Δεν είμαι ποιητής.

Δεν είμαι συγγραφέας.

Είμαι ένα τιποτένιο οργανικό σύνολο.

Οι αναπνοές μου με βάρεσαν.

Τα μάτια μου ξέβαψαν.

Τώρα έγινα ένα κομμάτι του κόσμου.

Με διαβάζουν σαν να είμαι εγω.

Εγώ δεν ξέρω τι είμαι.

Χάνομαι μέσα σε λέξεις - μέσα σε παύσεις.

Τους κοιτάζω στα μάτια ψάχνοντας να βρω αλήθειες.

Χάνομαι μέσα στα ψέματά τους.

Σκούριασαν οι αγκαλιές τους.

Χόρεψαν τα πτώματα τους.

Όσα τραγούδια κι αν γράψω

όσο πόνο κι αν κεράσω
θα έχω πάντα στο νου
τα αστέρια δεν είναι για ευχές
είναι κατάρες των πικραμένων ενοχές.

Μη μιλάς όταν δεν ξέρεις τι μπορεί να προκαλέσεις σε μια καρδιά.
Μη ζητάς όταν δεν έχεις κουράγιο να δίνεις προκαταβολικά.
Μην αναζητάς όταν ο λόγος είναι για να καλοπερνάς.

Ο χρόνος δεν παγώνει
Δεν σταματά.
Σαν ρυάκι κατρακύλα.

Τα χρόνια μου με ρήμαξαν.
Οι ανθρώποι μου με πίκραναν
κι εγω ίσα που μίλησα.

Κοίτα την φτώχεια που προκάλεσες - σαν αλήτης της νύκτας ξόφλησες.
Κοίτα τα χάδια πως στέρεψαν - σαν τις τύψεις σου αφεθηκα.

Τώρα μη γυρνάς.
Μη μιλας.
Δεν ξέρεις τι θα πει μοναξιά.
Μη ζητάς αγάπες σαν παλιά.
Μη με κοιτάς.
Άλλαξα, πάλιωσα, χάλασα.
Μη με αναζητάς.
Ούτε τα χέρια σου μη τολμήσεις να απλώσεις ξανά.
Δεν είμαι εγώ που αντίκρησες την πρώτη φορά.
Πληγώθηκα από εσένα, ειλικρινά!

Η επανάληψη είναι μάθημα για πάθημα.
Ή πάθημα για μάθημα?

Η βούληση είναι αντικειμενικά η θέληση.
Η δύναμη είναι υπαρκτή σε γεγονότα που δεν υπάρχει η θέληση.
Οι λέξεις παίζουν δυναμικό ρόλο στην υπενθύμιση των αναμνήσεων.
Βομβαρδίζουμε τις αναμνήσεις μας με λέξεις.
Δεν θυμόμαστε την αίσθηση που μας προκαλούσαν οι στιγμές αλλά με την ευκολία να χρησιμοποιούμε τις λέξεις, θερμαίνομαι κάποια νεκρά φιλιά, κάποιες τολμηρές αγκαλιές, κάτι κόκκινα δειλινά.
Η Αμαλία δεν θυμάται αν αγάπησε.
Βάφτιζε αυτές τις στιγμές σαν ελαφρυντικό.
Την βοηθούσαν λέει να μη ξεχνάει την σημαντικότητα των ανθρώπων στην ζωή της.
Η σημαντικότητα είναι μια λέξη βομβαρδισμένη με αναμνήσεις. Αν το σημαντικό υπάρχει  την βαφτίζεις εξ ολοκλήρου με όλη της την τελετή, αν όχι, το σημαντικό, παύει να είναι τόσο σημαντικό όσο θεωρούμε, ή όσο θέλουμε να πιστεύουμε ότι εξακολουθεί να είναι αφού δεν υπάρχει στην ζωή μας.

Ένα έχω να πω.
Οι λέξεις είναι άτιμες.
Καθιστούν τους ανθρώπους βολευτικά βολεμένους.

Απόψε δεν θα μιλήσω για καμιά νεκρή αγάπη.
Για τις λέξεις που μας μπερδεύουν.
Για τους ανθρώπους που τρελάθηκαν.
Δεν θα μιλήσω για κανένα από αυτούς.
Δεν θα τους κάνω την χάρη - Ούτε καν θα τους αγκαλιάσω με όμορφες λέξεις!
Η πραγματικότητα είναι μπροστά μας.
Οι αναμνήσεις είναι απρόσωπες.
Μουντζουρώνονται τα πρόσωπα.
Αρχίζεις να μη θυμάσαι ούτε ήχους ούτε κινήσεις.
Ο δίσκος έχει κολλήσει σε ένα από τα παλιά αγαπημένα σου τραγούδια και επιμένεις να τον ακούς χωρίς κανένα νοήμα, με πλήρης εκνευρισμό γιατί είναι για πέταμα.

Έτσι είναι και οι αναμνήσεις - σαν δίσκος - σαν παλιός δίσκος- όταν τις θυμηθείς, υπάρχει ένα χαμόγελο στο πρόσωπό σου ή νοσταλγία ή πόνος ή όπιοδήποτε συναίσθημα - η ουσία των πραγμάτων είναι να μην γουστάρεις να ζήσεις ξανά την ίδια ανάμνηση - θα είναι εντελώς καταστροφική - εντελώς διαφορετική από την πρώτη φορά που την βίωσες αφού το παρελθόν της προσωπικότητάς σου δεν συμβαδίζει με το είναι του μέλλοντός σου.

Κλείνω τώρα.
Μη με βομβαρδίσουν οι λέξεις και βολευτώ.
Μη γίνω σαν εσένα που μισώ.

Τα παιχνίδια του μυαλού είναι σαν την ανάσα που δεν παίρνεις.
Οι ιστορίες εξαντλούν την ποίηση και οι στίχοι την ποίηση.
Είναι αμέτρητες φορές που ανακυκλώνεσαι.
Η επανάληψη του εαυτού σου σε βοηθάει να κοντραριστείς ή να αμυνθείς.
Δεν θα μιλήσω για σένα.
Η ιστορία μου τελείωσε.
Δεν θα μιλήσω για σένα.
Οι στίχοι μου αγανακτήσαν.

Βλέπω τα παιδιά μας στον κήπο.
Η Μαρία ψήλωσε κι ο Θανάσης μίλησε.
Η απουσία σου έγινε έντονη όσο και τα ερωτηματικά που τοποθετούσα κάθε νύκτα στο μαξιλάρι σου.
Δεν πολέμησες.
Ποτέ δεν είχες την δύναμη να πολεμήσεις.
Η εξουσία του βολέματος σου ήταν σαν την άχαρη ζωή σου.
Περνάω που και που από το σπίτι που μένεις. ΄
Η σιωπή με τρελαίνει.
Οι κλεφτές ματιές επιβεβαιώνει την αδυναμία μου.

Πάει τώρα, τέλειωσες.

Δεν θα μιλήσω για σένα.
Η ιστορία μου τελείωσε.
Δεν θα μιλήσω για σένα.
Οι στίχοι μου αγανακτήσαν.

Δεν στο είχα πει.

Το κράτησα μυστικό.
Ο σκύλος πέθανε.
Το ψάρι επιπλέει στην γυάλα.
Το γατί γέννησε γκριζόμαυρα κουτσούβελα.
Ο καφές μου είναι κρύος και πικρός.
Τα μαλλιά μου είναι μαύρα.

Δεν στο χω πει.
Το κράτησα μυστικό.
Άλλαξα σπίτι, αριθμό κι αυτοκίνητο.
Τις Κυριακές τις σιχαίνομαι.
Πέταξα τα παλιά παπούτσια.

Δεν στο χω πει.
Έχω αλλάξει.
Το προσπαθώ άλλωστε.
Δεν θέλω να σ' αγαπάω.
Όλα αλλάζουν.
Αλλάζουν οι όψεις των ανθρώπων.
Αλλάζουν τα βλέμματα.
Η αγάπη μεταλλάσσεται σαν σάπιο κρέας.
Μου θυμίζει το παιχνίδι που παίζαμε μικροί. Κάποιο φωνάζανε ¨"Φωτιά" και κάποιοι ¨"Κρύο".


