Τέτοιες μέρες

Είναι τέτοιες μέρες που δεν αντέχω τον πόνο.
Με χτυπάει σαν κύμα στην καρδιά.
Είναι αυτές οι μέρες που είναι σκοτεινές και μοναχικές.
Ακόμα μια μέρα χωρίς εσένα.
Χωρίς κανένα.

Τρέμω από πόνο...

Ουρανός.

Πίσω από τον γκρίζο τοίχο ανασαίνω αδιάκοπα- Χωρίς σταματήμο - Χωρίς δισταγμό!
Πίσω από αυτό τον τοίχο κάποτε ζωγράφισα εσένα και εμένα..
Η τραγική φιγούρα του εαυτού μου με εγκλωβίζει.
Τα τραγούδια σου με ακολουθούν σαν παλιές φωτογραφίες.
Δεν είμαι ούτε σκάλα στον ουρανό ούτε το τέλος του βυθού.
Λίγη παρηγοριά αναζητώ στο μαγεμένο σου μυαλό.
Να με τραγουδήσεις - με στιχάκια μαγικά να μου μπλέξεις
αγάπη με φτερά. Όχι σε κλουβί  εγώ να πετώ.
Θέλω να είμαι ελεύθερη στο
δικό σου ουρανό.

Μυστικό.

Αν τα όνειρα κρύβουν μυστικά της ζωής μας.
Τότε εσύ είσαι το πιο μεγάλο μου!
Αν τα όνειρα αποκαλύπτουν το σκοτεινό μας πόθο
τότε σε βάζω στην πρώτη θέση!
Με κλειστό στόμα και τα χέρια απάνω στα χείλη μου-
μη βγει ούτε άχνα- μη πω κουβέντα - μη ξεστομίσω συλλαβή κοιτάζω γύρω-γύρω..
Έχουν περάσει σχεδόν δυο χρόνια από την πρώτη μέρα που σε κοίταξα.
Ακόμη  εξακολουθείς να με κοιτάζεις με αυτό το αλλιώτικο βλέμμα..
Μέσα στην ίριδα  σου χάνομαι, κατρακυλώ,μεθώ.
Γελάω μηχανικά.
Πίνω μια γουλιά ποτό.
Παραδίνομαι στην μουσική.
Καταπίνοντας μια στιγμή.
Μια ματ κίνηση αναζητείς μήπως σου δοθεί μια ευκαιρία για καινούργια ζωή.
Τρομαχτικά
Σιωπηλά
με βλέμματα σοβαρά.

το καράβι της ελπίδας.

Καραβάκια απο ελπίδες τριγυρούν μέσα στο μυαλό μας.
Ένα κορδόνι, λίγο σχοινί, μια σταλιά γης, ένα σωσίβιο
είναι η ελπίδα μας ότι θα αλλάξουν όλα....
Θα αναποδογυριστούν - θα ανατιναχθούν...
Κάποτε είχα διαβάσει ότι η "ελπίδα" είναι για τους ηλίθιους.
Είναι για αυτούς που δεν έχουν την εσωτερική δύναμη.

Κάποτε το πίστευα και εγώ.
Αλλά κάποτε ήταν κάποτε!
Σήμερα είμαι με μία ελπίδα αγκαλιά.
Καραβάκια επιπλέουν ταξιδεύουν και μαγεύουν.
Μία άρπα ακούγεται από την στεριά.
Παραλύω στο άκουσμα της.
Σκέψεις με εγκλωβίζουν σαν θηρία.
Μου κρατάνε τα χέρια με μανία.
Οι ψίθυροι στο αυτί γίνονται όλο και πιο έντονοι..
όλο και πιο τρομακτικοί.
Λίγο νερό θέλω!
Λίγο νερο...
Μην με περιφρονείται.
Δεν ζητώ πολλά.
Την βάρκα μου θέλω και λίγο νερό να επιπλέω.

BaCk iN bLaCk.

Μελαγχολική ακόμη ένα βράδυ.
Κρατιέμαι από το χερούλι της πόρτας προσπαθώντας να κρατήσω την ισορροπία μου.
Σέρνομαι σαν φίδι στο πάτωμα ξεχνώντας ότι έχω πόδια.
Ούτε την δύναμη να φτάσω μέχρι το κρεβάτι δεν έχω - Έτσι βολεύομαι στην ξύλινη ξεχασμένη καρέκλα του παππού.
Ακόμη μία νύκτα μοναχική.
Βλέπω το είδωλο μου στο καθρέφτη. Τίποτα δεν θυμίζει εμένα. Τίποτα από αυτά δεν είμαι εγώ.
Είμαι άλλωστε στο χώρο μου - στο σπίτι μου...
Βάζω στο κομοδίνο την μάσκα που φορώ καθημερινά και αρχίζω να πλημμυρίζω με συναισθήματα.
Όλα ανατρέπονται όταν η πόρτα κλείνει.
Δεν κρύβω τίποτα τώρα. Δεν έχω και τίποτα να κρύψω.
Κανείς δεν με βλέπει.
Κανείς δεν βλέπει πόσο αδύναμη και ανήμπορη γίνομαι.
Τώρα είμαι στο δικό μου καβούκι..που άλλη χελώνα δεν μπορεί να με δει.
Το φως το παγίδεψα έξω - βολεύτηκα στο σκοτάδι.
Στο σκοτάδι είναι η ψυχή μου!
Δύσκολα μου έβαλες.
Όχι πως δεν μπορώ...
Αλλά πονάει.
Πονάει πολύ....
Και ο πόνος μου σταματάει το νου.
Μετατρέπομαι σε άλλον άνθρωπο.
Ένας άνθρωπος που δεν είμαι εγω...

