Κάνει κύκλους η ζωή. Κάνει κύκλους.
Μια μπροστά, μια πίσω.
Μια πίσω και μια μπροστά.
Όλο μας ζαλίζει.
Μια μας ρίχνει στα χαμηλά και μια μας πετά στα ψηλά.
Εγω δεν έχω φτερά στα πόδια μου, ούτε στην πλάτη μου,
ούτε πουθενά αλλού. Εγω τα φτερά τα 'εχω δάνεισει.
Τα έδωσα στην Κυρά με τα τρία παιδιά.
Στον Διονύση που έχει την ψαραγορά.
Στην Κατερίνα με το κίτρινο φουστάνι.
Εγω φτερά δεν έχω - ούτε περιμένω κάποιον να με σώσει.
Οι σωτήρες που βρέθηκαν μπροστά μου ήταν πολλοί - Αλλά σίγουρα μούφα θα ήταν κι αυτοί.
Κάποτε τις νύκτες νιώθω το κρύο να μου διαλύει τα κοκκαλά μου και το μόνο που ζητώ είναι ένα κορμί ζεστό κολλημένο πάνω μου.
Να νιώθω την υφή, να νιώθω την ασφάλεια.
Να νιώθω ότι τα τα δάκτυλα των χεριών μου παίζουν αρμονικά.
Θέλω να γίνω μουσικός.
Να βγάλω από ένα κορμί τις πιο όμορφες νότες.
Θέλω να γίνω ζωγράφος, να ζωγραφίσω τις πιο όμορφες εκφράσεις.
Θέλω να γίνω ποιητής, να σε πλανέψω με τους πιο ωραίους στίχους.
Θέλω να γίνω τα πάντα για εσένα
αρκεί να με αφήνεις να νιώθω την ζεστασιά του κορμιού σου.
Να γνωρίζω ότι είσαι εκεί.

