Το ότι μπορώ να γράφω έτσι ώρες παρηγορεί με.
Λαλώ ότι έχω ακόμα λιη δύναμη για να μιλώ με λόγια ψυχής.
Κάθε μέρα που περνά  - περνά έτσι με ούλα της τα γαμώτο.
Έσχει τόσες μέρες που είμαι μες στο κρεβάτι...
Πονώ μέσα μου τζαι έξω μου.
Το πότε ένα περάσει τούτο ούλο.. εν θέμα χρόνου λαλούν ,αλλά εκουράστηκα΄.
Το κορμί μου εξασθένησε.΄Ένιξερω πως πρέπει να μετρώ.. αντίστροφα?
Εν ούλα ένας μικρός θάνατος. Έφτασα πολλές φορές σε σημείο να λαλώ τούτο ένει, ετέλειωσα.. έσβησα..
Ξέρω ότι τζιαμέ έξω έσχει μερικούς που γελούν τζαι εν σε νιώθουν..
Ότι ο πόνος σου εν για τζίνους αίσθημα λύπης.
Αλλά ως τζιαμέ.

Ως δαμέ ήταν!

Οι φίλοι μου δεν με κοιτάνε στα μάτια.
Φοβούνται να ακούσουν την πραγματικότητα.
Οι φίλοι μου δεν με κοιτάνε.
Φοβούνται τις αλήθειες.
Κάπου - κάπου τους συγχωρώ.
Συγχωρώ το βόλεμα της ψευδαίσθησης τους.
Βλέπω να κρέμονται από τα χείλη μου θέλωντας σωσίες και σωτήρες.
Ζητάνε όλο και περισσότερα.
Έχω στερέψει από λόγια.
Οι φίλοι μου δεν με κοιτάνε στα μάτια.
Τα μάτια τους θολώσανε και από ζήλια άλλους πλανέψανε.

Κοίτα πως γέρασαν αυτά τα πρόσωπα - Περίεργα σχήματα κάνουν - σου ζαλίζουν τα μυαλά.
Άκου τις καρδιές που σπάνε στα πατώματα και την σκόνη που περιμαζέυουν αυτά τα αθώα βλέμματα.
Μίλα για τα χέρια που διάπλατα ανοίχτηκαν και για κάποιους  χαράμισες.
Μη ντραπείς για τρένα που δεν πρόλαβες, για ανθρώπους που δεν υπολόγιζες.
Κοίτα όλα πως χορεύουν μέσα στο αγιάζι - στη βροχή - κι όλο ξέφρενα λικνίζονται σαν σκάρτη πουτάνας μιας στιγμής.
Οι ουσίες μας είναι ανούσιες.
Το κρασί δεν υποφέρεται. Οι επιλογές των χρωμάτων τους είναι στημένο παιχνίδι της κατάληξης μας ή της κατάπληξης μας.
Τα γιατί μας καθυστερούν. Δεν έχεις πολύ χρόνο. Το ρολόι σε καταδιώκει να ζήσεις τα λεπτά σου πριν εξαφανιστεί αλλή μια μέρα. Γίνεσαι ζωντόβολο. Περιφέρεσαι γύρω από το είναι σου - το στοιχειώνεις. Γελάς μαζί του. Κόβεις τα μαλλιά σου έχοντας την ευκαιρία να τα ξανά μεγαλώσεις. Είμαι σίγουρη πως θα τα κόψεις ξανά μέχρι το επόμενο καλοκαίρι.
Δεν αντέχεις το μακρύ μαλλί να πέφτει στον ώμο σου.
Μουρμουράς μέσα στους δρόμους.
Γράφεις κάτι στιχάκια που πανικοβάλει τον ίδιο σου τον εαυτό - σαν να πέφτεις από γκρεμό.
Το ξέρεις ότι είσαι ηλίθια. Το λες κάθε τόσο στον εαυτό σου. Να μ' αυτούς που έμπλεξες.
Πάρε τα χαστούκια σου.
Πάρε και τις ανάσες τους.
Κοίτα πόσο παιχνιδιάρα είναι η ζωή σαν γατί.
Κοίτα πόσο κρασί σου απέμεινε?.
Δώσε χαιρετίσματα στα αγόρια σου.
Μίλα.
Πες τους πως επιβιώνεις ακόμα.
Πως δεν φοβάσαι τίποτε πια.
Πως είσαι ελεύθερη σαν τα πουλιά.

