θέλω να δω τα μάτια σου να με παρακαλάνε
να πέφτεις πιο χαμηλά,
να ικετεύεις να σου δωθώ μια νύκτα στα κρυφά.

θέλω να σε δω να παρασέρνεσαι σε χορό ερωτικής κόλασης -

Εσείς που κρεμάσετε την δήθεν ευτυχία σας σε τοίχους με μηνύματα αγάπης,
για κοιτάξτε μήπως υπάρχει η πιθανότητα να κοροιδεύετε εσείς οι ίδιοι τον εαυτό σας.

Σάλος στα στατιστικά της Ζωής.

Να προλάβεις μη σε προλάβουν οι άλλοι.
Να προσκυνήσεις τη θέα του δωματίου σου,
μη σου κλέψουν  τον ήλιο.
Να ονειρεύεσαι με κλειδαριές στα μάτια,
να ερωτεύεσαι σταδιακά - με μικρά βήματα,
μήπως σε αντιληφθεί ο ίδιος σου ο φόβος.

Οι πλατείες να στενεύουν και οι ανθρώποι να μην αντιλαμβάνονται,
να μην υποψιάζονται ότι τα χρώματα ξεθωριάζουν,
ότι τα παγκάκια λιγοστεύουν και τα χαμόγελα εξαφανίζονται.

 

Φτύνω στο κόρφο μου, μη με ματιάσει κανείς.
Μη δει την δήθεν ευτυχία μου,
την δήθεν μυθοπλασία μου.

Θα ανατείλει ο ήλιος.
Θα δω το ουράνιο τόξο.
Θα χαμογελάσω.
Θα βρω εμένα μέσα από εσένα,
και θα βρεις εσένα μέσα από εμένα.

Και όταν θα  ανταμωθούμε,
θα  ξανά αγαπηθούμε όπως του Αυγούστου τα κρυφά φιλιά.

 

Δεν πρόσεξες ποτέ τα γόνατα μου,
πόσες πληγές τα σημάδεψαν,
δεν σε ένοιαξε ποτέ να τρέξεις δίπλα από εμένα,
να ζωγραφίσουμε με μουσική,
να χτίσουμε κάστρα,
να σε προσκαλέσω στο δείπνο της Ζωής.

Δεν πρόσεξες ποτέ πόσα χαμόγελα σκόρπισα εκείνο το βράδυ,
πόσες νύκτες ξάπλωσα απάνω στο κρεβάτι και ονειρευόμουν.
Δεν ξέρεις, δεν θες ούτε να μάθεις για τις στιγμές που έζησα για
τα αστέρια που μέτρησα,
για τους ανθρώπους που με σημάδεψαν, τις ιστορίες που άφησα.

Κι αν γράφτηκαν για εσένα ποιήματα,
του ουρανού τα θύματα,
κι αν γράφτηκαν για εσένα όνειρα,
τα ξέσκισες σαν κύμματα.

Δεν είναι οι πρρώτες σκέψεις που σε τρομάζουν.
Δεν είναι οι ατελείωτες συζητήσεις με τα θηρία και τα τέρατά σου.
Είναι η δέσμευση των αντιθέσεων, της ολιγαρκείας και της συνέπειας.

Θα σε νικήσω.
Θα βρω τον τρόπο να σε πονέσω όπως συνεχίζεις να με πονάς με την αδιαφορία σου.

Κάθε ιστορία έχει αρχή  -  μέση  και τέλος.
Από το τέλος  αρχίσαμε
και κάπου στη μέση ξεμένουμε.
Στάσιμοι στο αποκούμπι του φόβου μας,
να αναλύουμε κάθε υποθετική μας δήθεν κατάσταση -
κάθε λέξη της πράξης μας.

Ποιος μπορεί όμως να κρίνει  τον έρωτα;

Ποιος  θα τον οριοθετήσει αν δεν έχει εξευτελιστεί από αυτόν;
Εσυ, είσαι ο ασυμβίβαστος έρωτας μου χωρίς επεξεργασμένη
αναλυτική συμπεριφορά του είναι σου, και εγω είμαι ακριβώς το ίδιο με εσένα
- γι αυτό ξεκάθαρα σε γουστάρω.

Θα σε χαζεύω κάθε φορά που θα σε αντικρύζω τυχαία απέναντι μου,
θα μου προκαλείς αμηχανία -  και θα σε κοιτάζω στα μάτια σου χωρίς πράξεις,
γιατί οι πράξεις προκαλούν τους φόβους,
και τους φόβους τους προκαλούμε εμείς.

Να ξέρεις ότι οι νύκτες, φανερώνουν τις αδυναμίες μας -  και εσύ είσαι  ήδη η δική μου.

Μπάζει η ψυχή απο παντού,
μπάζει και με κουβάδες τρέχεις να ξελασπώσεις την ευτυχία σου.
Εϊναι να μη σε τσιμπήσει η μέλισσα,
είναι να μη σε βρει το κεντρί της και μολύνεις την καρδιά.

Μπάζουν τα όνειρα από τις πολυπόθητες σου ανάγκες
και στο τηλεκοντρολ σου γυρεύεις να μη δεις τα φράγματα,
μη δεις ονείρου πράγματα.
Θα βαστάς ακόμη για πολύ.
Θα κοροιδεύεις τον εαυτό σου μεταμφιέζοντας το σε κλόουν,
θα γελάς με τα καμώματα σου,
μη φανερώσεις τα υποσυνείδητα -τεράστια σου χάσματα.

