Κρατώ την καρφίτσα μες στο σχέρι μου τζαι πονεί με.
Προσπαθώ τόση ώρα να περάσω την κλωστή που μες στην τρύπα τζαι εν με αφήνει.
Σαν να τζαι κάμει μου πόλεμο..
 Ξιφτά συνέχεια τζαι που μια άκρια έσχει αλλό θκιο.
Τρώει μου τα σωθικά μου όπως το τσιάρο το γέριμο, τζαι ένεν ότι εν το γουστάρω τούτο που γίνεται
αλλά καταλιέμαι μέσα μου τζαι κάμνω σκέψεις πελλές.
Μερικές φορές θέλω να γίνω μια φούσκα που κάποιο μωρό ένα με ξαπολήσει που μες στα σχέρκα του
τζαι ένα πετώ ψηλά, τζαι αν σπάσω που την πίεση, ενθα τον κόψει τζαι κανένα.. Κανένας ένθα το προσέξει, ούτε εσύ που μου κάμεις τον φίλο τζαι γελάς που πίσω μου, ούτε καν εσύ που μου λαλείς μαλακίες τζαι στην πρώτη στροφή ένα φυείς. Εν με κόφτει πκιον, αν ήσασταν τσιάρο ένα σας έπινα, να σας καταλιούσα τζαι να σας πατούσα τζαι πουπάνω. Έτσι πλάσματα μες στην ζωή σου έν τζαι θέλεις τα..
Ούλοι όμως ένα ήθελαν ένα πλάσμα όπως εσένα. Τζαι σίουρα μπορεί να ζηλεύκαν τζιολάς.
Κάτι πολλά ανώτερο. Κάτι που μετατρέπετε σαν φρικιό του εγώ σου. Κάτι που γίνεται ένα μαζί σου τζαι κάτι ξεχωριστό. Κάτι που εν σκέψεις σου τζαι λεπτά που την ζωή σου.
Kάτι που ένα ήθελα τζαι ένθα ήθελα.
Αλλά σίουρα ένεν φόβος. Εν θκιο πόθκια που πατούν σταθερά πάνω στην γη.
Ούτε καν φαύλος κύκλος ένενι.
Εν καλημέρα που θέλω να λαλώ στον εαυτό μου..
Τζαι λαλώ το..
Αλλά εν θα ήθελα να αρχίσω να λαλώ τις καληνύκτες μου. Γιατί οι νύκτες εν φοιτσιάρικες..
Έχουν κάτι που εχτές.. κάτι που προχτές.. κάτι που το σήμερα. κάτι που μπορεί να γίνει αύριο
τζαι να σταματήσει τζιαμέ.. τζαι να μεν έσχει άλλο αύριο..
Μα ενα εξακολουθώ να θέλω τις μέρες μου με τις καλημέρες..τζαι ας ένει καλοτζαίρι τζαι ας ένει σχειμώνας. .. τζαι έπιασα τζαι φόρα τωρα.. τζαι ενιωθω να τελειώνουν οι σκέψεις μου.. ούτε καν οι απαγορεύσεις του μυαλού μου. αλλά ξέρω καλά τι λέω..ένθελω να μιλήσω ομώς.. ξέρω κάτι που μπορεί να πληγώσει.. τζαι τους θκιο μας...τζαι τούτο έβαλε με σε μια θέση να μεν μπορέσω να βουρήσω.τζαι συγκρατώ τον εαυτό μου. τζαι τούτο ένιμε εγώ. Ξέρω το..αλλά μπορεί να το ακούσω για πρώτη φορά.. για πρώτη ομως..
Καλημέρα ή Καληνύκτα? ¨ :)

Όταν εσείς θα ψάχνετε λίγο νερό, θα γίνω ποτάμι και θα δεν σας δίνω ούτε σταγόνα στο λαιμό. Όχι, όχι από μίσος. Μήπως έτσι μάθετε να σκάβετε το χώμα. 

Το εγω μου έχει μετατραπεί σε διηγήσεις με ανθρώπους και στιγμές.
Έχω ξεμπερδεύσει από κακόγουστα αστεία και λυπητερές καταστάσεις.
Δεν έχει σημασία πόσοι άνθρωποι είναι κοντά σου, αφού στο τέλος τα ζάρια
θα δείχνουν μονό αριθμό.
Κάπου - κάπου θέλω το σώμα μου να ζεσταίνετε με αγκαλιές και φιλιά.
Δεν έχει σημασία αν τα φιλιά κρατάνε δευτερόλεπτα.. η αίσθηση άλλωστε που θα αφήνετε πάνω στο κορμί μου θα είναι ανεξίτηλη σαν χαρακιές από πόνο..
Προσπαθώ να θυμηθώ τις αισθήσεις που μου προκαλούσε κάθε φιλί, κάθε αγκαλιά, κάθε χαμόγελο.
Σαστίζω..
Τρέμω..
Δεν θυμάμαι τίποτα.
Μόνο γαλήνη σχηματίζετε στο πρόσωπό μου.
Μα δεν φταις εσύ, ούτε εσύ, ούτε καν εσύ.
Εγώ φταίω!
Δεν αποτύπωνα καλά τις αισθήσεις μου και τώρα σκούριασε σαν σίδερο.
Προσπαθώ να βάλω μπρος και το μπρος με φέρνει πίσω.
Φταις ρε παιδάκι μου φταις..που αφήνεσαι να σκουριάσεις.
Που αφήνεσαι σε σκέψεις και αναμνήσεις.
Δεν έχει σημασία.
Ότι αξίζει είναι γύρω σου..
Δίπλα σου.. Με ανοικτά τα χέρια και με χαμόγελο.
Όχι πίσω!

Έσχιει 6 χρόνια που επεράσαν. Με τα πάνω τους με τα κάτω τους.Με ούλα τα ίσχια τους τζαι ούλα τα ανάποδά τους.
Έσχιει 6 χρόνια τζαι εν λέει να ηρεμίσω.
Τζαι βλέπω τα ούλα τούτα να βομβαρδίζουν την καθημερινότητά μου.
Ένιξερεις μερικές φορές αν θα πρέπει να παίξεις πελλό, να πνάσεις ή να τα δώσεις ούλα.
Να μεν έσχεις ζωή. Να καταντήσεις σαν τζαι ΄τζίνο τον άνθρωπο που βλέπειις συχνά..
τζαι λέει σου εκουράστηκα πια.. θέλω να πάω να ζήσω πάνω στα βουνά, άνθρωπο να μεν
βλέπω καθημερινά.
Τζιαμέ σούζεσαι λίο.
Φοάσαι.
Τρομάζεις.
Λαλείς ενα γίνω τζαι εγώ έτσι?
Χωρίς ζωή.
Χωρίς τίποτα να μου τρυπά τα αυτιά.
Ένα σταματήσω να αναπνέω τζαι ενα ζω ακόμα?
΄Μα ήντα αξία ένα έσχει αμαν ενθα νιώθω τίποτε...

Τωρά μπροστά μου εν ένας δρόμος.
Τούτη την φορά ένθα βουρήσω.
Ένα περπατήσω!

Eνθελω να δικαιολογηθώ ούτε να φέρω τον εαυτό μου σε καλύτερη θέση.
Ένθελώ ποτέ τα μάθκια μου να βλέπουν το πάτωμα τζαι να μεν ξέρω τι ενα έβρω μπροστά μου.
Τζαι ξέρω πολλά παραπάνω από ότι έπρπε να ξέρω.
Ξέρω ότι μου λείπείς.
Ότι οι μέρες τωρά ένεσχι τόσα πολλά χρώματα όσο πριν.
Ξέρω ότι αμαν κοιτάζω τον ουρανό εν μου κάμνει διαφορά αν εν γκρίζος ή γαλάζιος.
Ξέρω τζιάλα που ένθα ήθελα να μιλήσω τωρά.
Αλλά ξέρω τζαι τον ευατό μου που έξω τζαι νεκατοτά.
Ξέρω ότι ενα δώσω μια κλοτσιά σε ούλα τζαι ενα τα διαλύσω, γιατί έτσι την βρίσκω..
Τζαι μετά μπορεί να  ταχάνω..Αλλά εξακολουθεί τούτο το πράμα το σπαστικό να είμαι εγω, μα εν τζαι θέλω να το αλλάξω.
Τούτο που είμαι εκαθορίσαν το οι πράξεις μου τζαι οι αποφάσεις μου.
Τζαι μπορεί τούτες οι πράξεις τζαι οι αποφάσεις να ήταν στιγμιαίες
αλλά με ανεξίτηλη διάρκεια εκουμπήσαμε τζαι εχαράξαμε. Εφκάλαν το πετσί μου, εφανήκαν τα κόκκαλα, τζαι έγινε ένα τεράστιο πάρτυ μες στα οργανά μου.

5,10,15,20,25
Κρυφτό κι αν δεν ήταν αυτό.
Σε έκρυβα.
Με έκρυβες.
Και όλο κρυβόμασταν.
Μα κούκλα μου εσύ, δεν είσαι για κρυφτό.
Αυτή η ομορφιά είναι κόκκινο καλοκαίρι.
Στην βάρκα ξεδίναμε
με αφρούς και χορούς.
Και το κόκκινο έγινε κίτρινο,
το κίτρινο έγινε άσπρο
το άσπρο έγινε ροζ.
Οι εποχές αλλάζαν
και ο αφρός ηρέμησε
και οι χοροί έπαψαν.
5,10,15,20,25
Δεν κρύβομαι από κανένα πια.