Μερικές φορές φακκώ την κκελέ μου πας στον τοίχο. Όι γιατι την βρίσκω.. Αλλά λαλώ ότι εν γίνεται να έσχει έτσι ανίδεα πλάσματα. Εν γίνετε να κυκλοφορούν τζαι να ανίουν το στόμα τους τζαι να λαλούν μπούρδες. Λαλούν ότι εμορφωθήκαμε τζιολάς. Ότι έφυε η εποχή του γαουρκού. Κάποιοι μάχουντε τζαι για λύση, κάποιοι λαλούν για ένωση με την μητέρα πατισμένη Ελλάδα - ετσι για να μεν παρεξηγούμαστε εν ανήκω σε κανένα κόμμα, ούτε κανενός αρνί δεν είμαι. Δηλώνω απλά άτομο με δική μου γνώμη, που κάποιοι απλά την έχετε χεσμένη την γνώμη σας, γιατί τζίνο που λαλείτε ότι κουβαλάτε μέσα σε τζίνο το κρανίο, ναι ναι το μυαλό, είναι μόνο για διακοσμητικό στοιχείο. Τα λουλούδια σαν λείπουν καλέ!
Ένιξερω αν μπορώ να τοποθετήσω ούλες τις σκέψεις μου μες σε τούτο το σπέις που μου διούν να γράψω. Εν η μιζέρκα σας που ενα σας φάει, εν τζινό που εμπήκε μες στο μυαλό σας για την απόκτηση ούλων των πραμάτων. Τζαι η τεχνολογία βουρά, τζαι οι ανθρώποι δουλεύκουν για να μπορούν να την πιάσουν. Ιπαττ, Άπολ, και τα σιυναφί. Ούτε στα αγγλικά ένθελω να τα γράψω, οι γιατί υποστηρίζω την ελληνική γλώσσα, ή την κυπριακή διάλεκτο ή όποιαδήποτε γαμημένη γλώσσα αλλά τζαι τούτο το γύρισμα της γλώσσας πας στο πληκτρολόγιο εν πολύ για τον άνθρωπο.
Αν εμπορούσα ένα υποστήριζα το Mπότυ Λάνγκουειτζ.
Εχαθήκαμε μέσα στα θέλω μας. Πλασάρουν μας τόσα όμορφα περιποιημένα πακεταρισμένα πραματούθκια τζαι μπιχλιμπιθκια τζαι εμείς απλά σηκώνουμε τα σχέρκα μας ψηλά σαν υπνοβάτες, με κλειστά μάθκια τζαι πάμε που πίσω τους. Στα πάντα. Στο φαί που τρώμε, στο πως να ντυνούμαστε, τι εν το "σωστό" τζαι ποιο εντο "λάθος". Σε τούτα εν ούλος ο κόσμος επηρεασμένος. Μα δαμέ κάπου εχάσαμε την μάππα ρε φίλε! Δαμέ το σχιόου πέρνει τζαι ανάφκει! Όποιος έσχει καλύτερο αυτοκίνητο, όποιος φορεί καλύτερα ρούχα, όποιος, όποιος, όποιος, τζαι ύστερα καρτεράς να έβρεις ανθρώπους μέσα σε τούτο τον κόσμο, πάνω σε τούτη την γη..πάνω σε τούτο το νησί. Σχίφκουμε χαμέ καθε μέρα, βάλω τζαι τον εαυτό μου μέσα, τζαι έντο παίζω κάποια "ωραία" που  μιλά μόνο, έκαμα τζαι εγω τις προσπάθειες μου, αλλά εσταμάτησα.. μόνος σου εν μπορείς να κάμεις τζαι πολλά. Σε τούτην την κοινωνία εν μπορείς ούτε να ξεσηκωθείς για τα θέλω σου ούτε για τα δικαιώματα σου. Αν το πάρεις ιστορικά, μια ζωή εσχίφκαμε χαμέ,εμάθαμε έτσι, να μεν σηκώνουμε κκελέ - να μεν λαλούμε τίποτε, τζαι να είμαστε ευχαριστημένοι με τζίνα που μας διούν. Ακόμα τζαι στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Βλέπω κάτι μακροχρόνιες σχέσεις που φοούντε να τα ξαπολήσουν ούλα, φοούνται το μετά, αρκούντε με τα λία, ενω μπορούν να έχουν τα πολλά. Βλέπω μας που είμαστε ζωντανοί - νεκροί. Μετρούμε τα πάντα - με το "πόσα". Πόσο εν τούτο? Πόσα ενα δώσω? Πόσα ενα κάμω? Τζαι τζίνο το πόσα ένεσχι σημασία στο τέλος της ημέρας. Πέφτεις πάνω στο κρεβάτι, τυλίε σε μες στα σεντόνια, τζαι ονειρεύκευσαι πράματα πελλά. Μπορεί μερικές φορές να χρησιμοποιήσεις τζαι τζιαμέ το "πόσο". Πόση ώρα ετζοιμήθηκα!...Ανάθεμάντα! Είμαστε τόσο προγραμματισμένοι! ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΡΕ! Εν άνθρωπους που γυρεύκω να έβρω. Ακούω την μάνα μου τζαι τον τζίρι μου για τζίνα που εζούσα τζαι ζηλεύκω τους. Μπορεί να μεν είχαν την "γνωση" που τούτη εν τζαι σχετική πάλε -γιατί η γνώση έκαμε μας πονηρούς. Ζηλεύκω τις ανθρώπινες σχέσεις τους ρε γαμώτο. Ζηλεύκω τις φιλίες τους. Ζηλεύκω τις σχέσεις τους - που επολεμούσαν τα πάντα. Ζηλεύκω τον τζίρι μου που έκαμε τόσα πολλά μόνος του - που έφτυσε γαίμα.. Που με έκαμε άνθρωπο. Μπορεί να μεν τους μιλώ πολλά. Αλλά έχω κάτι που πολλοί άνθρωποι ένεχουν, την εκτίμηση. Φκάλωτα πέρα μόνη μου, γιατί τον τζαιρό που έφκαλε θκιο σελίνια, εδιούσεντα για να φάω εγω, τζαι ας εμείνισκε νηστικός. Εν με θεωρώ άνθρωπο από κυπριακή κοινωνία, αν τζαι εν μου αρέσκει να βάλω σύνορα, γιατί ούλοι άνθρωποι είμαστε, τζαι οι "καλοι" τζαι οι "κακοί" εν παντού. Άλλοι φανερώνουντε άλλοι κρύφκουντε μέσα στο πετσί τους. Απλά ελπίζω, έτσι για να κλείσω τις σκέψεις μου, κάποια στιγμή, οι άνθρωποι, να μεν ένει συσκευασίες μέσα στα σούπερμαρκετ, να μεν ενεν ούλοι οι ίδιοι, να ψάχνουντε τζαι λίο, να μάθουν να αγαπούν, τζαι να πολεμούν.. τούτο ένει.. να πολεμούν!

