Είπες μου ότι η παρηορκά σου ένει ότι εν σε πολλά καλά σχέρκα, τζαι ότι ας μεν τα θέλουμε ούλα δικά μας.
Ξέρω πόσο την θέλεις ρε φίλε.
Ξέρω πως ήταν τζίνη που σε έκαμνε χαρούμενο, ότι στα μάθκια της είδες φωθκιές άγριες..
Ξέρω πολλά ρε φίλε. Αλλά εν σου μιλώ, αφήνω το πάνω σου, εσυ ξέρεις καλύτερα τον πόνο σου, εσύ ξέρεις καλύτερα την "περιουσία σου".
Τι να σου πω εγώ? Να μεν δώσεις πάνω της που την αρχή?
Αγκάλιασετε τζαι οι θκιο σας τις ανασφάλειες σας..
Τι να σου πω ρε φίλε.
Είμαι περιττή...
Μεν λιώνεις όμως ρε!
Κάποτε μπορείς να δεις τα πράματα πολλά διαφορετικά!