Είναι το χτύπημα στην πλάτη που σε κάνει να βολευτείς.
Είναι τα χαμόγελα των παιδιών στο Λούνα Παρκ που σε πείθει ότι υπάρχει ελπίδα.
Είναι η σκουριά στο σίδερο που σε ταράζει.
Βλέπεις την φτήνια των ανθρώπων να πουλιέται σε προσφορά.
Βλέπεις τα ανείπωτα να ξεβράζουν.
Κάποιες φορές το μελάνι μου είναι μαύρο.. τόσο μαύρο που δεν καταλαβαίνουν τα γραφόμενά μου.
Η επανάσταση είναι η ορολογία του έρωτα.
Τα σώματα φθήρονται.
Οι καρδιές πονάνε.
Οι ψυχές είναι αναλυτικό και μη κομμάτι του εαυτού μας.
Προσπαθείς να βγεις έξω από την συνήθεια  - έξω από την ρουτίνα.
Δεν βλέπεις την Ηρώ πόσα κόκκινα πανιά έχει ράψει?
Τόσα κι αλλά τοσα έχει ράψει για την αγάπη της.

Ξεγελιέται τα Σάββάτα της.
Κάποτε ξεστομίζει κάνα δυο κουβεντούλες.
Δεν καταλαβαίνεις τι θέλει να πει αλλά έχει το βλέμμα του σοφού που σε πείθει να την ακούσεις.
"Αυτά κάνουν τα ακριβά τα χάδια."
"Αυτά σου δίνουν όταν όλοι ξυπνήσουν".
Η Ηρώ δεν ήταν στα καλά της τα ψυχοφάρμακα ήταν τα παιδιά της.

Κατάντησαν σαν ξένοι. Τον αγαπούσε λέει.
Είχε χαράξει στα δέντρα της γειτονιάς τα αρχικά του.
Ήθελε να δημιουργήσουν μια ουτοπία αλλά ο καιρός τα έφερε αλλιώς.
Η απειρία την σκότωσε.

Όλα μας σκοτώνουν. Η αντοχή δεν περισσεύει.
Τα πλάσματα φτωχαίνουν, οι αξίες διαμορφώνονται και η σιωπή έγινε συνήθεια.
Η τσίπα έγινε ξετσίπωτη.
Τα κοριτσάκια μετράνε τα χρονικά τους περιθώρια ξεσκονίζοντας τα ράφια τους .
Τα αγόρια θαυμάζουν τον φαλλοκρατισμό τους.
Η περιθωριακός και ο πατριαρχικός κόσμος καταργείτε σε συμφεροντολογικές στιγμές.
Όλα θέλουν αναθεώρηση.
Ακόμα και το Γιν Γιανκ.
Το πάνω - κάτω.
Η αγάπη - και το μίσος.