Φθινόπωρο.

Επιμένουν οι ηλιαχτίδες μέσα από τις τρυπούλες των παραθύρων μου - σαν να μη θέλει να παραδοθεί το καλοκαίρι - σαν να σπρώχνει τις ημέρες και παλεύει για τα μάτια του Φθινοπώρου.
Πόσο φθηνή είναι άραγε αυτή η εποχή; -
Μας τα αρπάζει όλα, τους ανθρώπους μας, τα τρανταχτά τα γέλια, τις ιδρωμένες αγκαλιές, την αισιοδοξία, τους στόχους, τα όνειρα, τα βράδια με τους φίλους, τα λαμπερά άστρα, τους εφηβικούς έρωτες, όλα μας τα παίρνει το Φθινόπωρο - είναι σαν να χρωστάμε κάποια δανεικά με ιδιαίτερους τόκους...

Τις νύκτες όταν θα μεθάω στις πλατείες με τα όνειρα μου, θα θυμάμαι τα νοσταλγικά μου καλοκαίρια, τις βαριές υποσχέσεις και τις μπαλωμένες ψυχές.
Τις νύκτες θα γεμίζουν τα τασάκια μου και τα ποτήρια απο σκέψεις.
Κανείς δεν θα είναι εκεί, να προσέξει τα ματωμένα μου χέρια που έχουν φθαρεί στα σχοινιά της υπομονής.
Κανείς δεν θα προσέξει ότι τα μάτια μου δακρύζουν από ενοχή.

Το Φθινόπωρο είναι βιαστής.
Με τη βία να σου γαμήσει την ψυχή.
Να σου τα αρπάξει ότι πιο αγνό είχες και να φύγει.
Δεν είναι καθόλου κύριος.
Δεν έχει καθόλου τρόπους.
Δεν σου ανοίγει την πόρτα καθώς περπατάς και δεν σου φιλάει το χέρι σου καθώς σε κοιτά.

Το Φθινόπωρο είναι μακριά από την Άνοιξη.
Και η Άνοιξη, ίσως να μη με περιμένει.