Σπουδαίος άνθρωπος είσαι καρδιά μου.Πολύ σπουδαίος.
Με υπομονή και επιμονή.
Με μάτια από γυαλί.
Κοφτερά και αληθινά.
Με πολύ αγάπη..
με πολύ μίσος...
με πόλύ οργή..
με πολύ πάθος..
Σπουδαίος άνθρωπος είσαι καρδιά μου
που μόλις σε γνώρισα σε
έσπασα σε κομμάτια.
Έτσι γιατί γούσταρα εκείνη την στιγμή να παίζω με
τις παύσεις του μυαλού μου
και δεν με νοιάζει δευτερόλεπτο που δεν είμαι  ούτε
καν σπουδαία για εσένα.
Μπορεί για κάποιον άλλο να είμαι τα πάντα
και όχι το τίποτα.
Αυτό έλεγα μα δεν το πίστευα,
όταν ικέτευαν στα πόδια μου
μπροστά
την δική μου αγάπη.
Σπουδαίος άνθρωπος δεν είσαι καρδιά μου.
Να το ξέρεις.

Μα γιατί?
Γιατί δεν καταλαμβένεις ότι εμείς ήμαστε παιδιά.
Ότι ζωγραφίζουμε συνεχώς μαύρα πουλιά.
Γιατί δεν καταλαμβένεις ότι εγώ αναζητούσα
ένα χέρι να καλύπτει το δικό μου.
Δεν βλέπεις το φως που μας περιτριγυρίζει?
Δεν το βλέπεις?
Εύχομουν να ήμουν το φως σου!
Να μπορώ να παίξω με τις σκιές σου.
Να αιχμαλωτίζουμουν στις στιγμές σου.
Αλλά γιατί?
Γιατί δεν μπόρεσες να με ζωγραφίσεις και εμένα?
Τόσο δύσκολη φιγούρα είμαι?
Γιατί?
Γιατί να ψάχνω ουσία στις τελείες σου, στις παύσεις σου, στα κόμματα σου...
Γιατί...

μ.ν.

H νύκτα μύριζε πόνο.Δεν ήξερα αν έτρεμα από το κρύο που ένιωθα εκείνη την στιγμή ,
ή το κόρμί μου τραντάζετουν από τα αισθήματα που με κυριαρχούσαν.
Ήταν κάποιες ώρες που ένιωθα να χάνω την γη γύρω από τα πόδια μου.
Μούδιαζε όλο μου το είναι.
Οι δυνάμεις μου ήταν ελάχιστες .
Ένιωθα να τυλίγομαι με ένα άσπρο πανί.
Οι αναπνοές μου γλεντούσαν σε γρήγορο ρυθμό...
και εσύ.. εσύ, απέναντι μου,
να πολεμάς.. να με κρατάς αγκαλιά, να μην μ' αφήνεις να φύγω έτσι απλά.
Ύπάρχουν κάποια μάτια που έχουν μεσά τους την σπίθα της φωτιάς, που πονάνε όταν και
εσύ πονάς.
Υπάρχουν κάποια χέρια που σε κρατάνε δυνατά, που πολεμάνε για εσένα πιο γερά.
Kι αν υπάρχουν και εκείνες οι ώρες που ξεσπάς και μου λες ότι "Η αγάπη δεν είναι να τρέχεις μακρυά" θα εχω το πρόσωπο μου χαμηλα, να μην κοιτάζεις που θα δακρύζω στα κρυφά.

Έχει μέρες να σε δω - αλλά μπορώ να σε δικαιολογήσω.
Ξέρω ότι τώρα πονάς, κι ας δεν μου έχεις πει τίποτα για όλα αυτά.
Ξέρω ότι εμείς κοιτάμε τους ανθρώπους κατευθείας στα μάτια.
Ξέρω ότι στα χαμηλά θα κοιτάς πάντοτε ψηλά.
Θα έχεις το πρόσωπο προς τον ουρανό - γιατί είναι κάτι πουλιά
που πετάνε πάντοτε κι ας έχουν σπασμένα τα φτερά.
Ξέρω ότι όταν πονάς, θα σε βρώ με ένα τσιγάρο αγκαλιά,
σε μια ακρογιαλιά, να αναθεωρείς και να σκέφτεσαι τα παλιά.
Αλλά εμείς μπορούμε να κοιτάμε τους ανθρώπους στα μάτια.
Μπορούμε να μιλάμε για ειλικρίνια και αισθήματα.
Να φοβηθείς όταν μια μέρα ξυπνήσεις και δεν έχεις τίποτα πια.
Δεν έχεις ανθρώπους να σου λένε ότι όλα θα πάνε καλά,
κι ας είναι όλα  γύρω σου τόσο τρομακτικά.

Zητώ σου συγγνώμη εαυτέ μου που σε κούρασα τούτον τον τζαιρό.
Εξίασα σε τέλεια τζαι εχάθηκες τζαι επλανεύτηκες μόνος σου.
Έχασες τον εαυτό σου, εαυτέ μου.
Τα πόθκια μου εν με κρατούν ποιον.
Ενα φύω πάλε.
 Πολλοί λαλλούν ότι εν  εύκολη λύση να τα βάλεις στα πόθκια παρά να τις αντιμετωπίσεις.
Μα εν τζαι έχω τίποτε να αντιμετωπίσω. Μόνο εμένα!
Τούτος ο χρόνος εμετάλλαξε με. Έγινα τέρας του εγώ μου.
Έγινα αγρίμι του εαυτού μου. Έφκαλα τα πάνω μου τζαι εξίασα τα κάτω μου!
Οι ευαιστθησίες μου ετυλιχτήκαν γύρω που ένα άσπρο πανί, τζαι όποτε εφκέναν προς τα έξω,
ενεφένουνταν.. Ήταν άσπρες. Κανένας εν τις έβλεπε. Τζαι ήθελα σε πολλούς να τις δείξω.
Επέρασα φανταστικές νύκτες. Νύκτες που πολλοί ενθα μπορέσουν να ζήσουν. Νύκτες αγάπης, Νύκτες έρωτα. Νύκτες αλητείας. Τούτες οι νύκτες οι ξεχωριστές, εκάμαν τις μέρες μου ακόμα πιο μοναδικές. Αλλά τούτες ήταν τζαι οι νύκτες που ανοίαν τα μάθκια μου τζαι εκλείναν ταυτόχρονα. Τωρά εν επιλογή ζωής. Να γίνω τζίνο που μισώ. Να γίνω τζαι εγώ κάτι που τούτο. Να βάλω λήθο!! Εν με πειράζουν τα λιθαράκια. Πειράζουν με οι ολόκληρες οι πέτρες. Πειράζει με που κάποια στιγμή, ένθα μπορώ να βλέπω τους ανθρώπους στα μάθκια τζαι να αρχίσω να κλαίω άμαν αρκέψουν να κλαίουν. Πειράζει με να αρχίσω να μεν έχω ευαισθησίες. Πειράζει με να περπατώ τζαι να νιώθω ότι βλεπουν με σαν ένα κομμάτι κρέας που θέλουν να με σύρουν πάς στο κρεβάτί τους τζαι να με χτάρουν με τα νύσχια τους, να με φάσιν τζαι τα κομμάθκια που ενα μείνουν να τα πετάξουν στο σχοίλο τους. Πειράζουν με οι σκέψεις που βάλω στο μυαλό μου τις νύκτες - νομίζω ενά μου κάμω κακό. Οι οι σωματικά. Ψυχολογικά... Τωρά που ενα τα κλείσω ούλα. Ενα φιούν τζαι τα πάντα. Έλεεν μου το τζαι ο Αντώνης τούτο... Τωρά έχουν σε ούλοι ανάγκη τζαι μιλούσουν . Αμαν τα παρετήσεις ποιος ενα σε θυμάται. Αναθεμάντα.. τζαι έρκετε μου ο στίχος μες στο μυαλό μου "Εχτός από την μάνα σου κανείς δεν σε θυμάται".
Ενα - Δυο - Τρία. Φτου Ξελευτερία. 
Σε βλέπω... Σε βλέπω. Δεν σε ξεχνώ.
Να σαι καλά. Τζαι να χαμογελάς.

Ο χειμώνας πάει να τρελλάνει την Άνοιξη.
Οι άνθρώποι τρελλένουν τον κόσμο,
και εγώ τρελλένομε με τα τσιγάρα μου.

Τέτοιες μέρες τρελλές μου την σπάει να γυρίζω σπίτι
Και να αντικρύζω το κενό σου.

Ίσως μπορέσω να σε ξαναδώ κάποια άλλη μέρα.
Που κανείς δεν θα τρελλένετε.

Θα με περιμένεις σε μια γωνιά
Με το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά
Θα μου λες για τα ξωτικά
που είχες δει στο όνειρο σου
την νύκτα που κοιμηθήκαμε αγκαλιά.

Χάνομαι μέσα σου και νομίζω πάω να τρελλαθώ.
Αδυνατώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου.
Διαλύω ότι σε θυμίζει.
Φτύνω στην μούρη σου.
'Ετσι για να μην με λες Τρελλή
και στο Επανηδείν!