Μια φορά και ένα καιρό υπήρχαν λύκοι, κοιμωμένες, πρίγκηπες, βασίλισσες και ιππότες.
Τέλοσπαντων.. δεν κρατιέμαι από παραμύθια.
Δεν λέω ότι είναι ψέματα αλλά δεν είναι και αλήθεια.
Έχω το δικαίωμα να πιστεύω όμως ότι τα παραμύθια παραμένουν παραμύθια.
Αν πίστευα ότι όλα είναι ωραία στην ζωή, θα απογοητεύομουν από την πρώτη μέρα που πήγα στο σχολείο, που ήθελα την μάνα μου, θα απογοητευόμουν όταν έσπαζα το αγαπημένο μου παιχνίδι, όταν χτύπησα, όταν πόνεσα, όταν ικέτευσα, όταν μετάνιωσα, όταν έκλαψα, όταν δεν έπαψα, όταν τα διάλυσα όλα κι άρχισα ξανά από την αρχή.
Θα απογοητευόμουν ακόμα και τώρα που κάπου - κάπου δεν με βαστάνε τα πόδια μου.
Που θέλω να κάθομαι στα βράχια και να μου λένε ιστορίες σαν τα παραμύθια που άκουσα τότε.
Κανείς όμως δεν μου λέει. Οι άνθρωποι είναι τόσο απασχολημένοι με το εγώ τους. Δεν σκέφτονται ούτε τον διπλανό ούτε τον μπροστινό τους.
Όλους πίσω τους βάζουν. Πίσω όλα..
Έτσι κάνουν πως ξεχνάνε, έτσι συζητάνε και δεν πονάνε.
Έτσι όπως το κάνουν, μιά μούντζα θέλω να τους δώσω.
Τώρα είναι καιρός να σκεφτείς.
Πόσο πίσω θα μπω.
Πόσο μπροστά θα με δεις και που θα καταλήξω.
Για να γνωρίζω πόσε μούντζες πρέπει να δώσω.
Σαν προετοιμασία το βλέπω..
Όλα τα περιμένω.

Οι άνθρωποι εύκολα καθησυχάζονται, τόσο εύκολα, που ξεχνάνε να "πολεμάνε" για αυτό που έχουν δίπλα τους.... Που ξεχνάνε να αγαπάνε, να ερωτεύονται το ίδιο άτομο ξανά και ξανά.
Οι έντονες στιγμές καθορίζονται από τα έντονα συναισθήματα.
Οι έντονοι άνθρωποι καθορίζουν τις έντονες στιγμές. Άρα στην τελική.. όλα καθορίζονται με το πόσο έντονα είναι. Εγω δεν έχω συνηθίσει στα ήρεμα ούτε στα απλά. Η ζωή μου είναι έντονη. Θέλω το ξύπνημα μου να είναι απότομο, όπως και ο ύπνος μου. Θα ησυχάσω όταν γεράσω. Θα κοιμηθω αρκετά όταν πεθάνω. Τώρα ... τώρα που ζω. Θέλω ατελείωτες στιγμές. Αμέτρητές ώρες. Ασταμάτητα λεπτά.
Θέλω κι άλλα.
Θέλω να μην παύω να θέλω.
φωνές και κραυγές.
Θέλω να βγω από τους τέσσερις τοίχους να περπατώ στους δρόμους και να μιλώ.
Μισώ τους τοίχους, με εγκλωβίζουνε.
Θέλω την φύση.
Θέλω πολλά παραμύθια να ζωντανέψουν...
Πολλά από τα παραμύθια.. να έχουν σώμα και ψυχή.
Θέλω να πάρουμε ένα κουτί, να βάλουμε όλες τις σκέψεις, τα προηγούμενα, τα υστερικά, τα κοπλεξικά και να το θάψουμε στην άμμο.
Θέλω να γίνουμε κάτι άλλο. Να συμβιβαζόμαστε με τον χαρακτήρα του άλλου.
Να αρχίσουν τα γέλια να ακούγονται ξανά.
Να είναι ακόμα πιο δυνατά.
Να φωνάζουμε από χαρά.
Να μην είναι όλα χλιαρά.
Έντονα να είναι. Να χορεύουν ομοιόμορφα οι σκιές.
Να μπορούσα τα λόγια να μην τα άκουα ποτέ, να μην τα πίστευα.
Δεν είναι ανάγκη καν.
Να ζωγραφίζω στο κορμί σου με τα δάκτυλα μου τις πιο όμορφες λέξεις, χωρίς να ηχήσει ούτε μια νότα από το στόμα μου.
Θέλω πολλά.
Αλλά είναι αυτά τα έντονα που θα ήθελα να υπάρχουν παντοτίνα σαν ξεχασμένα παραμύθια, είναι δεν είναι αληθινά.