Μα γιατί?
Γιατί δεν καταλαμβένεις ότι εμείς ήμαστε παιδιά.
Ότι ζωγραφίζουμε συνεχώς μαύρα πουλιά.
Γιατί δεν καταλαμβένεις ότι εγώ αναζητούσα
ένα χέρι να καλύπτει το δικό μου.
Δεν βλέπεις το φως που μας περιτριγυρίζει?
Δεν το βλέπεις?
Εύχομουν να ήμουν το φως σου!
Να μπορώ να παίξω με τις σκιές σου.
Να αιχμαλωτίζουμουν στις στιγμές σου.
Αλλά γιατί?
Γιατί δεν μπόρεσες να με ζωγραφίσεις και εμένα?
Τόσο δύσκολη φιγούρα είμαι?
Γιατί?
Γιατί να ψάχνω ουσία στις τελείες σου, στις παύσεις σου, στα κόμματα σου...
Γιατί...