Μέσα σε τέσσερις τοίχους κλεισμένος προσπαθείς να έβρεις τα πόθκια σου να σηκωστείς.
Μέσα σε τούτους τους τοίχους η παρουσία των πλασμάτων αυξάνεται τζαι μειώνεται πολλά γλήορα.
Κάποτε τζαι οι τοίχοι εν πολλά καλοί. Βοηθούν σε να κάμεις πολλές επιλογές.. Ή να κρατηθείς πάνω τους σαν βεντούζα ή να πάρεις φόρα απότομη πάνω τους τζαι να ππέσεις χαμέ.
Τον τελευταίο τζαιρό εν ούλο ξεκαθάρισμα που υπάρχει γύρω μου.
Πάνω σε ανθρώπους κυρίως.
Οι ανθρώποι που εν τόσο μέσα στην ζωή σου τζαι οι ανθρώποι που προσπερνούν.
Οι ανθρώποι που κάποτε ήταν στην ζωή σου τζαι ακόμα ένει, ακόμα, τζαι αν δεν το ξέρουν.
Τζαι οι ανθρώποι που εν απλά άνθρωποι, γνωστοί, περαστικοί, άνθρωποι της μιας μέρας ή της νύκτας.
Ένθα μιλήσω άλλο για ανθρώπους. Ενα μιλήσω για στιγμές. Στιγμιαίες στιγμές.
Κανένας εν μπορείς να αρπάξει τις στιγμές σου.
Κανένας ενθα μπορεί να αρπάξει το γέλιο που σου εδημιουργήσαν.
Κανένας εν θα σου κλέψει το κλάμα που έκαμες τις νύκτες που επονούσες,
Κανένας εν θα σου κλέψει τίποτε.
Μες στα τραούθκια, μέσα στους τόπους μέσα στις γειτονιές, εν γεμάτο μυρωθκίες που τις στιγμές μας.
Τα πάντα ρέει.
Καλά τζαι κάμουν τζαι φεύκουν οι στιγμές.. που φεύγουν κάποιοι ανθρώποι.
Η στασιμότητα εν ο θάνατος της πνευματικής τζαι προσωπικής εξέλιξης.
Εν καλά που αφήνουμε στιγμές πίσω για να δημιουργήσουμε άλλες.
Ούλα εν για το καλύτερο.. φτάνει να μεν ζεις με τα παλιά, τα σκονισμένα, τα εξαντλημένα.
Φτάνει την νύκτα να κοιμάσαι με χαμόγελο.