Eίσαι τρελή ρε γυναίκα είσαι τρελή.
Μη σκύβεις το κεφάλι.
Μην αφήνεσαι σε αυτό το κόσμο το άμοιρο.
Είσαι τρελή που τα δόντια σου έχουν "πέσει" από το πείσμα σου.
Μερόκάματο στο μεροκάματο για μια χούφτα φαγητού
μα όλοι σε καμαρώνανε και σε λέγανε "Παλικάρι".
Είμαι "Άντρας με τα όλα μου", έτσι έλεγες όταν
η παρέα  σε φώναζε χαιδευτικά "Θωμά".
Το όνομα του πατέρα σου, που απ' ότι κατάλαβα, τον καμάρωνες...
Το πόσο τον γνώρισες,  τον αναγνώρισες και τον έζησες ποτέ δεν μου είχες πει.

Ποτέ δεν άνοιγες το καταραμένο σου στόμα να μιλήσεις, να πεις έστω μια λέξη..

Πάντα στην ακοή του ονόματος του, απλά ταραζόσουν παίζοντας με τα δάκτυλα σου νευρικά,
 ήτε απλά χαμογελούσες σαν να μην συνέβεναι τίποτα πια..
 Δεν μπόρεσα όμως ποτέ να   κατάλαβω αν υπήρχε ειρωνικό ή πονεμένο ύφος στο χαμόγελό σου.

Είσαι τρελη ρε γυναίκα! Είσαι τρελή!
Τα φουστάνια για σένα ήτανε απλά σαν ένα ρούχο από πανί.
¨"Γυναίκα δεν νιώθω όπως παλιά, τώρα η μόνη μου έννοια είναι τα παιδιά".
Σαν παιδιά είχες τα αδέλφια σου..
Η κατάσταση ήταν τέτοια που η μεγαλύτερη αναλάμβανε την υπόλοιπη οικογένεια.
Η μητέρα σου ήταν μάνα..
Ούτε μανούλα.
Ούτε μαμά!

- "Μάνα ο υπολογισμός της ζωής, είναι η μέση ηλικία ενός ανθρώπου.
Ο Θωμάς γιατί έφυγε πιο γρήγορα?"
- "Μην το γελάς παιδί μου, μην το γελάς, ο πατέρας σου ήταν σαν εσένα "Παλικάρι" από τον καιρό που ήτανε στην ξενιτιά."
- "Μα για πια ενθύμια μου μιλάς? Τίποτα δεν έχω να θυμάμαι από εκείνον - είναι σαν στάχτη μετά από φωτιά"
- "Μην το γελάς παιδί μου, μην το γελάς οι ανθρώποι δεν είναι εικόνα από ζωγραφιά, είναι τα συναισθήματα που σου προκαλούν ακόμα κι αν δεν είναι κοντά".
- Μάνα μη μιλας, δεν ξέρεις τι σημαίνει να πονάς
-Τι μου λες κορίτσι μου.. Τα πόδια μου τα είχα ξεχάσει εκείνη την χρονιά, σαν φίδι σερνόμουν στα πατώματα.
-Μάνα.. τα παιδιά να είναι καλά.. κι ας έχω ξεφύγει από την ζωή μου, δεν με νοιάζει τίποτα πια. Μόνο να είσαστε καλά.. κι ας γίνω εγώ ο "Θώμάς" κι ας γίνω άντρας και πατέρας στα ξαφνικά!