Είσαι εφιάλτης τις νύκτες.
Οι μυρωδιές σου είναι αποπνικτικές.
Στα γρανάζια σου παρέμειναν κόκκοι άμμοι.
Δεν γυρνάς...Έμεινες στάσιμη.
Όλο για αγάπες μου μιλάς.
Όλο για μεσημεριάτικους καφέδες
και τσιγάρα κάτω από τα υπόστεγα.
Η μυρωδιά της βροχής πάντα μου έδινε
'ενα κομμάτι από χαρτί.
Με ανάγκαζες να γράφω.
"Απαλύνει τον πόνο μου", έτσι μου έλεγες.

Γούσταρα να γράφω για σένα.
Το ήξερες ότι γούσταρα να γράφω για σένα
και ποτέ δεν σταμάτησα να γράφω για σένα.
Έχω ανακαλύψει χιλιάδες λέξεις για την παρουσία σου.
Αν τις κατάλαβες ή όχι δεν το είχαμε κουβεντιάσει ποτέ.
Πάντα θα μου θυμίζεις χειμώνα κορίτσι μου.
Ήσουν αναπάντεχη σαν τις βροντές.
Ήσουν σκληρή σαν τις βροχές.
Ήσουν ψυχρή σαν τον αέρα.

Τα χέρια σου μέσα στα χέρια μου
ήθελα να κρατώ - Να σε ζεστάνω από πληγές.

Ήσουν αλλιώτικη εσύ!
Είχες διαφορετική ομορφιά από τις άλλες.
Μιλούσες και όλα σταματούσαν γύρω μου.
Ο ήχος της φωνής σου με αποσυγκέντρωνε.
Έβγαινα εκτός ορίων.
Εκτός ευατού.
Ήθελα να μυρίσω όλο σου το σώμα σαν λαγονικό
Ήθελα να σε ανακαλύψω.. σε έβλεπα σαν χαμένο θησαυρό.
Πόσο τυχερός!

Μα ήσουν αλλιώτική εσυ.
Κανένας δεν μπορούσε να σε βάλει σε κλουβί.
Ήσουν σαν ξωτικό.
Τους καλούσες με μάγια στο χορό
και δεν δίσταζαν να πάρουν τις στιγμές σου
ούτε για ένα λεπτό.
Αντάλλαγμα της συμφωνιάς
ήταν μια καρδιά γεμάτη αγάπη.

Τους έλιωνες τους πλάκωνες
και με ένα τουπέ έφευγες.
Δεν καταλάμβενες ότι έτσι πλήγωνες.
Μιλούσες για ελευθερία των στιγμών.
Ότι τα αστέρια κατοικούντε από
ευχές ανθρώπων. ΄
Σου είπα να σου φέρω όλες τις ευχές.
Μου είπες ότι θέλεις όλους τους ανθρώπους.

Η οψη σου ήταν βγαλμένη από παραμύθι.
Σαν ψεύτικη κούκλα.
Άσπρο δέρμα με μάτια που δεν σταματούσαν να μιλάνε.
Τα ρούχα σου πολύχρωμα και φανταχτερά.
Σε κάθε χέρι σου είχες πολλά δακτυλίδια και μικρά τατουάζ που σε σημάδεψαν.

Ήσουν αλλιώτικη εσύ αλλά, προκαλούσες τον ίδο πόνο της εγκατάλλειψης.
Ο χειμώνας πλέον, έγινε ο αγαπημένος μου μήνας.
Κάθομαι κάτω από τα υπόστεγα.
Γράφω για σένα.
Ποτέ δεν σταμάτησα να γράφω για σένα.

Όλοι γελάνε μαζί μου.
Μου λένε ότι είμαι ανόητος.
Ότι μια γυναίκα με κατάστρεψε...
"Μα είναι αλλιώτική αυτή".
Δεν σε τοποθετώ σε κανένα γένος.
Είσαι οντότητα ξεχωριστή.

Τα χρόνια περάσαν.
Ακούω τον πατέρα μου να μου λέει ότι μια φορά στην ζωή  αγαπάς.
"Μια φορά είσαι σε σχέση δυνατή.
Οι υπόλοιπες φορές είναι προσπάθεια να βρεις κάτι που
έχεις ήδη χάσει, ή ζεις στην ψευδαίσθηση ότι θα αγαπήσεις κάποιον όπως εκείνην την φορά.
Μια φορά αγαπάς.
Μια φορά θα δεις στα μάτια κάποιου τον κόσμο όλο.
Μετά θα είσαι όλο σύγκριση.
Θα ονειρεύσαι στα μάτια της, κάποια άλλη.
Θα μαγεύεσαι στα σημάδια της άλλης.
Μια φορά αγαπάς.
Μην την χάσεις ούτε για μια φορά".

Τα χρόνια περάσαν.
Σε έχασα εκείνη την χρονιά
και δεν θα σε βρω ποτέ ξανά.
Ούτε για ξωτικά θέλω να μιλώ.
Έχω παλιώσει και τα μάτια μου
είναι έτοιμα να κλείσουν από τα γεράματα.
Όσες φορές προσπάθησα.
Όσες φορές νόμιζα ότι αγάπησα.
Δεν ήταν σαν εκείνη την φορα.
Σε έχασα και το μετάνιωσα τραγικά.
Αν είχα μια ευκαιρία ξανά.
Θα έκανα εκείνο που μου είχες πει.
Δεν θα σου έφερνα ευχές..
Θα σου έφερνα όλους τους ανθρώπους...
Ολο τον κόσμο...

Άλλωστε οι ευχές είναι για χαζούς.
Για αυτούς που δεν μπορούν να ζήσουν.
Και ίσως τελικά να είμαι ένας από αυτούς.

Έκατσα πας στο παγκούι τζαι έλεες μου για τους έρωτες σου, ότι ενεπέρασες τόσο καλά, ότι εσταναχωρήθηκες πολλά, ότι τωρά για σένα ετέλειωσε τζίνη, ότι ενθελεις να ξέρεις τζαι πολλά πράματα..
Ούτε τι κάμνει, ούτε αν επαντρεύτηκε τζαι εσχει κοπελούθκια.
Είπες μου ότι υοπσχέθηκες της που ήσασταν πιο μιτσιιοι, ότι αν θα παντρευτείς,, ενα παντρευτείς μόνο τζίνην, αλλιώς καμμιά άλλη. Μόνο τζίνη έθελες δίπλα σου.
Είπες της ότι ενα την κλέψεις. Εϊπες της να σε περιμένει. Να μεν παντρευτεί κανένα τζαι μόλις τελειώσεις τις σπουδές ένα πάεις να την έβρεις.
'Ενιξερω αν σε επιστεψε ή οι. Αλλά μπορεί να σε περιμένει ακόμα ρε φίλε. Μπορεί να σε ψάχνει! Νάμπον? γιατί έντο έκαμες? γιατί εν έδωσες ευκαιρία στην αγάπη σας? τι εν τούτο που σε έκαμε να περπατάς πίσω πίσω? εφοήθηκες? Πόσες φορές να φοηθείς? Εν είδες ότι εν οδήγησε πούποτε τούτο.. απλά μπορεί αν εσαπίσετε τζαι οι θκιο σας..εκρύψετε μες στα πετσιά σας.. τζαι τούτο μπορεί αν σας σκότωσε ρε μαννά άτομα.
Λιο κούντιμα μπορεί να έθελε η αγάπη σας? Λίο.. τσας. Εν η ευκαιρία που ένεδώσετε ποττέ σας.
Λαλείς μου ότι εγράψετε τέλος.
Ότι έτελειωσε τούτο που είχατε.
Κοιτάζω τα μάθκια σου τζαι πονώ.
 Πονω εγω.. γιατί πονείς τζαι εσύ.
ΕΝ μου το παραδέχεσαι.
Εσχεις πολλά μέσα σου τζαι εντα μιλάς.
Φοάσαι να δείξεις  αδυναμία..αλλά παραπάνω φοάσαι να παραδεχτείς ότι την άφησες έτσι απλά. Χωρίς μια κουβέντα. Χωρίς να την διεκδικήσεις.
Ένεν έτσι που αγαπούν τζαι ξέρεις το καλά.
Λαλείς ότι εν η ζωή σου. Ότι ήταν όμορφη τζαι το χαμόγελο της ήταν όπως τον ήλιο.
Εν σταματάς να μιλας για τζίνη. Κάμνεις κάτι εκφράσεις τζαι το πρόσωπο σου λάμπει, τζαι ξεχνιούμε τζαι εγω μαζί σου τζαι συνεπέρνει με τούτο που μου φκάλεις.
Μετρώ δειλά - δειλά τζαι τις ρυτίδες σου. Εν πολλές ρε μαλάκα. Γερνάς..
Παιρνούν τα χρόνια τζαι ποττέ εν έδωσες ευκαιρία στην αγάπη σας.

Σαστίζει με που τον τρόμο σου εκλίωσες το τόσο καλά.
Ότι ξέρεις πως ενθα βρεις ξανά έτσι αγάπη.
Ότι το γαμπριατικό σου κουστούμι εν το ξεσκονίζεις πιον.
Άικες το να μουχλιάσει. Να έρτουν οι σκόροι να το φάσιν.
Μπορεί όμως τζαι τζίνη να κλαίει τις νύκτες.
Γιατί εντο σκέφτηκες ποττέ τούτο?
Γιατί εν την εγύρεψες?
Μπορεί να παντρεύτηκε να εσχει τζαι μωρά..
Μπορεί  όμως να μεν εσταμάτησε ποττέ να σε σκέφτετουν..
Να σε περίμενε.
Να προσπαθούσε να σε ξεχάσει με το πέρασμα του χρόνου.
Να έκαμεν τα όνειρα σας με κάποιον άλλο.
Μπορεί να έρκετε κρυφά να σε βλέπει τζαι να κλαίει τις νύκτες.
Μπορεί να σπαράζει μέσα της.

Γιατί..
Γιατί ρε φίλε?
Γιατί ενεπίες να παλέψεις για την αγάπη σου.
Γιατί την αίκες έτσι απλά?
Πως θέλεις να πιστέψω ότι εν η ζωή σου?
Πως θέλεις να πιστέψω ότι εξεπέρασες την?
Βλέπω σε ακόμα να  μιλάς για τζίνη τζαι να γεμώνουν τα μάθκια σου.
Ούτε το όνομα της εν μου λαλείς.
Εν χρείαζεται λαλεις..
Φοάσαι.. φοάσαι ακόμα τζαι τωρά ότι ενα την ψάξω για σένα.
Φοάσαι ακόμα τζαι τωρά να αντιμετωπίσεις τούτη την αγάπη.
Αλλά ο φόβος ένεν αγάπη.
Ποττέ ένηταν αγάπη.

Θα σου κλείσω το στόμα.
Μη λες ότι είσαι κομμάτι από εμένα.
Θα σου κλείσω το στόμα.
Δεν είσαι κομμάτι από εμένα.
Σε έχω αφήσει, δεν είσαι ξεχωριστός.
Είσαι πλάσμα ανόητο και τυφλό.
Σου μιλώ!
Κοίτα το αίμα που κυλάει από την πηγή
έγινε σαν το νερό που του έχουν βάλει κρασί
Τα λόγια σου δεν με αγγίζουν.
Είμαι σε ένα κύκλο της δικής μου αναισθησίας
και μαγκιά μου που δεν σε προσδιορίζω μέσα στα χαρτιά μου.

Ο θάνατος είναι ύπουλος.
Εϊναι μαύρος..
Πάντα σε κάνει να λυγίζεις...
Να μεταλλάσεσαι.
Να γίνεσαι κάποιος άλλος.
Να ζητάς λίγες ακόμη στιγμές.

Ποτέ δεν προλαμβένεις....
Πότε δεν είσαι έτοιμος να πεις μια τελευταία λέξη.
Πάντα θα θέλεις να πεις πολλά.
Ούτε το "Σ αγαπώ" δεν θα σου φτάσει.

Ο θάνατος είναι ύπουλος.
Γυρνάς στο σπίτι και όλα σε πονάνε.
Σε πονάει η απουσία.
Η μυρωδιά που εξαντλείτε.
Οι σκέψεις σε κυριεύουν.
Αλλά ο κυρίαρχος σου έχει κλείσει την πόρτα.

Το πόσο γρήγορα - το πόσο αργά το πόσο σταθερά φεύγεις δεν θα  πω.
Τον πόνο που μου προσφέρεις δεν θα στον υποδείξω.
Τους ήλιους μου δεν θα φανερώσω και τα φεγγάρια μου δεν θα τα χτίσω.
Για τα μάτια σου δεν θα μιλήσω, κι αν κλαίνε... δεν θα τα σκουπίσω.
Κι ας με κοιτάνε οι άλλοι μέσα από τα δίχτυα που τους έμπλεξα
θα στάζω από πάνω ως κάτω ομορφιά που τους πλάνεψε.

Τους ακούω.
Ποτέ δεν σταματάω να τους ακούω.
Νιώθω σαν σφουγγάρι των στιγμών τους.
Νιώθω ότι είμαι στήριγμα των ανθρώπινων στιγμών τους.
Με θέλουν εκεί όταν πονάνε.
Ο πόνος τους με κατασπαράζει.
Οι λέξεις μου πρέπει να είναι ετοιμοπόλεμες...
αμέσως να τους αγκαλιάσουν -  να τους ηρεμήσουν.
Τους ακούω.
Ποτέ δεν σταματάω να τους ακούω.
Νιώθω σαν σφουγγάρι των στιγμών τους.

Οι άγνωστοι με περιτριγυρίζουν.
Έρχονται δίπλα μου να μου μιλήσουν.
Να μου πουν πως νιώθουν.
Δάκρυα στα μάτια τους κυλάνε και εγω νιώθω τα κομμάτια τους πως σπάνε.
Δεν γουστάρουν που πονάνε μα συμπόνια μου ζητάνε.
Τισ πληγές σας δεν θα φιλήσω.
Μονάχα χούφτα από αλάτι θα τους ρίξω...

Συμπόνια να μη ζητάνε.
Της λύπησης να μη μιλάνε.
Στα πόδια να πατάνε.

Είπες μου ότι η παρηορκά σου ένει ότι εν σε πολλά καλά σχέρκα, τζαι ότι ας μεν τα θέλουμε ούλα δικά μας.
Ξέρω πόσο την θέλεις ρε φίλε.
Ξέρω πως ήταν τζίνη που σε έκαμνε χαρούμενο, ότι στα μάθκια της είδες φωθκιές άγριες..
Ξέρω πολλά ρε φίλε. Αλλά εν σου μιλώ, αφήνω το πάνω σου, εσυ ξέρεις καλύτερα τον πόνο σου, εσύ ξέρεις καλύτερα την "περιουσία σου".
Τι να σου πω εγώ? Να μεν δώσεις πάνω της που την αρχή?
Αγκάλιασετε τζαι οι θκιο σας τις ανασφάλειες σας..
Τι να σου πω ρε φίλε.
Είμαι περιττή...
Μεν λιώνεις όμως ρε!
Κάποτε μπορείς να δεις τα πράματα πολλά διαφορετικά!

Η μοναξιά μου είναι ένα πλοίο δίχως επιβάτες.
Η μοναξιά μου είναι μόνη της χωρίς να ολοκληρώνεται η πρότασή της.
Η μοναξιά μου είμαι εγώ.
Είναι τα δάκρυα μου που πόνεσαν και οι ιστορίες που δεν άκουσα.
Είναι οι στιγμές που δεν έζησα αλλά ίσως να με καθόρισαν.

Η παρουσία σου, η απουσία σου, η ευτυχία σου, η αλητεία σου, με εξόντωσε.
Θύμωνα με τις εκφράσεις του προσώπου μου, που φανέρωναν πόσο σε είχα ανάγκη.
Θύμωνα που γνώριζα και το αναγνώριζα ότι ήσουν λάθος, αλλά ήθελα να σε ξανακάνω.
Όλα κυλάνε.
Κυλάνε οι στιγμές και καίνε.
Καίνε οι άνθρωποι.
Καίνε τα λόγια.
Όλα θα μας κάψουν.
Ακόμη και η έμπνευση μου έχει καεί.
Έμεινα χωρίς λόγια και οι πράξεις με πιέζουν να μη προβάλλω τις αδυναμίες μου.
Ξέμεινα κι από κρασί.
Τα τσιγάρα δεν είναι παρηγοριά, Είναι ένα είδος αδυναμίας.
Αδύναμη και φτηνή νιώθω τις νύκτες.
Έχω και κάποιες άλλες αδυναμίες που δεν λέγονται.
Τα ξέρει μόνο ένας άνθρωπος και αυτό είναι αρκετό - έτσι για να έχω κάποιο στήριγμα όταν τις νύκτες δεν θα κοιμάμαι, όταν θα κουρνιάζομαι στο πάτωμα - έχοντας το βλέμμα μου πάνω στην πόρτα, περιμένοντας κάποιους ανθρώπους που έφυγαν και μας στοίχειωσαν σαν φαντάσματα.

Λένε επίσης, ότι οι ανθρώποι έρχονται και φεύγουν σαν τρένα.
Σαν γρήγορα αμάξια.
Σαν εποχές.
Λένε επίσης ότι αυτό που ζούμε είναι μεγαλείο και η ελευθερία μας κρύβεται κάτω από το πετσί μας.
Κάτω από το πετσί μας, υπάρχουν ζωτικά όργανα, όπου δουλεύουν κάθε μέρα χωρίς περιορισμούς.
Αναρωτιέμαι γιατί γυρεύομαι ζώα ενώ υπάρχουν μιλιούνια ανθρώποι - απάνθρωποι.

Σε έβλεπα να μου μιλάς να βγάζεις σκέψεις...να βγάζεις θυμό.
Λες και ήμουν ικανή να αλλάξω την μοίρα, να αλλάξω τις θεωρίες της ζωής.
Λες και ήμουν ικανή να σου μιλήσω για ανθρώπους.
Δεν είμαι τόσο ικανή όσο πίστευα.
Βλέπω εκατοντάδες πληγές απάνω στα χέρια μου
και ξέρω ότι όλα αυτά είναι μόνο η αρχή. Τι να σου πω? Πως να στο πω?
Ότι ξέμειναν κάποιοι ανθρώποι τώρα που σου μιλώ?
Θα με βγάλεις για τρελή.
Θα με φαντάζεσαι με άσπρα μαλλιά και παρανοϊκή συμπεριφορά.
Πως να σου πω ότι δεν αλλοιώθηκαν τα πάντα?
Ότι υπάρχουν ακόμη ανθρώποι που ονειρεύονται αισθήματα,συναισθήματα, σταθερότητα και χαμόγελα. Θα στα έλεγα πιο εύκολα αν ήσουν παιδί. Αν είχες αθωότητα στα μάτια σου -
Αν είχαν την δυνατότητα να λάμπουν ακόμη και στο σκοτάδι.
Τώρα μεγάλωσες,
Τα χρόνια σου φάνηκαν στα βαμμένα σου μαλλιά, στα ψηλά σου τακούνια και στην διαφορετική σου συμπεριφορά. Μα δεν φταις εσύ, ούτε εγώ, ούτε κι αυτοί. Φταίνε οι πολλοί. Που μηδένισαν τις καταστάσεις.
Πως να σε κάνω να βγεις ξυπόλυτη στον δρόμο χωρίς τον φόβο ότι θα παραμείνεις όρθια και δεν θα συρθείς? Πως να σου πω ότι η αγάπη είναι τεράστια και μικρή ταυτόχρονα?
Πως να σου πω για όλα αυτά...αφού στις πλάτες σου έχεις λόγια από σπαθιά?
Δεν θέλω να σου πω κατι.. φοβάμαι μηπως βγει από το στόμα μου κάποιο ψέμα.
Ψέμματα έχεις ακούσει πολλά, θα προσπαθήσω να μη κάνω το ίδιο λάθος.

Λες ότι τα χαμόγελα κερδίζονται.
Μακάρι να ήταν στο χέρι μας να κερδίζουμε ανθρώπους.
Να κερδίζαμε στιγμές...
Να κερδίζαμε χωρίς να χάναμε και να χάναμε χωρίς να κερδίζαμε.
Έτσι οι πληγές δεν θα υπήρχαν χαραγμένες.
Έτσι τα μάτια μας θα λάμπαν σαν μικρά παιδια...
Σαν μικρά παιδια...

Μέτα από μία ώρα στο μπάνιο αποφάσισα να βγω από την βρομιά μου.
Ξέπλυνα το κορμί μου με όλα τα αρώματα και έλουσα τα μαλλιά μου
με όλα τα παράπονά μου.
Φόρεσα το άσπρο μου φουστάνι και έβαλα τα στενά ενοχλητικά κόκκινα τακούνια.
Η ώρα είχε πάει πέντε.
Είδη είχα καθυστερήσει κι αυτό με έκανε ακόμη  πιο τεμπέλα στο να περπατήσω προς την πόλη.
Είχα ραντεβού σήμερα. Ένα από τα πολλά. Ένα από αυτά που πρέπει να έχεις άγχος, να σε τρομοκρατεί το πρώτο φιλί ή το άγγιγμα στο χέρι. Ένα από αυτά που ξεχνάς ποιος είσαι και κουβαλάεις ολόκληρο θίασο μαζί σου, μήπως εκπλαγεί, μήπως προσέξει ότι το σώμα σου έχει γλώσσα και τον καλείς σε πρόστυχα παιχνίδια.
Ένα από αυτά τελοσπάντων.

Να! Τον βλέπω από μακρυά!
Καλέ αυτό τον ξέρω!
Ο Κώστας είναι!

-Κώστα τι κάνεις εδώ?
-Είχαμε ραντεβού Μάρα. Τι εννοείς τι κάνω εδώ?

Κάθισα αμέσως, με μια άνεση κι άρχισα να του μιλάω για τα παλιά, για την σχέση μας, για τους παπαγάλους μας, για την Θεία την Θάλεια που αναστατώθηκε από τον χωρισμό μας. Τα έβλεπε σαν αστεία και χαζογελούσε. ΄Προσπαθούσα να καταλάβω τι συμβαίνει. Το μόνο διαφορετικό που έβλεπα απάνω του ήταν το βλέμμα του και η  απουσία της καδένας από το  λαιμό του...

Η συζήτηση είχε διακοπεί από το γκαρσόνι.
Ίδιες στιγμές, ίδια χαμόγελα, ίδιες απροσεξιες από την κοπέλα που καθόταν στο διπλανό Μπαρ.
Όλα ίδια.
Σαν κακόγουστο αστείο.
Σαν φάρσα στημένη.
Περίμενα να βγει κάποιος στα ξαφνικά να μου πει ότι όλα είναι για πλάκα.
Ότι υπάρχουν κάμερες κρυφές.

Όλα τα ίδια, όπως παλιά, όπως με κοίταζες στα μάτια,
όπως χαμογελούσες, όπως μου κρατούσες το χέρι,΄
όπως μου έλεγες ιστορίες από τα χωριά.
Σαν να μου δινόταν αλλη μία ευκαιρία για εμάς.
Να μην κάνω τα ίδια λάθη ξανά.

΄Κοιτούσα όλο το σκηνικό κάπως περίεργα.
Εσυ δεν το πρόσεξες.
Ήμουν και καλή ηθοποίος πανάθεμά με!
Σε άκουω να μιλάς ασταμάτητα,
να μου κλέβεις χαμόγελα,
και να τραγουδάς για έρωτα.
Σε έβλεπα να ήσουν εσύ,
χωρίς τον πόνο του χωρισμού μας,
χωρίς κακιές στο στόμα
χωρίς δάκρυα στα μάτια.
Ήσουν εσυ.
Όπως σε γνώρισα.
Όπως σε γεύτηκα.
Όπως σε αγάπησα.
Ήσουν εσύ που μου έδειχνες απέραντη τη θάλασσα!

Μου ζήτησες να πάμε βόλτα στην πλατεία.
Τότε χαμογέλασα.
Ήξερα ότι εκεί θα με φιλήσεις,
Εκεί θα μου πεις να ήμαστε για πάντα μαζί.
Εκει.. εκεί.

Αρνήθηκα. Αρνήθηκα να ξαναζήσω την ίδια χαρά και την ίδια λύπη ξανά!
Δεν θα άλλαζα τίποτα.
Θα έκανα τα ίδια λάθη.
Θα σε πονούσα και θα με πόναγες.
Θα σε σκότωνα και θα με σκότωνες.
Θα σε ικέτευα και θα με  ικέτεευες.
Τίποτα δεν θέλω ξανά από την αρχή.
Ούτε δεύτερες ευκαιρίες.
Ούτε δεύτερες ζωές.
Εγώ ότι έζησα μαζί σου, έζησα.
Τώρα πάει τελείωσε.

Θα μου μείνει μόνο μια καδένα στο χέρι που δεν πρόλαβα να σου την κάνω δώρο.