AN-astatwsi.

Μία βουτιά κάτω από τα σύννεφά σου.
Μία σκέψη δίπλα από τα όνειρά μου.
Ένα τραγούδι γύρω από τα συναισθήματά σου.
Ένας κόκκινος ήλιος κοντά στην καρδιά μου.
Τα πρώτα χαζά βήματα μου,
με κίτρινες ηλιαχτίδες στα ψέματά σου.
Κάπως αλλιώς είχα φανταστεί την παντοτινή χαρά μου.
Κόκκινα, πράσινα, μπλε, όμορφα ποιηματάκια
με ένα ραβδάκι τα πιο γλυκά στιχάκια.
Τώρα με ξόρκια βασανίζω τη ζωή σου,
να μην αφήσω στιγμή να χαραμίσω, στην ζωή μου. 
Όλο το φως που υπάρχει είναι δικo μου!
Μην γελαστείς να αρπάξεις ούτε χούφτα αν θες το καλό σου!

Τώρα τα αστέρια είναι για εμένα.
Ούτε ευχή μη τολμήσεις για κανέναν.


Όλα δικά μου θα γίνουν πάλι...
Αφού κατάφερες όλα να μου τα παρείς.

Ισοβίτης στο σκοτάδι.

Είχα ανοίξει τα μάτια μου διστακτικά και τότε ο εφιάλτης
έγινε πραγματικότητα!
Η απουσία σου ήταν εκεί.
Ανέγγιχτα όλα...
Χωρίς δεύτερη σκέψη...
Κουκουλώθηκα κάτω από τα σκεπάσματα και ούρλιαζα σαν μανιακή.
Οι κραυγές με την συνοδεία των λυγμών μου, διέκοπταν την αναπνοή μου.
Σκοτείνιασε θαρρείς τότε ο ουρανός.
Σκεπάστηκα με μαύρα σύννεφα.
Πόσο με χαρακτηρίζει το μαύρο χρώμα-αν μπορώ να το ονομάσω χρώμα-...
Τώρα είναι αλλιώτικα εδώ.
Όλα διαφορετικά!
Οι τοίχοι με εμποδίζουν.
Θέλω να βγω στους δρόμους να σε αναζητήσω...
Και τώρα ο καλύτερος μου φίλος θα είναι ο εαυτός μου- ενώ πάλεψα τόσο πολύ να τον εξοντώσω.
Έχασα τα βήματα μου.
Πρέπει να ξαναρχίσω από την αρχή..
Μα είναι τόσο δύσκολο.
Σαν μία δοκιμασία.
Άραγε τι θα κερδίσω στο τέλος...;

Λ.

Μη φύγεις, μη χαθείς.
Μη γίνεις στάχτη στο κρασί.
Μείνε εδώ μαζί με εμένα αγκαλιά.
Μη πάψεις να μ αγαπάς!
Σταμάτα να μου λες το αντίο σου πια.
Θέλω ακόμη λίγα σου λεπτά...

Close the door.

Αυτός ο χειμώνας έρχεται.. είναι καθ οδόν.
Μην έρθεις. Είναι κλειστή η πόρταγια εσένα.

Σου απαγορεύω να 'ρθείς!

Δες το σαν μια προκαταβολή στις ευχές των Χριστουγέννων.

Σαν μια επιθυμία.

Και ποιος πιστεύει στα Χριστούγεννα?

Κάποια μικρά παιδάκια και κάποια ανόητα κοριτσάκια..

Πότε δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα ήμουν ένα ανόητο κοριτσάκι.

Και ποτέ δεν αποκαλούσα τον εαυτό μου κοριτσάκι.

Αδύναμη, γονατισμένη, ταραγμένη ψάχνω απελπισμένα για θαύματα.

Μόνη μου.

Μόνη μου θα το ζήσω αυτό.

Χωρίς εσένα.

Χωρίς κανένα...

"Κρίμα να μην είσαι εδώ τέτοιες μέρες αν με βρουν, κρίμα να μην είσαι εδώ να γελάς και να σ' ακούω, μα αυτό που με ξεκάνει και μου σταματάει το νου είναι που δεν είσαι καν αλλού"

BΛaCκ

Κομπλεξική γυναίκα σε αποκαλούσαν, χωρίς ίχνος λογικής,
με ένα τσουβάλι ελπίδες στο μυαλό
κάπου ξεχασμένες στο σκοτεινό κελάρι του κρυμμένου εαυτού σου.
Ξύπναγες πάντα το μεσημέρι γιατί δεν άντεχες αυτόν τον ήλιο!
Δεν άντεχες αυτές τις μυρωδιές του πρωινού..
Ποτέ δεν έμαθα...
Αλλά έμαθα εύκολα να σε δικαιολογώ ακόμη κι αν δεν είχαμε ανταλλάξει
ούτε μία κουβέντα...

