Zητώ σου συγγνώμη εαυτέ μου που σε κούρασα τούτον τον τζαιρό.
Εξίασα σε τέλεια τζαι εχάθηκες τζαι επλανεύτηκες μόνος σου.
Έχασες τον εαυτό σου, εαυτέ μου.
Τα πόθκια μου εν με κρατούν ποιον.
Ενα φύω πάλε.
Πολλοί λαλλούν ότι εν εύκολη λύση να τα βάλεις στα πόθκια παρά να τις αντιμετωπίσεις.
Μα εν τζαι έχω τίποτε να αντιμετωπίσω. Μόνο εμένα!
Τούτος ο χρόνος εμετάλλαξε με. Έγινα τέρας του εγώ μου.
Έγινα αγρίμι του εαυτού μου. Έφκαλα τα πάνω μου τζαι εξίασα τα κάτω μου!
Οι ευαιστθησίες μου ετυλιχτήκαν γύρω που ένα άσπρο πανί, τζαι όποτε εφκέναν προς τα έξω,
ενεφένουνταν.. Ήταν άσπρες. Κανένας εν τις έβλεπε. Τζαι ήθελα σε πολλούς να τις δείξω.
Επέρασα φανταστικές νύκτες. Νύκτες που πολλοί ενθα μπορέσουν να ζήσουν. Νύκτες αγάπης, Νύκτες έρωτα. Νύκτες αλητείας. Τούτες οι νύκτες οι ξεχωριστές, εκάμαν τις μέρες μου ακόμα πιο μοναδικές. Αλλά τούτες ήταν τζαι οι νύκτες που ανοίαν τα μάθκια μου τζαι εκλείναν ταυτόχρονα. Τωρά εν επιλογή ζωής. Να γίνω τζίνο που μισώ. Να γίνω τζαι εγώ κάτι που τούτο. Να βάλω λήθο!! Εν με πειράζουν τα λιθαράκια. Πειράζουν με οι ολόκληρες οι πέτρες. Πειράζει με που κάποια στιγμή, ένθα μπορώ να βλέπω τους ανθρώπους στα μάθκια τζαι να αρχίσω να κλαίω άμαν αρκέψουν να κλαίουν. Πειράζει με να αρχίσω να μεν έχω ευαισθησίες. Πειράζει με να περπατώ τζαι να νιώθω ότι βλεπουν με σαν ένα κομμάτι κρέας που θέλουν να με σύρουν πάς στο κρεβάτί τους τζαι να με χτάρουν με τα νύσχια τους, να με φάσιν τζαι τα κομμάθκια που ενα μείνουν να τα πετάξουν στο σχοίλο τους. Πειράζουν με οι σκέψεις που βάλω στο μυαλό μου τις νύκτες - νομίζω ενά μου κάμω κακό. Οι οι σωματικά. Ψυχολογικά... Τωρά που ενα τα κλείσω ούλα. Ενα φιούν τζαι τα πάντα. Έλεεν μου το τζαι ο Αντώνης τούτο... Τωρά έχουν σε ούλοι ανάγκη τζαι μιλούσουν . Αμαν τα παρετήσεις ποιος ενα σε θυμάται. Αναθεμάντα.. τζαι έρκετε μου ο στίχος μες στο μυαλό μου "Εχτός από την μάνα σου κανείς δεν σε θυμάται".
Ενα - Δυο - Τρία. Φτου Ξελευτερία.
Σε βλέπω... Σε βλέπω. Δεν σε ξεχνώ.
Να σαι καλά. Τζαι να χαμογελάς.
Εξίασα σε τέλεια τζαι εχάθηκες τζαι επλανεύτηκες μόνος σου.
Έχασες τον εαυτό σου, εαυτέ μου.
Τα πόθκια μου εν με κρατούν ποιον.
Ενα φύω πάλε.
Πολλοί λαλλούν ότι εν εύκολη λύση να τα βάλεις στα πόθκια παρά να τις αντιμετωπίσεις.
Μα εν τζαι έχω τίποτε να αντιμετωπίσω. Μόνο εμένα!
Τούτος ο χρόνος εμετάλλαξε με. Έγινα τέρας του εγώ μου.
Έγινα αγρίμι του εαυτού μου. Έφκαλα τα πάνω μου τζαι εξίασα τα κάτω μου!
Οι ευαιστθησίες μου ετυλιχτήκαν γύρω που ένα άσπρο πανί, τζαι όποτε εφκέναν προς τα έξω,
ενεφένουνταν.. Ήταν άσπρες. Κανένας εν τις έβλεπε. Τζαι ήθελα σε πολλούς να τις δείξω.
Επέρασα φανταστικές νύκτες. Νύκτες που πολλοί ενθα μπορέσουν να ζήσουν. Νύκτες αγάπης, Νύκτες έρωτα. Νύκτες αλητείας. Τούτες οι νύκτες οι ξεχωριστές, εκάμαν τις μέρες μου ακόμα πιο μοναδικές. Αλλά τούτες ήταν τζαι οι νύκτες που ανοίαν τα μάθκια μου τζαι εκλείναν ταυτόχρονα. Τωρά εν επιλογή ζωής. Να γίνω τζίνο που μισώ. Να γίνω τζαι εγώ κάτι που τούτο. Να βάλω λήθο!! Εν με πειράζουν τα λιθαράκια. Πειράζουν με οι ολόκληρες οι πέτρες. Πειράζει με που κάποια στιγμή, ένθα μπορώ να βλέπω τους ανθρώπους στα μάθκια τζαι να αρχίσω να κλαίω άμαν αρκέψουν να κλαίουν. Πειράζει με να αρχίσω να μεν έχω ευαισθησίες. Πειράζει με να περπατώ τζαι να νιώθω ότι βλεπουν με σαν ένα κομμάτι κρέας που θέλουν να με σύρουν πάς στο κρεβάτί τους τζαι να με χτάρουν με τα νύσχια τους, να με φάσιν τζαι τα κομμάθκια που ενα μείνουν να τα πετάξουν στο σχοίλο τους. Πειράζουν με οι σκέψεις που βάλω στο μυαλό μου τις νύκτες - νομίζω ενά μου κάμω κακό. Οι οι σωματικά. Ψυχολογικά... Τωρά που ενα τα κλείσω ούλα. Ενα φιούν τζαι τα πάντα. Έλεεν μου το τζαι ο Αντώνης τούτο... Τωρά έχουν σε ούλοι ανάγκη τζαι μιλούσουν . Αμαν τα παρετήσεις ποιος ενα σε θυμάται. Αναθεμάντα.. τζαι έρκετε μου ο στίχος μες στο μυαλό μου "Εχτός από την μάνα σου κανείς δεν σε θυμάται".
Ενα - Δυο - Τρία. Φτου Ξελευτερία.
Σε βλέπω... Σε βλέπω. Δεν σε ξεχνώ.
Να σαι καλά. Τζαι να χαμογελάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου