Έσχιει 6 χρόνια που επεράσαν. Με τα πάνω τους με τα κάτω τους.Με ούλα τα ίσχια τους τζαι ούλα τα ανάποδά τους.
Έσχιει 6 χρόνια τζαι εν λέει να ηρεμίσω.
Τζαι βλέπω τα ούλα τούτα να βομβαρδίζουν την καθημερινότητά μου.
Ένιξερεις μερικές φορές αν θα πρέπει να παίξεις πελλό, να πνάσεις ή να τα δώσεις ούλα.
Να μεν έσχεις ζωή. Να καταντήσεις σαν τζαι ΄τζίνο τον άνθρωπο που βλέπειις συχνά..
τζαι λέει σου εκουράστηκα πια.. θέλω να πάω να ζήσω πάνω στα βουνά, άνθρωπο να μεν
βλέπω καθημερινά.
Τζιαμέ σούζεσαι λίο.
Φοάσαι.
Τρομάζεις.
Λαλείς ενα γίνω τζαι εγώ έτσι?
Χωρίς ζωή.
Χωρίς τίποτα να μου τρυπά τα αυτιά.
Ένα σταματήσω να αναπνέω τζαι ενα ζω ακόμα?
΄Μα ήντα αξία ένα έσχει αμαν ενθα νιώθω τίποτε...

Τωρά μπροστά μου εν ένας δρόμος.
Τούτη την φορά ένθα βουρήσω.
Ένα περπατήσω!