Κόκκινο φως.

Μου λείπουν εκείνες οι κόκκινες νύκτες που ήμασταν στο κρεβάτι ξαπλωμένοι απάνω και τα κορμιά μας ήταν σαν παζλ - έδεναν μαζί αρμονικά.
Μύριζες αλκοόλ και γοητεία.
Μύριζες ιδρώτα και έρωτα.
Μύριζες πανάθεμα σε!
Μύριζες από μακριά.

Τελικά ξέρεις τι μου την έδινε; Η μάνα σου, το αμάξι σου και ο καναπές σου!
Μου έφταιγες και εσύ που δεν μου μιλούσες όσο θα ήθελα - που δεν έπαιρνες πρωτοβουλίες.
Τα έπαιρνα  στο κρανίο που δεν άνοιγες το στόμα σου να πεις μια γαμημένη λέξη!
Αν η σιωπή ήταν έκταση, θα είχαμε χτίσει βασίλεια.
Αν τα βασίλεια ήταν λέξεις, θα είχαμε λασπωμένο χώμα.

Δεν πειράζει αγάπη μου που έχεις φύγει.
Δεν πειράζει που έχω μείνει κρύα και δεν ενώνουμε με αλλουνού το κορμί.
Δεν πειράζει που τις νύκτες τίποτα δεν θυμίζει έρωτα, τίποτα δεν θυμίζει αλητεία.

Δεν έχει σημασία τώρα πια.
Μερικές φορές τα θέλω μας δεν είναι τόσο δυνατά - περιτριγυρίζονται από αλυσίδες.
Δεν μπόρεσα να σου σπάσω καμία αλυσίδα - δεν μπόρεσα να τις ρημάξω.

Η κοινωνική σου ύπαρξη, η μεγαλειώδεις σου εικόνα και η αυθεντικότητα σου είναι δυνατότερες από
τον έρωτα σου.
Ελπίζω να μη ντρέπεσαι για εμένα.. και αν περάσεις κάποτε από την γειτονιά μου, μη σκέφτεσαι το κόκκινο φωτάκι, για εσένα ποτέ δεν υπήρχε αυτό το φως.

Το κλείνω και σε περιμένω...