Για αγάπη ψάχνω πια.

Στο τραπέζι τα δάκτυλα μιλούν.
Τα βλέμματα είναι ξαφνικά.
Κρύβουν μυστικά.
Αλλά κανεις δεν μιλά.
Το φαγητό τους τρών σιωπηλά.
Μα κάποτε ήταν η αγάπη τους η παλιά.
Τις Κυριακές να τρων συχνά να κουβεντιάζουν
σαν παιδιά.

Ο έρωτας έχει πάψει να τους γελά
και φοβάμαι ότι είναι άγνωστοι πια.

Στην μέση κάθομαι - τους κοιτώ
και μου μοιάζουν
σαν ζωγραφιά που δεν έχει νόημα πια.
Τα χρώματα έγιναν μουντά
κι ούτε μολύβια δεν έχω για συντροφιά
να τους ζωγραφίσω ξανά
να θυμηθούν την αγάπη που έκτισαν
εκείνη την χρονιά, όταν τους είδα
να χορεύουν την μπαλάντα
στην πλατεία της γειτονιάς.

Φοβάμαι ότι είναι άγνωστοι πια.
Κι ας μου λένε ότι η αγάπη είναι το παν
και αυτό είναι που μετρά.

Σε βλέπω ρε Αλέξη που χαμογελάς
μα ξέρω ότι πολύ πονάς
γι αυτό που συμβαίνει μέσα στην ζωή σου πια.
Πονάς ρε Αλέξη, πονας!
Μα δεν φεύγεις.
Μένεις εκεί να πολέμας.
Να θυμάσαι εκείνη την χρονιά
στην πλατεία της γειτονιάς, να μου λες
ότι στα μάτια της είδες τόσο βαθυά
που γεννήθηκε ο έρωτας εκείνος
που κάνει την καρδιά να χτυπάει
τόσο δυνατά σαν να τρέχεις
σε αγώνα που θησαυρο νικάς.

Και εσύ ρε Χαρά ούτε καν τον κοιτάς.
Φοβάσαι ότι ο έρωτας είναι για μικρά παιδιά.
Φοράς την ρομπά της γιαγιάς και είσαι σκληρή
που όλους τους μειώνεις τόσο συχνά.
Κοίτα τον για μια φορά και δε στα μάτια τι σου ζητά.
Να τον αγαπάς και ταξίδια του έρωτα να τον πας.
Να τον χαιδεύεις στα μαλλιά και φιλιά να μην παύεις να
του δίνεις καθημερινά.
Κοίτα τον ρε Χαρα;
Κοίτα τον έστω μια φορά.
Χαρά θέλει να του δώσεις
στην καρδιά και ο Αλέξης περιμένει
από το στόμα σου να βγει "Αγάπη μου είσαι καλά;"

Στο τραπέζι τρώμε μηχανικά
τα ποτήρια τσουγκρίζουμε στην Υγειά
μα τα χαμόγελα δεν υπάρχουν πια.