Ξέρεις, πάντα στην αρχή δυσκολεύομαι.
Πάντα για μένα οι αρχές ήταν δύσκολες!
Έτσι έμαθα άλλωστε...
Πάντα έκανα υπομονή για το ωραίο, για το ξαφνικό...
Πάντα γίνονταν όλα αυτά, ίσως... ίσως, γιατί περίμενα εσένα.
Περίμενα εσένα να φανείς -να μου αλλάξεις την ζωή.
Εγω, πιστεύω στην  όμάδα - στην λειτουργία της.
Να κοιτάζεις τον άλλο μέσα στα μάτια και να μπορείς να πιστευείς
ότι αυτός είναι ο άνθρωπός σου, ή μπορεί να γίνει..
Να έχει την ιδιότητα να σε κάνει να χαμογελάς.
Είναι όλα αυτά που ακόμα δεν μπορώ να πιστεψω.
Κάθομαι τις νύκτες και μετρώ τις στιγμές μου.
Προσπαθώ να βρω μια ισσοροπία..να βρω όλα μου τα δυνατά συναισθήματα.
Όλα αυτά δεν με πέρνουν πίσω, με πέρνουν μπροστά..
Με πέρνουν στο τώρα!
Σε αυτό που ζω την συγκεκριμένη στιγμή μαζί σου!
Τώρα δεν φοβάμαι.
Άλλωστε ο φόβος είναι αίσθημα που σου προκαλεί ο άλλος.. και ναι, μαζί σου δεν φοβάμαι.
Αυτό το κατάφερες τόσο εύκολα που για μένα, ειλικρινά, ήταν δύσκολο.
Κι αν όλα είναι όμορφα πια, έχουν μελωδίες και χρώματα, μην το αφήσεις όταν κάποια στιγμή
δεν ακούγετε τόσο καθαρά.
Στα δύσκολα να το πολεμάς. Άλλωστε σε μια ομάδα δεν υπάρχει πάντα ισσοροπία.
Κάποτε μπορεί όλα να είναι αδύναμα, αλλά, το μόνο που χρειάζεται είναι σφικτά πιασμένα χέρια.
Σφικτά πιασμένα χέρια..

