28 Δεκεμβρίου 1905
Βρετανία.
Μεγαλωμένη με περιορισμούς.
Μεγαλωμένη με αυθεντικότητα και πριγκιπική συμπεριφορά.
Γέννημα - θρέμμα υψηλής τάξης χωρίς χαρακτήρα -χωρίς μιλιά.
Έχω τρία παιδιά.
Ο αγαπημένος μου είναι ο Τζον - όχι πως δεν αγαπώ τα άλλα μου παιδιά, αλλά ο Τζον έχει κάτι από εμένα, κάτι από τα μάτια μου, την δυναμικότητα μου και το ανεξήγητο χιούμορ.
Μεγαλωμένη χωρίς πάθος - χωρίς συναισθήματα.
Κάθε πρωί, ζω και επιβραβεύω τον εαυτό μου που έχω μάθει να κεντώ τόσο γρήγορα, που έχω μάθει να διαβάζω και να γράφω χωρίς λάθος τονισμούς - χωρίς ορθογραφικά λάθη.
Ο άντρας μου είναι πολύ όμορφος και γοητευτικός, όχι όμως για εμένα, για τις υπόλοιπες γυναίκες.
Οι κρόταφοι του έχουν γίνει γκρίζοι και αυτό λένε ότι είναι γοητεία.
Η μόνη γοητεία που του αναγνωρίζω είναι ότι είναι ένας αξιότιμος πατέρας - ένας δυναμικός άντρας όπου μας προσφέρει την οικονομική ευχέρεια να ζούμε πλουσιοπάροχα.
Κατά τ' άλλα, είναι ένα τιποτένιο καθίκι - με προσδιορίζει σαν μια μηχανή στις ορέξεις του - σαν μια δούλα του σεξ - μερικές φορές προσκαλεί κι άλλες γυναίκες στο κρεβάτι -τσούλες του δρόμου - και εγώ πρέπει να λαμβάνω μέρος σε όλο αυτό το πανηγύρι.
Σε λίγες μέρες ο χρόνος θα μας αποχαιρετήσει.
Αυτός ο χρόνος θέλω να μου φέρει χαμόγελα, ψυχική γαλήνη και επίσης εύχομαι στις κόρες μου, μην έχουν την ίδια τύχη - ατυχία με εμένα μιας και ετοιμάζονται να παντρευτούν.
31 Δεκεμβρίου 1905
Βρετανία
Είχαμε οργανώσει μια υπέροχη τελετή στο σπίτι - είχαν μαζευτεί όλοι οι κύριοι και οι κυρίες της υψηλής κοινωνίας.
Έραψα ένα υπέροχο μαύρο φόρεμα με δαντέλα και είχα φορέσει το μαργαριταρένιο μου κολιέ, αυτό που μου είχε δώσει η μητέρα μου σαν κειμήλιο από την γιαγιά.
Η μαμά έλεγε πως της μοιάζω, ότι έχουμε την ίδια άτσαλη συμπεριφορά και τα ίδια καμώματα - αυτό όμως με ικανοποιούσε γιατί γνώριζα ότι η γιαγιά ήταν σπουδαίος άνθρωπος με πάθος.
Στην τελετή ήταν όλα όμορφα, όλα καθώς πρέπει, όλα στην εντέλεια!
Έξω χιόνιζε και η μουσική μας ορχήστρα άρχιζε να δίνει νότες χορού.
Ο άντρας μου σαν οικοδεσπότης με πήρε από το χέρι, το φίλησε, και δώσαμε ενθαρρυντικό βήμα στους υπόλοιπους καλεσμένους.
Όλα κυλούσαν αρμονικά, όλα όπως θα έπρεπε.
Ξαφνικά μας διέκοψε ένας κύριος και πρότεινε στον άντρα μου να χορέψει μαζί μου.
Είχα ενθουσιαστεί με διακριτικότητα γιατί είχα βαρεθεί να παριστάνω την τέλεια γυναίκα, την τέλεια ντάμα.
