Ραβδί -

Απόψε θα ήθελα να μιλήσω στις νεράιδες με τα μαγικά ραβδιά - εκείνες τις ξανθές παραδεισένιες ομορφιές.
Απόψε θα ήθελα να σας μιλήσω στη κάθε υγιή μου μορφή, σε κάθε στιγμιότυπο του ορίζοντα μου.
Θυμάμαι, όταν ήμουνα μικρή και χάζευα από το παράθυρο τα σύννεφα, οι μορφές ήταν δικές μου -ήταν τα όνειρα μου - ήταν τα σχέδια μου.
Κάπου εκεί υπάρχουν οι άνθρωποι μου, μέσα σε σκοτεινούς δρόμους, στα μπαράκια της γειτονιάς, στη σιωπή των ματιών μου.
Κάπου εκεί έξω είναι οι άνθρωποί μου και δεν μπορούν να αναπνεύσουν - μέσα στα μυστικά τους - μέσα στα θέλω τους - εκεί στο καταραμένο κόσμο τους.
Θα έρθει η στιγμή που θα ανοίξουν την ψυχή τους και θα μου μιλήσουν - θα μου μιλήσουν με τον αέρα της ψυχής τους - θα είμαι σαν μια νεράιδα με το μαγικό της ραβδί - θα απαλύνω τον πόνο και θα κλάψω από μέσα μου.
Θα έρθει η στιγμή που τα μάτια μου δεν θα έχουν την υγιή τους μορφή - θα υγραίνονται - θα κλείνουν και θα αναπαύονται.
Εκείνη την στιγμή θα πάρω όλα τα άσχημα τους συναισθήματα, θα τα καταπιώ μέσα μου και θα γελάνε, θα γελάνε δυνατά γιατί όλοι αυτοί θα είναι οι άνθρωποί μου - θα είναι οι δικοί μου άνθρωποι και σαν νεράιδα με το ραβδί μου θα πάρω όλες τους τις αδυναμίες θα τις εξοντώσω, θα τις καταστρέψω - θα τις ελευθερώσω.

Κάπου εκεί έξω είναι οι άνθρωποί μου.. οι δικοί μου άνθρωποι!