Να που τα φόρτωσα όλα σε ένα μπλε αυτοκίνητο και έφυγα χωρίς να κοιτάξω πίσω - έτσι κι αλλιώς το πίσω μου φέρνει ταραχή.
Να που το κοντέρ έχει σημειώσει 140 χιλιόμετρα και δεν κοιτάω ούτε δεξιά ούτε αριστερά - ο δρόμος μου είναι μπροστά, είτε ευθύς είτε με στροφές.
Είχα σημειώσει 1 - 0 με την Ζωή!
Με είχε εξοντώσει από το πρώτο ημίχρονο της γέννησής μου - της πρώτης μου επαφής με την Μητέρα Γη.
Γεννήθηκα και χρωστούσα ήδη ένα προπατορικό αμάρτημα και ένα πρώτο κλάμα.
Γύρω μου όλα ήταν χαμός - ήμουν σαν μια εφεύρεση - σαν μια μαθηματική πράξη που είχε λυθεί - κι εγώ μωρό ακόμη, να έχω επίγνωση του προβλήματος μου - να έχω επίγνωση της διαφορετικότητας μου.
Έτσι από μικρή τα φόρτωνα όλα και έφευγα.
Όχι - όχι - καμία φυγή δεν με ικανοποιεί, καμία δυσκολία δεν με εξιτάρει να το βάζω στα πόδια -έχω θέμα όμως - έχω θέμα με την κανονικότητα - με τα κλουβιά - με τους ανθρώπους μηχανές - με τα συναισθήματα που δεν ειπώνονται και τις πράξεις που δεν υλοποιούνται.
Έχω θέμα με τα ζευγάρια που δεν γελάνε,
Με τα παιδιά που δεν παίζουν στα πάρκα.
Με τους ενήλικες που μεγαλώνουν.
Και με τους γέρους που γερνούν.
Έχω θέμα και με τον εαυτό μου - μου την δίνω τόσο πολύ που θέλω να βαρέσω το κεφάλι μου στο ίδιο μου το κεφάλι- μήπως βγει κάτι από μέσα - μήπως καταλάβω τι πάει λάθος με εμένα - μήπως έτσι καταλάβω γιατί είμαι τόσο ανήσυχο πνεύμα - τόσο ασυμβίβαστη σκέψη.
Μερικές φορές με κουράζει η ιδιορρυθμία μου, με κουράζουν οι διαφορετικές πτυχές μου - με κουράζει η στασιμότητα του κόσμου - με κουράζουν και όλοι αυτοί οι δήθεν ευτυχισμένοι - οι δήθεν ερωτευμένοι - οι δήθεν γνώστες του θέματος.
Με κουράζει οτιδήποτε φαίνεται κουρασμένο.
Χωρίς αντοχή.
Χωρίς ενέργεια.
Χωρίς πάθος.
Έτσι από μικρή τα φόρτωνα όλα και έφευγα.
Όχι - όχι - καμία φυγή δεν με ικανοποιεί, καμία δυσκολία δεν με εξιτάρει να το βάζω στα πόδια -έχω θέμα όμως
- έχω θέμα με την κανονικότητα
- με τα κλουβιά
- με τους ανθρώπους μηχανές
- με τα συναισθήματα που δεν ειπώνονται και με τις πράξεις που δεν υλοποιούνται!
Να που το κοντέρ έχει σημειώσει 140 χιλιόμετρα και δεν κοιτάω ούτε δεξιά ούτε αριστερά - ο δρόμος μου είναι μπροστά, είτε ευθύς είτε με στροφές.
Είχα σημειώσει 1 - 0 με την Ζωή!
Με είχε εξοντώσει από το πρώτο ημίχρονο της γέννησής μου - της πρώτης μου επαφής με την Μητέρα Γη.
Γεννήθηκα και χρωστούσα ήδη ένα προπατορικό αμάρτημα και ένα πρώτο κλάμα.
Γύρω μου όλα ήταν χαμός - ήμουν σαν μια εφεύρεση - σαν μια μαθηματική πράξη που είχε λυθεί - κι εγώ μωρό ακόμη, να έχω επίγνωση του προβλήματος μου - να έχω επίγνωση της διαφορετικότητας μου.
Έτσι από μικρή τα φόρτωνα όλα και έφευγα.
Όχι - όχι - καμία φυγή δεν με ικανοποιεί, καμία δυσκολία δεν με εξιτάρει να το βάζω στα πόδια -έχω θέμα όμως - έχω θέμα με την κανονικότητα - με τα κλουβιά - με τους ανθρώπους μηχανές - με τα συναισθήματα που δεν ειπώνονται και τις πράξεις που δεν υλοποιούνται.
Έχω θέμα με τα ζευγάρια που δεν γελάνε,
Με τα παιδιά που δεν παίζουν στα πάρκα.
Με τους ενήλικες που μεγαλώνουν.
Και με τους γέρους που γερνούν.
Έχω θέμα και με τον εαυτό μου - μου την δίνω τόσο πολύ που θέλω να βαρέσω το κεφάλι μου στο ίδιο μου το κεφάλι- μήπως βγει κάτι από μέσα - μήπως καταλάβω τι πάει λάθος με εμένα - μήπως έτσι καταλάβω γιατί είμαι τόσο ανήσυχο πνεύμα - τόσο ασυμβίβαστη σκέψη.
Μερικές φορές με κουράζει η ιδιορρυθμία μου, με κουράζουν οι διαφορετικές πτυχές μου - με κουράζει η στασιμότητα του κόσμου - με κουράζουν και όλοι αυτοί οι δήθεν ευτυχισμένοι - οι δήθεν ερωτευμένοι - οι δήθεν γνώστες του θέματος.
Με κουράζει οτιδήποτε φαίνεται κουρασμένο.
Χωρίς αντοχή.
Χωρίς ενέργεια.
Χωρίς πάθος.
Έτσι από μικρή τα φόρτωνα όλα και έφευγα.
Όχι - όχι - καμία φυγή δεν με ικανοποιεί, καμία δυσκολία δεν με εξιτάρει να το βάζω στα πόδια -έχω θέμα όμως
- έχω θέμα με την κανονικότητα
- με τα κλουβιά
- με τους ανθρώπους μηχανές
- με τα συναισθήματα που δεν ειπώνονται και με τις πράξεις που δεν υλοποιούνται!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου