Το ότι μπορώ να γράφω έτσι ώρες παρηγορεί με.
Λαλώ ότι έχω ακόμα λιη δύναμη για να μιλώ με λόγια ψυχής.
Κάθε μέρα που περνά  - περνά έτσι με ούλα της τα γαμώτο.
Έσχει τόσες μέρες που είμαι μες στο κρεβάτι...
Πονώ μέσα μου τζαι έξω μου.
Το πότε ένα περάσει τούτο ούλο.. εν θέμα χρόνου λαλούν ,αλλά εκουράστηκα΄.
Το κορμί μου εξασθένησε.΄Ένιξερω πως πρέπει να μετρώ.. αντίστροφα?
Εν ούλα ένας μικρός θάνατος. Έφτασα πολλές φορές σε σημείο να λαλώ τούτο ένει, ετέλειωσα.. έσβησα..
Ξέρω ότι τζιαμέ έξω έσχει μερικούς που γελούν τζαι εν σε νιώθουν..
Ότι ο πόνος σου εν για τζίνους αίσθημα λύπης.
Αλλά ως τζιαμέ.

Ως δαμέ ήταν!