Κομματιάσες τον όρο της αγάπης.
Τετραγώνισες την λογική μου,
και έφθειρες
κάθε παραμυθένια ιστορία.

Κανένας πρίγκηπας.
Κανένας έρωτας.
Κανένα πεπρωμένο.

Συμβιβασμός,
δεύτερες σκέψεις,
υπομονή,
πόνος,
θάνατος.

Εϊναι να μη σε τσιμπήσει η μέλισσα,
είναι να μη σε βρει το κεντρί της και μολύνεις την καρδιά.
Είναι να μη κομματιάσεις την αγάπη.

Να που τώρα νοσταλγείς τις ωραίες στιγμές-
Έχεις την πολυπόθητη ψευδαίσθηση πως υπάρχουν, πως αναπνέεις μαζί τους,
έχεις την ψευδαίσθηση πως κάποτε θα ρθουν.

Διαπραγματεύσεις κάτω από το τραπέζι
και τα πιόνια να λαμβάνουν θέσεις.
Στο ισοπέδωμα της αλήθειας και του θάρρους σου
μηδενίζω όλες τις υποσχέσεις σου.

Ένα παιχνίδι στον θαρραλέο κι ένα παιχνίδι στην ψευτιά.

Ακονίζω τις λεπίδες σου,
ξεπροβάλλωντας τον πόνο μου.

Είναι όλα τα μισά που σε αφήνουν μισό.
Είναι τα ψέματα που σε κάνουν να υπομένεις για ελπίδες - μα οι δικές μου, έχουν ναυαγήσει από καιρό τώρα -
η έμπνευση μου έχει ισοπεδωθεί,
και ο έρωτας, μου την είχε στημένη στις 2 παρά,
με ένα ρολόι που κοιτάζω καρτερικά για θαύματα.

Είναι η φράσεις που ξεστομίζεις για υπομονή,
για αλλαγή,
για ανανέωση,
για να γεννηθείς ξανά.
Είναι όλα τα χαμόγελά,
που σου τα πήραν,
σου τα πνίξαν,
που σου άρπαξαν με  το βίαιο τρόπο.

Άλλα είδες κι άλλα πήρες...
Άλλα ένιωσες κι αλλά τόλμησες.

Υπομένω καρτερικά, με ένα ρολόι στις 2 παρά,
να με κοροϊδεύει κι αυτό, για την τόση ασχημιά.

 

Πνίγονται μέσα στις παρενθέσεις από άτολμες κινήσεις -
σε συζητήσεις μόνο από την κατανάλωση  του ποτού,
βρίσκουν σημεία ανδρείας ανάμεσα σε σφηνάκια και κατόπι του φεγγαριού.

Το αναλύουν και το κουράζουν
"φτύνοντας"γυναίκες του λεπτού,
για δες τους που δεν ταράζουν ούτε και φύλλο
καθώς μιλούν.

Πνίγονται κι ας μη μας πνίγουν
ενώ το παίζουν αφ'υψηλού,
και τα παιχνίδια δεν έχουν τέλος
για πεπρωμένα μην τους ακούς΄.

Το τελικό χτύπημα δεν σου έρχεται από πίσω,
φάτσα μούρη με τα ψυχοσυναισθηματικά σου ερωτήματα
και την κραυγαλέα σου ντροπή.

Εκεί που είπες να αράξεις να δεις την ζωή πιο αντικειμενικά,
να ρίξεις τα μαλλιά στο πλάι και να πίνεις τσάι
σου τα ισοπέδωσε όλα η ζωή.

Όσο δε παίζεις μαζί της, τόσο θέλει να παίξει μαζί σου.





 

Σβήνει η τηλεόραση της ψυχής μου.

Έχω την ζωή μου σε ζάπινγκ με επίκεντρο τα έκτακτα γεγονότα και τις αλαζονικές αλλαγές των καιρικών σου συνθηκών.
Φθηνά τα προγράμματα, με ατελείωτες επαναλήψεις και ένα τέλος που έχουμε ήδη υποψιαστεί.
Δεν μπορώ ούτε να καταλάβω τους ανθρώπους που ικανοποιούνται με μια εικόνα, μια συνήθεια,
ένα ψοφίμι στο καλημέρα και μια νεκρώσιμη  καληνύχτα.

Μου φέρθηκες σαν μαλάκας.
Ντρόπιαζες τον εγωισμό μου με την αδιαφορία σου και την στοιχειώδη αυταπάρνηση του ενδιαφέροντος σου για εμάς.
Δεν έκανες τον παραμικρό κόπο να με ρωτήσεις αν έχω πονέσει με τις πράξεις σου και το πέρασες στο ντούκου.

Καθόσουν χαλαρός στην πολυθρόνα του εγώ σου, έχοντας μαζέψει γύρω σου όλα σου τα φιλαράκια για  την φιλοσοφημένη μπάλα της ζωής.
Ξεχάστηκα  και εγώ στην κατάσταση της προτεινόμενης ρουτίνας σου και έγειρα σαν κούτσουρο στα απομεινάρια της δήθεν πλατωνικής ευτυχίας.