Τα αντίο δημιουργήθηκαν για να τα ξεστομίζουμε.
Μερικά αξίζουν να τα φωνάζουμε δυνατά!

Δεν μ΄ αγαπάς.
Το ξέρω ότι δεν μ΄ αγαπας.
Κοίτα πως ταλαντεύομαι μέσα στις αδυναμίες μου.
Κοίτα πως χάνω τον έλεγχο.
Το σώμα μου ταίριαζε τόσο αρμονικά απάνω στο δικό σου.
Η αίσθηση των αισθήσεων σου με παρέσυρε.
Ήθελα να ήμουν όμορφη.
Να μη κοιτάζες καμιά άλλη!
Μόνο εμένα!
Δεν έμεινες εδώ.
Δεν άγγιξες την ουτοπία μου.
Το φως μου είναι σαν την μικρή ζωή σου.
Βρίζω τις τυχαίες στιγμές που σε γνώρισα και τις άτυχες που σε ερωτεύτηκα.
Βρίζω που δεν σε αντάλλαξα και για ένα πάθος τάχα στα ουράνια ανάσαινα.

Κάποια μέρα θα σε συναντήσω, χωρίς να πω κουβέντα θα στρίψω ένα τσιγάρο και θα καθίσω δίπλα σου, θα σου μιλάω ατελείωτες ώρες, που και που θα σε κοιτάζω στα μάτια, θα κρύβω όλα τα ερωτηματικά σαν να μην συνέβηκε ποτέ τίποτα.
Δεν θα σου κρατάω μούτρα. ΄
Θα σου χαμογελάω να ταράζω την αμηχανία μας.
Θα είμαι πλέον μια γνωστή, μια φίλη, μια καρδιακή.
Κοίτα πως καταλήξαμε κι από ένα μαύρο χειμώνα παρασυρθήκαμε.
Κοίτα τα πόδια μου, πόσο αδύναμα είναι.
Δεν μιλάς.
Ποτέ δεν μιλούσες.
Όταν ένιωθες ότι με έχασες, έτρεμες στην ιδέα να απορρίψεις τον ευατό σου.
Δεν σε χειροκρότησα για τις αδυναμίες σου, με χειροκρότησα για τις επιλογές μου.

Τώρα, δεν μιλάω ούτε εγώ.
Έπαψαν οι φωνές μου,έπαψαν οι κραυγές μου,.
Μη με ψάχνεις.
Με έχεις ήδη χάσει.

Τα δάκρυα με εξευτελίζουν.

Ο Γολγοθάς είναι τόσο μεγάλος που ζηλεύω το χώμα.
Θέλω να δώσω τα φιλιά μου στη φύση, έτσι, για αντάλλαγμα των καταστάσεων.
Έχουμε την εντύπωση ότι μπορούμε με δυο-τρία εντατικά μαθήματα να μάθουμε τους ανθρώπους.
Έχουμε την εντύπωση ότι θα είναι δίπλα μας στις χαρές και στις λύπες.
Έχουμε όλες τις εντυπώσεις και στο τέλος μας μένουν κάποιες καταπτώσεις.
Βλέπουμε κάτι ανόητα πλασματάκια να πιστεύουν στην αλλαγή συμπεριφοράς των ανθρώπων.
Χθες, είχα μια συζήτηση.
Για τους ανθρώπους που αγαπήσαμε- για τους ανθρώπους που πιστέψαμε ότι μας αγάπησαν, μα στο τέλος αποδείχθηκε ότι η συνήθεια, τιμωρεί τους θνητούς.
Τα ρούχα μου μετατράπηκαν σε κουρέλια.
Δεν νιώθω το κρύο - Νιώθω κάποια ζεστά χέρια να με καταβάλλουν.
Oi αποφάσεις του χρόνου ήταν μάταιες.
Ανυπόφορα τα πρώτα χάδια, τα πρώτα μάτια, όλα τα πρώτα.
Δεν θέλω ανθρώπους.
Θέλω αόριστες ιπτάμενες αύρες.

Θέλω ψυχούλες.