Όλοι σε κορόιδευαν.
Στιγματισμένη ήσουν από παιδί μικρό..
Έμαθες όμως να κυνηγάς τα θέλω σου και να σκοτώνεις τα πρέπει σου!
Ήσουν πάντα η "τρελή, προοδευτική.φεμινίστρια μιας άλλης διαφορετικής εποχής."
Με ξανθά μαλλιά σαν ξωτικό παλεύεις στην πλατεία του χωριού για μια επανάσταση ζωής.

Πάει πέρασε ο καιρός...
Τα ξανθά μαλλιά εξαφανίστηκαν.
Τα άσπρα πήραν θέση στην περήφανη χαίτη σου!
Ούτε μια άσπρη μέρα,όμως, δεν κατάφερες να ζήσεις.
Μεθούσες από ηδονή όταν συναντούσες τα σκούρα.
Ζούσες για το μαύρο.
Το διαφορετικό- το μυστηριώδης..
Είχες μια αδίσταχτη δύναμη καρδιάς .

Πάει πέρασε ο καιρός...
Έχει μήνες να σε δω.
Θα ήθελα να σου πω κάτι αυτή την φορά...

Σε ζηλεύω!

ΣολΝΤο

Υπομονή δεν εκανά- υπομονή θα κάνω.
Υπομονή δεν έβριζα - υπομονή θα σκάσω.

Μουσική
-Οργασμική
-Άγρια
-Ψεύτικη
-Υποθετική
-Αναρχική
-Τραγική
-Ειρωνική
-Παθητική
-Κατηφορική
-Εμπορική
Με μία λέξη Ξεφτιλιστική.

Άρχισα να ανησυχώ εδώ και πολύ καιρό, γιατί αν..
..Αν η μουσική είναι έκφραση.
Τότε κηρύξαμε πτώχευση ακόμη μία φορά!

Chears!
Ας μη  ξεχνάμε αυτά που αξίζουν.
"Μακάρι ν' ήτανε κάπως αλλιώς...δεν ξέρω"

Κανείς!

Κανείς δεν μπορεί για μια φορά να πάρει την ευθύνη..
Κανείς δεν θα ξεστομίσει τα λάθη του.
Πως προχωράμε μπροστά?
Πως?
Προχωράμε με κλειστά μάτια!
Για πόσο ακόμα?!

Ο καθένας ας κανει μια δική του μικρή επανάσταση στο
τρόπο που ζει.
Ίσως αυτό να είναι ένα βήμα μπροστά - για ένα μεγάλο ταξίδι!

"Mε ασθενοφόρα και με περιπολικά
ξυπνάνε απ'το όνειρό τους οι ευτυχισμένοι"

Αν ονειρεύσεσαι γι αυτά αδελφέ μου... Μαλάκας πιάνεσαι!

Αν ονειρεύεσαι του κόσμου τη χαρά όλη για πάρτη σου.
Aν ονειρεύεσαι μια αγάπη τη φορά, βγάζεις το μάτι σου.
Αν ονειρεύεσαι μέρη κρυφά να ξεχνιέσαι και να χάνεσαι.
Αν ονειρεύεσαι γι' αυτά, αδελφέ μου, μαλάκας πιάνεσαι.
Αν όμως ζεις τις στιγμές και τις στραγγίζεις λιγάκι ακόμη,
τότε η ευτυχία, η ζωή κι ο θάνατος, κοντινοί είναι δρόμοι
για να τους πας περήφανος σιγά - σιγά και περπατώντας
Και να μη φας τον καιρό σου αδελφέ μου ψευτογελώντας

Βάλε το γέλιο, λοιπόν, πάνω απ' το ψέμα
σαν μια βελόνα οχτάρα που κεντάει μελάνι στο δέρμα
αυτό που διάλεξες κόντρα στο ριζικό σου
και απ' την ασχήμια τους κράτα λίγη ομορφιά για μερτικό σου.

Πύρινο βιος σου δυο λέξεις, ζωής ριξιά,
αφού δε ζήλεψες σαν άλλους λουσάτη αλλαξιά
κι αφού δεν χώθηκες σε βρώμικους ψυχοκρυψώνες
έχεις δέσει καλά το ατσάλι με χειμώνες

Τι ονειρεύεσαι, λοιπόν, σαν τους ευχαριστημένους
αυτούς τους άφησε η ξεφτίλα φασκιωμένους
να μουρμουράνε για την πάρτη μας και μόνο,
όταν αγγίξουν οι λεπροί τη φωτιά δεν νοιώθουν πόνο.
Και τον χρόνο τον κουμαντάρουνε αναλόγως
τον ζυμώνουνε χωρίς μαγιά, που λέει ο λόγος,
για να 'χει τη φρεσκάδα του κόντρα στα πολυκαιρισμένα,
στα πανιασμένα και τα ξεχαρβαλωμένα.

Γι' αυτό σου λέω, τί ζηλεύεις, τί ονειρεύεσαι
Τα 'χεις μπροστά σου, ζήσε, τί παιδεύεσαι
Αν περιπαίζεις τ' απλά, είναι σαν να χάνεσαι
αν τα θέλεις όλα, μαλάκας πιάνεσαι.

Κοίτα εκεί έξω, οι δήθεν ασυμβίβαστοι
τάζουν στον διάολο για να μείνουν αρυτίδιαστοι.
Κι όσοι τους βλέπουν στέκουνε συνεπαρμένοι,
άντε ξεχώρισε ποιοι να 'ναι πιο καημένοι.
Μια γη καμένη από αγάπες και χαρές
απ' τις φωτεινές ρεκλάμες κάτω λιώνουν ουρές
κι όσα δεν έφτανε η αλεπού τώρα τα φτάνει,
καλά τηνε δασκάλεψε όλο αυτό το ανθρωπομάνι.
Εσύ κοίτα να στραγγίζεις τη ζωή λιγάκι ακόμη.
Η ζωή κι ο θάνατος κοντινοί είναι δρόμοι
κράτα τα όμορφα και σιγοπερπατώντας
και να μη φας τον καιρό ψευτογελώντας
Αν ονειρεύεσαι του κόσμου τη χαρά όλη για πάρτη σου.
Aν ονειρεύεσαι μια αγάπη τη φορά, βγάζεις το μάτι σου.
Αν ονειρεύεσαι μέρη κρυφά να ξεχνιέσαι και να χάνεσαι.
Αν ονειρεύεσαι γι' αυτά, αδελφέ μου, μαλάκας πιάνεσαι.

Αν όμως ζεις τις στιγμές και τις στραγγίζεις λιγάκι ακόμη,
τότε η ευτυχία, η ζωή κι ο θάνατος, κοντινοί είναι δρόμοι
για να τους πας περήφανος σιγά - σιγά και περπατώντας.
Και να μη φας τον καιρό σου αδελφέ μου ψευτογελώντας
Αν ονειρεύεσαι γι' αυτά @ αν ονειρεύεσαι - του κόσμου τη χαρά όλη για πάρτη σου
Αν ονειρεύεσαι γι' αυτά @ αν ονειρεύεσαι - μια αγάπη τη φορά, βγάζεις το μάτι σου
Αν ονειρεύεσαι γι' αυτά @ αν ονειρεύεσαι - μέρη κρυφά να ξεχνιέσαι και να χάνεσαι
Αν ονειρεύεσαι γι' αυτά @ αν ονειρεύεσαι - γι' αυτά μαλάκας πιάνεσαι

Ρ*

Μην κοροϊδεύεις εμένα που ακόμη πιστεύω σε μία ιδεολογία.
Κορόιδευε εσένα που ένα αμάξι έχεις για λατρεία.
Μην τολμήσεις να μιλήσεις για τα μεγάλα ιδανικά
γιατί εσύ είσαι αυτός που μιλάει για τα σάπια τα λεφτά.

Σάπισες και εσύ όπως αυτός ο τύπος στην γωνιά με μια
γκόμενα στο Clubaki που έχει αγκαλιά.
Ως την νύκτα έχουν να κάνουν πάρα πολλά και
ας μη μιλήσουμε ρε μάγκα γι' αυτή τη
σχέση της μιας βραδιάς.

Μη μιλάς ούτε εσύ τρελαμένο θηλυκό
που έχεις πάρει αγκαλιά
όλα τα ''in'' τα περιοδικά
ξεφυλλίζοντας τις τάσεις
της καινούργιας hot χρονιάς.

Κάντε Ησυχία Ρε Παιδιά!
Θα αρχίσει πάλι η καινούργια
τηλεοπτική ματιά.

Μην φοβάστε, μη τρελαίνεστε είναι δική σας επιλογή
για ότι εσείς θα ρεύεστε!

Μόνο αυτό.

Αυτό το καιρό θέλω να γράφω χωρίς σταματημό...
Μία μανία ξεβράζει από μέσα μου.
Οι λέξεις θέλουν να καλπάσουν στο πληκτρολόγιο μου.
Θέλουν να βρουν λίγη ευχαρίστηση στα μάτια μου.
Ίσως περιμένουν από εμένα μια σωστή τοποθέτηση σε μία ωραία πρόταση -
για να αποκτήσουν λίγο ενδιαφέρον.

Άς περιμένουν..
απόψε δεν κάνω το χατίρι ούτε σε εκείνες ...ούτε σε εμένα..

Και τι δεν εύχομαι..

Ήθελα να ήμουν πιο δυνατή,
να μη λύγιζα σε συναισθηματισμούς.
Ήθελα να βγαίνει συχνότερα
το αντράκι που κρύβω μέσα μου.
Να μην ξεσπάω τόσο συχνά.
Να μην είμαι τόσο ρομαντική.
Να μη πιστεύω σε ανόητα παραμυθάκια.
Να μην ανεβάσω το πήχη τόσο ψηλά.
Να γνωρίζω ότι πρίγκηπες δεν υπάρχουν.
Να μη βλέπω τα δάκρυα μου καθημέρινα -
μακάρι να μην υπήρχαν τόσο συχνά στη ζωή μου!
Μακάρι να μην εύχομουν τόσο πολύ.
Αλλά να τα πραγματοποιούσα κάθε ευχή.
Να ήταν τα λόγια πράξεις και οι πράξεις όχι μόνο λόγια.
Να μπορούσες να διάβαζες κάθε κίνηση μου.
Να με αγαπούσες πιο πολύ, να με θαύμαζες
και να με χειροκρότούσες συχνότερα.
Να έκανες μια φορά κάτι μεγάλο για εμένα.
Να μη με βασανίζαν οι σκέψεις κάθε μέρα.
Μακάρι να μη φοβόμουν τόσο πολύ.
Να μπορούσα να είμαι έστω και λίγο εγωίστρια.
Να σκεφτώ τον εαυτό μου.
Μακάρι να μπορούσα να είμαι ένα πουλί.
Δεν θα ήξερα πότε μια σφαίρα θα με καρφώσει.
Αλλά θα ήξερα ότι ήμουν ελεύθερη για κάποιες στιγμές.

Πρέπει να αναγκάσω τον εαυτό μου - να βρει τον εαυτό του...

Γκρι.

Στερεύουν οι λέξεις. Έχει εξατμιστεί το μελάνι.
Πάει να σκάσει από την ζήλια του!
Το χαρτί έχει πάρει φωτιά.

"Λίγο νερό άνθρωποι, λίγο νερό!"

Οι φυλακές έχουν το χρώμα που πάντα πίστευα.
Το γκρι...
Γκρι μετατράπηκε ξαφνικά η κόλαση!
Φτηνό φαί.
Χωρίς φτερά σε ένα κλουβί
Ημέρες μετρημένες-αμέτρητές σε ένα τοιχο.
Ζωγραφιές απόγνωσης
Ουράνια ατόφια τόξα
Μολυσμένα κορμιά.
Άρρωστα μυαλά.
Κλέφτες, δολοφόνοι, εμπριστές, βαποράκια
εγκληματίες της ώρας - εγκληματίες μιας βραδιάς -
εγκληματίες για μια ζωή με ένα κίτρινο χαρτί
στιγματισμένος από ντροπή.
Τι περιμένεις για αρχή;
Χωρίς ίχνος ενοχής.
Την πλάτη θα βλέπεις συχνά
και ας έχεις πληρώσει φτηνά ή ακριβά.

Αρώματα.

Είχα διαβάσει κάποτε ότι η όσφρηση του ανθρώπου θυμάται περισσότερα από το μυαλό μας.
Πράγματι έτσι είναι!

Πόσες φορές αυτές οι ξεχασμένες αλλά συνάμα γνωστές μυρωδιές μας ταξιδεύουν?
Μας μεταφέρουν ξανά πίσω!
Πίσω σε μια κουζινά της μαμάς,
Σε ένα παθιασμένο άδοξο έρωτα.
Σε μια απλή κυριακάτικη βόλτα...

Με ένα ραβδάκι μαγικό- ξυπνάει το μυαλό μας, από κάποιες καθημερινές σκοτούρες ,τις πρόχειρες σκέψεις, τους υπολογισμούς, τους λογαριασμούς, την ρουτίνα και όλα αυτά που μας έκαναν να ξεχάσουμε πόσο διαφορετικοί ήμασταν.

Μυρωδιές, αρώματα, χρώματα,
πειραματισμούς, αναστεναγμούς,
καρδιοχτύπια, έρωτες, πόνος,
λύπη, ανάσταση, πραγματικότητα.

Κάθε μυρωδιά-μια διαφορετική ανάμνηση.

Ας μη ξεχνούμε μυρωδιές.. είναι και αυτά κομμάτι της ζωής μας.

Cd.

Κάποια παλιά τραγούδια σε ένα ξεχασμένο cd
μου φέραν θύμησες από έναν άλλο κόσμο,
ονειρεμένο και παραμελημένο.

ΑΝ?

Η ημέρα σήμερα ήταν σαν όλες τις προηγούμενες. Ανυπόφορη!
Σε κάθε δωμάτιο κυριαρχούσε η ζέστη.
Έτσι πήρα το κοντρόλ στο χέρι και διάταζα το μαύρο κουτί να με ταξιδέψει σε καινούργιους κόσμους.

Η ώρα περνούσε χωρίς κανένα ενδιαφέρον, έτσι θέλησα να θυμηθώ
την παλιά, καλή μου συνήθεια.
 Ένας απογευματινός ύπνος στον καναπέ!

Έτσι εγκατέλειψα το κοντρόλ στο πάτωμα, έκλεισα τα μάτια - και διάταξα το Μορφέα να βρω μια θέση στην αγκαλιά του...

Όταν ξύπνησα η ώρα είχε πάει οκτώ!

Άνοιξα τα μάτια μου και απέναντι η τηλεόραση να οχλαγωγεί ακόμη στους δικούς της ρυθμούς.

Το πρώτο πράγμα που άκουσα ήταν μια γυναίκα από μία ταινία να λέει "Αν σήμερα ήταν η τελευταία μέρα της ζωής σου πως θα την ζούσες?"

Ξαφνιάστικα, ίδρωσα σε μερικά δευτερόλεπτα και κοίταζα μανιωδώς γύρω μου.

Έτσι θα ζούσα την τελευταία μέρα της ζωής μου?!

Πάνω σε ένα καναπέ με ένα κοντρόλ στο χέρι?

Και αν ήξερα ότι θα είχα μια τελευταία μέρα θα μπορούσα να ικανοποιήσω όλες τις σκέψεις μου

όλα τα πάθη μου και όλα αυτά που θα ήθελα να κάνω. Μόνο σε μία μέρα?

Ο άνθρωπος είναι τόσο υλιστικός που  δεν πιστεύω να τον ικανοποιούσε μια μέρα.

Όλα αυτά σε μία μέρα? Ποιός θα μπορούσε?

Θα μπορούσα όμως,χωρίς ντροπή, να έλεγα ότι ένιωθα και να έκανα ότι ήθελα!

Και γιατί να μη λέω κάθε μέρα τι νιώθω?

Και γιατί ακόμη να μη κάνω όλα αυτά που θέλω κάθε μέρα?

Φοβάμαι αυτό το πρωί που θα ξυπνήσω και θα είμαι γριούλα-
χωρίς να έχω καταφέρει να κάνω αυτά που πραγματικά θέλω

και να μην έχω πει αυτά που πάντα ήθελα να πω.

Αυτός ο περιορισμός χρόνου μας κάνει εντελώς αντίθετους  ανθρώπους απο αυτό που είμαστε.

Είναι ένα κουδούνι μέσα μας που καταφέρνει να μας ξυπνήσει από το λήθαργο.

Εγώ το έχω σκεφτεί.. Την τελευταία μέρα της ζωής μου θέλω...

Να ήμουν αγκαλιά στον καναπέ με τον αγαπημένο μου,

ένα ποτήρι κρασί, μερικά κεριά αναμμένα και μια μελωδική μουσική.

Δεν θα σταματώ να ζω όπως θέλω και να λέω τα πράγματα όπως εγώ θέλω,

γιατί απλά δεν θέλω την τελευταία μέρα της ζωής μου να θυμηθώ να ζήσω.

Άραγε αν ήταν η τελευταία μέρα της ζωής σου, εσύ τι θα έκανες? :)

Save or Delete!?

Είμαι σε αναμονή. ¨

Έχω κάνω save κάποια γεγονότα!

Πόσοι απο εμάς δεν έχουμε αποθηκευμένς στιγμές στο σκληρό μας δίσκο;

Θα παρομοίασω με ψυχρότητα την καρδιά μας με ένα σκληρό δίσκο.

Εκεί στην καρδιά, στο αριστερό μέρος, λίγο προς τη μεση είναι ο δικός μας καθημερινός δίσκος.

Πολλά καθημερινά ασήμαντα γεγονότα - χωρίς δεύτερη σκέψη ,είναι στον κάλαθο των αχρήστων.

Έχω κάνει save λίγους ανθρώπους στη ζωή μου και πολλούς delete χωρίς δεύτερη σκέψη.

Άλλωστε αυτοί που σ΄ αγαπάνε είναι δίπλα σου. με ή χωρίς σκέψη.

Ψυχανάληση.

Δεν κοροιδεύω τον εαυτό μου γιατί δεν είμαι σαν τους άλλους.
Εγώ είμαι μια άλλη, μια διαφορετική από εσένα, απο αυτόν και
απο εκείνον.
Δεν είμαι έτσι όπως θέλουν να είμαι, δεν κάνω αυτό που θέλουν.Ξέρεις γιατί?
Γιατί εγω ξυπνάω με διαφορετικές ηλιαχτίδες στο πρόσωπο μου.
Δικός μου είναι ο ήλιος σήμερα.
Κανείς δεν θα πάρει τον ήλιο μου. Κανείς δεν θα πάρει τον οξυγόνο μου.
Κανείς δεν το εμποδίζει αυτό,εκείνο και το άλλο.
Μια άλλη είμαι, μια διαφορετική άλλη.
Δεν έχω περιορισμούς. Ή μήπως έχω?
Έχω!Μια σταλίτσα!-Κρυμμένη μέσα μου από δήθεν, ψεύτικα προσωπάκια,
μάγκες τις νύκτας, ερωμένες τις καρέκλας, μάγγισσες του μυαλού, ακριβών υφασμάτων,
στρουμπουλών κυριών, αγνώστων επώνυμων, διψασμένων χορτασμένων κουλτουριάρικων ανθρώπων. Ποιοι άραγε είναι αυτοί? Ούτε τους ξέρω.Ούτε θέλω να τους μάθω.
Θεότρελλοι είναι όλοι αυτοί. Κυνηγούν μια δόση ευτυχίας ξεστομίζοντας στην ""υγειά σας!""
Πάντα το αναρωτιούμουν!
Μεθυσμένοι, αλκοολικοί,straight,gay,bi,lesbians ξεχασμένοι στο πότο, γεμίζοντας τα ποτήρια  τους χωρίς σταματήμο,με μυρωδιά φτηνού ποτού και καπνού κάνουν ευχή "Στην υγειά μας"

Αλλά εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους.
Και τι τους θέλω τους άλλους!?
Και γιατί να θέλω τους άλλους?
Τι μου προσφέρουν οι άλλοι?
Αφού εγω δεν είμαι σαν τους άλλους!