Μου φέρεσαι σαν μαλάκας, που ικανοποιείται με τις μηδαμινές πράξεις του σαν συμπέρασμα εναλλακτικής μποέμικης ζωής.

Θα εξακολουθείς να  μου φέρεσαι σαν μαλάκας
καθώς θα ονειρεύομαι
θα ταλαντεύομαι,
φεύγοντας,
ξεμπλέκοντας,
κόβοντας
οτιδήποτε σχετίζεται με εσένα.

Γιατί η αγάπη δεν έχει πόνο και εσύ εξακολουθείς να μου φέρεσαι σαν μαλάκας.
 Κι αν το "σαν"  σε πιεζεί, σκέτο μαλάκας.
 

Ξέρεις τι είμαι;
Αχάριστη.
Ξέρεις τι είμαι;
Ψεύτρα.
Ξέρεις τι είμαι;
Μετανιωμένη.

Ελεεινά μετανιωμένη με σνομπ εγωισμό.

Φθηνές δικαιολογημένες συμπεριφορές με αιτίες και συνειρμούς
σαν να έχει απομείνει λίγη από την ανθρωπιά του Σαββατοβραδού.

Ανέραστη σε κάθε επίπεδο
της πρακτικής μου κολασης,
με ένα συνάφι των διαβολεμένων σκέψεων
και άβουλων  συναντήσεων
στο κρεβάτι που εξιστορούσε
το πάθος,
τον έρωτα,
το τρέμουλο
του οργασμού μας.

Απ' την αρχή μέχρι το τέλος,
εμποδισμένα απο το βέλος
ιστορικα και κλισέ φινάλε
ερωτηματικά, σαν να μην φταίνε
οι τάδε.

Κι αν στο βάθος υπολογίζεις με τα σοφά σου να με αγγίξεις,
μη σταματάς, μη φοβερίζεις, τις πίσω σκηνές θα τις καλύψεις.

Δεν είναι η μόνη μου η ευκαιρία,
δεν είσαι η μόνη μου ιστορία,
δεν γράφτηκε για εμένα τέλος,
δεν έπαψα να αναθεωρώ το βέλος΄

Στα σκοτεινά σου, έλα και πάμε,
να μη γεμίζω με αυταπάτες,
να αναγνωρίσω την οσμή σου,
της ψεύτικης φθηνής ζωής σου.


Στην ομοιοκαταληξία μη ψάχνεις
πάθη,
ούτε ζωή για να μ'αρπάξεις,
τώρα που ζωο, έχω γίνει αγρίμι
και δυστυχώς δεν με καλύπτεις.

Πάρε τη ζωή σου απ' την δικιά μου,
μη με φορτώνεις με την δουλειά σου,
πάρε την όμορφη ζωή σου,
μη σου χαλάσω την γιορτή σου.

Κι αν αναθεωρήσω τις απραξίες,
βίβα για δεύτερες ευκαιρίες,
για τις ψυχές που δεν μιλάνε
για τις μετανιωμένες μέρες που δε κυλάνε.

Είχες εκμεταλλευτεί το έξυπνο σου μυαλουδάκι κι όταν με έβλεπες να πέφτω σε παγίδες,
με έστηνες στον τοίχο να τα ακούω,
να είμαι πιο προσεχτική να μην είμαι τόσο αφελής -

Είχες εκμεταλλευτεί το ταλέντο σου στο πολύ μπλα-μπλα
και με είχες ήδη πείσει ότι ο έρωτας είναι επιδόρπιο - είναι προαιρετικό,
δεν είναι το κυρίως γεύμα, δεν υπάρχει η ποσότητα, ,μήτε ο οργασμός των αισθήσεων...

Με είχες πείσει να ζω μια ζωή που
δεν γούσταρα,
που δεν έβγαζε ήχους,
με είχες πείσει να μην ονειρεύομαι,
να κοιτάζω το γκρίζο με την ικανοποιήση στο βλέμμα μου
και να μου λες "Έλα ζωγράφισε το παραμύθι σου".

Θα ήθελα να ξέρεις ότι το χαμόγελο μου δεν κράτησε για πολύ.
Ότι οι νύκτες είναι σκοτεινές και άδειες.
Ότι οι βόλτες με το αυτοκίνητο είναι μοναχικές.
Θα ήθελα να γνώριζες, έστω να μάθαινες,
ότι η απουσία σου, με ξέσκισε.

Θα ήθελα να ήξερες έστω να μάθαινες ότι σε γυρεύω,
ότι θυμάμαι τα αστεία μας,
θυμάμαι  λόγια που ειπωθήκαν,
ευχές που δεν πραγματοποιηθήκαν.

Θα ήθελα να έρθω να σε βρω, να μου ανοίξεις την πόρτα και να μου κάνεις το τραπέζι,
να βρεις λόγο και αιτια να με κάνεις να χαμογελάσω, έτσι, έτσι όπως έκανες,
έτσι όπως με ζωντάνευες,
όπως ήξερες,
όπωςκρυφά υπέφερες.
 

λογαριασμός.

