Όλη την νύκτα μύριζα τα χνώτα σου.
Σε έχασα στην πορεία και ακόμα ψάχνω να βρω τα ίχνη σου.

Είχα αγοράσει ένα σκυλί και τον είχα αναγκάσει να μυρίζετε τους δρόμους να σε βρει.
"Το βιολί σου εσύ" μου φώναζε συνεχώς η αδελφή μου.
"Το βιολί μου είναι  ξεκούρδιστό  εδώ και μήνες"
"Δεν αναφέρομαι στο πουλί σου ρε βλάκα"

Αυτή ήταν μια από τις καθημερινές μας συζητήσεις.
Λες και το έκανε επίτηδες για να με εκνευρίζει.

"Ωραία η φίλη σου, έχει δέκα μήνες που με άφησε και ούτε ένα τηλέφωνο"
"Και εγω αν ήμουν μαζί σου, αυτό θα έκανα. Συγγνώμη αδελφούλη"
"Αυτά μου λες και θέλω να σε σαπίσω στο ξύλο"
"Αι μωρέ, πολύ άντρας είσαι συ."
"Αί στο διάολο"
"Πες το πιο πειστικά, να σε ακούσει"
"Δεν υποφέρεσε"

Δεν έχω καταλάβει ποτέ γιατί η Άννα με άφησε.
Αφού εκεί ήμουν πάντα για εκείνην..
Εντάξει όχι και πάντα.
Όταν έπαιζε η Παοκαρά την ξεχνούσα λιγουλάκι.
Αλλά λιγουλάκι ... έτσι για να την πεθυμάω.
Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί έφυγε με τόσο θυμό από δίπλα μου.
Ούτε στα τηλέφωνα απαντάει, ούτε στα μηνυματα.
Τώρα που το θυμάμαι όταν ήμασταν μαζί, ήθελε να μιλάμε στα μηνύματα.
Αφού της το έλεγα δεν μπορώ να μιλάω όταν είμαι με φίλους.
Δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι αυτή ήταν ιερή στιγμή.
Όταν ήμουν με φίλους, είχουμε σημαντικά πράγματα να αναλύσουμε,
τις μπύρες, το φαί μας, την Παοκάρα, και ποιος έχει την πιο μεγάλη πούτσα!
Άντε είχαμε και τον Γιαννάκη να μας λέει για γκόμενες που έχει πάει ή θα ήθελε να πάει.
Δεν έχω καταλάβει γιατί με άφησε η Άννα..
Τώρα που τα σκέφτομαι ίσως να ήμουν τρομερός Boyfriend όπως με φώναζε στην αρχή.
Όλοι έχουμε τα ελαττώματα μας.
Αλλά, την έβγαζα κάθε μήνα για φαγητό.
Στα καλύτερα εστιατόρια την πήγαινα.
Δεν μπορεί να με κατηγορήσει κανείς γι αυτό.
Καλοπερνούσε.
Άσε που κι αυτό μερικές φορές μου φαινόταν αγγαρεία.. .
Μου έλεγε ότι θέλει βόλτες μαζί μου.. Ότι θέλει να περπατήσουμε μόνοι μας στην θάλασσα
στο δάσος και στο φεγγάρι. Θυμάμαι τις απαντήσεις μου που ήταν τόσος επιτυχημένες.
"Ας περπατήσουμε μέχρι το πάρκο που θα μας βγει πιο φθηνά" Χα χα ακομα γελάω.. Γελάω με το πόσο ηλίθιος ήμουν.

Πω ρε πούστη! Πολύ μαλάκας είμαι.

Τον σκύλο Άννα τον φωνάζω, άσχετο αν είναι αρσενικός.
Είναι που μου λείπεις κοριτσάρα μου.
Είναι που έγινα αδύνατος χωρίς εσένα.
Είναι που είχα τον Ήλιο και το Φεγγάρι δίπλα μου και τώρα όλα έχουν σκοτεινιάσει.΄
Θέλω να με συγχωρέσεις αλλά΄ούτε τον κόπο κάνεις να μου ρίξεις μια ματιά.
Πονάω.
Πονάω πολύ...
Ούτε η Παοκάρα δεν έχει σημασία για μένα.
Μένω σπίτι να ακούσω τα CDs που έχεις ξεχάσει.
Όλα μιλούν για αγάπη.
Αγάπη μου..

Άρχισα να παίζω ξανά μουσική,
σου έχω γράψει και τραγούδι.
Έχει το όνομά σου.
θα στο κάνω περίληψη
" Αν Άννα έρχόσουν ξανά θα φεύγαν τα ΑΝ και θα ερχονταν τα ΝΑ!"
Είσαι τόσο όμορφη και αυτό δεν στο είπα ποτέ μου.
Ίσως γιατί δεν ήθελα να πάρουν τα μυαλά σου αέρα.
Αλλά τώρα που το  ξανά σκέφτομαι... από φόβο ήταν όλα.
Δεν ήθελα να δεθώ.
Ξέρεις...΄ότι δεν πέρασα όμορφες σχέσεις.
Και ποιος πέρασε άλλωστε...?
Έσυ ήσουν εκεί, όλο με χαμόγελα και εκπλήξεις.
Ήσουν και εκεί όταν ήμουν κι αλλού.

Εϊμαι τόσο ανόητος.
Η όψη μου αρχίζει να με τρομάζει.
Τα γένια μου πυκνώσανε.
Τα μαλλιά μου είναι μακρυά.
Το σώμα μου μυρίζει άσχημα.
Ξεχνάω να πλυθώ.
Η αδελφή μου όλο φωνάζει να μαζέψω τα σκατά από το πάτωμα.
Μερικές φορές δεν καταλαμβαίνω αν εννοεί εμένα, ή του σκύλου.

Δεν ξέρω αν μπορείς να με συγχωρήσεις.
Αν μπορείς να γυρίσεις πίσω.
Δεν είναι ότι σε χρειάζομαι ή ότι σε έχω ανάγκη.
Απλά σ΄αγαπώ.
Σ' αγαπώ όπως δεν θα είχε σημασία το αυτοκίνητο χωρίς τις ρόδες.
Το στυλό χωρίς μελάνι.
Εγω χωρίς εσένα.
Απλά έλα.
¨Ελα πίσω.
Θα αλλάξω,
Θα σε εκτιμώ.
Θα σου μιλώ.
Θα σε φιλώ.

Απλά Έλα...
Έλα πίσω.