Κόκκινη Γόβα.

Είναι νύκτες που μας κάνουν πιο μελαγχολικούς.
Είναι κάποιες νύκτες σαν αυτές που νιώθουμε την απουσία του άλλου.
Η ώρα ή εξαντλείται γρήγορα ή πολύ αργά.
Παλιά ξεθωριασμένα μπλουζάκια  από την πολύ χρήση τους.
Κάτι κόκκινα παπούτσια που μου είχες κάνει δώρο κάποτε και δεν τα φοράω μήπως τα καταστρέψω.
Ένα κόσμημα από εσένα, χαρισμένο σε μένα από κάποια παλιά επέτειο μας.
Τώρα ξέχασα και τη μέρα που σε γνώρισα. Πότε άραγε ήταν που σε γνώρισα? Πως ήμουν εκείνη τη μέρα? Ήμουν όμορφη? Σε κοίταξα κατάματα! Μόνο αυτό θυμάμαι αλλά  έχει περάσει καιρός..

Μια μέρα μόνο θυμάμαι.. εκείνη που έφυγα
Εκείνη τη μέρα που κατάστρεψα την σχέση μας.
Εκείνη την μέρα που άλλαξα παπούτσια.Έτσι είναι. Σαν τα παπούτσια.
Επιλέγεις το σωστό μέγεθος που θα είναι κατάλληλο να το χρησιμοποιήσεις
και στις λύπες και στις χαρές.
Ψάχνεις το σωστό χρώμα γιατί εκείνο θα σε ακολουθά και θα σε γεμίζει παντού-
μετα ψάχνεις να βρεις πόσο άνετο είναι στο πόδι σου - γιατί ξέρεις πως ένα παπούτσι είναι σαν μια σχέση-το θες όσο πιο άνετο μπορείς-να μην δυσανασχετείς και να κάνεις σωστά βήματα.

Παπούτσια στο δρόμο,
χιλιάδες παπούτσια,
χιλιάδες άνθρωποι να ψάχνουν
για ταίρι.

Κοκκινα, πρασινα,
μαύρα, μπλε,
διάφορα,
μικρά,μεγάλα,
ψηλά,χαμηλά,
μοντέρνα,απλά

Πολλά και διαφορετικά.
Ο καθένας με την επιλογή του.
Αλλά...

Συγγνώμη που θα στο πω μετά απο καιρό.
Δεν επέλεξες το σωστό μέγεθος για μένα.
Θα με κατάστρεφες πριν τα καταστρέψω αυτά τα καταραμένα κόκκινα παπούτσια...

Βουβή κραυγή.

Πάντα σου άρεσε να καθόμασταν σ΄ αυτό το παγκάκι,
εκεί όπου γνωριστήκαμε
εκεί που κάναμε όνειρα,
εκεί όπου με πρωτοφίλησες.

Πηγαίναμε πριν ο ήλιος μας αποχαιρετίσει
και πάντα μου έλεγες να βλέπω μπροστά
πότε πίσω μου.
Μόνο μπροστά να βλέπω.

Αρκετές φορές ήμουν περίεργη και ήθελα να δω τι μου έκρυβες.
Δεν ήξερα γιατί μου το απαγόρευες.
"Μπροστά" μου λεγές.
Μπροστά!

Πέρασε ο καιρός, πέρασε ο χρόνος,
πέρασαν κατί μήνες και εσύ άδοξα έφυγες από κοντά μου.

Εξακολουθούσα να πηγαίνω στο παλιό παγκάκι της πλατεία,
εκεί που σου άρεσε να με πηγαίνεις σχεδόν κάθε μέρα
Άναβα ένα τσιγάρο, το έπινα για εσένα και έφευγα.

Πέρασε ένας χρόνος από τότε που αποφάσισες να φύγεις.
Ναι το αποφάσισες!
Γιατί εμένα δεν με ρώτησες ποτέ σου αν θέλω να φύγεις.
Έτσι και εγω αποφάσισα από μόνη μου να το ξενυκτήσω,
άλλωστε θα ήταν το τελευταίο μου τσιγάρο που θα έπινα για εσένα,
τώρα θα σε άφηνα να ηρεμήσεις.

Είδα τον ήλιο να με αποχαιρετάει
γύρισα και πίσω και ας ένιωθα το θυμό σου.

Ναρκομανείς να χτυπάνε ενέσεις
Κοριτσάκια ανίκανα να σταθούν στα πόδια τους
ξαπλωμένοι, μεθυσμένοι, πεθαμένοι από σκόνη,
μαύρα κουτάλια τριγύρω, φόβος, τρόμος,πόνος,
αβοήθητες ψυχές στα πεζοδρόμια.