Έχω ακούσει για κάποια "Θεία Δίκη", έχω ακούσει ότι αν βρίσκεσαι σε κάποια θέση θα βρεθεί και  ο άλλος, επίσης, έχω ακούσει,ότι όλα είναι ρόδα και γυρίζουν.
Δεν ξέρω τι έχετε ακούσει, αλλά το μόνο που εξακολουθώ να ακούω είναι την Θεία Στέλλα να μιλάει ατελείωτες ώρες, για τους έρωτες της ζωής της, για τα πάθη της, για τα λάθη της.
 Ώρες - ώρες μου τρυπάει τα αυτιά.
Όμως ποτέ δεν την διακόπτω, έχει τόσα πολλά να μου πει - τόσα να μου διηγηθεί, μερικές φορές καταφέρνω να κοιτάξω μέσα από τα μάτια της την λάμψη των στιγμών της.
Μου είχε πει για κάποιον Θανάση, ότι ήταν ένας έρωτας μεγάλος, ότι γι αυτόν πήγε στα Χανιά να τον συναντήσει, ότι έκαναν έρωτα κάτω από ένα δέντρο και εκεί σφράγισαν τον έρωτά τους.
Μου είχε πει ότι τα μάτια του ήταν τόσο μεγάλα όσο και τα όνειρα που είχαν κάνει.
Λέγανε ότι θα παντρευτούν, ότι θα ζήσουν στο χωριό, μακριά από την πόλη.
Ότι κι αν είχαν πει, έμειναν όνειρα!
 Ο παππούς ήταν αυστηρός, είχε αυτή την κυπριακή ατάκα μέσα στο μυαλό του "Παπούτσι από τον τόπο σου, κι ας είναι μπαλωμένο" έτσι η Θεία έμεινε με τα παπούτσια στο χέρι.
Έρωτας μεγάλος λέει.
Παραμιλάει... Την ακούω να παραμιλάει.
Να λέει το όνομά του.
"Θανάση..Θανάση.."
Την ακούω που αναστενάζει.
Έρωτας ανεκπλήρωτος λέει.
Τι να της πω και εγώ?
Τόσα λίγα ξέρω από την ζωή.
Την ακούω μόνο.
Άλλωστε μόνο αυτή έχω τώρα.
Η μάνα έχει φύγει.
Συμβιβάστηκα και με την απουσία της ρε γαμώτο και αυτό είναι που με τρομάζει.
Μάνα είναι. Δεν συμβιβάζεσαι ποτέ με την απουσία της.
Δεν συμβιβάζεσαι ποτέ με ένα θάνατό του "Εγω" σου.
Κάποτε πίνω κι ένα κρασάκι στην "Υγειά της".
Κόκκινο όμως!
Έτσι όπως ήταν και το αγαπημένο της χρώμα.
Κόκκινο!
Α ρε μάνα, που πήγες και με άφησες εδώ με αυτά τα ανήμερα θηρία.
Θέλω να πιαστώ από δύο χέρια ζεστά.
Θέλω να έχω έναν άνθρωπο που μέσα στα μάτια του να καθρεφτίζεται η αγάπη.
Λάθος! Η ΑΓΑΠΗ! Με όλη την έννοια.
Έτσι όπως μ' αγαπούσες εσύ...που σε τσάντιζα αλλά πάντα ήσουν εκεί όταν ήμουν αδύνατη.
Πέρασα και εγώ από έρωτες.
Άλλοι κακοί, άλλοι γλυκοί, άλλοι αδιάφοροι, άλλοι λατρεμένοι, κι άλλοι πονεμένοι.
Δεν ήσουν εκεί να σου τα λέω τα βράδια που είχα αγωνία για το πρώτο μου ραντεβού,
για το πρώτο μου φιλί, για όλα τα πρώτα μου και όλα τα τελευταία μου.
- Εκείνα που δεν θα ξανάκανα ποτέ μου.
Και ξέρεις την Θεία Στέλλα... Θα με συμβούλευε πάντα σαν Θεία.
Ποτέ σαν μάνα.
Άντε τώρα. Μιλάω πολύ. Σίγουρα αν ήσουν δίπλα μου θα με μάλωνες.
 Πάντα ξεφεύγω από το αρχικό μου θέμα.
Δεν θέλω να πηγαίνω στον τάφο σου.
Δεν θέλω να σε επισκέπτομαι εκεί.
Εκεί πηγαίνουν οι νεκροί.
Και ξέρεις..
Εσύ ζεις.
Εσύ ζεις μέσα στο Εγώ μου.

Θα ήταν πολλά όμορφο να ξεχνούσαμε εμείς οι ανθρώποι
τον πόνο που μας προκαλούν οι άλλοι οι ανθρώποι,
θα ήταν πολλά πιο όμορφο να μεν εφοούμασταν τα συναισθήματα
που μας προκαλούν τα καινούργια τα άτομα στην ζωή μας.
Θα ήταν όλα  πιο όμορφα να μην ασχολούμασταν με μικρότητες.
Να αγαπούσαμε σαν την πρώτη μας φορά.
Τόσο δυνατά, τόσο αληθινά!