Είναι το χτύπημα στην πλάτη που σε κάνει να βολευτείς.
Είναι τα χαμόγελα των παιδιών στο Λούνα Παρκ που σε πείθει ότι υπάρχει ελπίδα.
Είναι η σκουριά στο σίδερο που σε ταράζει.
Βλέπεις την φτήνια των ανθρώπων να πουλιέται σε προσφορά.
Βλέπεις τα ανείπωτα να ξεβράζουν.
Κάποιες φορές το μελάνι μου είναι μαύρο.. τόσο μαύρο που δεν καταλαβαίνουν τα γραφόμενά μου.
Η επανάσταση είναι η ορολογία του έρωτα.
Τα σώματα φθήρονται.
Οι καρδιές πονάνε.
Οι ψυχές είναι αναλυτικό και μη κομμάτι του εαυτού μας.
Προσπαθείς να βγεις έξω από την συνήθεια  - έξω από την ρουτίνα.
Δεν βλέπεις την Ηρώ πόσα κόκκινα πανιά έχει ράψει?
Τόσα κι αλλά τοσα έχει ράψει για την αγάπη της.

Ξεγελιέται τα Σάββάτα της.
Κάποτε ξεστομίζει κάνα δυο κουβεντούλες.
Δεν καταλαβαίνεις τι θέλει να πει αλλά έχει το βλέμμα του σοφού που σε πείθει να την ακούσεις.
"Αυτά κάνουν τα ακριβά τα χάδια."
"Αυτά σου δίνουν όταν όλοι ξυπνήσουν".
Η Ηρώ δεν ήταν στα καλά της τα ψυχοφάρμακα ήταν τα παιδιά της.

Κατάντησαν σαν ξένοι. Τον αγαπούσε λέει.
Είχε χαράξει στα δέντρα της γειτονιάς τα αρχικά του.
Ήθελε να δημιουργήσουν μια ουτοπία αλλά ο καιρός τα έφερε αλλιώς.
Η απειρία την σκότωσε.

Όλα μας σκοτώνουν. Η αντοχή δεν περισσεύει.
Τα πλάσματα φτωχαίνουν, οι αξίες διαμορφώνονται και η σιωπή έγινε συνήθεια.
Η τσίπα έγινε ξετσίπωτη.
Τα κοριτσάκια μετράνε τα χρονικά τους περιθώρια ξεσκονίζοντας τα ράφια τους .
Τα αγόρια θαυμάζουν τον φαλλοκρατισμό τους.
Η περιθωριακός και ο πατριαρχικός κόσμος καταργείτε σε συμφεροντολογικές στιγμές.
Όλα θέλουν αναθεώρηση.
Ακόμα και το Γιν Γιανκ.
Το πάνω - κάτω.
Η αγάπη - και το μίσος.

Αχ αγάπη μου.
Πως να σου πω για τα λόγια που δεν ειπώθηκαν και για τις πράξεις που δεν δημιουργήθηκαν..
Πως να σου πω για τους ανθρώπους που δεν έκλαψαν και μόνο στα κρυφά πόνεσαν..
Πως  να σου πω για τις πληγές και για όλες τις πυρκαγιές που άναψες..
Αχ αγάπη μου..
Πως να σου πω, πως σωπαίνουν τα πουλιά τον χειμώνα..
Πως πονάνε οι παλιές κούκλες των κοριτσιών
και τα ξεχασμένα αυτοκινητάκια των μικρών αγοριών..

Πάντα τις νύκτες γίνουνται αποκαλύψεις.

Μυρίζουν τα πτώματα που μακρυά τζαι οι σκέψεις παγώνουν μες στο μυαλό σου.

Πιστεύκουμε ότι τα παλιά εν τα ωραία που ζήσαμε τζαι ενθα ξαναέρτουν.

Πιστεύκουμε σε άλλοθι τζαι σε μαγεμένα τοπία.

Οι άνθρωποι επαναλαμβάνονται.

Επαναλαμβάνουν τα λάθη τους τζαι μερικές φορές πέφτουν στα πάθη τους που προσπαθούν να αποφύγουν.

Οι άνθρωποι εν απερίσκεπτοι.

Μπορούν να μετρήσουν πιο εύκολα τις δυστυχίες τους παρά τις ευτυχίες τους. 

Μπορούν πιο εύκολα να κλαφτούν παρά να σταθούν με αξιοπρέπεια στα πόθκια τους τζαι να ξεπεράσουν ένα γεγονός.

Θυμάμαι πολλές φορές τζίνον τον τύπο να κάθεται απέναντι μου πας στην θάλασσα τζαι να μου λέει ούλα τα παράπονα που έσχει για την ζωή του, ότι ούλα πιένουν του χάλια.. Τι θέλεις ρε άνθρωπε μου? Τι ζητάς που μένα? Να σου αλλάξω τις οπτικές σου γωνιές για να δεις τα πράματα τις ζωής σου διαφορετικά.. Τι να σου πω για την ζωή, τι να σου πω για τις κραυγές που κάνουν οι ψυχοπαθείς τι να σου πω για τα γέλια ενος μωρού τι να σου πω για όλα αυτά που έχουν ένα ολοκληρωτικό νόημα.

 Όσα αντίκρισα μπορώ να σου εξηγήσω τα υπόλοιπα είναι μπούρδες.

Δεν μπορώ να σου χρονομετρήσω τις στιγμές αλλά μπορώ να τις ντύσω με μουσική. 

Δεν μπορώ να κοιτάξω όλους τους ανθρώπους στα μάτια αλλά μπορώ να σου πω για τις ψυχές που μας εγκλωβίζουν.

Τι να σου πω ρε άνθρωπε για τα βλέμματα που πεθαίνουν κάθε τόσο.

Τι να σου πω για τις αγάπες που έλειξαν άδοξα.

Τι θες να σου πω για την ζωή.

Οι άνθρωποι επαναλαμβάνονται.

Θα συνεχίζουν να δημιουργούν και να επαινούν τα λάθη τους όπως την πρώτη φορά.

Θα μονολογούν σαν πρωταγωνιστές σε κάποιο θεατρικό έργο.

Θα φτύνουν αίμα και θα το ευχαριστιούνται.

Τι να σου πω για την επανάληψη των πραγμάτων?

Ειναι η αφορμή των ανθρώπων να μην προοδεύουν εσωτερικά,.. Να μην γαληνεύουν..

Στις τελευταίες συλλογικές νύκτες
στα τελευταία πανυγήρια που άγγιξαν τις σάπιες συνειδήσεις.
Σε όλα τα τελευταία ρε κουφάλες που δεν μετρηθήκαν κι γι αυτούς τους δήθεν που τάχα αγωνιστήκαν.
Ακούμε ώρες - ώρες τα τραγούδια από το ραδιόφωνα
και ταυτιζόμαστε σαν να τα έχουμε ζήσει όλα.
Πες τους ότι δεν γέρασα
απλά τους τα έχωνα.
Πες τους ότι στην μόδα χώθηκαν
και στα club βρήκαν τα έκτροπα.
Έτσι πήρα κουράγιο για να μη σας βλέπω στα μάτια.
αναρχισμό σας τον στρίβετε στο χόρτο
και στα μυαλά σας γίνετε το party του Ιούδα.
Ολίγον βολεμένος και τα συναφή,
έχω πάψει να δίνω παρακάλια για το κάθε τι και για την ασπρόμαυρη σας ζωή.
Έχω πάψει να μιλώ για καταραμένες μέρες και ιστορικές σφαίρες.
Στα μάτια μας είναι τα αγκάθια απο προλεταριους τρελούς και ερωτευμένους που τραγουδάνε για ότι φανερώνεται και ότι δεν συλλαμβάνεται.
Περιφρονώ τα γύρω μου, ότι λαμποκοπεί,
ότι μου τη σπάει
και στα ηνία - γρανάζια έχω βάλει
κάθε φορά που κάποιο δίκαιο γυρεύω
για όλα τα περιθωριακά,για όλα τα στημένα,
σε όλη αυτή την πνιγμένη συμφορά
για τα γαμημένα γραβατωμένα αφεντικά.
Οι ανάσες είναι βαριές όλα ακούγονται σαν κραυγες - σαν μικρές προσευχές.
Μα εδώ δεν πιάνουν οι τιμές.
Χαμηλό είναι το κόστος για τις εκκλησιές, στο κερί ψάχνεις να πραγματοποιήσεις τις ευχές.
Όμηρος στα χέρια ένος Θεού, που ίσως να φταίει που δεν είναι εδω,ούτε καν εκεί, ούτε πιο κάτω στην Αφρική.


Σε όλα τα καταραμένα συλλογικά κουρασμένα κορμιά που δεν άντεξαν και έπεσαν που δεν μάτωσαν αλλά έκλαψαν. Σε όλους τους φίλους τους συντροφικούς. Σε όλες τις νύκτες που είχαν φωτιές. Σε όλα αυτά που αν δεν ζήσεις δεν μπορείς να καταλάβεις και πολλά. Σε όλα αυτά που έχουν παλμό. Σε όλους αυτούς που δεν κουράζονται και ακόμη ψάχνονται.

 H προσπάθεια της νύκτας, μυρίζει αλλιώτικα.

