Ο χειμώνας πάει να τρελλάνει την Άνοιξη.
Οι άνθρώποι τρελλένουν τον κόσμο,
και εγώ τρελλένομε με τα τσιγάρα μου.

Τέτοιες μέρες τρελλές μου την σπάει να γυρίζω σπίτι
Και να αντικρύζω το κενό σου.

Ίσως μπορέσω να σε ξαναδώ κάποια άλλη μέρα.
Που κανείς δεν θα τρελλένετε.

Θα με περιμένεις σε μια γωνιά
Με το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά
Θα μου λες για τα ξωτικά
που είχες δει στο όνειρο σου
την νύκτα που κοιμηθήκαμε αγκαλιά.

Χάνομαι μέσα σου και νομίζω πάω να τρελλαθώ.
Αδυνατώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου.
Διαλύω ότι σε θυμίζει.
Φτύνω στην μούρη σου.
'Ετσι για να μην με λες Τρελλή
και στο Επανηδείν!