Τον λέγαν Τζορτζ, είχε πράσινα εκφραστικά μάτια και ένα υπέροχο χαμόγελο.
Μιλούσαμε κατά την διάρκεια του χορού και κάθε του λέξη που ξεστόμιζε ήταν σαν μια περιπετειώδης ιστορία.
Το άγγιγμα του ήταν ζεστό και ένιωθα μία τρυφερότητα προς στο πρόσωπό μου.
Δεν ξέρω πως έγινε - τι έγινε -
Δεν ξέρω πως βρεθήκαμε γυμνοί μέσα στο δάσος.
Δεν ξέρω πως παρασύρθηκα αλλά νομίζω πως έχω ερωτευτεί!
Δεν ντρέπομαι όμως γι αυτό.
Τον έρωτα δεν τον βίωσα ποτέ.
Τώρα νομίζω έχει έρθει η στιγμή!
Θα φύγω μαζί του...
02 Ιανουαρίου 1906
Έχω γράψει στον κάθε ένα γράμμα ξεχωριστά..
Ελπίχω τα παιδιά μου να με συγχωρέσουν.
Τους έχω εξηγήσει τα πάντα στο γράμμα.
Αφήνω πίσω όμως το κάθε "πρέπει" αυτής της κοινωνίας.
Αφήνω πίσω την ψεύτικη μου ζωή.
Πάω να ζήσω έντονα.
Ο έρωτας μου χτυπά την πόρτα και του έχω ανοίξει.
Τα μαζεύω όλα τώρα και φεύγω.
Φεύγω με χαμόγελο.
Φεύγω με αποφασιστικότητα.
Φεύγω όπως θα έφευγε ο κάθε ερωτευμένος - με θέληση!
Τα αφήνω όλα πίσω, γιατί η ζωή με περιμένει στην γωνιά και δεν πρόκειται να την στήσω.
Φεύγω, πάω να ζήσω!
Βρετανία.
Μεγαλωμένη με περιορισμούς.
Μεγαλωμένη με αυθεντικότητα και πριγκιπική συμπεριφορά.
Γέννημα - θρέμμα υψηλής τάξης χωρίς χαρακτήρα -χωρίς μιλιά.
Έχω τρία παιδιά.
Ο αγαπημένος μου είναι ο Τζον - όχι πως δεν αγαπώ τα άλλα μου παιδιά, αλλά ο Τζον έχει κάτι από εμένα, κάτι από τα μάτια μου, την δυναμικότητα μου και το ανεξήγητο χιούμορ.
Μεγαλωμένη χωρίς πάθος - χωρίς συναισθήματα.
Κάθε πρωί, ζω και επιβραβεύω τον εαυτό μου που έχω μάθει να κεντώ τόσο γρήγορα, που έχω μάθει να διαβάζω και να γράφω χωρίς λάθος τονισμούς - χωρίς ορθογραφικά λάθη.
Ο άντρας μου είναι πολύ όμορφος και γοητευτικός, όχι όμως για εμένα, για τις υπόλοιπες γυναίκες.
Οι κρόταφοι του έχουν γίνει γκρίζοι και αυτό λένε ότι είναι γοητεία.
Η μόνη γοητεία που του αναγνωρίζω είναι ότι είναι ένας αξιότιμος πατέρας - ένας δυναμικός άντρας όπου μας προσφέρει την οικονομική ευχέρεια να ζούμε πλουσιοπάροχα.
Κατά τ' άλλα, είναι ένα τιποτένιο καθίκι - με προσδιορίζει σαν μια μηχανή στις ορέξεις του - σαν μια δούλα του σεξ - μερικές φορές προσκαλεί κι άλλες γυναίκες στο κρεβάτι -τσούλες του δρόμου - και εγώ πρέπει να λαμβάνω μέρος σε όλο αυτό το πανηγύρι.
Σε λίγες μέρες ο χρόνος θα μας αποχαιρετήσει.
Αυτός ο χρόνος θέλω να μου φέρει χαμόγελα, ψυχική γαλήνη και επίσης εύχομαι στις κόρες μου, μην έχουν την ίδια τύχη - ατυχία με εμένα μιας και ετοιμάζονται να παντρευτούν.
31 Δεκεμβρίου 1905
Βρετανία
Είχαμε οργανώσει μια υπέροχη τελετή στο σπίτι - είχαν μαζευτεί όλοι οι κύριοι και οι κυρίες της υψηλής κοινωνίας.
Έραψα ένα υπέροχο μαύρο φόρεμα με δαντέλα και είχα φορέσει το μαργαριταρένιο μου κολιέ, αυτό που μου είχε δώσει η μητέρα μου σαν κειμήλιο από την γιαγιά.
Η μαμά έλεγε πως της μοιάζω, ότι έχουμε την ίδια άτσαλη συμπεριφορά και τα ίδια καμώματα - αυτό όμως με ικανοποιούσε γιατί γνώριζα ότι η γιαγιά ήταν σπουδαίος άνθρωπος με πάθος.
Στην τελετή ήταν όλα όμορφα, όλα καθώς πρέπει, όλα στην εντέλεια!
Έξω χιόνιζε και η μουσική μας ορχήστρα άρχιζε να δίνει νότες χορού.
Ο άντρας μου σαν οικοδεσπότης με πήρε από το χέρι, το φίλησε, και δώσαμε ενθαρρυντικό βήμα στους υπόλοιπους καλεσμένους.
Όλα κυλούσαν αρμονικά, όλα όπως θα έπρεπε.
Ξαφνικά μας διέκοψε ένας κύριος και πρότεινε στον άντρα μου να χορέψει μαζί μου.
Είχα ενθουσιαστεί με διακριτικότητα γιατί είχα βαρεθεί να παριστάνω την τέλεια γυναίκα, την τέλεια ντάμα.
Τον λέγαν Τζορτζ, είχε πράσινα εκφραστικά μάτια και ένα υπέροχο χαμόγελο.
Μιλούσαμε κατά την διάρκεια του χορού και κάθε του λέξη που ξεστόμιζε ήταν σαν μια περιπετειώδης ιστορία.
Το άγγιγμα του ήταν ζεστό και ένιωθα μία τρυφερότητα προς στο πρόσωπό μου.
Δεν ξέρω πως έγινε - τι έγινε -
Δεν ξέρω πως βρεθήκαμε γυμνοί μέσα στο δάσος.
Δεν ξέρω πως παρασύρθηκα αλλά νομίζω πως έχω ερωτευτεί!
Δεν ντρέπομαι όμως γι αυτό.
Τον έρωτα δεν τον βίωσα ποτέ.
Τώρα νομίζω έχει έρθει η στιγμή!
Θα φύγω μαζί του...
02 Ιανουαρίου 1906
Έχω γράψει στον κάθε ένα γράμμα ξεχωριστά..
Ελπίχω τα παιδιά μου να με συγχωρέσουν.
Τους έχω εξηγήσει τα πάντα στο γράμμα.
Αφήνω πίσω όμως το κάθε "πρέπει" αυτής της κοινωνίας.
Αφήνω πίσω την ψεύτικη μου ζωή.
Πάω να ζήσω έντονα.
Ο έρωτας μου χτυπά την πόρτα και του έχω ανοίξει.
Τα μαζεύω όλα τώρα και φεύγω.
Φεύγω με χαμόγελο.
Φεύγω με αποφασιστικότητα.
Φεύγω όπως θα έφευγε ο κάθε ερωτευμένος - με θέληση!
Τα αφήνω όλα πίσω, γιατί η ζωή με περιμένει στην γωνιά και δεν πρόκειται να την στήσω.
Φεύγω, πάω να ζήσω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου