Έρχεσαι από το ξαφνικά,
και αγάπη αναζητάς.
Θέλεις πάλι να σε σφίξω στην αγκαλιά μου
να σου μιλήσω για ξωτικά.
Να σου λέω για πεταλούδες που έχω
στην κοιλιά.
Μην ζητάς τίποτε από εμένα πια.
Σε έχω πονέσει ήδη μια φορά.
Και σκοπεύω να το κάνω ξανά.΄
Δεν μπορώ αυτό το παιχνίδι που
άρχιζες να γλεντάς.
Δεν είμαι πιόνι για να με μετακινάς
τόσο απλά.
Θα το δεις όπως την πρώτη φορά.
Η αθωότητα από τα μάτια μου
έχει εξαντληθεί,
μη ψάχνεις μεγαλία σε μάτια
που έχουν κλάψει πολύ.

Είναι μέρες σαν κι αυτές.

Είναι κάτι μέρες σαν κι αυτές που μου λείπεις πολύ.
Είναι και κάτι μέρες άλλες, που σε σιχαίνομαι, μου προκαλείς αηδία.
Θέλω να σε αρπάξω από το λαιμό, να σου στερήσω την αναπνοή σου,
όπως μου στέρησες την ζωή μου.

Τέτοιες μέρες σαν κι αυτές θυμάμαι να μη γυρίσω σε εσένα, να σβήσω ότι εσένα θυμίζει.
Είσαι ένα εξευτελιστικό άτομο, χωρίς πάθος για ζωή

Το πιο εξευτελιστικό ξέρεις πιο είναι?
Ότι εγώ σε διάλεξα!
Είσαι η πιο λάθος επιλογή που  έχω κάνει.
Πιο λάθος κι από το λάθος.

Εϊναι μέρες σαν κι αυτές που γιορτάζω τα εξευτελιστικά μου λάθη.
Θα ήθελα, όμως, να πω, ότι αγαπώ αυτό το λάθος!

Oneira pella!

Εν τούτες οι στιγμές που ανατρισχιάζεις.
Που αναρωθκιέσαι ούλα τα γιατί
τζαι ούλα τα πως;
Εν τούτες οι στιγμές που είσαι μετέωρος πας στο σχοινί,
τζαι εν φοάσαι ότι ενα ππέσεις, φοάσαι ότι το σχοινί κρατάσε
σφικτά τζαι πονείς το σώμα σου.
Μα εν τζαι τούτες ούλες οι στιγμές που σε κάμεις να ξαναγελάσεις,
που θέλεις να χορέψεις, να κάμεις τα μαγικά σου, να ζωντανέψεις από χαρά.

Εϊδασε που χαμογελούσες τζαι έλεες μου ότι εγώ ήμουν τα παν.
Έβλεπα σε που στα μάθθκια μου, έκαμνες όνειρα πελλά.
Μα ρε αγάπη μου γλυκιά, δεν είμαι εγώ, όπως παλιά!
Έχω μάθει να περπατώ στα πόδια μου γερά.
Να παλεύω για όλα τα κατά.

Έχω βρει τον εαυτό μου πια!

Εστέρεψα μέσα μου
που τις σκέψεις μου.
Έγινα ένα με τις σκέψεις μου
τζαι οι σκέψεις μου εγίναν ένα με εμένα.
Γι αυτό ξιάνω μερικές φορές τι είμαι.
Άνθρωπος ή σκέψεις.

Έγινα υστερική.
Φωνάζω δυνατά.
Τα σημειώματα στον τοίχο
έχουν γίνει άπειρα.
Κάθε μέρα γράφω στον εαυτό μου
"¨Καλημέρα"
Και το ξέρεις ρε κούκλα μου
ότι τίποτα δεν είναι καλά,
τίποτα δεν σε γεμίζει εσωτερικά,
κρατάς εικόνες από τα παλιά
- πορεύεσαι μηχανικά.
Θα ήθελα απλά
να μ αγαπάς,
να κοιτάζεις στα μάτια μου
τα όνειρα που είχαμε
σαν παιδιά.
Να μην φοβάσουν και
να παρακαλάς
τις ευκαιρίες που χάσαμε να τις αναζητάς
να μην άφηνες να πεθάνουμε τόσο απλά.
Να πάλευες για εμάς.
Θα τα ήθελα όλα αυτά.
Μα έχεις πάψει να μ αγαπάς.

Διστάζω να ακούσω τη φωνή σου.
Θέλω να παλέψω μες στο νου σου
και να κοιμηθώ
παρέα με το νανούρισμά της
μυρωδιάς του κορμιού σου.
Να κυληστώ στα σεντόνια
της δικής σου της αφής,
σαν άγριος
και αφημένος κατακτητής.
Θα θελά να ήμουν σταγόνα 
να κατρακυλήσω,
από τα μαλλιά σου,
να κάνω ταξίδια,
στα πιο κρυφά στιγμιότυπά σου.
Θα ήθελα να ήμουν όλα αυτά
που ακόμα ονειρεύεσαι
και άπιαστο όνειρο
σου φαίνεται.
Θα παίζω με τις λέξεις
αφού έτσι σ΄αρέσει.
Μήπως υποκύψεις
και σε κάνω επιτέλους
να μιλήσεις.
Να μου πεις έστω μια κουβέντα
ενω θα κοιτάζω χαμηλά,
να απλώνεις το χέρι σου,
αναγκάζοντας με, να κοιτάω στα ψηλά.
Να σου λέω πόσο όμορφος είσαι όταν χαμογελάς
να φοβάμαι να κοιτάω τα μάτια σου
που λάμπουν από μακρυά
Θα ήθελα να μου πεις για αστέρια φωτεινά,
να σταματήσω να τα γυρεύω εδώ κάτω στην στερίά.

Ξέχασες! Πολύβιος Μακρίδης - Ελπίδα Ιωάννου

Τις νύκτες χτυπάς την πόρτα μου
να ζητιανέψεις τις στιγμές μου.


Ξέχασες πως εσύ
ήσουν εκείνος που διάλυσες
τις ψυχές μας.


Ξέχασες πως εσύ 
είσαι αυτός που
ερείπια έκανες τις φωλιές μας.


Ζητιανευείς την χαρά
ψάχνοντας κουπoνια
για δόση προσφοράς.


Ψάχνεις για ελπίδα σε ανέλπιδα
πρόσκαιρα μοντάζ
που κάνουν άλλοι για 'μας.


Και προσπαθείς να νιώσεις
ίσως,
ίσως νιώσεις ζωντανός.


Όχι, κάνεις λάθος
δεν είναι έτσι και δεν είναι παιχνίδι
αστείο, κωμικό.


Είναι ένα χαμόγελο γλυκό,
είν' η κουβέντα που θα πεις
ένα κρύο βράδυ να με ζεστάνεις.


Μπας, μπας και νιώσω και 'γω 
πως μπορώ κάπου να γύρω,
να στυριχτώ

Σε είδα..

Σε είδα να κοιτάς περίεργα,
να παρακαλάς,
το χέρι μου να κρατήσεις δυνατά.

Σε ονειρεύτηκα να μου μιλάς,
να μου χορεύεις αιφνιδιαστικά,
να παραλύω από χαρά,
να σε αγκαλιάζω σφικτά
να σου δίνω τα πιο παθιάρικά μου φιλιά.

Σε είδα εκεί στην γωνιά,
να με βλέπεις από μακρυά
Ήθελα να μου χαιδέψεις τα μαλλιά,
να μου μιλήσεις γλυκά,
να μου πεις πως σου φάνηκα όταν με είδες εκείνη την πρώτη φορά.

Ήθελα να σε δω να χαμογελάς από κοντά,
να σε αγγίξω,
να μην σε φαντάζομαι σαν μια ζωγραφιά.

Ήθελα να μου μιλήσεις να μου
πεις "Γεια χαρά".
ίσως τότε να μην αναγκαζόμουν
να σε βλέπω κρυφά στην δική μου
οπτική γωνιά.

Τσιγάρο

Αν ήμουν τσιγάρο,
θα μπορούσες να με ανάψεις?

Αν ήμουν τσιγάρο,
θα με αφήνες να κυκλοφορώ μέσα σου?.

Αν ήμουν τσιγάρο,
θα εξακολούθουσες να με κάπνιζες
ακόμα κι αν ήξερες τις συνέπειες?

Αν ήμουν το τελευταίο σου τσιγάρο,
θα γούσταρες να ήμουν εγώ?

σοον

Προκυρήξεις για μια ελεύθερη ιδέα
σε μάχή όλη η νεολαία να ζητά
φωνή και πνεύμα.

Υ.Σ.

Εννά τα πάρει ούλα τούτος ο αέρας σήμερα.

Θυμώνει μας πάλε!

Πέρκει ξυπνήσουμε.

Πέρκει θυμηθούμε ότι εξεχάσαμε.

Έτσι μέρες σαν τούτες γιορτάζω!

Γιορτάζω την ψυχική μου ελευθερία.

Καλά έκαμα! Καλά εκαμά τζαι έφυα.

Μιά απόφαση ήταν.

Αποφάσισατο τζαι έγινε.

Εγγενήθηκα ξάνα!

Κάμνω τα όνειρα μου πραγματικότητα.

Γελώ πιο συχνά.

Θέλω να με κουντήσει κάποιος να δω αν τούτα που ζω ένεν όνειρα.

Ήξερα ότι ενα τα καταφέρω, απλά ούλα ηθέλαν το χρόνο τους.

Ήξερα ότι το να μείνω ήταν για να έχω ένα μάθημα ζωής.

Να ξέρω να μεν τα ξανακάμω.

Να ξέρω να απαγορεύω του εαυτού μου.

Η πνευματική απογείωση του εαυτού μου, εφάνηκεν πας στο πετσί μου.