Μπορώ άμαν θέλω να  θκιαλέξω σχίλια θέματα να αναλύσω τζαι να γράψω.
Μπορώ να σχολιάσω τζαι ότι θέλω άμαν γουστάρω.
Μεν με ρωτάς ποιο ένει το θέμα.
Το μεγαλύτερο θέμα που δαμέ τζαι να πάει στη ζωή μου είσαι εσυ.
Μεν μου λαλείς ότι είσαι σε μια γωνιά του μυαλού μου.
Εσκορπίστηκες σε λίο χρονικό διαστήμα τζαι έφτασες ως τα σωθικά μου.
Εν με κόφτει αν είσαι θκιο χιλιόμετρα μακρυά μου ή σχιλιάες, για εμένα εναν το ίδιο...
Ενα μου λείπεις τόσο έντονα, όπως την ώρα που κλείνω την πόρτα του σπιθκιού σου.
Μερικές φορές βλέπω να με κάμεις αδύναμη τζαι μικρή.
Να μεν είμαι ανεξάρτητη όπως λαλούν οι πολλοί.
Θέλω να ζω μέσα σου τζαι να απλωθώ παντού.
Να είμαι το γαίμα σου.
Να είμαι κότζινο.
Τζαι να εξαρτιέσαι τζαι εσυ που μένα,
τζαι άμαν με χάσεις να ξέρεις ότι ένα "πεθάνεις"
τζαι να έρτω να με χαρίσω, για να "ξαναζωντανέψεις".
Έχω ανάγκη τις μέρες μου να εν γεμάτες που σένα.
Θέλω να περάσουν μήνες τζαι χρόνια,
να αναστηθώ για να σε έβρω εσένα
ξανά τζαι ξανά.
Θέλω να υπάρχουν τζιάλες λέξεις να μπορώ
να περιγράψω την ομορφιά σου.
Λατρεύω το κάθε σημείο σου,
την κάθε σιωπή σου,
το κάθε βλέμμα σου,
την κάθε αίσθησή σου.
Λατρεύω που μπορώ κάθε μέρα
να λατρεύω κάτι διαφορετικό πάνω σου.
Λατρεύω επίσης, που μου θυμίζεις
τον σχειμώνα.
Μπορεί έξω από τα σπίτια να κάνει κρυο,
αλλά το σπίτι σε ζεσταίνει.
Θα μεταφράσω το κρύο με τον κόσμο,
και την καρδιά σου με το σπίτι.

Τον τελευταίο τζαιρό απογοήτευτηκα.
Κάποιος γνωστός είπε μου ότι τα μάθκια εν μιλούν
τζαι λαλώ του εν γίνετε.. μιλούν ... πως εντο βλέπεις?

Ευχαριστώ που το είδες εσύ.
Τζαι ευχαριστώ που μου μιλάς τζαι εσύ με τα μάθκια σου.
Κάποτε μπορεί να τα βλέπω έντονα τζαι κάποτε ήρεμα,
κάποτε με ερωτηματικά, κάποτε να βυθίζεσαι  μες σε τούτην
ούλη την χαρά.

Μπορώ να γράφω ατελείωτες ώρες για σένα μιας και τώρα είσαι ο Ήρωας μου.
Δεν ψάχνω για Σωσία... απλά θυμάμαι την σημασιολογία της λέξης.
Ήρωας είναι αυτός με ξεχωριστές ικανότητες και ιδιότητες.
Τζαι για μένα είσαι τόσο ξεχωριστός.

Μακάρι να μπορούσα να έγραφα μουσική..
να σου προκαλούσαν ταραχή οι νότες μου.

Ευχαριστώ που ήρτες την κατάλληλη στιγμή
για να σε δεχτώ τζαι να με δεχτείς.
Που είσχες τα σχέρκα σου διάπλατα για να με χωρέσει μέσα.
Ευχαριστώ που εν μου έδωσες που την αγάπη που σου περίσσεψε
τζαι έφτιαξες μια πιο δυνατή για μένα.. μόνο για μένα.
Ευχαριστώ που θέλεις να γινείσκεσαι καλύτερος άνθρωπος για εμάς.

Προσπαθω να ζω τη κάθε μέρα σαν να εν η τελευταία.

Έμπορω να πιστέψω ότι ένα περάσει μια μέρα χωρίς να σου πω ότι αγαπώσε.
Έμπορω να πιστέψω ότι οι μέρες μας εναν χωρίς αγάπη.

Θέλω να γίνω η προτεραιότητα της ζωής σου.
Τα ζωηρά σου χρώματα.
Ο θανάσιμος σου έρωτας.
Θέλω να μην παύεις να είσαι η έπμνευση μου.
Να μπορώ να γράφω ατελείωτα για σένα.
τζαι να μεν μπορώ να γράφω τζαι τίποτε - γιατί μερικές φορές τα λόγια σου εν σου φκαίνουν
τζαι εν αδύναμα.
Θέλω να δίνουμε ζωή στις μέρες μας τζαι, οι, μέρες στην ζωή μας.
Ένθελω να καταντήσω οπως τζίνα που περιπαίζω.
Θέλω να παίζω τζαι να παίζεις με το μυαλό μου.
Ενθελω να κάθεσαι απέναντι μου για ώρες τζαι να μεν έσχεις να μου πεις κάτι.
Θέλω να είμαι ο λόγος που ένα κάμεις αστεία, για να προκαλείς το χαμόγελο μου.
Θέλω να είμαι τα Θέλω σου
τζαι ένγουστάρω να είμαι τα Πρέπει σου.
Θέλω να με Θέλεις όπως σε Θέλω.
Θέλω επίσης, να μεν ρωτάς αν σ' αγαπώ τζαι να είσαι σίουρος.
Τόσο σίουρος που την ώρα που ξυπνάς ως την ώρα που τζοιμάσαι
τζαι ξανά το αντίθετο.

Θέλω να είμαι στην ζωή σου, τζαι αν λείψει ότιδήποτε που τα πιο πάνω.
Ένα τα πολεμήσω γιατί απλά σε θέλω στην δική μου.

Πες μου τι σου ζήτησα.
Πες μου αν σε ζήτησα.
Πες μου μόνο αν με έψαξες
Ή τώρα έπαψες.
Πες μου όλα αυτά που είναι για δυο
και όχι τα αντίο.
Πες μου αν μπορείς να με βλέπεις στα μάτια
ή τα δάκρυα μου σε έκαναν κομμάτια.
Πες μου για όλα αυτά που φοβάσαι
να γίνω σκιά σου για να κοιμάσαι.
Πες μου αν στο όνειρο σου υπάρχει άλλη
ή ακόμη με θυμάσαι.
Πες μου μια κουβέντα από αυτές
που ήταν σαν ψέμα
μήπως έτσι πάψω να σε κοροιδεύω.
Δεν με νοιάζει ούτε μια κουβέντα σου να πάρω.
Κι αν τις νύκτες  γίνεσαι φουγάρο.
Δεν με νοιάζει που τώρα έπαψες
ο χρόνος για εσένα έληξε.
Δεν με νοιάζει αν τα μάτια μου τώρα ψάχνεις,
είναι αργά για μεταλλάξεις.
Δεν με νοιάζουν τα αντίο
γιατί για μένα ήσουν Μείον.

Άντε και καλά αντίο!

Μάζεψα τα παλιά βιβλία, τα τοποθέτησα σε μια βαλίτσα και χαμογέλασα -
Κάπως τώρα τις νύκτες κοιμάμαι πιο ήσυχα...

Σε μάζεψα και εσένα επίσης.
Σε έβαλα σε μια αποθήκη με κάτι παλιά αντικείμενα..
Ούτε που μου έκανες κάποιο παράπονο.
Σταμάτησες να παραπονιέσαι εδώ και καιρό.
Ούτε αυτό μου προκαλεί κάποια ιδιαίτερη αίσθηση.

Τις προάλλες όμως σε είδα να κάνεις μούτρα ότι δεν σου αρέσει η σκόνη,
ότι δεν πάλιωσες,
ότι δεν άλλαξες.
Ότι έχεις ζωντάνια μέσα σου,
ότι η φθορά σου ήταν προσωρινή
και τώρα θέλεις να αρχίσεις ξανά.

Αυτά μου λες τόση ώρα, καθώς σε κοιτάζω με απορία.
Αυτή η συζήτηση δεν ήξερα τι μου προκαλούσε.
Απορία?
Αηδία?
Ή μήπως υπνηλία?

