Ένιωσα τις βροχές να μυρίζουν καμώματα, του κρασιού κόκκινα μπαλώματα.
Είδα τις βροχές να μπλέκουν δέρματα, να καβαλικεύουν των ανθρώπων τέρματα.
Είδα να ξεπλένονται όλα μονομιάς και από σύννεφα να γίνονται ποτάμια τα νερά.

Τους είδα να ξεσπούν, να πονούν, να γλεντούν και να μη μπορούν να μου μιλούν...

Λύγισα στα μάτια του γιου της Άνοιξης, που αντίκρησα ορισμένους να έχουν θράσσος να αγαπούν.

Πάρε μια ομπρέλα σ' αυτούς που μύριζαν τη γιορτή και έκανα πάρτυ στην ηδονή.
Aγόρασε σε όλους αυτούς που χάθηκαν  - κουβάδες με ψέματα και ρίξτε τους σαν κέρματα.

Πάρε μια ομπρέλα στους άτολμους
στους άπραγους
στους δήθεν απροσάρμοστους.

Έδωσα το τομάρι για μου την ευχαρίστηση της διαφθοράς.

Έδωσα σε όλους εσάς την ευχαρίστηση να με κομματιάσετε  -
να με σπαταλήσετε  και να με θάψετε...

Θα έδινα όμως σε εσένα - μοναχά σε εσένα,
άσπρα περιστέρια,
χρωματιστά μπαλόνια,
σαπουνόφουσκες,
και στρατόσφαιρες.

Θα έδινα όμως σε εσένα - μοναχά σε εσένα...
Αντικλείδι,
σεντόνια καθαρά
και ένα λιμάνι.

Θα έδινα σε εσένα - όσα αντέχεις να πάρεις.

Όσα αντέχεις να ακούς - να γεύεσαι και να αισθάνεσαι.

Θα τα έδινα σε εσένα - μοναχά σε εσένα.

Στην ντουλάπα μου δεν νοσταλγώ φορέματα.
Νοσταλγώ τα αγόρια που παίζουν μπάλα στην αλάνα - τα αγόρια  που γελάνε.
Θα μ' άρεσε να φοράω τα σκισμένα μου ρούχα και τα μαλλιά μου να είναι σαν κλωστές μπερδεμένες - να μη με νοιάζει αν τα αγόρια κλέψουν ματιές για την σάρκα μου - να μη με νοιάζει αν θα με δουν  ερωτικά.

Δεν έχω την δυνατότητα να γνωρίζω και να αναγνωρίζω το γένος μου.
Είμαι άνθρωπος.
Είμαι άντρας.
Είμαι γυναίκα.
Είμαι ετερόφυλος.
Είμαι ομοφυλόφιλος.
Είμαι λεσβία.

Είμαι άνθρωπος.
Χωρίς πατρίδα.
Χωρίς σύνορα.
Χωρίς όρια.

Είμαι άνθρωπος, ότι κι αν σημαίνει αυτό.
Έχω αισθήματα -συναισθήματα.
ελλατώματα - με χαμογέλα.

Είμαι άνθρωπος ότι κι αν σημαίνει αυτό.
Χωρίς στερητικό.
Χωρίς έλλειψη τονισμού.

Mάνα, τις νύκτες πίνω αλκοόλ,  τυλίγω δυο γάρα και σε σκέφτομαι.

Μάνα, τα άπλυτα έχουν στοιβαστεί και τα πιάτα έχουν βρομίσει.

Μάνα, τα έχω γαμήσει όλα μέσα στην ζωή μου - Είμαι άνεργη, ανύπαντρη και απροστάτευτη.

Μάνα είμαι μικρή ακόμη, τα πόδια είναι φθαρμένα από το παιχνίδι και τα όνειρα μου μεγάλα.

Mάνα, πάρε με στο κρεβάτι και πες παραμύθια για καληνύκτα.

Μάνα, σε έχω ανάγκη όπως παλιά.

Κι αν έχεις γεράσει, κι αν τα μάτια σου δε με βλέπουν καθαρά.

Σ αγαπάω και πάλι μαμά! Τόσο δυνατά!

Κοίταξε λίγο να σου πω.
Δεν θέλω να γνωρίζω τίποτα από την ύπαρξη σου.
Δεν θέλω να ξέρω ούτε πως περνάς , ούτε αν είσαι καλά.
Δεν έχει σημασία για εμένα τώρα πια.
Κοίταξε λίγο να σου πω.
Έχω πετάξει κάθε σου αποξηραμένο κομμάτι.