Τα ποτήρια μας πολλές φορές τα τσουγκορύμε,
τα σπάζουμε,
τα μαζεύκουμε από το πάτωμα σαν να μην έγινε τίποτα.
Έτσι τζαι εμείς πρέπει να μαζευόμαστε σαν να μην έγινε ποττέ τίποτε.
Σαν να μην πληγωθήκαμε ούτε μια φορά.

Καμιά αγάπη δεν είναι ανόητη.
Ανόητες είναι οι πράξεις των ανθρώπων.
Ανόητες ένει τζαι οι επιλογές μας.
Τίποτε εν θα μετανιώσω.
Ούτε την στιγμή που έππεσα χαμέ,
ούτε την στιγμή που κοίταξα ψηλα.
Έννα μετανιώσω μόνο, που κάποτε έχανα τον εαυτό μου
τζαι εγινίσκουμουν κάτι άλλο που ένιμουν εγώ.
Που ένειχα το θράσσος να παλέψω για τζίνα που ένιωθα
ότι άξιζα.
Συγχαρητήρια ένα δώσω τζαι στον εαυτό μου
γιατί ήσουν εσύ, τζαι εσυ, τζαι ακόμα τζαι εσύ δίπλα μου,
τζαι εκάμετεμε να σταθώ στα πόθκια μου όταν
ήμουν αδύνατη.

Αλλά ούλα εν μέσα στο μυαλό.
Μερικές φορές θέλω να σχίσω τα ρούχα μου να με βλέπω γυμνή,
να δω πόσα σημάθκια έχω πάνω στο σώμα μου.
Πόσο ανεξίτηλα είναι, και πόσο καλά θυμάμαι.
Τις άλλες φορές φοούμαι, γιατί ένθελω να ξέρω.. ή μπορει να μεν θέλω να ξιάσω.
Ότι τζαι να ένει, ότι τζαι να γίνει τα σημάθκια επουλώνουντε.

Για τις καρδιές μην μου πείτε τίποτα.
Λένε ότι είναι κόκκινες.
Το μόνο κόκκινο που αναγνωρίζω είναι οι νύκτες του ερωτά.
Όσο για τις καρδιές ελπίζω να μην μετατραπούν σε μαύρο χρώμα.
Δεν είναι λία που τραβούν.
Δεν είναι λία που θα υποστούν.
Κι αν λένε πως ο εγκέφαλος τα καθορίζει όλα και υπάρχουν οι νευρώσεις,
θα έχω την επιλογή να μην τους ακούσω.
Ξέρω ότι κάτι χτυπά εκεί.
Ξέρω πως όταν πονώ, εκεί στο στήθος νιώθω τον πόνο.
Ξέρω ότι στην καρδιά βαζω τους ανθρώπους και όχι στο μυαλό!
Τζαι ξέρω ότι τίποτε ενεν αδύνατο.
Γιατί επίστεψα ξανά ότι κάπου σε τούτον το πλανήτη
έσχιει Ανθρώπους. Το Α με κεφαλαίο σε παρακαλώ.
Άνθρωπος με συναισθήματα.

Τζαι πρέπει να σταματήσω να γράφω γιατί εδιακόψαν με.
Αλλά έτσι ένει οι φίλοι, διακόπτουν σε για να πκιεις ένα τσιάρο μαζί τους,
να τα πεις λίο.
Άντε Μαριώ, τύλιξε τσιγάρο και έρχομαι!

Έτριζε η πόρτα,αγόρι μου...καθώς έμπαινες στο δωμάτιο.
Έτριζε και η παρουσία σου.
Έτριζαν και τα συναισθήματά μου.
Η καρδιά μου ήταν λιώμα από τα ποτά.
Ούτε που με κοίταξες, απλά πέρασες από δίπλα μου
για να ετοιμάσεις την βαλίτσα με τα ρούχα.
Ούτε που με κοίταξες, απλά προσπέρασες,
σαν να μην υπήρχα ούτε εκείνη την φορά.- σαν να μην ήμουν η ζωή σου τώρα πια.