Φτηνά τη γλίτωσα εκείνο το βράδυ.
Πλήρωσα το λογαριασμό και δεν μου περίσσευε ούτε κέρμα εμπιστοσύνης.
Θα κερνούσες έλεγες, θα κερνούσες λίγη χαρά, λίγη αισιοδοξία, λίγη αγάπη, λίγη στοργή.
Ξέρεις...τον καφέ μου τον πίνω γλυκό, με δοσολογία πολύ, το λίγο σου τι να το κάνω,
τι να γευτώ και πως να το προσδιορίσω.
Λίγο μου λες, λίγο τόσο που η γεύση του θα με γλυκάνει.
Λίγο θα μείνεις,
λίγο να με ηρεμήσεις,
λίγο να με αγαπήσεις.

Φτηνά τη γλίτωσα εκείνο το βράδυ, με τα  λίγα σου λόγια.
Δεν ήταν και τόσο δα εύκολο να αντιλαμβάνομαι το "λίγο" και το "πολύ".
Δεν σπούδασα την ιδιαιτερότητα τους αλλά πήρα το πτυχίο μου.

Ξέμεινα με τις ρόδες στο χέρι,
την ελπίδα στα μάτια και την
απελπισία μου στις τσέπες.
Περίσσεψαν κάτι λίγα ψιλά,
όπως τις οι υποσχέσεις σου,
όπως τις δήθεν προβλέψεις σου.

Ξέρεις...τον καφέ μου, θα εξακολουθώ να τον πίνω γλυκό και δεν γουσταρώ να κεράσεις,
ούτε τον λογαριασμό μου να εισπράξεις.

Θα κοιμάμαι από επιλογή μόνη μου,
θα κοιμάμαι όμως πολύ,
θα ονειρεύομαι πολύ,
θα σκέφτομαι πολύ,
θα γελάω πολύ - τόσο πολύ που δεν θα αντέχεις να με έχεις απέναντι σου.

Θα σε ταράζω - θα σε ταράζω τόσο πολύ που θα παίρνεις την κούκλα από δίπλα σου,
για να της κάνεις λίγο έρωτα,
να την κοιτάς λίγο,
να της μιλάς λίγο,
να την γλυκάνεις λίγο.

Τόσο λίγο, όσο ορίζεσαι εσύ.

χρώματα -

Κάπως έτσι την πάτησα με την αγάπη.
Άλλιως μου τα είχανε πει και αλλιώς τα έζησα.

Κάπως περίεργα τα είχα ονειρευτεί
μα αλλιώς τα  εμπέδωσα.

Η αγάπη μετριέται...μπορεί να μετρηθεί -
Κάποιος από τους δύο θα αγαπάει περισσότερο,
καποιος θα δίνετε ολοκληρωτικά,
κάποιος θα ονειρεύεται ουσιαστικά.

Κάπως έτσι την πάτησα με την αγάπη.
Αλλιώς μου τα είχανε πει και αλλιώς τα έζησα.

Θα έρθει η μέρα που η ζωή μου θα είναι σαν παραμύθι.
Θα μ' αγαπά χωρίς όρια.
Θα με σκεπάζει τις νύκτες με τις πιο τρυφερές αγκαλιές.
Θα γίνει αυτό που ποτέ δεν ήταν.
Θα είναι αυτό που είναι για εμένα.
Θα αλλάξει η κοσμοθεωρία του.
 
Κάπως περίεργα τα είχα ονειρευτεί
μα αλλιώς τα  εμπέδωσα.

Θα έρθει μια μέρα που η ζωή θα έχει χρώματα...

Έρως -

Αυτόν τον έρωτα τον γουστάρω, που τον χειμώνα θα μου φέρνει παγωτό και το καλοκαίρι κουβέρτα.

Αυτή την τρέλα θέλω,
την ανικανοποίητη,
την εκτροχιασμένη,
την αλλιώτικη.

Εσένα θέλω, εσένα,
πίσω από στοίβες σαβούρας,
γνώσεων και θαυμαστικών.
Να μου την σπάς
που είσαι τόσο τελειομανής,
τόσο προβλέψιμος,
που να γνωρίζω την κάθε σου κίνηση
πριν την σκέψη σου
και τα λόγια σου
πριν την καθορισμένη σου πράξη.

Εσένα θέλω, εσένα,
να αδειάζεις βαλίτσες,
να τα κάνεις μπάχαλο,
να με κοροιδεύεις που έχουν ασπρίσει τα μαλλιά μου,
να μου δίνεις συγχαρητήρια και επαίνους
που μπόρεσα να σου μαγειρέψω χωρίς να έχει απώλειες το σπίτι.

Εσένα θέλω, εσένα,
να σου χορεύω και να σε παρασύρω,
να μου κάνεις πλάκες,
να γελάμε...
να γελάμε δυνατά σαν την πρώτη μας φορά.

Εσένα θέλω, εσένα,
να με περιμένεις στην γωνιά,
να μου φέρνεις λουλούδια - μυρωδικά,
να μου λες ερωτόλογα,
ότι περιμένες τόσα λεπτά
για να με δεις 
έστω για δυο φιλιά.

Εσένα θέλω, εσένα
να μου φέρνεις παγωτό το χειμώνα,

Εσένα θέλω, εσένα
να μου φέρνεις κουβέρτα το καλοκαίρι.

Εσένα θέλω, εσένα..

Πόσο πονάνε οι σιωπές,
πόσο πονάνε τα μισόλογα,
οι μισές οι πράξεις,
οι μισοί ανθρώποι
τα μη ολοκληρωμένα,
τα σταματημένα,
τα απορημένα.

