Το εγω μου έχει μετατραπεί σε διηγήσεις με ανθρώπους και στιγμές.
Έχω ξεμπερδεύσει από κακόγουστα αστεία και λυπητερές καταστάσεις.
Δεν έχει σημασία πόσοι άνθρωποι είναι κοντά σου, αφού στο τέλος τα ζάρια
θα δείχνουν μονό αριθμό.
Κάπου - κάπου θέλω το σώμα μου να ζεσταίνετε με αγκαλιές και φιλιά.
Δεν έχει σημασία αν τα φιλιά κρατάνε δευτερόλεπτα.. η αίσθηση άλλωστε που θα αφήνετε πάνω στο κορμί μου θα είναι ανεξίτηλη σαν χαρακιές από πόνο..
Προσπαθώ να θυμηθώ τις αισθήσεις που μου προκαλούσε κάθε φιλί, κάθε αγκαλιά, κάθε χαμόγελο.
Σαστίζω..
Τρέμω..
Δεν θυμάμαι τίποτα.
Μόνο γαλήνη σχηματίζετε στο πρόσωπό μου.
Μα δεν φταις εσύ, ούτε εσύ, ούτε καν εσύ.
Εγώ φταίω!
Δεν αποτύπωνα καλά τις αισθήσεις μου και τώρα σκούριασε σαν σίδερο.
Προσπαθώ να βάλω μπρος και το μπρος με φέρνει πίσω.
Φταις ρε παιδάκι μου φταις..που αφήνεσαι να σκουριάσεις.
Που αφήνεσαι σε σκέψεις και αναμνήσεις.
Δεν έχει σημασία.
Ότι αξίζει είναι γύρω σου..
Δίπλα σου.. Με ανοικτά τα χέρια και με χαμόγελο.
Όχι πίσω!