Στα δάκτυλα σου έχεις κίτρινα σημάδια από τσιγάρο και τα βήματα σου είναι ασταθής.
Η ανάσα σου θυμίζει κάποια μικρά στέκια στην οδό Ναβαρίνου.
Η σκιά σου είναι μεγαλύτερη από άλλες φορές.
Περπατάς τόσο γρήγορα που το στομάχι σου κάνει περίεργες χειροτεχνίες.
Όλοι σε κοιτάνε.
Τα βλέμματα σε καρφώνουν.
Αλλά το ξέρεις.. η προσπάθεια της νύκτας είναι αλλιώτικη.
Εκεί στις αλάνες θυμάσαι τον Νίκο να πουλάει κασέτες και την
Μπέμπα να μην αφήνει τα μαύρα πουλιά να εγκλωβιστούν.
Σε αυτές τις γειτονιές όλα σου θυμίζουν μουσική.
Oι τοίχοι "μιλάνε" για ελευθερία, για δικαιώματα, για αφύπνιση.
Εδώ η ανησυχία για την ανησυχία δεν παύει ποτέ.
Η επανάσταση είναι ένας κρότος από σφαίρα.
Κάποιοι μιλάνε για οργή.
Κάποιοι έχουν σφάξει την Lifestyle σας ζωή.

Όταν μιλούν για αγανάκτηση,
μιλάτε για όλα τα κοσμικά.
Όταν μιλούν για γροθιές,
μιλάτε για λεφτά
Όταν μιλούν για φωτιές,
μιλάτε για αγορές.

Κάποιοι σώπασαν από ντροπή.
Δεν άνοιξαν το στόμα τους ποτέ ξανά
Είχαν φοβηθεί την ομορφιά της.
Έστειλαν προδοσία στα φιλαράκια
και υποταχθήκαν στα κόκκινα και μπλε
στρατιωτάκια.

Κάποιοι δεν μιλάνε πια.
Μόνο ένα Χρόνια Πολλά στις γιορτές,
έχουν ξεχάσει τι θα πει ζωή.
Συμβιβάστηκαν με σπίτια, ρόδες και
δυο - τρία σκυλιά στην μεγάλη τους αυλή.

Η νύκτα εδώ είναι αλλιώτικη.
Μιλούν τα φαντάσματα της πόλης.
Μιλούν οι αγωνιστές.
Μιλούν οι μουσικές.

Μιλούν όλα αυτά που κάνουν κάποια παιδιά να ξαγρυπνούν - Να ψάχνονται, να ονειρεύονται, να ταλαντεύονται.

Μιλούν... μιλούν.. μα κανείς από εσάς δεν φαίνεται να δίνει προσοχή.
Ένας κρότος φτάνει να αρχίσουν όλα από την αρχή.

Μπαρούτι να μυρίσει όλη Γη και τα αδέλφια να βγάλουν σπίθες για επανάσταση.

Μέσα σε τέσσερις τοίχους κλεισμένος προσπαθείς να έβρεις τα πόθκια σου να σηκωστείς.
Μέσα σε τούτους τους τοίχους η παρουσία των πλασμάτων αυξάνεται τζαι μειώνεται πολλά γλήορα.
Κάποτε τζαι οι τοίχοι εν πολλά καλοί. Βοηθούν σε να κάμεις πολλές επιλογές.. Ή να κρατηθείς πάνω τους σαν βεντούζα ή να πάρεις φόρα απότομη πάνω τους τζαι να ππέσεις χαμέ.
Τον τελευταίο τζαιρό εν ούλο ξεκαθάρισμα που υπάρχει γύρω μου.
Πάνω σε ανθρώπους κυρίως.
Οι ανθρώποι που εν τόσο μέσα στην ζωή σου τζαι οι ανθρώποι που προσπερνούν.
Οι ανθρώποι που κάποτε ήταν στην ζωή σου τζαι ακόμα ένει, ακόμα, τζαι αν δεν το ξέρουν.
Τζαι οι ανθρώποι που εν απλά άνθρωποι, γνωστοί, περαστικοί, άνθρωποι της μιας μέρας ή της νύκτας.
Ένθα μιλήσω άλλο για ανθρώπους. Ενα μιλήσω για στιγμές. Στιγμιαίες στιγμές.
Κανένας εν μπορείς να αρπάξει τις στιγμές σου.
Κανένας ενθα μπορεί να αρπάξει το γέλιο που σου εδημιουργήσαν.
Κανένας εν θα σου κλέψει το κλάμα που έκαμες τις νύκτες που επονούσες,
Κανένας εν θα σου κλέψει τίποτε.
Μες στα τραούθκια, μέσα στους τόπους μέσα στις γειτονιές, εν γεμάτο μυρωθκίες που τις στιγμές μας.
Τα πάντα ρέει.
Καλά τζαι κάμουν τζαι φεύκουν οι στιγμές.. που φεύγουν κάποιοι ανθρώποι.
Η στασιμότητα εν ο θάνατος της πνευματικής τζαι προσωπικής εξέλιξης.
Εν καλά που αφήνουμε στιγμές πίσω για να δημιουργήσουμε άλλες.
Ούλα εν για το καλύτερο.. φτάνει να μεν ζεις με τα παλιά, τα σκονισμένα, τα εξαντλημένα.
Φτάνει την νύκτα να κοιμάσαι με χαμόγελο.