Το πόσο γρήγορα - το πόσο αργά το πόσο σταθερά φεύγεις δεν θα  πω.
Τον πόνο που μου προσφέρεις δεν θα στον υποδείξω.
Τους ήλιους μου δεν θα φανερώσω και τα φεγγάρια μου δεν θα τα χτίσω.
Για τα μάτια σου δεν θα μιλήσω, κι αν κλαίνε... δεν θα τα σκουπίσω.
Κι ας με κοιτάνε οι άλλοι μέσα από τα δίχτυα που τους έμπλεξα
θα στάζω από πάνω ως κάτω ομορφιά που τους πλάνεψε.

Τους ακούω.
Ποτέ δεν σταματάω να τους ακούω.
Νιώθω σαν σφουγγάρι των στιγμών τους.
Νιώθω ότι είμαι στήριγμα των ανθρώπινων στιγμών τους.
Με θέλουν εκεί όταν πονάνε.
Ο πόνος τους με κατασπαράζει.
Οι λέξεις μου πρέπει να είναι ετοιμοπόλεμες...
αμέσως να τους αγκαλιάσουν -  να τους ηρεμήσουν.
Τους ακούω.
Ποτέ δεν σταματάω να τους ακούω.
Νιώθω σαν σφουγγάρι των στιγμών τους.

Οι άγνωστοι με περιτριγυρίζουν.
Έρχονται δίπλα μου να μου μιλήσουν.
Να μου πουν πως νιώθουν.
Δάκρυα στα μάτια τους κυλάνε και εγω νιώθω τα κομμάτια τους πως σπάνε.
Δεν γουστάρουν που πονάνε μα συμπόνια μου ζητάνε.
Τισ πληγές σας δεν θα φιλήσω.
Μονάχα χούφτα από αλάτι θα τους ρίξω...

Συμπόνια να μη ζητάνε.
Της λύπησης να μη μιλάνε.
Στα πόδια να πατάνε.