Μερικές φορές φακκώ την κκελέ μου πας στον τοίχο. Όι γιατι την βρίσκω.. Αλλά λαλώ ότι εν γίνεται να έσχει έτσι ανίδεα πλάσματα. Εν γίνετε να κυκλοφορούν τζαι να ανίουν το στόμα τους τζαι να λαλούν μπούρδες. Λαλούν ότι εμορφωθήκαμε τζιολάς. Ότι έφυε η εποχή του γαουρκού. Κάποιοι μάχουντε τζαι για λύση, κάποιοι λαλούν για ένωση με την μητέρα πατισμένη Ελλάδα - ετσι για να μεν παρεξηγούμαστε εν ανήκω σε κανένα κόμμα, ούτε κανενός αρνί δεν είμαι. Δηλώνω απλά άτομο με δική μου γνώμη, που κάποιοι απλά την έχετε χεσμένη την γνώμη σας, γιατί τζίνο που λαλείτε ότι κουβαλάτε μέσα σε τζίνο το κρανίο, ναι ναι το μυαλό, είναι μόνο για διακοσμητικό στοιχείο. Τα λουλούδια σαν λείπουν καλέ!
Ένιξερω αν μπορώ να τοποθετήσω ούλες τις σκέψεις μου μες σε τούτο το σπέις που μου διούν να γράψω. Εν η μιζέρκα σας που ενα σας φάει, εν τζινό που εμπήκε μες στο μυαλό σας για την απόκτηση ούλων των πραμάτων. Τζαι η τεχνολογία βουρά, τζαι οι ανθρώποι δουλεύκουν για να μπορούν να την πιάσουν. Ιπαττ, Άπολ, και τα σιυναφί. Ούτε στα αγγλικά ένθελω να τα γράψω, οι γιατί υποστηρίζω την ελληνική γλώσσα, ή την κυπριακή διάλεκτο ή όποιαδήποτε γαμημένη γλώσσα αλλά τζαι τούτο το γύρισμα της γλώσσας πας στο πληκτρολόγιο εν πολύ για τον άνθρωπο.
Αν εμπορούσα ένα υποστήριζα το Mπότυ Λάνγκουειτζ.
Εχαθήκαμε μέσα στα θέλω μας. Πλασάρουν μας τόσα όμορφα περιποιημένα πακεταρισμένα πραματούθκια τζαι μπιχλιμπιθκια τζαι εμείς απλά σηκώνουμε τα σχέρκα μας ψηλά σαν υπνοβάτες, με κλειστά μάθκια τζαι πάμε που πίσω τους. Στα πάντα. Στο φαί που τρώμε, στο πως να ντυνούμαστε, τι εν το "σωστό" τζαι ποιο εντο "λάθος". Σε τούτα εν ούλος ο κόσμος επηρεασμένος. Μα δαμέ κάπου εχάσαμε την μάππα ρε φίλε! Δαμέ το σχιόου πέρνει τζαι ανάφκει! Όποιος έσχει καλύτερο αυτοκίνητο, όποιος φορεί καλύτερα ρούχα, όποιος, όποιος, όποιος, τζαι ύστερα καρτεράς να έβρεις ανθρώπους μέσα σε τούτο τον κόσμο, πάνω σε τούτη την γη..πάνω σε τούτο το νησί. Σχίφκουμε χαμέ καθε μέρα, βάλω τζαι τον εαυτό μου μέσα, τζαι έντο παίζω κάποια "ωραία" που  μιλά μόνο, έκαμα τζαι εγω τις προσπάθειες μου, αλλά εσταμάτησα.. μόνος σου εν μπορείς να κάμεις τζαι πολλά. Σε τούτην την κοινωνία εν μπορείς ούτε να ξεσηκωθείς για τα θέλω σου ούτε για τα δικαιώματα σου. Αν το πάρεις ιστορικά, μια ζωή εσχίφκαμε χαμέ,εμάθαμε έτσι, να μεν σηκώνουμε κκελέ - να μεν λαλούμε τίποτε, τζαι να είμαστε ευχαριστημένοι με τζίνα που μας διούν. Ακόμα τζαι στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Βλέπω κάτι μακροχρόνιες σχέσεις που φοούντε να τα ξαπολήσουν ούλα, φοούνται το μετά, αρκούντε με τα λία, ενω μπορούν να έχουν τα πολλά. Βλέπω μας που είμαστε ζωντανοί - νεκροί. Μετρούμε τα πάντα - με το "πόσα". Πόσο εν τούτο? Πόσα ενα δώσω? Πόσα ενα κάμω? Τζαι τζίνο το πόσα ένεσχι σημασία στο τέλος της ημέρας. Πέφτεις πάνω στο κρεβάτι, τυλίε σε μες στα σεντόνια, τζαι ονειρεύκευσαι πράματα πελλά. Μπορεί μερικές φορές να χρησιμοποιήσεις τζαι τζιαμέ το "πόσο". Πόση ώρα ετζοιμήθηκα!...Ανάθεμάντα! Είμαστε τόσο προγραμματισμένοι! ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΡΕ! Εν άνθρωπους που γυρεύκω να έβρω. Ακούω την μάνα μου τζαι τον τζίρι μου για τζίνα που εζούσα τζαι ζηλεύκω τους. Μπορεί να μεν είχαν την "γνωση" που τούτη εν τζαι σχετική πάλε -γιατί η γνώση έκαμε μας πονηρούς. Ζηλεύκω τις ανθρώπινες σχέσεις τους ρε γαμώτο. Ζηλεύκω τις φιλίες τους. Ζηλεύκω τις σχέσεις τους - που επολεμούσαν τα πάντα. Ζηλεύκω τον τζίρι μου που έκαμε τόσα πολλά μόνος του - που έφτυσε γαίμα.. Που με έκαμε άνθρωπο. Μπορεί να μεν τους μιλώ πολλά. Αλλά έχω κάτι που πολλοί άνθρωποι ένεχουν, την εκτίμηση. Φκάλωτα πέρα μόνη μου, γιατί τον τζαιρό που έφκαλε θκιο σελίνια, εδιούσεντα για να φάω εγω, τζαι ας εμείνισκε νηστικός. Εν με θεωρώ άνθρωπο από κυπριακή κοινωνία, αν τζαι εν μου αρέσκει να βάλω σύνορα, γιατί ούλοι άνθρωποι είμαστε, τζαι οι "καλοι" τζαι οι "κακοί" εν παντού. Άλλοι φανερώνουντε άλλοι κρύφκουντε μέσα στο πετσί τους. Απλά ελπίζω, έτσι για να κλείσω τις σκέψεις μου, κάποια στιγμή, οι άνθρωποι, να μεν ένει συσκευασίες μέσα στα σούπερμαρκετ, να μεν ενεν ούλοι οι ίδιοι, να ψάχνουντε τζαι λίο, να μάθουν να αγαπούν, τζαι να πολεμούν.. τούτο ένει.. να πολεμούν!