Να με συγχωρείς.

Θα ηθελά να μου μιλας.
Να μην σταματάς ποτέ να μου μιλάς...
Να μου μιλάς ασταμάτητες ώρες χωρίς περιορισμούς.
Θα ήθελα να μη σταματήσω να ακούω τον ήχο της φωνής σου.
Θα ήθελα να είσαι μία παντοτινή μελωδία.

Το σώμα δεν είναι άφθαρτο.
Αυτό το γνωρίζουμε αρκετά καλά και οι δύο μας.
Και μη μου μιλήσεις για ψυχές ούτε για καρδιές.
Δεν ξέρω να σου μιλήσω με όμορφα λόγια.
Όλα για μένα ήταν ζημιές.
Όλα για μένα ήταν δύσκολα.
Μίλα μου για πόνο.
Αυτά μπορώ να σου τα εξηγήσω πολύ καλά.

Στο σώμα μου δεν έχω γραντζουνιές.
Έχω "σημάδια πολέμου".
Έτσι λένε τους ήρωες - αυτούς που δεν τα βάζουν κάτω.
Αυτούς που κάνουν την άμμο - παλάτι, και την σταγόνα - καταρράκτη

Ακούω που και που τα σπουργίτια να μου χτυπάνε με το ράμφος το παράθυρό μου.
Το γνωρίζω ότι αν είχαν την ευκαιρία, το κεφάλι μου θα χτυπούσαν.
Έτσι, για να μη στεναχωριέμαι.
Έτσι για να μην περνάει από το μυαλό μου ότι μπορεί κάποια στιγμή να λυγίσω.

Ότι με φοβερίζει είναι μόνο οι σκιές.
Οι σκιές των στιγμών.
Οι σκιές των ανθρώπων..
Είναι σαν να σε στοιχειώνουν.
Είναι που δεν θέλουν να σε αφήσουν.
Είναι σαν να σε κατέκτησαν και σε θέλουν για πάντα δικό τους.
Είναι όλα αυτά που δημιουργούν το εγώ μου.
Είναι όλα αυτά  που με κάνουν να σέρνομαι σαν μωρό στο κρεβάτι μου
κλαίγοντας κάτω από τα σεντόνια μπας και μ' ακούσει κανείς...
Είναι κι άλλα πολλά αλλά τι να σου εξηγώ για μένα..
Είμαι πολλές χειροβομβίδες.
Τα πάντα με παίρνουν πίσω για να μπορώ να προχωρώ μπροστά.
Να με συγχωρείς αν γίνομαι άνθρωπος αδύναμος.
Να με συγχωρείς.
Προσπαθώ να το παλέψω μέσα μου.
Προσπαθώ να βγάζω νότες όμορφες.
Προσπαθώ να είμαι μουσική.


Θα ηθελά  όμως να μου μιλας.
Να μην σταματάς ποτέ να μου μιλάς...
Να μου μιλάς ασταμάτητες ώρες χωρίς περιορισμούς.
Θα ήθελα να μη σταματήσω να ακούω τον ήχο της φωνής σου.
Θα ήθελα να είσαι μία παντοτινή μελωδία
και κάπου- κάπου να μ αγκαλιάζεις.
Έτσι για να σε νιώθω.