Φθινόπωρο.

Επιμένουν οι ηλιαχτίδες μέσα από τις τρυπούλες των παραθύρων μου - σαν να μη θέλει να παραδοθεί το καλοκαίρι - σαν να σπρώχνει τις ημέρες και παλεύει για τα μάτια του Φθινοπώρου.
Πόσο φθηνή είναι άραγε αυτή η εποχή; -
Μας τα αρπάζει όλα, τους ανθρώπους μας, τα τρανταχτά τα γέλια, τις ιδρωμένες αγκαλιές, την αισιοδοξία, τους στόχους, τα όνειρα, τα βράδια με τους φίλους, τα λαμπερά άστρα, τους εφηβικούς έρωτες, όλα μας τα παίρνει το Φθινόπωρο - είναι σαν να χρωστάμε κάποια δανεικά με ιδιαίτερους τόκους...

Τις νύκτες όταν θα μεθάω στις πλατείες με τα όνειρα μου, θα θυμάμαι τα νοσταλγικά μου καλοκαίρια, τις βαριές υποσχέσεις και τις μπαλωμένες ψυχές.
Τις νύκτες θα γεμίζουν τα τασάκια μου και τα ποτήρια απο σκέψεις.
Κανείς δεν θα είναι εκεί, να προσέξει τα ματωμένα μου χέρια που έχουν φθαρεί στα σχοινιά της υπομονής.
Κανείς δεν θα προσέξει ότι τα μάτια μου δακρύζουν από ενοχή.

Το Φθινόπωρο είναι βιαστής.
Με τη βία να σου γαμήσει την ψυχή.
Να σου τα αρπάξει ότι πιο αγνό είχες και να φύγει.
Δεν είναι καθόλου κύριος.
Δεν έχει καθόλου τρόπους.
Δεν σου ανοίγει την πόρτα καθώς περπατάς και δεν σου φιλάει το χέρι σου καθώς σε κοιτά.

Το Φθινόπωρο είναι μακριά από την Άνοιξη.
Και η Άνοιξη, ίσως να μη με περιμένει.

Πάμε.

Να βγαίνουμε και λίγο έξω από το κουτί μας - να έχουμε την ευθύνη της μυρωδιάς μας  και των συναισθημάτων μας.

Δεν θέλει και πολύ το μυαλό για να του στρίψει, να τα πάρει και να τα αφήσει.

Μη καθησυχαζόμαστε στην υπέρτατη αποχαύνωση του βολέματος μας.

Μη καθησυχαζόμαστε στα περιττώματα των ανθρώπων και στις σαβούρες των στιγμών τους.

Δεν θα έρθει κανένα βελουδένιο χέρι να μας σφίξει το χέρι - δεν θα έρθει κανείς να μας ανακατέψει τα μαλλιά, να μας σκουντήσει με τον αγκώνα του και να μας πει "Έλα πάμε".

Δώσε γροθιά στα κουτιά - στους φόβους - στα υστερικά.

Δώσε όσο πιο δυνατά - και τότε θα ρθει κάποιος να μας πει "Έλα ξανά"!

Κόκκινο φως.

Μου λείπουν εκείνες οι κόκκινες νύκτες που ήμασταν στο κρεβάτι ξαπλωμένοι απάνω και τα κορμιά μας ήταν σαν παζλ - έδεναν μαζί αρμονικά.
Μύριζες αλκοόλ και γοητεία.
Μύριζες ιδρώτα και έρωτα.
Μύριζες πανάθεμα σε!
Μύριζες από μακριά.

Τελικά ξέρεις τι μου την έδινε; Η μάνα σου, το αμάξι σου και ο καναπές σου!
Μου έφταιγες και εσύ που δεν μου μιλούσες όσο θα ήθελα - που δεν έπαιρνες πρωτοβουλίες.
Τα έπαιρνα  στο κρανίο που δεν άνοιγες το στόμα σου να πεις μια γαμημένη λέξη!
Αν η σιωπή ήταν έκταση, θα είχαμε χτίσει βασίλεια.
Αν τα βασίλεια ήταν λέξεις, θα είχαμε λασπωμένο χώμα.

Δεν πειράζει αγάπη μου που έχεις φύγει.
Δεν πειράζει που έχω μείνει κρύα και δεν ενώνουμε με αλλουνού το κορμί.
Δεν πειράζει που τις νύκτες τίποτα δεν θυμίζει έρωτα, τίποτα δεν θυμίζει αλητεία.

