπω στο πάτωμα!
Η μυρωδιά είναι αηδιαστική. 
Σαν πτώμα μου μυρίζει...

Πτώμα ήμουν εκείνο το βράδυ, όταν είδα αυτό το εφιαλτή.
Πτώμα!
Πτώμα έγινα για εσένα αλλά ποτέ δεν το κατάλαβες..

Ακουμπούσα τα χέρια στον τοίχο και έψαχνα τρόπους να σκαρφαλώσω.
Το τηλέφωνο χτυπούσε συνεχώς - είχα αρχίσει να ακούω το κουδούνισμα της πόρτας σαν τον τηλέφωνο ή το τηλέφωνο σαν το κουδούνισμα της πόρτας;
Δεν θυμάμαι - δεν θυμάμαι.  Δεν θέλω να θυμάμαι.
Πτώμα είμαι για εσένα, τι δεν καταλαμβένεις;

Είμαι γυμνή.. Είμαι γυμνή στο πάτωμα.
Μυρίζομαι τα χνάρια σου.
Ναι ναι.. Εδώ περπάτησες.
Να να και το στυλό σου! Μήπως το χρειάζεσαι;
Α μπα! Ούτε εμένα δεν χρειάζεσαι.
Πιο πέρα βλέπω την γραβάτα σου.
Σου είπα εκατομμύριες φορές ότι αυτή η γραβάτα δεν σου ταίριαζει.
"Η αγαπημένη μου¨" μου έλεγες.
Εγω ήθελα να είμαι η αγαπημένη σου ρε γαμώτο.
Όχι η γαμημένη σου γραβάτα.
Όχι ρε γαμώτο...

Τέσσερις πήγε πάλι..

Πτώμα είμαι..

Γιατί δεν είσαι εδώ;
Κλείσε μου τα μάτια να πάω στο καλο.