Στις τελευταίες συλλογικές νύκτες
στα τελευταία πανυγήρια που άγγιξαν τις σάπιες συνειδήσεις.
Σε όλα τα τελευταία ρε κουφάλες που δεν μετρηθήκαν κι γι αυτούς τους δήθεν που τάχα αγωνιστήκαν.
Ακούμε ώρες - ώρες τα τραγούδια από το ραδιόφωνα
και ταυτιζόμαστε σαν να τα έχουμε ζήσει όλα.
Πες τους ότι δεν γέρασα
απλά τους τα έχωνα.
Πες τους ότι στην μόδα χώθηκαν
και στα club βρήκαν τα έκτροπα.
Έτσι πήρα κουράγιο για να μη σας βλέπω στα μάτια.
αναρχισμό σας τον στρίβετε στο χόρτο
και στα μυαλά σας γίνετε το party του Ιούδα.
Ολίγον βολεμένος και τα συναφή,
έχω πάψει να δίνω παρακάλια για το κάθε τι και για την ασπρόμαυρη σας ζωή.
Έχω πάψει να μιλώ για καταραμένες μέρες και ιστορικές σφαίρες.
Στα μάτια μας είναι τα αγκάθια απο προλεταριους τρελούς και ερωτευμένους που τραγουδάνε για ότι φανερώνεται και ότι δεν συλλαμβάνεται.
Περιφρονώ τα γύρω μου, ότι λαμποκοπεί,
ότι μου τη σπάει
και στα ηνία - γρανάζια έχω βάλει
κάθε φορά που κάποιο δίκαιο γυρεύω
για όλα τα περιθωριακά,για όλα τα στημένα,
σε όλη αυτή την πνιγμένη συμφορά
για τα γαμημένα γραβατωμένα αφεντικά.
Οι ανάσες είναι βαριές όλα ακούγονται σαν κραυγες - σαν μικρές προσευχές.
Μα εδώ δεν πιάνουν οι τιμές.
Χαμηλό είναι το κόστος για τις εκκλησιές, στο κερί ψάχνεις να πραγματοποιήσεις τις ευχές.
Όμηρος στα χέρια ένος Θεού, που ίσως να φταίει που δεν είναι εδω,ούτε καν εκεί, ούτε πιο κάτω στην Αφρική.


Σε όλα τα καταραμένα συλλογικά κουρασμένα κορμιά που δεν άντεξαν και έπεσαν που δεν μάτωσαν αλλά έκλαψαν. Σε όλους τους φίλους τους συντροφικούς. Σε όλες τις νύκτες που είχαν φωτιές. Σε όλα αυτά που αν δεν ζήσεις δεν μπορείς να καταλάβεις και πολλά. Σε όλα αυτά που έχουν παλμό. Σε όλους αυτούς που δεν κουράζονται και ακόμη ψάχνονται.