Δεν έχει σημασία τώρα πια.
Μερικές φορές τα θέλω μας δεν είναι τόσο δυνατά - περιτριγυρίζονται από αλυσίδες.
Δεν μπόρεσα να σου σπάσω καμία αλυσίδα - δεν μπόρεσα να τις ρημάξω.

Η κοινωνική σου ύπαρξη, η μεγαλειώδεις σου εικόνα και η αυθεντικότητα σου είναι δυνατότερες από
τον έρωτα σου.
Ελπίζω να μη ντρέπεσαι για εμένα.. και αν περάσεις κάποτε από την γειτονιά μου, μη σκέφτεσαι το κόκκινο φωτάκι, για εσένα ποτέ δεν υπήρχε αυτό το φως.

Το κλείνω και σε περιμένω...

Να ξεσκονίζουμε κάπου - κάπου τις ψυχές μας -

γιατί οι αράχνες δεν θέλουν δικαιολογία για τους ιστούς.

Θα επαναπροσδιορίσω τους ανθρώπους μου.
Θα τους επιλέξω και θα τους βάλω σε ένα βάθρο.
Τέλος στις νύκτες χωρίς ιδιαίτερο νόημα.
Τέλος στην αγάπη χωρίς ανταπόκριση.
Τέλος στα παλιά, στα σκονισμένα, στα φθαρμένα.
Τέλος στις πληγωμένες καρδιές, στα μισοσβησμένα κεριά, στα πρέπει.
Τέλος στα κομμένα λουλούδια, στο άγονο χώμα, στα διαλυμένα πόδια.
Τέλος στις άσκοπες συζητήσεις, στα μισά συναισθήματα, στην στασιμότητα.

Τέλος σε κάθε είδος τέλους.

Γυναίκα.

Με κουράζει η πραγματικότητα τους.
Έχω σταματήσει να οδηγώ στους δρόμους και πλέον κινώ τα πόδια μου .
Βλέπω τα ζευγάρια που αντικατοπτρίζουν μια ψεύτικη συναισθηματική απώλεια του καθορισμένου χρονικού τους ενδιαφέροντος και με εκνευρίζει.

Με εκνευρίζουν και οι γυναίκες.
Το κάθε είδος γυναικείας συμπεριφοράς.
Μη βιαστείτε και βγάλετε συμπεράσματα ότι είμαι ακόμη ένας μισογύνης.

Ο Τάσος μου λέει να είμαι πιο χαλαρός με τις γυναίκες γιατί είναι σαν γατάκια.
Εγώ τους γάτους δεν τους γουστάρω  - είναι πονηρά πλάσματα.

Τις Κυριακές όταν κατεβαίνω στην πλατεία νιαουρίζουν σαν τρελές.
Ο Τάσος φωνάζει ότι εδώ έχει "μπόλικο ψωμί" - αν ήθελα ψωμί, θα πήγαινα στο φούρνο!

Εγώ θέλω μια γυναίκα που να με καταλαβαίνει.
Να με ακούει όταν δεν μιλάω και να μη γκρινιάζει σαν τη μάνα μου!
Θα ήθελα τα πρωινά μας να είναι σαν παράσταση συμφωνικής ορχήστρας,
να μυρίζει Άνοιξη, να έχει άσπρο βελουδένιο σώμα και τα χείλη της -
Αχ! Τα χείλη της να είναι σχηματισμένα σαν καρδιά - σαν κόκκινη καρδιά.

Εγώ την γυναίκα μου, την θέλω όμορφη εξωτερικά και ψυχικά.
Θα ήθελα πολλοί να την ποθούν αλλά αυτή να γουστάρει μόνο εμένα!
Να ξυπνούσα πλάι της, να της χάιδευα τα μαλλιά,
να είχε ένα πρόσωπο που θα με ηρεμούσε και κάτι μάτια που θα τραγουδούσαν.

Εγώ την γυναίκα μου, θα την κάνω γυναίκα μου!
Όταν θα την γνωρίσω θα το αναγνωρίσω!
Θα το ομολογήσω ότι αυτή είναι - ότι αυτή θα ήθελα να είναι η μάνα των παιδιών μου.
Θα σε διεκδικήσω - στο ορκίζομαι.
Ακόμα κι αν με διώξεις - θα είμαι εκεί, θα πολεμώ για εσένα, γιατί εσύ θα είσαι η γυναίκα μου!