Πόσο πονάνε τα τελειωμένα,
τα "φεύγω"
τα "δεν σ' αγαπάω"
τα "αντίο".

Πόσο πονάνε οι
ευκαιρίες,
οι προσπάθειες,
οι απορίες,
οι αγωνίες,
οι ψυχικές μας εντροπίες.

Πάντα ζήλευα  εκείνα τα ζευγάρια που ζωγράφιζαν αστέρια και ήλιους απάνω στους ουρανούς μας.
Πάντα  θα ζήλευω  εκείνα τα ζευγάρια που  θα έχουν  μια ερωτική φιλία μεταξύ τους - μια δική τους επικοινωνιακή γλώσσα -  βλέμματα που δεν καταλαμβαίνει ο γύρω κόσμος.
Θα ζηλέυω
τις νύκτες που ξεσπουν σε έρωτες -
τις μέρες που μεταμοφρώνουν την αγάπη σε πράξεις,
τις εκπλήξεις,
τα όνειρα,
τις φωτογραφίες,
τα αστεία τους,
τα πειράγματά τους,
τις ζεστές αγκαλιές,
τις ανοήτες παρεξηγήσεις τους,
τις σιωπές τους,
τις φωνές τους,
τα δώρα τους,
τις αρχές τους.

Πάντα θα ζηλεύω εκείνα τα ζευγάρια - εκείνη την αγάπη.
Την απόλυτη.
Την ουσιαστική.
Την αληθινή.

τίποτε.

Το να μεν πιάνεις τίποτε,
εν αλήθκεια, εννα παραμένει έναν τίποτε,
ενεν καν λιο -
ενεν καν αρκετό.
Το να μεν σου διούν ψυσχιή
φαίνεται - φαίνεται  στην κάθε μέρα,
τζαι εσυ σαν την πελλή να λαλείς ότι τα
πράματα αλλάσουν ότι ένα αλλάξουν,
ότι οι εποχές παν τζαι έρκουντε,
οι ανθρώποι ωριμάζουν.
Ένιξερω αν με έπεισε τούτη η κουβέντα.
Ένιξερω αν έχω αντοχές για τούτες τις ωριμότητες.
Ένιξερω αν μου φτάνουν τα λία.
Ένιξερω αν με γεμίζει το άδειο βλέμμα,
το μισό χαμόγελο,
οι σπασμένες υποσχέσεις,
οι φτηνές δικαιολογίες,
οι υποχρεώσεις,
οι παθητικές ή εναλλακτικές παθήσεις.
Ένιξερω αν εγω εφτιάκτηκα για τούτα ή
αν εφτιάκτηκα για πολλά άλλα.
Το να μεν πιάνεις τίποτε
παραμένει τίποτε.
"Καληνύκτα μαλάκα, η ζωή έχει πλάκα".

Ήλιος.

Μέσα από ορθολογικά βιβλία,
συνουσίες του εγκεφαλικού οργασμού,
μέσα από ψάθες χαρούμενων ανθρώπων,
ποτήρια γεμάτα αλκοόλ,
μυρωδιές προδομένων κυττάρων,
μέσα από όλα αυτά θα συνεχίζω να ερωτεύομαι -
να ερωτεύομαι την ύπαρξη μου - την ύπαρξη του ζωντανού οργανισμού μου,
της οπτικής μου εικόνας,
της αντίληψης των πραγμάτων,
και την ακαταστασίας των σκέψεων.

Μέσα από βρόμικα παράθυρα της σκοτεινής μου θλίψης,
που αναποδογυρίζετε και βρέθεται ο ήλιος κατάματα μου,
τόσο που πιέζομαι να μη κλείσω το μάτι μου -
μη τρέξει το δάκρυ της ανυμπορίας μου.
Μέσα σε όλα αυτά που υπάρχω και συνυπάρχω,
που αναπνέω και φτύνω κατάμουτρα,
που ανέχομαι,
που ίσως που και που να παραδέχομαι.

Μήπως οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν στις ευκολίες,
μήπως βρήκαν την άνεση του κομπλεξισμού τους,
στην απεξάρτηση του προβλήματος τους,
με κυρίως θέμα την υπογράμμιση του,
της φωτεινότητα της ένδειξης και την αλλαγή
της σελίδας;

Μέσα σε όλα τα μήπως, ίσως είναι η δικαιολογία της απραξίας μας.
Μέσα σε όλα τα ίσως, μήπως  είναι η δικαιολογία της απραξίας μας.

Να γελάς ρε, να γελάς!
Αυτό μου λένε οι γύρω μου.
Να γελάς!
Η ζωή είναι τοσό δα μικρή.
Να γελας ρε, να γελάς!
Να σε ακούει κι ο διπλανός.
Να μη ξεχνάς τον ήχο της ζεστασιάς της χαράς.
Να ηχάς!
Να μη παραμιλάς!
Να γελάς ρε, να γελάς.

πίσω.

Απο τα αυτονόητα χάσαμε, απο τα σίγουρα προδωθήκαμε και απο τις υποψίες κρατηθήκαμε.

