Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Έγινα υστερική.
Φωνάζω δυνατά.
Τα σημειώματα στον τοίχο
έχουν γίνει άπειρα.
Κάθε μέρα γράφω στον εαυτό μου
"¨Καλημέρα"
Και το ξέρεις ρε κούκλα μου
ότι τίποτα δεν είναι καλά,
τίποτα δεν σε γεμίζει εσωτερικά,
κρατάς εικόνες από τα παλιά
- πορεύεσαι μηχανικά.
Θα ήθελα απλά
να μ αγαπάς,
να κοιτάζεις στα μάτια μου
τα όνειρα που είχαμε
σαν παιδιά.
Να μην φοβάσουν και
να παρακαλάς
τις ευκαιρίες που χάσαμε να τις αναζητάς
να μην άφηνες να πεθάνουμε τόσο απλά.
Να πάλευες για εμάς.
Θα τα ήθελα όλα αυτά.
Μα έχεις πάψει να μ αγαπάς.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

31 Αυγούστου.

 Ακριβώς απέναντι στην αγανάκτηση της ιδόμορφης ζωής μας, ανταποκρινόμαστε στο άκουσμα κάθε κελαιδίσματος. Ακριβώς απέναντι στο ιστορικό τέλ...