Ξέρεις, οι τοίχοι δεν είναι μόνο για τα σπίτια.. είναι και για τους ανθρώπους.
Μερικές φορές τους χειροκροτώ που χτίζουν ένα τοίχο με τσιμέντο και
τους καμαρώνω όταν το τσιμέντο μπορεί να γίνει άχυρο, 
από ένα, μόνο, συγκεκριμένο άτομο.
Ξέρω ότι η αγάπη είναι μια λέξη, αλλά πίσω από αυτή κρύβει εκατομμύριες λέξεις, κάποιες στιγμές
και επιλεκτικούς ανθρώπους.
Η επιλογή των ανθρώπων ήταν δική μας.
Το να γνωρίζουμε και να αναγνωρίζομαι ότι ήταν λάθος επιλογή δεν μας κάνει να είμαστε αγενείς, απλά ρεαλιστές.
Το να θες να φτύσεις σε άτομο το αποδέχομαι, γιατί οι συγκυρίες αλλάζουν.
Άρχισε με αντάλλαγμα σαλιών στο φιλί και τώρα εξελίχθηκε στον αέρινο στόχο.
 Πέρα από την πλάκα, δεν μπορώ να αποδεχτώ την διαγραφή των στιγμών που σου χάρισε, στην βοήθεια να "δημιουργήσεις το είναι σου", στη γνώση σου και στο σκαλοπάτι να μάθεις να αγαπάς - το αν πέρασες δύσκολα ή εύκολα, δεν είναι θέμα δικό μου αλλά προσωπικό.
Εσυ φίλε μου, έμαθες να αγαπάς και μπράβο σου!
Αν έχεις τα κότσια όμως κάνε το ξανά! Αν μπορείς δώσου, προδοθού, μετάνιωσε, λάτρεψε ξανά!

Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε για την αγάπη.
Πεθαίνουμε για να γεννηθούμε για κάποια αγάπη!
Χωρίζουμε ψάχνοντας να βρούμε κάπου αλλού την αγάπη
στο τέλος ερωτευόμαστε ξανά για να δημιουργήσουμε μια
διαφορετική αγάπη.
Το θέμα είναι δικό σου αν θα είσαι στο ίδιο έργο θεατής ή θα αλλάξεις ολόκληρη τη σκηνή.
Εγώ δεν ξέρω πως να σου τα μιλήσω, πως να σου τα πω,
δεν είμαι ποιητής,
δεν είμαι συγγραφέας, ΄
είμαι ένα άτομο που τοποθετώ τις λέξεις απάνω σε γραμμές.
Θέλω να σου τα πω κάπως αλλιώς.
Κάπως ρομαντικά..

Το να γυρίζεις το κεφάλι προς τον άλλο και  να τον αποκαλείς "Αγάπη" δεν είναι αστείο στα ξαφνικά. Να θυμάσαι τι σου είπα την πρώτη φορά, ότι η αγάπη μπορεί να είναι μια λέξη, αλλά πίσω από αυτή κρύβει εκατομμύριες λέξεις, κάποιες στιγμές και επιλεκτικούς ανθρώπους.
Η επιλογή να τα θυμάσαι είναι δική σου.
 Αν φύγει κάποιος δεν σημαίνει ότι δεν σ' αγαπά,
 αν σε κάνει να δακρύσει κάποιος ούτε αυτό δείχνει έλλειψη αγάπης.
Δεν γεννιόμαστε ικανοί να αγαπούμε, ούτε μαθαίνουμε στο σχολείο πως να αγαπούμε.
Είναι ένας συνεχείς αγώνας με τον εαυτό σου το να μάθεις αυτή την λέξη που κυριεύει την ζωή σου.
Άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε.. ή και το αντίθετο.
Επιλογή σου το να δεχθείς πίσω τις παλιές καταστάσεις.
Επιλογή σου να τις αλλάξεις.
Επιλογή σου είναι να
γενννηθείς και να πεθάνεις για την αγάπη.
να πεθάνεις για να γεννηθείς για κάποια αγάπη!
να χωρίσεις ψάχνοντας αλλού την αγάπη
και στο τέλοςνα  ερωτευεσαι  ξανά για να δημιουργήσεις μια
διαφορετική αγάπη!


Το θέμα είναι δικό σου αν θα είσαι στο ίδιο έργο θεατής ή θα αλλάξεις ολόκληρη τη σκηνή

Είπες πως θα είσαι εκεί!
Θα είσαι εκεί όταν θα πέφτω χαμηλά.
Θα είσαι εκεί, όταν σηκώνομαι ψηλά.
Μα το μόνο που μου έχει απομείνει,
είναι στίχοι από τραγούδια.
Κανείς δεν είναι εδώ, ούτε καν εκει.
Κανείς δεν βλέπει ότι δεν τραγουδώ...ότι τις νύκτες κάνω φίλο το φεγγάρι.
Βρίσκω στους φίλους κάτι ανόητες δικαιολογίες ότι μεγάλωσα.
Ότι η ψυχή μου γέρασε.
Σε βλέπω κάποτε στα κλεφτά χωρίς να το γνωρίζεις.
Η ύπαρξη μου είναι αόρατη.
Θέλω να ασκήσω εξουσία πάνω σου, να δεις τι χαρά θα πάρω αν νιώσεις λίγο πόνο.
Να νιώσεις όπως νιώθω εγώ.
Να φοβάσαι την αντικειμενικότητα.
Έτσι για να μη ξεχνιόμαστε, εγώ το αίμα μου το μέτρησα σε φιάλες.
Εσύ το μέτρησες στο δάκτυλό σου.
Δεν χωράει συζήτηση για οποιαδήποτε σύγκριση.

Τα νύχια μου είναι βρόμικα και τα μαλλιά μου μυρίζουν αλμύρα.
Τα ρούχα μου είναι σκισμένα και τα μάτια μου γεμίσανε νερό.
Στο πρόσωπο μου φαίνονται οι πρώτες ρυτίδες αλλά δε με φοβίζει.
Κουβαλάω και ένα δίχρονο αγόρι δίπλα μου.
Ο καρπός του Ερωτά μας(?)
Ο έρωτας δεν έμαθα τι είναι.
Όσο για το καρπό το μόνο που γνωρίζω είναι ότι "φρούτα" υπάρχουνε πολλά!

Ούτε να τον κοιτάξεις δεν τόλμησες.
Δεν είδες πόσο όμορφος είναι?
Σου μοιάζει!
Έχει αυτά τα μπλε μάτια...
Αυτά τα μπλε μάτια...
Που με εμποδίζουν να σε ξεχάσω.
Να προχωρήσω με τη ζωή μου.
Να δω άλλο άντρα να στέκεται δίπλα μου.

Η σκέψη ότι θα με αγγίξει κάποιος άλλος με σοκάρει!
Εσένα ζητώ.
Με ρωτάει συχνά για τον πατέρα του.
Δεν μιλάω.
Περιμένω από εσένα να του τα πεις.
Να δω τι έχεις να του πεις.
Να δω πως να του το πεις.
Γι αυτό μένω εκτός.
Εξω από τη ζωή σου.
Έξω από τον παράδεισό σου.
Έξω από την οικογένεια σου.
Δεν με είχες για μια νύκτα.
Για εφτά χρόνια κυλιόσουν στα σεντόνια μου...
Και σαν ανόητη.. πίστευα ότι κάποτε θα ήσουν δικός μου..
Μόνο δικός μου!
Χωρίς καμία γυναίκα!
Χωρίς κρυφά ραντεβού.
Χωρίς όλα αυτά τα απαγορευτικά.

Τώρα περνούν τα χρόνια...
Τώρα είμαι πάλι χωρίς εσένα.
Χωρίς εμένα.΄
Τώρα κρατάω ένα πεντάχρονο χέρι που όλο ζητάει εξηγήσεις.
Όλο ρωτάει...

Μα τι να πω και εγω..
Έχω μάθει να σιωπώ...

Περιμένω από εσένα να του τα πεις.
Να δω τι έχεις να του πεις.
Να δω πως να του το πεις.
Γι αυτό μένω εκτός.

Πτου Ξελευθερία!

Το να σε ξεχνάνε οι άνθρωποι είναι λογικό.
Το να σε μισήσουν είναι υστερικό.
Το να κρατάς ουδέτερη στάση δεν είναι άποψη - Είναι έλλειψη γνώσης και βολέματος.
Το να γυρεύεις ασφαλές μέρος δεν είναι περιπέτεια είναι φόβος.
Καιρός να τρίξουν τα δόντια σου.
Καιρός να βάλεις λίγο πείσμα.
Καιρός να μη παρακαλάς.
Έχουν φθαρεί οι στιγμές του κόσμου.
Έχουν φθαρεί και οι σχέσεις.
Τα ψάρια κολυμπάνε.
Τα πουλιά πετάνε.
Εμείς έχουμε ξεχάσει να περπατάμε.
Λένε ότι τα πόδια τα έχουμε για στήριξη του σώματός μας.
Εγω λέω ότι τα πόδια τα έχουμε για να τρέχουμε.
Όλο τρεχάματα!
Ψάχνουμε άδεια ποτήρια να τα γεμίσουμε.
Ψάχνουμε κρασί για να το εμπεδώσουμε.
Όλοι μιλάνε αλλά ξεχάσανε ότι τα λόγια τελειώσανε.
Λένε επίσης ότι η φιλία είναι δυνατή σχέση.
Εγω την βλέπω αδύνατη.
Ένας άνθρωπος μόνο χρειάζεται να σου το αποδείξει.
Δεν χρειάζεσαι περισσότερους.
Δεν ξέρω τι άλλα θα ακούσω.
Είμαι στα 22 και έχω σταματήσει στα 18.
Έχω ακούσει μουσική με όμορφες νότες.
Έχω ακούσει στίχους να μη μου μιλάνε καθόλου.
Έχω ακούσει κι ανθρώπους να λένε πολλά, αλλά το πρωί  όταν ξυπνούν τα έχουν ήδη ξεχάσει...
Λένε ότι τα κορδόνια στα παπούτσια σου είναι σφικτά για να περπατάς με σταθερότητα.
Λένε ότι τα αφήνεις και ελεύθερα αν θες, κι ας βγουν στην πορεία, και ας περπατάς στο τέλος της ημέρας με γυμνές πατούσες.
Δεν με τρομοκρατούν οι γυμνές οι πατούσες, τους γυμνούς ανθρώπους φοβάμαι.
Έλλειψη ικανότητας για προσδιορισμό συναισθημάτων.
Έλλειψη ολοκληρώματος του εαυτού σου.
Δεν γουστάρω ανθρώπους που γυρεύουν  ανθρώπους για να ολοκληρωθούν.
Τους βλέπω αδύναμους.
Πότε δεν πρέπει να ψάχνεις το "Μισό Σου".
Το ολόκληρο να αναζητάς.
Τα μισά δεν αρκούν. Πάντα θα παραμένουν μισά.
Τα θέλω σου, ο χαρακτήρας σου, οι απόψεις σου είσαι Εσύ.
Το να μην έχεις τα πιο πάνω θεωρείσαι αδύναμος.
Ο δρόμος μπορεί να είναι ίσιος, μπορεί να έχει και ατέλειωτες στροφές.
Στο τιμόνι κάποιος από τους δυο τοποθετεί τα χέρια του και ο άλλος βοηθάει στις ταχύτητες.
Τα μισά θα προκαλέσουν σύγκρουση. Θα προκαλέσει θάνατο.
Θα είναι μια άρρωστη σχέση.
Τους άρρωστους τους έχω βαρεθεί.
Μου προκαλούν αηδία.
Θέλω να τους ανατινάξω τα μυαλά.
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι το οξυγόνο στην ατμόσφαιρα δεν είναι αρκετό για όλους.
Ας φεύγουν κάποιοι σιγά σιγά.
Ας σκεφτούμε λίγο οικολογικά.
Ας μη φορτώνουμε το πλανήτη με πραγματικότητα.
Μπορεί να μην είμαι σωστή αλλά ποιος θα μου πει ότι είμαι και λάθος.
και αν σκέφτεσαι τώρα να μου το πεις, δεν θα σε ακούσω.
Έχω κλείσει τα αυτιά μου εδώ και καιρό. Το καλό μου, το σωστό μου, το δικό μου, εγώ θα το κρίνω.
 Εγώ θα είμαι υπαίτια του θανάτου μου και της ζωής μου, θα το παίξω σαν το Γιν Γιανκ.
Θα το παίξω όπως θέλω εγω.
Αν τα λόγια σου είναι πολλά. Δεν είναι πως δεν με νοιάζει αλλά έμαθα να ζυγίσω καταστάσεις.
Έμαθα μόνη μου να ζω - εχω γεννηθεί έτοιμη.
Την ελευθερία μου την έχω κάνει φίλη. Μερικές φορές ο Κυπριακός Λαός ίσως να σε δεσμεύει.
 Ίσως να είσαι κλεισμένος, στα ήθη, στις θρησκείες, στις σκέψεις τους, στους φόβους τους αλλά δεν πιστεύω ότι η ελευθερία είναι μόνο εκεί.
 Την ελευθερία μπορείς να τη μυρίσεις. Όποιος δεν μπόρεσε, δεν ένιωσε ποτέ το θηρίο της.
Σίδερα μπορεί να σπάσει!
Και εσύ τώρα τι με κοιτάς με αυτά τα μάτια?
Εσύ τώρα γιατί δεν μιλάς?
Δεν έχεις να πεις τίποτα?
Τα δάκρυα είναι κροκοδειλένια.
Είναι "Fake" για να το πω στην γλώσσα σου.
Έχει υποστεί κουλτούρα με 4.60 την ώρα.
Με σίδερα και τούβλα που στοιχίζουν πενήντα χρόνια ζωής.
Με υποταγή στο στρατό.
Με τα μυαλά κολλημένα στην ΤV και όλα αυτά τα χαζά τα περιοδικά.
Με το trendy το μαλλί, και ατελείωτες πόζες στου μαλάκα το μαγαζί.
Είσαι και εσυ κορίτσι μου τόσο χαζή. Που πιστεύεις στην αγνότητα, στην ανθρωπιά το 2012 ρε παιδιά!
Μα μάλλον τα πουλήσατε κι αυτά στην  επόμενη φουρνιά - Α ρε κοιμησμένα αρνιά!
Το μαλλί να σας κόβαμε θα μας ερχόταν πιο ακριβά!
Όλοι την είδατε μάγκες.
Αλλά δεν είχα ποτέ την ψευδαίσθηση ότι κάτι από εσάς θα αλλάξει.
Είναι τρομερό το πως μπορείτε να αγαπάτε τα σκατά και να θέλετε να φτάσετε πιο ψηλά,
παντού σκατά θα υπάρχουν και τα γεύεστε με τόση χαρά.
Είσαι ένας αστός τρομερός μεγαλωμένος από μικρός σε ένα καταναλωτικό χωριό
Δούλος του χρήματος και εσύ, λίγο κώλο το αφεντικό να δει, θα ανέβεις με προαγωγή.
Κοιμηθείτε ακόμη λίγο, το μαξιλάρι είναι απαλό.
Τον Μορφέα θα του τα χώσουμε με υπερωρίες, μη φοβάσαι, δεν θα καείς!
Κι αν την άκρη δεν μπορείς να βρεις.
Θα στα πω όπως έμαθα στο δρόμο να τα μιλώ.
Δεν ξέρω ρίμες να σου γράψω θα στα πω όσο πιο λιανά.
Για ένα κομμάτι βρακί, ταΐζεις 20 άτομα στην Αφρική.
Πόρνες παντού και οι χορήγοι τα ακουμπάνε στις Κούκλες,
με τα Botox που χτυπάνε σαν ναρκομανής για την ψεύτικη ομορφιά τους
για το μισό κομμάτι φαγητού, μην την πείτε και ανορεξική.
Σαν πελάτες λιγουρεύεστε τα κορμιά τους, μια νύκτα κόλασης
σε ένα ακριβό Hotel,  δεν είναι καιροί για Motel.
Σε έπαρση σε κόκκινο χαλί, όλες οι χαζοβίόλες
σε όμορφες πόζες στήνονται, για του Χορηγού το καυλί.
Όλη τη τέχνη σας Μοdelακιά σαν επιδημία,
αρρώστια, γεννάται σε κοριτσάκια από μικρά, τυφλώνοντας με
talent shows για ομορφιά και τραγουδάκια,
και ενός μαλάκα την τρύπα.
Με κάμερες μας έχουν εξασφαλίσει την ζωή,
χωρίς κατάθεση στην πρώτη αφορμή.
Με ταυτότητα μας έχουν εγκλωβίσει,
με έναν αριθμό θα μας μιλάνε κι ας μας έχουν φτύσει.
Και όποιος χάσει την σειρά του,
καταχωρηθήκανε από την πρώτη μέρα
της μιλιάς μας.
Φταίμε που μας ξεριζώσαν τα όνειρα μας.
Μα ρε μαλάκα τώρα θίγομαι!
Δεν ρωτάω πια θα είναι η κατάληξη- Σκιάζομαι.
Η εσχατιά σας έχει ριζώσει στα κεφάλια μας και όποιος γυρεύει για φυγή,
αράξετε ρε παιδιά. "Τα πιο καλά δεν τα έχετε δει".
Στις προσευχές σαν μη παραλείπετε τον Θεο σας.
Δύναμη να σας βρει για όλα αυτά που κάνουν οι πολιτικοί σας.