Έγινε ένα ανίκανο κομμάτι κρέας, αλλά ήξερα ότι τούτο ούλο ένιμουν εγώ, ούτε εκαταφέραν να με 

αλλάξουν όσες δοκιμασίες τζαι αν επέρασα.

Τωρά γιορτάζω.

Τωρά που με ήβρα να μη με ξαναχάσω

Υ.Σ. Άλλο να τα ζεις κι άλλο να τα βλέπεις

Puzzle

Το ξυπνητήρι χτυπά συνέχεια, εν μπορώ να το ακούω!
Θέλω να το σπάσω να το λιώσω να το κάμω κομματούθκια,
πόσες φορές εκομμαθκιάστηκα εγώ, τζαι πόσες φορές εσυναρμολόγησα τον ευατό μου;
Νομίζω έγινα το πιο απαίσιο Puzzle.
Μερικές φορές προσπαθώ να σκεφτώ άτομα τζαι καταστάσεις.
Άλλα τούτα τα άτομα τρομοκρατούμε.
Νομίζω εχαθήκαν έτσι απλά χωρίς ούτε μια δικαιολογία.
Αθυμούμουν που μου έλεες ότι μαζί σου έμπορω να έχω όρια,
ποιες λέξεις εν πρέπει ποττέ να πώ, τι εν πρέπει να κάμω ποττέ?
Άτε τωρά τι να σου απαντήσω τζαι εγώ.
Εν τούτο το απαίσιο Puzzle που φτέει.
Εν τούτη η συναρμολόγηση του εαυτού μου ξανά τζαι ξανά.
Εκουράστηκα τζαι εγω..
Θέλω να γύρω πίσω τζαι να ανοίξω τα σχέρκα μου, να αγκαλιάσω τζίνους που θέλω,
χωρίς να φυει κανένας.
Αν μου κάμετε το χαττίρι, ενθά μιλήσω ξανά για τα παλιά.
Ένα χαμογελώ πιο συχνά.

Ήθελα!

Αγνόησες την ύπαρξή μου.Κλείστηκες μέσα σε ένα κουτί
και έδωσες πνοή σ' αυτό.
Κάθε αναπνοή σου λιγόστευε τα χρονικά μας όρια.

Η εμφάνιση μου άρχιζε να σε φοβίζει.
Έλεγες πως έμοιαζα σαν ξωτικό.

Σε κοίταζα πολλές φορές να με παρατηράς να λες για
φαντάσματα τρομαχτικά, για τα ρούχα τα παρδαλά
για τα μπλεγμένα μου μαλλιά.
Σε έβλεπα ώρες ώρες να σιωπάς,
να τρομάζεις με σιγουριά.
Ήθελα να σου χορεύω,
να σου δειχνώ τα αστέρια τις νύκτες που έχω συντροφιά.
Ήθελα να είμαι ο δρόμος σου
να ξυπνάς και να κοιμάσαι γλυκά.

Να σου μιλαώ για τα παραμύθια που
μου είχε μάθει εκείνη η γιαγιά
όταν πήγα στην Αθήνα για πρώτη φορά.
Θα ήθελα να σε κάνω να πολεμούσες ξανά.
Να σήκωνες την γροθιά σου σταθερά, την βία να πολεμάς.
Ήθελά να ήμουν το μαύρο και συ το κόκκινο
χρώμα στις φλέβες μου να κυλά.

Έτσι όπως παλιά,  όταν ήξερες να αγαπάς!

Φίλε

Φίλε, εσύ ήσουν που πολεμούσες για ιδανικά
και έλεγες ότι δεν πεθαίνουν έτσι εύκολα τα παιδιά;

Φίλε μου που εσύ τώρα γελάς;
Εσύ, έλεγες τον "Μπάτσο θέλεις να γαμάς"

Δεν παίρνεις τα πόδια σου απ' την δουλειά,
δεν ξέρεις τι θα πει "Πολεμαω ουτοπικά¨"

Αν και τα αίματα βράζουυν και οι θύμησες καλπάζουν
στον καναπέ βουλιάζεις και αλλάζεις κάθε τόσο το κανάλι.

Φίλε μου θα τα πούμε ξανά,
όταν θα υπάρχουν μέσα σου μυαλά.

Xαρακτηριστικό.

Κουράστηκα να ξενυκτώ στις σκέψεις μου."Όλα θα αλλάξουν" παραμιλώ και σέρνω το κορμί μου
ως το κρεβάτι.
Άλλη μια μέρα που έκανα τόσα πολλά
αλλά δεν έκανα τίποτα.
Εξάντλησα τον εαυτό μου σε αυτό τον αγώνα.
Θυμάμαι τα κόκκινα μαλλιά μου,
ήταν σαν τα όνειρά μου.
Θυμάμαι το νεανικό μου γέλιο, να
πηγαίνει κόντρα στο κατεστημένο.
Θυμάμαι όλα αυτά που ήταν δικά μου.
και έφυγαν από κοντά μου.
Τώρα δεν θυμάμαι να είμαι όλα αυτά.
και φοβάμαι ότι ξέχασα πια ήμουν εκείνη την χρονιά.