Με άκουσες που έκλαια.
Σταμάτησες μόνο εκείνη την  φορά
και γέλασες ειρωνικά.
Ούτε πως ήμουν η ζωή σου τώρα πια.
Ούτε πως ήσουν εσύ που γνώρισα στο
πάρκο με τα πουλιά.
"Έλα να πετάξουμε μαζί, θα σου δώσω εγώ
τα δικά μου τα φτερά, μην φοβάσαι κι
ας είναι τσακισμένα από παλιά..
Έλα με τα δικά μου
τα φτερά, αντέχουν και των δύων μας την χαρά".
Έτριζε η παρουσία σου αγάπη μου
σαν σε έβλεπα που έφευγες,
κι σαν ναυαγός μάζευα τα δάκρυα από το πάτωμά μου.
Πελαγωμένη μέσα στο δωμάτιό μου.
Μέσα στην στεναχώρια μου.
Μέσα στην ζωή μου.
Στην απουσία σου.
Στην απαισιοδοξία σου.
Στην φαντασία σου.
Στα λόγια σου.
Στις εντάσεις σου.
Στις συστάσεις σου.
Στις γαμημένες εκφράσεις σου.

Έτριζε η παρουσία σου αγόρι μου
και εσύ γέλαγες ειρωνικά, σαν να μην
με γνώριζες, σαν να μην ήμουν η αγάπη σου η παλιά.. -σαν να μην ήμουν ζωή σου τώρα πια.

Εγω.. Εγω..
που ήμουν εκεί με τα λίγα σου,
με τα όχι σου,
με τα μη σου,
με τα πρέπει σου,
με τα δήθεν σου,
με τις ήττες σου,
με τα ίσια σου,
με τα ανάποδά σου.
Εγω που ήμουν εκεί, όταν
έφευγες και όταν έρχεσουν.
Εγώ που ήμουν εκεί, όταν αγάπησες αυτή την άλλη.
Εγώ που έγινα άλλη για να μ' αγαπήσεις όπως εκείνη,
να με κοιτάξεις όπως εκείνη,
να μου μιλήσεις όπως εκείνης,
να με φιλήσεις όπως εκείνη,
να κλάψεις,
να πονέσεις,
να υποφέρεις,
να μην σταματήσεις.

Κι αυτό το γαμημένο μου μυαλό, δεν άντεξε - τα έπαιξε.
Θα ήθελα πολύ να σου στρίψω το τσιγάρο στην μούρη.
Έτσι για να δεις πως είναι να καίγεσαι και να πονάς κατάματα!
Κι  ας τρίζει η παρουσία σου αγόρι μου..
Συγγνώμη θα πω πρώτα στον εαυτό μου γιατί πείρα δανεικά φτερά
και συγγνώμη  σε σένανε ρε μπάσταρδε που σου έδωσα συναισθήματα
που δεν ξέρεις να εκτιμάς.

Κάτι ακόμα, και μην το παραγελάς.
Να σαι καλά.
Μαζί σου έμαθα να πατώ γερά.
Να εκτιμώ τα πιο μικρά.
Να ανασαίνω τον καινούργιο αέρα
να είμαι έτοιμη για τα όμορφα
που κάθε ταξίδι σου παραφύλα.

Να σαι καλά, τρίζει δεν τρίζει η παρουσία σου.. Πια δεν με αφορά!

Eίσαι τρελή ρε γυναίκα είσαι τρελή.
Μη σκύβεις το κεφάλι.
Μην αφήνεσαι σε αυτό το κόσμο το άμοιρο.
Είσαι τρελή που τα δόντια σου έχουν "πέσει" από το πείσμα σου.
Μερόκάματο στο μεροκάματο για μια χούφτα φαγητού
μα όλοι σε καμαρώνανε και σε λέγανε "Παλικάρι".
Είμαι "Άντρας με τα όλα μου", έτσι έλεγες όταν
η παρέα  σε φώναζε χαιδευτικά "Θωμά".
Το όνομα του πατέρα σου, που απ' ότι κατάλαβα, τον καμάρωνες...
Το πόσο τον γνώρισες,  τον αναγνώρισες και τον έζησες ποτέ δεν μου είχες πει.