Τρομοκρατήθηκα όταν το διαπίστωσα..
Η αλήθεια μερικές φορές είναι πίσω μας όχι μπροστά μας.

Αντίο ψυχή μου,αντίο.

Κάποιοι στίχοι.

Ανθρωπάκια μη φοβάστε στη βροχή.
Στο νερό πάντα επιπλέουν πτώματα και φελλοί.

Λήτης.

Τσιγάρα.

Τρέμω ολόκληρη και ψάχνω δρόμους να ξεφύγω.
Σε βλέπω με την άκρια του ματιού μου και ξυπνάνε αναμνήσεις μέσα μου-
άλλοτε γλυκές και άλλοτε στιγμές πόνου και απελπισίας.
Είναι καλοκαίρι και μέσα μου είναι τόσο σκοτεινά-μουντά και απάνθρωπα.
Ένα στυλό να είχα!
Ένα τεράστιο στυλό να επέλεγα στο χάρτι της ζωής μου, το πιο σπουδαίο...τους ανθρώπους!

Τσιγάρα ατέλειωτα,
κόσμος να πεινάει,
κόσμος να φοβάται,
κόσμος να ξενυχτάει σε μπαράκια μαζί με μια άγνωστη φιγούρα της βραδιάς.

Τσιγάρα ατέλειωτα
παρακολουθώντας διάφορετικούς κόσμους σε κάθε πλευρά της πόλης

Ατέλειωτα είναι τα τσιγάρα
όπως και οι ανθρώποι!
Κάποια είναι βαρετά και δεν μπορείς να τα αντέξεις
και κάποια ελαφριά για να μπορεί ο οργανισμός σου να ικανοποιείται.


Εκατομμύρια επιλογές, εκατομμύρια ανθρώποι.
Στο τέλος όμως της ημέρας  πολεμάς με το πάθος και το εγω σου.

Δύσκολη η επιλογή.
Μπορείς?

Είναι

Είναι που θέλω να πατήσω το κουμπί του διακόπτη
να εξαφανίσω άτομα και καταστάσεις.

Είναι που θέλω να ξυπνήσω θέλωντας να είμαι εγώ
χωρίς εσάς.

Ψεύτικα, πρόχειρα και απλά
σαν ένα κακοφτιαγμένο αστείο.

Μη λυπάσαι πλέον για όσα έζησες.
Να τα θυμάσαι.

Είναι και αυτά ένα κομμάτι από εσένα-ένα κομμάτι από
το πάθος σου και από τη ζωντάνια, τι άραγε να υπάρχει μετά απο αυτό?
Τι έραγε είναι αυτό?

Είναι που θέλω πολλά. Και θα στα πω κάποια στιγμή.

Εκει.

Εκεί που ξέχασα ένα κομμάτι του εαυτού μου,
εκεί που ψάχνω να βρω την ευτυχία ,
εκεί που δεν έχω εισιτήριο.

Εκεί που διάλυσα τον εαυτό μου.
Εκεί που τον αναζήτησα.
Εκει που όλα ήταν τόσο ωραία.
Εκεί που τώρα μου φέρνει θλίψη και πόνο.
Εκεί που τώρα ζω.
Εκεί που τώρα υποφέρω.
Εκεί που δεν θέλω να πηγαίνω και όλο καταλήγω.
Εκεί που είχα χιλιάδες όνειρα, και τώρα δεν μου
έχει μείνει ούτε ένα- ούτε για ανάμνηση.
Εκεί που ξόδευσα την καρδιά μου.
Εκεί που πήγα αντίθετη πορεία.
Εκεί που τρόμαξα.
Εκεί που φοβήιηκα.
Εκεί που έκλαψα.

Είμαι εκεί και δεν το καταλαμβαίνω ακόμη.

Έχω μεγαλώσει.

Ακούω το κουδούνι να χτυπάει με τόση δύναμη και με τρομάζει -με αγχώνει.

Ούτε που θέλω να ανοίξω.
Ούτε έχω περιέργεια να δω ποιος είναι και τι γυρεύει εδω!

Εδώ δεν μένει πλέον κανείς.
Ένα ερείπιο όλο και όλο.

Ένα ερείπιο κι αυτό.

Καθισμένη σε μια κουνιστή καρέκλα,
ζαλισμένη από τις σκέψεις μου με ένα δικό σου μισοσβησμένο τσιγάρο στο χέρι,
αναπολώντας κάποιες ξεθωριασμένες στιγμές.

Έχω μεγαλώσει γι αυτές τις ανοησίες ψυθιρίζω στον εαυτό μου.
Δεν ξέρω τι προσπαθώ να καταφέρω ή τι θα καταφέρω στο τέλος!

Άλλωστε, στο είχα πει χιλιάδες φορές πως έχω μεγαλώσει γι αυτές τις ανοήσιες, αλλά, δεν με άκουσες ούτε ένα δευτερόλεπτο, φοβήθηκες πως δεν θα προλάβουμε να ζήσουμε τη ζωή!

Ποια ζωή να ζήσω τώρα?
Καθισμένη σε μια κουνιστή καρέκλα με το τελείως σβησμένο τσιγάρο.
Ελπίζοντας για λίγη φωτιά δική σου.