Kάποια χάδια σκοτώνουσε..κάμνουν σε σαν μωρό που ζητά το γνώριμο συναίσθημα.
Κάπκοιες σκέψεις απούσιάζουν που το μυαλό σου τζαι γίνεσαι ένα
με τις αλήθειες του σώματός σου...
Ένα ζητήσω συγγνώμη για ότι εσκέφτηκά τζαι έκαμα.
Οι μέρες ένεν όπως παλιά. Λείπεις μου.
Τζαι μερικές φορές οι σκέψεις πηγαίνουν πιο γλίορα που τα γεγονότα.
Γι αυτό λαλώ σου. ότι μου λείπεις.. τζαι συγγνώμη.
Συγγνώμη για τις αμηχανίες μου. για τις απαισιοδοξίες μου, για τις φωθκιές μου,
για τις παύσεις μου, για τα μισά μου, για τα τίποτά μου.
Τζαι συγγνώμη, που εν ξυπνάς χωρίς να με βλέπεις μες στα μάθκια.
Συγγνώμη που οι μέρες σου ένεχουν ουσία...
Συγγνώμη τζαι στον εαυτό μου που εν άλλαξα τις σόλες των παπουτσιών μου,
τζαι εφθορκάσαν, τζαι πατώ χαμέ, τζαι πονώ.. Πονώ πολλά!
Πονώ άμαν φεύκω αθόρυβα.
Πονώ που σε φιλώ,
που σε κρατώ σφικτά,
που σε κοιτώ στα μάθκια,
που μου χαμογελάς,
που σε γουστάρω,
που απουσιάζω,
που τα μετατρέπω,
που τα αφήνω,
που τα ξιάνω,
που δεν είμαι ο εαυτός μου.
Πονώ πολλές φορές.. αλλά εν τζαι δείχνω το..
Έν θα έχουν τζαι αξίες οι μέρες μου ρε γαμώτο τζαι τούτο σκοτώνει με,
τζαι ενθα μπορώ ούτε καν να σε βλέπω διαφορετικά.
Τρίζει τζαι η πόρτα τζαι ξιπάζει με ότι μερικές φορές είτε έρκεσαι έιτε φεύκεις. Τζαι ένιξερω τζαι ήντα συναίσθημα να νιώσω..
Τζαι είσαι τόσο όμορφος...τόσο όμορφος που μ΄ αγαπάς διαφορετικά.
Αλλά συγγνωμη, για τις
ενστάσεις μου,
τις μαύρες μου,
τις νύκτες μου,
τις αποστάσεις μου,
τις σιωπές μου,
τις αναπάντητές μου,
τις απουσίες μου...