Ποτέ δεν άνοιγες το καταραμένο σου στόμα να μιλήσεις, να πεις έστω μια λέξη..

Πάντα στην ακοή του ονόματος του, απλά ταραζόσουν παίζοντας με τα δάκτυλα σου νευρικά,
 ήτε απλά χαμογελούσες σαν να μην συνέβεναι τίποτα πια..
 Δεν μπόρεσα όμως ποτέ να   κατάλαβω αν υπήρχε ειρωνικό ή πονεμένο ύφος στο χαμόγελό σου.

Είσαι τρελη ρε γυναίκα! Είσαι τρελή!
Τα φουστάνια για σένα ήτανε απλά σαν ένα ρούχο από πανί.
¨"Γυναίκα δεν νιώθω όπως παλιά, τώρα η μόνη μου έννοια είναι τα παιδιά".
Σαν παιδιά είχες τα αδέλφια σου..
Η κατάσταση ήταν τέτοια που η μεγαλύτερη αναλάμβανε την υπόλοιπη οικογένεια.
Η μητέρα σου ήταν μάνα..
Ούτε μανούλα.
Ούτε μαμά!

- "Μάνα ο υπολογισμός της ζωής, είναι η μέση ηλικία ενός ανθρώπου.
Ο Θωμάς γιατί έφυγε πιο γρήγορα?"
- "Μην το γελάς παιδί μου, μην το γελάς, ο πατέρας σου ήταν σαν εσένα "Παλικάρι" από τον καιρό που ήτανε στην ξενιτιά."
- "Μα για πια ενθύμια μου μιλάς? Τίποτα δεν έχω να θυμάμαι από εκείνον - είναι σαν στάχτη μετά από φωτιά"
- "Μην το γελάς παιδί μου, μην το γελάς οι ανθρώποι δεν είναι εικόνα από ζωγραφιά, είναι τα συναισθήματα που σου προκαλούν ακόμα κι αν δεν είναι κοντά".
- Μάνα μη μιλας, δεν ξέρεις τι σημαίνει να πονάς
-Τι μου λες κορίτσι μου.. Τα πόδια μου τα είχα ξεχάσει εκείνη την χρονιά, σαν φίδι σερνόμουν στα πατώματα.
-Μάνα.. τα παιδιά να είναι καλά.. κι ας έχω ξεφύγει από την ζωή μου, δεν με νοιάζει τίποτα πια. Μόνο να είσαστε καλά.. κι ας γίνω εγώ ο "Θώμάς" κι ας γίνω άντρας και πατέρας στα ξαφνικά!

Ούτε που χτύπησες την πόρτα..
Ούτε που φάνηκε από μέσα η όψη σου.
Μπήκες ξαφνικά -
Άλλωστε, το έβλεπα  στο χαμόγελό σου...
Ήσουνα αποφασισμένος..
Ούτε που ρώτησες αν έπρεπε να με κοιτάξεις στα μάτια.
Αν μπορείς να σταθείς δίπλα μου..
Ήσουνα σίγουρος...
Τόσο σίγουρος που τα μικρά έγιναν μεγάλα
και τα φτερά,
είχαν επουλωθεί με
την ζεστασιά των χεριών σου.
Ούτε που χτύπησες την πόρτα..
Μόνο τα κεφάλια των ανθρώπων πρέπει να χτυπάς στον τοίχο,
έτσι για να θυμούνται να ερωτεύονται,
έτσι για να θυμούνται πως είναι να πλανεύονται..

Ούτε που με νοιάζει αν ο κόσμος είναι τρελός,
και δεν ξέρει που πατά..
Ούτε κάτι άλλο με νοιάζει τώρα πια,
αφού είσαι δίπλα μου και μου γεμίζεις
τις μέρες μου, με τα δικά σου φιλιά.