Κάνε λίγη υπομονή.
Περίμενε με.
Σε ψάχνω.
Θα σε βρω.
Στο ορκίζομαι.
Θα σε κάνω γυναίκα μου.

Στο ορκίζομαι.
Σε ψάχνω.
Θα σε βρω.
Περίμενε με...
Περίμενε με λίγο ακόμη..

Εκ.

Με ενοχλεί που παίζεις εκ του ασφαλούς.
Να μη πιέζεσαι λες - να μη χάσεις καμιά αναπνοή και πάει στράφι στις μάζες των σκουπιδιών σου.
Εκ του ασφαλούς αγαπάς - μη χάσεις την άνεση του εγώ σου - της πολυτέλειάς σου.
Εκ του ασφαλούς ρε τομάρι;
Εκ του ασφαλούς;

Έχω άλλαξει τις κλειδαριές στο σπίτι.
Έχω αλλάξει γκόμενο
όνομα
ταυτότητα
κοσμοθεωρία
φίλους
στέκια
δρόμους.

Έτσι, γιατί δεν γουστάρω καμία ασφάλεια.

Τελείωσα -

"Μη βιάζεσαι, μη τρέχεις τα τρένα είναι πολλά".

Όλο αυτό μου λες - Όλο αυτό λες και θες να με καθυσυχάσεις ότι δεν θα πας πουθενά - ότι δεν θα τελειώσεις - ότι θα μείνεις εδώ για πάντα!

Δεν είσαι καν στην καθημερινότητα μου - δεν ξέρεις πως μ' αρέσει ο καφές - δεν ξέρεις  καν πως όταν τρώω χρησιμοποιώ τα χέρια - όταν γελαώ με ακούει και ο διπλανός μου- δεν γνωρίζεις - δεν ξέρεις πόσο απρόσεκτη είμαι - πόσο αβοήθητη - πόσο κουρασμένη είμαι.

Δεν γνωρίζεις - δεν ξέρεις - πόσο μικρή γίνομαι απέναντι σου - 

πόσο δειλή και αδύνατη- πόσο με εξουσιάζεις- πόσο αφάνταστα πολύ με κομματιάζεις.

Δεν γνωρίζεις - δεν θα μάθεις - δεν θα ξέρεις.

Ότι τις νύκτες ανοίγω το παράθυρο με σκοπό να κοιτάξω λίγο ουρανό.

Δεν γνωρίζεις - δεν θα μάθεις - δεν θα ξέρεις.

Ότι  τις νύκτες , χαιδεύω τα ρούχα σου.

Δεν γνωρίζεις - δεν θα μάθεις - δεν θα ξέρεις.

Ότι έχω πεθάνει, βρήκε το πτώμα ο Σταμάτης.

Δεν γνωρίζεις - δεν θα μάθεις - δεν θα ξέρεις.

Ότι ήδη θάφτηκα.

Δεν γνωρίζεις - δεν θα μάθεις - δεν θα ξέρεις.

Ότι περιμένω να μου φέρεις λουλούδια.

Δεν γνωρίζεις - δεν θα μάθεις - δεν θα ξέρεις.

Ότι τελείωσα μαζί σου..

Κλείνω το βιβλίο.

Οι νύκτες είναι γεμάτες βόλτα στα πάρκα,
μαύρες οθόνες,
παιδάκια ξεψυχισμένα στο δρόμο.

Οι νύκτες είναι οι ραγισμένες υποσχέσεις,
σεντόνια βρόμικα,
ηδονικές στιγμές.

Σε χαζεύω από την απόσταση της περιοχής των συνόρων μου,
υπογραμμίζω τα κύρια σου σημεία,
σε κάνω περίληψη,
και σε γράφω διαγώνισμα.

Παίρνω κάτω από την βάση - σαν να έχω κατάρα της στασιμότητας - την κατάρα της αμάθειας.
Υπογραμμίζω τα κύρια σου σημεία,
σε κάνω περίληψη,
σε διαβάζω τις νύκτες όπου τα πάρκα είναι γεμάτο πληγωμένες καρδιές.

Μεθυσμένα αγόρια αναζητούν δέρμα από τριαντάφυλλο - είναι η στιγμή που πρέπει να σπάσω τα δεσμά μου - να δωθώ σαν ζωό - να με εξημερώσουν.

Είναι η κατάλληλη στιγμή να σε διώξω από τις σημειώσεις μου - από το πίσω μέρος του μυαλού μου.
Καμία υπογράμμιση - καμία περίληψη - καμία στασιμότητα.

Κλείνω το βιβλίο.