Η παρουσία σου, η απουσία σου, η ευτυχία σου, η αλητεία σου, με εξόντωσε.
Θύμωνα με τις εκφράσεις του προσώπου μου, που φανέρωναν πόσο σε είχα ανάγκη.
Θύμωνα που γνώριζα και το αναγνώριζα ότι ήσουν λάθος, αλλά ήθελα να σε ξανακάνω.
Όλα κυλάνε.
Κυλάνε οι στιγμές και καίνε.
Καίνε οι άνθρωποι.
Καίνε τα λόγια.
Όλα θα μας κάψουν.
Ακόμη και η έμπνευση μου έχει καεί.
Έμεινα χωρίς λόγια και οι πράξεις με πιέζουν να μη προβάλλω τις αδυναμίες μου.
Ξέμεινα κι από κρασί.
Τα τσιγάρα δεν είναι παρηγοριά, Είναι ένα είδος αδυναμίας.
Αδύναμη και φτηνή νιώθω τις νύκτες.
Έχω και κάποιες άλλες αδυναμίες που δεν λέγονται.
Τα ξέρει μόνο ένας άνθρωπος και αυτό είναι αρκετό - έτσι για να έχω κάποιο στήριγμα όταν τις νύκτες δεν θα κοιμάμαι, όταν θα κουρνιάζομαι στο πάτωμα - έχοντας το βλέμμα μου πάνω στην πόρτα, περιμένοντας κάποιους ανθρώπους που έφυγαν και μας στοίχειωσαν σαν φαντάσματα.

Λένε επίσης, ότι οι ανθρώποι έρχονται και φεύγουν σαν τρένα.
Σαν γρήγορα αμάξια.
Σαν εποχές.
Λένε επίσης ότι αυτό που ζούμε είναι μεγαλείο και η ελευθερία μας κρύβεται κάτω από το πετσί μας.
Κάτω από το πετσί μας, υπάρχουν ζωτικά όργανα, όπου δουλεύουν κάθε μέρα χωρίς περιορισμούς.
Αναρωτιέμαι γιατί γυρεύομαι ζώα ενώ υπάρχουν μιλιούνια ανθρώποι - απάνθρωποι.

Σε έβλεπα να μου μιλάς να βγάζεις σκέψεις...να βγάζεις θυμό.
Λες και ήμουν ικανή να αλλάξω την μοίρα, να αλλάξω τις θεωρίες της ζωής.
Λες και ήμουν ικανή να σου μιλήσω για ανθρώπους.
Δεν είμαι τόσο ικανή όσο πίστευα.
Βλέπω εκατοντάδες πληγές απάνω στα χέρια μου
και ξέρω ότι όλα αυτά είναι μόνο η αρχή. Τι να σου πω? Πως να στο πω?
Ότι ξέμειναν κάποιοι ανθρώποι τώρα που σου μιλώ?
Θα με βγάλεις για τρελή.
Θα με φαντάζεσαι με άσπρα μαλλιά και παρανοϊκή συμπεριφορά.
Πως να σου πω ότι δεν αλλοιώθηκαν τα πάντα?
Ότι υπάρχουν ακόμη ανθρώποι που ονειρεύονται αισθήματα,συναισθήματα, σταθερότητα και χαμόγελα. Θα στα έλεγα πιο εύκολα αν ήσουν παιδί. Αν είχες αθωότητα στα μάτια σου -
Αν είχαν την δυνατότητα να λάμπουν ακόμη και στο σκοτάδι.
Τώρα μεγάλωσες,
Τα χρόνια σου φάνηκαν στα βαμμένα σου μαλλιά, στα ψηλά σου τακούνια και στην διαφορετική σου συμπεριφορά. Μα δεν φταις εσύ, ούτε εγώ, ούτε κι αυτοί. Φταίνε οι πολλοί. Που μηδένισαν τις καταστάσεις.
Πως να σε κάνω να βγεις ξυπόλυτη στον δρόμο χωρίς τον φόβο ότι θα παραμείνεις όρθια και δεν θα συρθείς? Πως να σου πω ότι η αγάπη είναι τεράστια και μικρή ταυτόχρονα?
Πως να σου πω για όλα αυτά...αφού στις πλάτες σου έχεις λόγια από σπαθιά?
Δεν θέλω να σου πω κατι.. φοβάμαι μηπως βγει από το στόμα μου κάποιο ψέμα.
Ψέμματα έχεις ακούσει πολλά, θα προσπαθήσω να μη κάνω το ίδιο λάθος.

Λες ότι τα χαμόγελα κερδίζονται.
Μακάρι να ήταν στο χέρι μας να κερδίζουμε ανθρώπους.
Να κερδίζαμε στιγμές...
Να κερδίζαμε χωρίς να χάναμε και να χάναμε χωρίς να κερδίζαμε.
Έτσι οι πληγές δεν θα υπήρχαν χαραγμένες.
Έτσι τα μάτια μας θα λάμπαν σαν μικρά παιδια...
Σαν μικρά παιδια...