Τις τελευταίες φορές, θυμάμαι που κρατούσα όλα τα ώριμα μου μυστικά, όλες τις δυνάμεις της ψυχής και όλα τα υποχρεωμένα μου όνειρα, μα.. μα σαν να χάθηκαν και αυτά, σαν να χάθηκα σε οσμές του καλοκαιριού, στα κύμματα της θάλασσας, στα άστρα του καθάριου ουρανού.

Μα οι  ανθρώποι κρύβονται πίσω από λέξεις, πίσω από πράξεις, πίσω από τα πίσω τους, πίσω από το πιο πίσω που μπορούν να βρουν.

Μα οι ανθρώποι κρύβονται, κρύβονται πίσω από τα τηλέφωνά τους, πίσω από απρόσωπες συνομιλίες, απρόσωπες εξομολογήσεις, πίσω από γραφεία, πίσω από χαμόγελα, πίσω από συμβιβασμούς, και όλο κρύβονται πίσω από το πίσω και το μπροστά τους είναι ενα βήμα πριν από το πίσω και αν το μπροστά βγει λίγο πιο μπροστά από το πίσω, θα είναι τόσο πίσω που δεν θα αντιλαμβάνονται το μπροστά.

Ίσως έχω χαθεί στο πίσω, στο μπροστά, στο διπλά μου, στο άνθρωπο που προσπερνώ, στην άμυνα του εαυτού μου.

Τελικά, αυτόν που αγάπησα  δεν τον γνώρισα ποτέ μου - δεν είχα την ευκαιρία βλέπετε...
Ήταν στημένος στην γωνιά του, περιμένοντας κάτι να τον ξυπνήσει - κάτι να τον ταρακουνήσει,
σαν να ήμουν το ξυπνητήρι του, σαν να ήμουν το εγερτήριο των αισθήσεων του.
Αυτόν που αγάπησα δεν τον γνώρισα ποτέ μου, κρυβόταν πίσω από  διαφανές κουρτίνες,
αναγνώρισα  όμως την όψη του, την φιγούρα του, μα η προστασία του με δυσκόλευε να δω την θελησή του.

Ξέρετε.. αυτό που με πλήγωνε περισσότερο, ήταν η αφορμή του, η ψευδαίσθηση της αγάπης του,
το πονεμένο του βλέμμα, η ιστορική του ομολογία, η πεποίηθηση ότι δεν υπάρχει προστασία, ότι φανερώνετε και εκδηλώνετε.
Είμαι χαζή - είμαι εντελώς χαζή.
Τα μάτια μου δεν μπορούν να κάνουν λάθος, είναι η ζωντανή απόδειξη των σκεψεών μου.

Βλέπετε, τελικά δεν είμαι και τόσο τυχερή όσο νομίζατε.
Όσο πιστεύατε ότι πίστευα.
Δεν είμαι η τυχερή σε αυτή την ιστορία, άλλωστε η επιλογή έχει και λίγη τύχη μέσα - είναι σαν τον λαχνό που αγοράζεις και έχεις την τύχη να κερδίσεις, το τι κερδίζεις όμως, δεν το ξέρεις, στην πορεία θα το μάθεις, στην πορεία θα το δεις, στην πορεία θα δεις αν είναι χρήσιμο.

Είμαι χαζή.
Εντελώς χαζή.
Γιατί αυτόν που αγάπησα ίσως τον γνώρισα και \πέταξα τον λαχνό μου.

Να σε χαζεύω ήθελα - να σε χαζεύω,
έστω για λίγο να ένιωθα την ικανοποίηση της στιγμής.
Να σε χαζεύω ρε μούτρο - να σε χαζέυω πίσω από οθόνες,  βρόμικα τζάμια,εσωτερικά κουτιά, πλαστικές αναμνήσεις, να σε χαζεύω κι ας  δεν μου χαμογέλασες από τότε κι ας δεν ρήμαξες τις πόρτες του εγώ σου.

Να σε χαζεύω ήθελα - να σε χαζεύω.

Ο έρωτας δε λερώθηκε από καμία ευθύνη γιορτής.
Ο έρωτας δεν είναι η φαινομενική φωτογραφία,
το φαινομενικό δείπνο με κεριά, με την φαινομενική μουσική να ηχεί στα αυτιά.
Ο έρωτας είναι καθάριος και βρόμικος.
Ουσιώδης και ασταμάτητος.
Ένα φάσμα γεγονότων.
Ένας πόλεμος,
Μία κυριαρχία -μια σφαιρική διαδικασία σκέψης με συγκεκριμένα σημεία στίξης.

Ο έρωτας μου δεν θα υποκύψει σε καμία γιορτή του έρωτα,
γιατί σίγουρα η γιορτή θα υποκύψει στον έρωτα μας.

Στα γραφόμενα μου,  πάντα θα υπάρχει το κόμμα,
η συνέχεια των πραγμάτων,
η μη στασιμότητα.

Ο έρωτας μου για εσένα,
είναι καθημερινός,
εξουσιαστικός,
χωρίς στερεότυπες γιορτές,
στερεοτυπες καρδούλες,
στερεότυπες βραδιές,
στερεότυπες κουβέντες,
στερεότυπα Σ'αγαπώ.

