Ήθελα!

Αγνόησες την ύπαρξή μου.Κλείστηκες μέσα σε ένα κουτί
και έδωσες πνοή σ' αυτό.
Κάθε αναπνοή σου λιγόστευε τα χρονικά μας όρια.

Η εμφάνιση μου άρχιζε να σε φοβίζει.
Έλεγες πως έμοιαζα σαν ξωτικό.

Σε κοίταζα πολλές φορές να με παρατηράς να λες για
φαντάσματα τρομαχτικά, για τα ρούχα τα παρδαλά
για τα μπλεγμένα μου μαλλιά.
Σε έβλεπα ώρες ώρες να σιωπάς,
να τρομάζεις με σιγουριά.
Ήθελα να σου χορεύω,
να σου δειχνώ τα αστέρια τις νύκτες που έχω συντροφιά.
Ήθελα να είμαι ο δρόμος σου
να ξυπνάς και να κοιμάσαι γλυκά.

Να σου μιλαώ για τα παραμύθια που
μου είχε μάθει εκείνη η γιαγιά
όταν πήγα στην Αθήνα για πρώτη φορά.
Θα ήθελα να σε κάνω να πολεμούσες ξανά.
Να σήκωνες την γροθιά σου σταθερά, την βία να πολεμάς.
Ήθελά να ήμουν το μαύρο και συ το κόκκινο
χρώμα στις φλέβες μου να κυλά.

Έτσι όπως παλιά,  όταν ήξερες να αγαπάς!