Τα δάκρυα με εξευτελίζουν.

Ο Γολγοθάς είναι τόσο μεγάλος που ζηλεύω το χώμα.
Θέλω να δώσω τα φιλιά μου στη φύση, έτσι, για αντάλλαγμα των καταστάσεων.
Έχουμε την εντύπωση ότι μπορούμε με δυο-τρία εντατικά μαθήματα να μάθουμε τους ανθρώπους.
Έχουμε την εντύπωση ότι θα είναι δίπλα μας στις χαρές και στις λύπες.
Έχουμε όλες τις εντυπώσεις και στο τέλος μας μένουν κάποιες καταπτώσεις.
Βλέπουμε κάτι ανόητα πλασματάκια να πιστεύουν στην αλλαγή συμπεριφοράς των ανθρώπων.
Χθες, είχα μια συζήτηση.
Για τους ανθρώπους που αγαπήσαμε- για τους ανθρώπους που πιστέψαμε ότι μας αγάπησαν, μα στο τέλος αποδείχθηκε ότι η συνήθεια, τιμωρεί τους θνητούς.
Τα ρούχα μου μετατράπηκαν σε κουρέλια.
Δεν νιώθω το κρύο - Νιώθω κάποια ζεστά χέρια να με καταβάλλουν.
Oi αποφάσεις του χρόνου ήταν μάταιες.
Ανυπόφορα τα πρώτα χάδια, τα πρώτα μάτια, όλα τα πρώτα.
Δεν θέλω ανθρώπους.
Θέλω αόριστες ιπτάμενες αύρες.

Θέλω ψυχούλες.