Δεν έχω καταλάβει ποτέ μου, γιατί  δεν με κατηγόρησες,
γιατί  δεν γύρισες μαχαίρι απάνω μου,
γιατί δεν ξεστόμισες μια κουβέντα πόνου...
δεν έχω καταλάβει την ψυχραιμία σου- σου είπα ότι φεύγω,... φεύγω -
Μάζεψα σε μια βαλίτσα όλες τις αναμνήσεις, όλες τις φωτογραφίες μας και τις καρτ - ποστάλ από τα ταξίδια.

Μα να που έμαθες να  ικανοποιήσε σε μια αραχτή θέση της πολυθρόνας σου και της δήθεν επανάστασή σου.
Μα να που ικανοποιήσε με τα λόγια τα μεγάλα, τα σοφιστικέ, με το πνεύμα της αντιλογίας σου και την μυστικοπάθεια του ωραιοπαθισμού σου.
Να φύγεις, να φύγεις όπως φεύγω και εγω, χωρίς βλέμματα, δάκρυα, προσανατολισμούς, υπαινιγμούς, ικετεύσεις 
Να φύγεις όπως φεύγουν οι εποχές - απότομα!
Σαμπώς ήξερα πότε έφευγε ο χειμώνας και πότε έρχετουν το καλοκαίρι.

Να φεύγεις όπως φεύγω κι εγώ.
Αθόρυβα.
Χωρίς πολλά πολλά.
Χωρίς βλέμματα, δάκρυα, προσανατολισμούς, υπαινιγμούς και ικετεύσεις - 

Τζίνα που θέλω εν τζαι ξέρει τα κανένας - δαμέ είμαι σε φάση που εν τα ξέρω ούτε εγω.

Ένιξερω ούτε αν μπορώ να κλειστώ σε κουθκιά ούτε αν μπορώ να μπω σε κονσέρβες, αλλά τα αισθήματα εν αισθήματα, εν τζαι μπορώ συνέχεια να φταίω εμένα, εν τζαι μπορώ να σκάζω για να περάσω. 

Εν τζαι είμαι εγω τούτη. Ουσιαστικά καμιά εν είμαι. Ούτε ένα γίνω. 

Εξίασα ντάλως εν τζαι η μουσική.

Πάντα ήθελα μουσική. Πάντα εθαύμαζα τζίνο το πράμα που με κάμνει να νιώθω συναισθήματα.

Τζαι τωρά που εν μου μιλάς, που εν μου γράφεις τίποτε, εσταμάτησε η μουσική - τζαι τούτο ξέρεις ότι με κάμνει να πελλανίσκω. -
Τζαι τζίνο που με κάμνει να πελλανίσκω ακόμα παραπάνω που ούλα εν ότι εμπήκα που μονόδρομο τζαι εν έκαμα ούτε τον κόπο να γυρίσω πίσω., εν σαν να ήθελα να δώσω με τα μούτρα σε ότι ένα έρκετουν μπροστά μου...
Εν σαν να εν εφοούμουν το άγνωστο.
Ήντα μαλακίες λαλώ,..
Τζίνο που φοούμαι έχω το κάθε μέρα μαζί μου, ξυπνώ τζαι τζοιμούμαι μαζί του - υπάρχω μαζί του - αναπνέω μαζί του - τζίνο που φοούμαι παραπάνω που ουλα εν το μυαλό μου ...

Φρόντισε να κρύψεις τα χέρια σου κάτω από το παλτό -τώρα που έξω θα έχει κρύο τα άκρα σου παγώνουν - το μυαλό σου θα κυριευτεί και η καρδιά σου θα απαιτεί.
Ο έρωτας δεν θέλει τις συντηρητικές του συνήθειες γύρω από την καθημερινή του υπόσταση.
Ο έρωτας δεν βάζει παλτό, δεν προσέχει, δεν φοβάται μήπως κρυώσει.
Ο έρωτας έχει λουλούδια, έχει πανηγυρισμούς, δοξολογίες και θριάμβους.

Η Αθηνά πάντα μου το έλεγε, πάντα μου το φώναζε, ότι αυτό που θα σε πονέσει είναι αυτό που θα σε λυτρώσει και εγω, σαν αιώνιος έφηβος, σαν αλήτικο πουλί, δεν έβαζα μυαλό.

Δεν θέλω καμία ζεστασιά κάτω από το παλτό.
Δεν θέλω την ασφάλεια της ικανοποίησής  μου - την δικαιολογία του κρύου.

Δεν θέλω καμία φωνή λογικής.

Ευτυχώς που στον θάνατο μου, γνώρισα το ζωντανό σινάφι των σκοτεινών ανθρώπων.
Ευτυχώς που συμμάζεψα λίγο τα σκουπίδια, έστρωσα τα βήματα μου και άφησα τα επίθετα μου.
Ευτυχώς που μεγαλώνω με την ικανοποίηση της ηλικίας μου.
Ευτυχώς που το πρωί εξακολουθώ να γυρεύω τον ήλιο, αναζητώ τις μυρωδιές των λουλουδιών και μαγειρεύω την  ημέρα μου.
Ευτυχώς που ακόμη οι ευχές υπάρχουν, χωρίς να κρύβονται πίσω από ουρανούς  - χωρίς να κρύβονται πίσω από τ' αστέρια.

Ευτυχώς που μέσα σε αυτά τα ευτυχώς είσαι εσύ.

Χάρη.