Α ρε γραφειοκράτες!
Μαζικό πορνό πίσω από τα χαρτία σας.
Γιάπηδες και φήμες.
Μπουρλότο στα ζωντανά πτώματα.
Μπουρλότο στο μυαλό σας.
Στο χέρι μου δεν σας έχω στα σχέδια.
Στο χέρι μου σας έχω για πέταμα.

Ενα, Δυο, Τρια.
Πτου Ξελευθερία!

Πόσο μ' αρέσει να παίζω με τις λέξεις. Το βρίσκω διασκεδαστικό!
Μου έχει κολλήσει μια λέξη και δεν λέει να βγει από το μυαλό μου.
"Ευτυχία".  Όλα είναι θέμα ευτυχίας. Ό,τι προσπαθούμε στη ζωή είναι
για την ψυχική μας ηρεμία, για τη διασκέδασή μας, για το καλύτερο μας, για την ευτυχία μας.
Έχω γνωρίσει την πραγματική ευτυχία, την ψεύτικη, την ασταθή, την περίπλοκη και την Ευτυχία από το γυμνάσιο. Η κάθε μία με διαφορετικό βίωμα. Όσα ξέρω τόσα λέω...
Ευ + τύχη. Όλα είναι θέμα τύχης.
Ακόμη και το χρονικό περιθώριο ενός συμβάντος είναι θέμα της τύχης.
Δεν ξέρω γιατί στριμώχνω τόσο πολύ αυτή τη λέξη.
Αλλά μπορώ να αναγνωρίσω με ευκολία την υπουλότητα της.
Την βλέπω σαν μια γυναίκα. Όμορφη γυναίκα. Την φαντάζομαι με άσπρο δέρμα και μαύρα μαλλιά. Καλοσχηματισμένα χείλη και αμυγδαλωτά μάτια. Την φαντάζομαι γυναίκα παιχνιδιάρα που σε τραβολογάει σαν σκυλί. Δεν μπορείς ποτέ να την αρνηθείς, αλλά δύσκολα θα σου πει το ναι. Φεύγει και έρχεται όποτε γουστάρει γιατί η καλύτερή της φίλη είναι η "Ελευθερία". Τη βλέπω γυναίκα σκάρτη, γυναίκα τίμια, γυναίκα με τα όλα της, γυναίκα με τα τίποτά της.
Και εμείς όλοι σαν άντρες κυνηγάμε αυτό το θηλυκό. Μα  όλα τα θηλυκά ύπουλα είναι.
Η Αγάπη
Η Σταθερότητα
Η Πραγματικότητα
και όλες οι καλές οι φιλενάδες πίνουν τη Ζωή προσπαθώντας να κάνουν κέφι με εμάς.
Μετά εμείς οι άντρες μαζευόμαστε. Ποτέ δεν λείπει
Ο Πόνος
Ο Φόβος
Ο Τρόμος
και πίνουμε μαζί Το Δάκρυ.
Βλέπω την αντίθεση του Θηλυκού γένους προς το Αρσενικό.
Βλέπω μερικές φορές ότι η αγάπη αργεί τόσο πολύ ή έρχεται πολύ απότομα.
Θέλεις να τα πεις όλα με μιας αλλά "Ο Φόβος" φοβάται την επανάληψη της ταινίας.
Θέλεις να μη πονάς αλλά "Ο Πόνος" είναι ριζωμένος εδώ και χρόνια μέσα στη καρδιά.
Πρέπει να πεθάνεις και να αναστηθείς χιλιάδες φορές. Έτσι είναι οι σχέσεις.
Κάθε φορά είναι  μια καινούργια ζωή. Κάθε ζωή είναι μια  καινούργια αρχή.
Έχεις την δυνατότητα να ξαναπέσεις στα ίδια λάθη, έχεις και την δυνατότητα να προσπαθήσεις να κάνεις καινούργια λάθη. Στην ουσία δεν αποφεύγεις ποτέ τα λάθη. Πάντα εκεί θα είναι με διαφορετική μορφή. Μη φοβάσαι το Game Over. Κάποιος θα βρεθεί να σου βάλει κέρμα, να ξαναρχίσεις ξανά από την αρχή, για να σε ξαναπαίξει. Όλη  αυτή η επανάληψη του "ξανά". Είναι η διαρκής προσπάθεια για το καλύτερο, για κάτι που θα σε κάνει να φερθείς σαν μωρό παιδί.
Έχουμε και εμείς φτερά, μπορούμε να πετάξουμε.
Έχουμε και εμείς μαγεία γύρω μας, μπορούμε να μαγευόμαστε
Να μη ξεχνάμε επίσης να ξεσκονίζουμε τα παραμύθια μας, να βρούμε τη νεραιδόσκονη.
Να μη ξεχνάμε ούτε τους ανθρώπους της ζωής μας.
Όλοι ήρθαν σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, πήραμε γνώσεις, πήραμε συναισθήματα, πήραμε στιγμές. Τα πήραμε και φύγαμε όμως.
Το φύγαμε λέει πολλά! Ολοκληρώνονται πάντα οι κύκλοι και φτάνουμε πάντα στο αρχικό σημείο όπου ξεκινήσαμε. Η διαδρομή πάντα είναι διαφορετική. Εγώ δεν ψάχνω άλλους κύκλους. Έκανα αρκετούς και στα ίσια και ανάποδα. Εγώ ψάχνω κάτι σχήματα τρελά, που αυτά τα βλέπουμε μόνο στου δρόμου την ομορφιά.
Το ότι ποτέ δεν παύουν οι ανθρώποι να ψάχνουν είναι το λογικό της υπόθεσης.
Τον καθυσυχασμός το βλέπω σαν ανέχεια, σαν πόνο, φόβο και τρόμο όπου δεν συμβάλει καμιά αγάπη,πραγματικότητα ή σταθερότητα. Καμιά γυναίκα...
Είτε αρσενικά είτε θηλυκά, οι γυναίκες μας σημαδεύουν..
Αυτή η μάνα.  Αυτή η μορφή.
Η πρώτη αγάπη, μπορεί και η τελευταία.
Κανείς δεν γεννιέται γονιός, κανείς δεν ξέρει πως ν' αγαπάει "σωστά".
Για μια γυναίκα θα κάνεις τις πρώτες σου τρέλες. Θα πεις τα ψέματα σου για να γεννηθούν μέσα σου οι αλήθειες. Για μια γυναίκα θα καταναλώσεις ποσότητες αλκοόλ, θα πίνεις ατελείωτα τσιγάρα, θα κλάψεις μπροστά σε φίλους, σε συγγενείς, σε αδελφό, θα γίνεις αδύναμος, θα γίνεις πεισματάρης, εγωιστής, θα μετανιώσεις, θα κλάψεις, θα πονέσεις όσο δεν φαντάζεσαι. Μια γυναίκα θα σε κάνει να βγεις εκτός ελέγχου. Θα σε εγκαταλείψει η δύναμη. Θα δεις να μεταμορφώνεσαι σαν παλιάτσος του εαυτού σου. Θα γίνεις αρπακτικό και θα την θες μόνο δική σου. Κανείς να μη την αγγίζει, κανείς να μη τη κοιτάζει. Ο εγωισμός σου θα χτυπά το κόκκινο. Θα θυμάσαι για εκείνη κάποιες ημερομηνίες. Θα μετράς τα λεπτά. Θα θες να είσαι πάντα όμορφος. Θα ξεχάσεις κανα δυο φορές να τις μιλήσεις και θα τρομοκρατηθείς ότι θα σου κρατάει μούτρα και δεν θα ρθει. Θα φοράς τα πιο όμορφα σου ρούχα και θα λούζεσαι τη κολόνια σου. Θα προσφέρεις δωράκια, ποιηματάκια, στιχάκια. Όλα αυτά για μια γυναίκα. Την ίδια γυναίκα θα αναζητείς πάντα. Ακόμα και όταν γεράσεις. Μπορεί να παίρνει διάφορες μορφές. Μπορεί να είναι χοντρή, λεπτή, άσχημη, όμορφη. Ποιος είσαι εσύ να κρίνεις? Αυτή τη γυναίκα όμως θα θες.  Όλη σου η εφηβική ζωή θα είναι γι αυτή. Για αυτήν θα ξενυκτάς, για αυτή θα πηγαίνεις σχολείο και θα την αναζητάς...Για αυτήν θα γράψεις πάνω σε δέντρα, πέτρες και παγκακια τα αρχικά σας. Όλα για αυτή. Για αύτη που θα σε κάνει να μη μιλάς στον εαυτό σου, για αυτή που θα σε κάνει να ξεχάσεις ποιος είναι ο εαυτός σου, αυτή που όταν τη χάσεις θα θες να βρείς τον εαυτό σου. Αλλά ο εαυτό σου θα είναι μεταλλαγμένος από αυτή τη γυναίκα. Αυτή η γυναίκα είναι ύπουλη κι ας την λένε "Αγάπη". Μα ποιος δεν αγαπά την Αγάπη? Όπως κι αν είναι. Όσο ψηλά και χαμηλά σε πετάξει. Σε όποιες μορφές μας εμφανιστεί. Ποιος δεν θέλει να την νιώθει. Να ξέρει ότι αγαπιέται, έστω και στιγμιαία. όσο κρατάει ένα ζεστό φιλί, ένα χάδι στο λαιμό, μια γλυκιά κουβέντα. Ποιος δεν τα θέλει όλα αυτά? Όλα για την Αγάπη, και ας είναι θέμα τύχης!
΄Κάποτε μια φίλη μου είχε πει ότι "Εμείς, είμαστε περισσότερο από την μοίρα". ¨Αρα είμαστε περισσότερο και από τύχη. Εμείς τα φτιάχνουμε όλα. Ας αφήσουμε όλα τα μικρά, τα παλιά, τα ανούσια σε μια γωνιά. Ας πάρουμε λίγη νεραιδόσκονη, λίγη μαγεία, κι ας αρχίσουμε να ζωγραφίζουμε τη ζωή ξανα.Όλη αυτή η επανάληψη του "ξανά". Είναι η διαρκής προσπάθεια για το καλύτερο, για κάτι που θα σε κάνει να φερθείς σαν μωρό παιδί

Κανείς δεν έμεινε εδώ.
Κανείς δεν κοίταξε πίσω του.
Κανείς δεν δάκρυσε με τη χαρά σου.
Κανείς δεν με έκανε να ανησυχήσω
Κανείς δεν ήταν έδω
όταν ήταν όλοι μαζί.

Αλλά δεν θα ζούσες ούτε μια στιγμή χωρίς εμένα.
Έτσι είχες πει.και τότε δάκρυσα από την χαρά μου,
έτσι ανησύχησα,
έτσι ήταν όλοι εδώ!

Δεν ξέρω τι είναι όλα αυτά τα παρανοικά
που μου ξεστομάς.
Μου κρατάς στο χέρι και στον αγώνα πάμε συντροφιά.
Λένε ότι η βενζίνη έχει την πιο όμορφη μυρωδιά.
Έχω καλυμένα τα σπρέι κάτω από τα παντελόνια μου
και δεν φοβάμαι να φωνάξω από χαρά.
Έχω πείσμα και θα το δείτε
με τις πέτρες στην μούρη σας
θα βρεθείτε, και τα γουρούνια
θα φοβούνται σαν μωρά το στουπί!
Όλη η πόλη πάει να τρελαθεί.
Καλλιτέχνες της ζωής
την εξέγερση ζωγραφίζουν
τους εφιάλτες σας ξανά!
Έχουμε κάτι που δεν έχετε εσείς.
Έχουμε την γροθιά!

Είμαστε εμείς που σφυρίξαμε
και λεηλατήσαμε το κάθε μπουρδέλο σας.
Έχω την επιλογή να σας φτύνω στα μούτρα,
να δείτε την "Δημοκρατία" σε Stencil
σε μια τραγική μορφή στο άγαλμα της Ελευθερίας
με κομμένο το κεφάλι. να μασάω σαν κανίβαλλος
το κυνήγι μαγισσών αυτής της εποχής.

Αυτή η νύκτα πολεμάμε για την γενιά μας.
Για σένα ρε Αλέξη, για σένα Guliani
για σένα Κωσταντίνα, Λάμπρο,
Άκη ,για εσάς όλους, που
είδατε τους μπάτσους μπροστά σας.

Μια πέτρα θα τους εξοντώσει,
με δακρυγόνα θα πληρώσουμε,
αλλά εμείς θα τα πούμε με το
αίμα.

Εσείς μιλάτε για ανυπότακτους
για κολασμένους
για αλήτες,
εμείς μιλάμε για
ελευθερία,
για την ουτοπία,
για την ζωή.

Σκατά στον πολιτισμό σας.
Σκατά στην καριέρα σας.
Σκατά στην χλιδή σας.

Σε κάθε γωνιά
ο μπάτσος κυριαρχεί.
Μη μιλάτε για Δημοκρατία.
Η Χούντα δεν τελειώσε το '73.
Εσείς με την μπλε την στολή,
θα μας βρείτε μπροστά σας,
γιατί μάθαμε βια κατά της βίας.

"Εδώ το κράτος παρακράτησε"
"Εδώ πατάς, εκεί ματάς"
"Εδω το όπλο του μπάτσου είναι μαγικό, ρίχνει στον άερα και βρίσκει στο ψαχνό"

"Ειμαστε πιο πολύ όμως από τα δακρυγόνα"

Η μέρα άρχισε να με φοβίζει.
Ήμουν όρθιά απέναντί σου ενώ ο αέρας έπαιζε με άγριο ρυθμό με τα μαλλιά μου.

Καθόσουν με ανοικτά πόδια και με κοίταζες σαν ένα ξένο κομμάτι- σαν κάτι το άγνωστο.
Σου χαμογελούσα προκλητικά, αλλά ούτε το θάρρος είχες
να μου πεις "Είσαι μια ζωγραφιά".
Έλεγες ότι ο καιρός πέρασε, ότι εμείς οι δυο δεν τα πάμε καλά,
ότι μαζεύτηκε σκόνη απάνω στα παπούτσια μας.
Ότι τίποτα δεν γυαλίζει πια.
Ότι τα μαλλιά μου δεν είναι όμορφα,
και το χαμόγελό μου δεν λάμπει όπως παλιά.
Έλεγες πολλά.
Όλα αυτά τα τρελά που μου τρυπούσαν τα μυαλά..

Πυροτεχνήματα δεν ήταν.
Σφαίρες με στόχο μια καρδιά...

Έμενα εκεί και σε κοιτούσα.
Ψέματα πίστευα πως ήταν όλα αυτά.
Μα χαμογελούσες σαν να έφυγε "βάρος" από πάνω σου ξαφνικά.
Μου έλεγες για φιλίες, για στήριγμα,
ότι θα είσαι εκεί πάντα, ότι όταν έχω προβλήματα
θα τρέξεις να με βρεις, ότι νοιάζεσαι για μένα,
είχες και το θράσσος να μου πεις ότι μ'αγαπάς.

Τότε γονάτισα κι άρχισα να γελάω δυνατά.
" Τι έιναι αυτά τα τρελά που μου λες, φύγε και εσύ,
όπως τους άλλους, τρέξε να βρεις το καλύτερο...
μην έχεις την έννοια σου για μένα τώρα πια, κοίτα με,
με έσπασες κομμάτια΄, μη ζητάς την αγάπη από εμένα μετά,
κοίτα με, έχω σκόνη απάνω στα παπούτσια μου, αλλά ένα σκούπισμα
χρειάζεται για να δεις ότι μπορώ να βρω την λάμψη που εσυ θα αναζητάς,
τι είναι όλα αυτά τα τρελά που μου ζητάς?
να σε ξεχάσω σαν να μην υπήρχες ποτέ?
Αλλά κοίτα με θα το κάνω.
Γιατί αξίζω πολλά.
Αξίζω γιατί ποτέ δεν ήσουν εκεί αληθινά.
Το να φεύγεις και να έρχεσαι δεν σε κάνει δυνατό.
Και αδυναμίες είχες πολλές.
Το πρώτο δεν ξέρεις ν' αγαπάς, ούτε καν να εκτιμάς.
Μη ξεστομίζεις αυτή την λέξη τόσα απλά!
Θα σε ξεχάσω και θα δεις αίμα να βγαίνει από την καρδιά.
Έτσι θα σε ματώσω και εγώ, έτσι μήπως μάθεις να εκτιμάς..
Έτσι για να μάθεις πως είναι ν' αγαπάς"


( Άφιερωμένο Στην Κ. Γιατί ένεν έτσι η αγάπη. Τζαι πρέπει να αρχίσεις να εκτιμάς τον εαυτό σου, τζαι να τον αγαπάς, για να μπορέσει τζαι κάποιος άλλος να ΄σε αγαπήσει. Έλπίζω να βρεις τα πόθκια σου.. Ξέρω ότι που τα γόνατα ως την πατούσα εν δύσκολη η διαδρομή. Αλλά ούλα εν μέσα σου.. Ούλα εν θέληση.. Αγαπώσε)