Ξέρεις, πάντα στην αρχή δυσκολεύομαι.
Πάντα για μένα οι αρχές ήταν δύσκολες!
Έτσι έμαθα άλλωστε...
Πάντα έκανα υπομονή για το ωραίο, για το ξαφνικό...
Πάντα γίνονταν όλα αυτά, ίσως... ίσως, γιατί περίμενα εσένα.
Περίμενα εσένα να φανείς -να μου αλλάξεις την ζωή.
Εγω, πιστεύω στην  όμάδα - στην λειτουργία της.
Να κοιτάζεις τον άλλο μέσα στα μάτια και να μπορείς να πιστευείς
ότι αυτός είναι ο άνθρωπός σου, ή μπορεί να γίνει..
Να έχει την ιδιότητα να σε κάνει να χαμογελάς.
Είναι όλα αυτά που ακόμα δεν μπορώ να πιστεψω.
Κάθομαι τις νύκτες και μετρώ τις στιγμές μου.
Προσπαθώ να βρω μια ισσοροπία..να βρω όλα μου τα δυνατά συναισθήματα.
Όλα αυτά δεν με πέρνουν πίσω, με πέρνουν μπροστά..
Με πέρνουν στο τώρα!
Σε αυτό που ζω την συγκεκριμένη στιγμή μαζί σου!
Τώρα δεν φοβάμαι.
Άλλωστε ο φόβος είναι αίσθημα που σου προκαλεί ο άλλος.. και ναι, μαζί σου δεν φοβάμαι.
Αυτό το κατάφερες τόσο εύκολα που για μένα, ειλικρινά, ήταν δύσκολο.
Κι αν όλα είναι όμορφα πια, έχουν μελωδίες και χρώματα, μην το αφήσεις όταν κάποια στιγμή
δεν ακούγετε τόσο καθαρά.
Στα δύσκολα να το πολεμάς. Άλλωστε σε μια ομάδα δεν υπάρχει πάντα ισσοροπία.
Κάποτε μπορεί όλα να είναι αδύναμα, αλλά, το μόνο που χρειάζεται είναι σφικτά πιασμένα χέρια.
Σφικτά πιασμένα χέρια..