Έχω την ουσία ενός βρόμικου μυαλού,
επεξεργασμένου ανθρώπου,
με αναπόφευκτα λάθη,
ιστορικές σημειώσεις,
καθαρή καρδιά.

Έχω μια ματιά πίστης,
του βάθους - του ύψους,
του χλευασμού,
τον πεποιθήσεων
του σοκαρισμένου αγοριού γύρω από την μπάλα.

Έχω το τιποτένιο μου τίποτα,
το μόνιμο παράπονο για την Ζωή,
τις περιπαιχτικές συμπτώσεις,
του έρωτες που πήγαν στράφι,
και τα τσιγάρα που δεν μοιράστηκαν ακόμη.

Τα παιχνίδια σε μάραναν -τα παιχνίδια...
Δε στρώνω όμως σε καμιά παρτίδα.
Μόνο χάρες σου ζητώ - Να μου κάνεις τις χάρες...
να μου τις κάνεις,
γιατί  παιδί είμαι ακόμη,
και μου κακοφαίνεται.

Κάνε μου την χάρη,,
Κάνε μου την χάρη να νιώσω το κορμί σου δίπλα στο δικό μου,
ακούμπα με από λάθος,
φίλα με,με πάθος
χαμογέλα μου
σαν άστρο.

Να μου τις κάνεις τις χάρες,
να μου τις κάνεις,....
γιατί παιδί είμαι ακόμη,
και μου κακοφαίνεται..

Άλλοι το έχουν δει σαν πορνό -σαν μαζοχισμός, το έχουν ονομάσει ατύχημα
ίσως και δυστύχημα, άλλοι δάκρυσαν  στην παρουσία του και μπόρεσαν και άγγιξαν την ουτοπία του.

Δεν θέλω να γνωρίζω τις επισκέψεις των ασθενών, έτσι γράφω στις σημειώσεις τους "Άκυρο".
Κάποιοι με προσκάλεσαν για αλλαγή στο παιχνίδι τους, να μη κάθομαι στο πάγκο - να είμαι ακόμη ένας παίκτης με αξίωμα στο πλήθος τους.

Μα δεν θέλω να γνωρίζω καμία επίσκεψη των ασθενών.
Έτσι τους γράφω Άκυρο.

Κάποιοι το ονόμασαν πορνό.
Έχουν διαλύσει τον ορισμό του έρωτα,
κάνοντας του γιορτή,
προσεύχονται στο όνομα του,
ανταλλάσσοντας  το με το συνάλλαγμά τους.

Κάποιοι το ονόμασαν ατύχημα
και τους φάνηκε δυστύχημα.

Να τρεμοπαίζω μου λένε -  να τρεμοπαίζω στην φωτιά του.
Να καίγομαι -να γίνομαι στάχτη-
να κυριεύω σαν ερασιτέχνης όλα μου τα λάθη μη φοβερίζω τα πάθη.

Να τρεμοπαίζω μου λένε.
Να τρεμοπαίζω.

Αρχικό Σημείο.

Θα ευχόμουν να ήμουν μουσικός να έλεγχα τις νότες της νοσταλγίας.
Θα ευχόμουν να ήμουν κραυγή με ένταση να εξόντωνα τον πόνο των ανθρώπων.
Έχω κοιτάξει τις αναλογίες, τις περιστάσεις, τις περιπτώσεις και πάντα βρίσκομαι στο αρχικό μου σημείο - στο σημείο του λάθους της αναγνώρισης  - της επικρότησης - της τιμωρίας... και κάποτε θα έλεγα με τουπέ πως δεν φοβάμαι -  ότι για  κοιτάξτε με "Είμαι αγέρωχη" -  ότι έχω γροθιά θαρραλέου γίγαντα - ενός αιώνιου πυγμάχου - ενός ιππότη παραμυθιού.

Να που βρίσκομαι στο ίδιο αρχικό σημείο της περιπλάνησης μου.
Και αυτά που πέρασα δεν ήταν τίποτε άλλο από εφοδιασμό αναμνήσεων, άσκοπες ώρες,  μη προγραμματισμένοι οργασμοί, μισοσβησμένα τσιγάρα, κουβέντες που άφησα στην μέση - είτε γιατί δεν θέλανε είτε γιατί δεν ήθελα και όλα αυτά που βίωσα μου φαίνονται εντελώς αστεία.
Αστεία χωρίς καθόλου γέλιο - με περιπαιχτικό ύφος στην στιγμιαία μου αλαζονεία.

Να που βρίσκομαι στο ίδιο αρχικό σημείο της Ζωής μου.
Με την ίδια έντονη ακριβή ψυχή - την παρθενιά της παιδικής στιγμής.
Με όλα αυτά που μου την δίνουν  - που με υποχρεώνουν να είμαι κομμάτι του ενήλικου κόσμου τους - με τον καθωσπρεπισμό τους πίσω από δεκάδες γραβάτες και ντουζίνα καφέδες στα φλιτζάνια τους.

Να που κανένας δεν εγκλωβίζει κανενός το μυαλό,.
Τις Κυριακές θα με βλέπεις στο πάρκο με τις κούνιες
και στο χέρι  μου γεμάτο μπαλόνια.

Να που όταν θες δεν γίνεται τίποτε στο "Αν"  -
'"Αν" και δεν μου το επιτρέπει
η δικιά μου η αφεντιά.