Μου λένε ότι τα χρόνια περνάνε, 

να βιαστώ να ζήσω, 

να μην γεράσω,

να μην φοβάμαι

να μην πάψω να γελάω.

Νιώθω τόσο μικρή σε ένα τόσο μεγάλο κόσμο.

Νιώθω απέραντη χαρά που τώρα έχει τελειώσει ο πόνος.

Νιώθω να μου έρχεται από κάπου η αγάπη.

Νιώθω κι άλλα πολλά, μα όλα αυτά σαν γνώριμα μου φαίνονται πια.

Το κάθε κεφάλαιο στην ζωή σου υπάρχει για να το τελειώνεις.. 

Τότε είσαι έτοιμος για το καινούργιο σου βιβλίο.

Αυτό το βιβλίο θα είναι στα χέρια σου...

Ή θα το αξιοποιήσεις ή θα το πετάξεις.

Τα ωραία τα κρατάς, και τις μικροπρέπειες απλά τις προσπερνάς.

Να που ήρθες και εσύ,

και μου έχεις αλλάξει την ζωή.

Καλημέρα λοιπόν..

Είσαι έτοιμος για μια καινούργια αρχή?

Aν θέλεις ας κρυφτείς.
Αν γουστάρεις  σκύψε χαμηλά,
με τα σκουλήκια που τρύπωσαν μέσα στα μυαλά.

Αν γουστάρεις πάλεψε το "εγώ" σου
και μην ντραπείς όταν οι αγωνιστές
θα σε κοιτάζουν χωρίς το στουπί,
χωρίς τα γάντια σου, χωρίς την γροθιά σου ψηλά!

Βλέπε κατευθείας εκεί που χτυπάς, σαν γιορτή από τραγούδια σκοτεινά,
που μόνο λίγα άτομα θα αναγνωρίζουν και θα ψυθιρίζουν φανερά.

Εκείνη την νύκτα που είχα την επιλογή
να φτύσω στα μούτρα σας,
να αλλάξω την κούτρα σας,
άντε και την φούστα σας.
Άντρας ήμουν εγώ,
αίμα σας έφτυνα
και τα κορίτσια τα έβλεπες που έτρεχαν.
Α ρε τον κόσμο σας τον φαλικό.
Α ρε τον κόσμο σας τον σεξιστικό.
Α ρε τον κόσμο σας,
Που στον  κόσμο σας θα μείνετε,
και άντε σας είδα πόσο αντέξατε?

Τώρα καταρεύσατε σαν να μην τα "εχετε"!!!

Και εγώ γελάω δυνατά, σαν να μην συνέβηκε τίποτα
εκείνη την χρονιά

Χα χα χα!
Τα γέλια μου θα είναι το κουδούνισμα στα αυτιά.

Πες πως έχω διαφορετικό στρατόπεδο.
Πες πως είμαι εξεγερμένη.
Πες πως αυτά είναι τυχερά.

"Ισως λοιπόν το φύλο να είναι θέμα ταξικό"

Όλα αυτά που μου λετε ας πάν να γαμηθούν!
Δεκάρα δεν δίνω για όσα κάνεις και μου τρυπάς τα αυτιά.
Δεν παρέδωσα τα όπλα εγώ.
Έχω καρδιά!
Κάτι που εσύ ούτε θέση έχεις, για τα αρχίδια που λες πως κουβαλάς.
Δεν μασάω για τα δήθεν σας.
Έχω καρδιά ρε!
Με τους προλετάριους θα πολεμήσω σαν να ήταν χθές.
Για ένα στέκκι που θα έχω στο μυαλό, που με δόντια κάψατε το μίζερο εγώ σας.
Στους δρόμους είναι η ομορφιά, μου το λες τόσο σοφιστικά.!
Πάρε τα μάτια σου από εμένα και μη με κατηγοράς!
Όταν θα πολεμήσεις με τα νύχια σου και θα σκάψεις με τα πόδια σου, τότε κάτσε ηλίθιε να μου μιλάς.
Μη μιλάς ρε!  Μη μιλάς!
Έχω καρδιά!