Έρχεσαι από το ξαφνικά,
και αγάπη αναζητάς.
Θέλεις πάλι να σε σφίξω στην αγκαλιά μου
να σου μιλήσω για ξωτικά.
Να σου λέω για πεταλούδες που έχω
στην κοιλιά.
Μην ζητάς τίποτε από εμένα πια.
Σε έχω πονέσει ήδη μια φορά.
Και σκοπεύω να το κάνω ξανά.΄
Δεν μπορώ αυτό το παιχνίδι που
άρχιζες να γλεντάς.
Δεν είμαι πιόνι για να με μετακινάς
τόσο απλά.
Θα το δεις όπως την πρώτη φορά.
Η αθωότητα από τα μάτια μου
έχει εξαντληθεί,
μη ψάχνεις μεγαλία σε μάτια
που έχουν κλάψει πολύ.

Είναι μέρες σαν κι αυτές.

Είναι κάτι μέρες σαν κι αυτές που μου λείπεις πολύ.
Είναι και κάτι μέρες άλλες, που σε σιχαίνομαι, μου προκαλείς αηδία.
Θέλω να σε αρπάξω από το λαιμό, να σου στερήσω την αναπνοή σου,
όπως μου στέρησες την ζωή μου.

Τέτοιες μέρες σαν κι αυτές θυμάμαι να μη γυρίσω σε εσένα, να σβήσω ότι εσένα θυμίζει.
Είσαι ένα εξευτελιστικό άτομο, χωρίς πάθος για ζωή

Το πιο εξευτελιστικό ξέρεις πιο είναι?
Ότι εγώ σε διάλεξα!
Είσαι η πιο λάθος επιλογή που  έχω κάνει.
Πιο λάθος κι από το λάθος.

Εϊναι μέρες σαν κι αυτές που γιορτάζω τα εξευτελιστικά μου λάθη.
Θα ήθελα, όμως, να πω, ότι αγαπώ αυτό το λάθος!

Oneira pella!

Εν τούτες οι στιγμές που ανατρισχιάζεις.
Που αναρωθκιέσαι ούλα τα γιατί
τζαι ούλα τα πως;
Εν τούτες οι στιγμές που είσαι μετέωρος πας στο σχοινί,
τζαι εν φοάσαι ότι ενα ππέσεις, φοάσαι ότι το σχοινί κρατάσε
σφικτά τζαι πονείς το σώμα σου.
Μα εν τζαι τούτες ούλες οι στιγμές που σε κάμεις να ξαναγελάσεις,
που θέλεις να χορέψεις, να κάμεις τα μαγικά σου, να ζωντανέψεις από χαρά.

Εϊδασε που χαμογελούσες τζαι έλεες μου ότι εγώ ήμουν τα παν.
Έβλεπα σε που στα μάθθκια μου, έκαμνες όνειρα πελλά.
Μα ρε αγάπη μου γλυκιά, δεν είμαι εγώ, όπως παλιά!
Έχω μάθει να περπατώ στα πόδια μου γερά.
Να παλεύω για όλα τα κατά.

Έχω βρει τον εαυτό μου πια!

Εστέρεψα μέσα μου
που τις σκέψεις μου.
Έγινα ένα με τις σκέψεις μου
τζαι οι σκέψεις μου εγίναν ένα με εμένα.
Γι αυτό ξιάνω μερικές φορές τι είμαι.
Άνθρωπος ή σκέψεις.

Έγινα υστερική.
Φωνάζω δυνατά.
Τα σημειώματα στον τοίχο
έχουν γίνει άπειρα.
Κάθε μέρα γράφω στον εαυτό μου
"¨Καλημέρα"
Και το ξέρεις ρε κούκλα μου
ότι τίποτα δεν είναι καλά,
τίποτα δεν σε γεμίζει εσωτερικά,
κρατάς εικόνες από τα παλιά
- πορεύεσαι μηχανικά.
Θα ήθελα απλά
να μ αγαπάς,
να κοιτάζεις στα μάτια μου
τα όνειρα που είχαμε
σαν παιδιά.
Να μην φοβάσουν και
να παρακαλάς
τις ευκαιρίες που χάσαμε να τις αναζητάς
να μην άφηνες να πεθάνουμε τόσο απλά.
Να πάλευες για εμάς.
Θα τα ήθελα όλα αυτά.
Μα έχεις πάψει να μ αγαπάς.

Διστάζω να ακούσω τη φωνή σου.
Θέλω να παλέψω μες στο νου σου
και να κοιμηθώ
παρέα με το νανούρισμά της
μυρωδιάς του κορμιού σου.
Να κυληστώ στα σεντόνια
της δικής σου της αφής,
σαν άγριος
και αφημένος κατακτητής.
Θα θελά να ήμουν σταγόνα 
να κατρακυλήσω,
από τα μαλλιά σου,
να κάνω ταξίδια,
στα πιο κρυφά στιγμιότυπά σου.
Θα ήθελα να ήμουν όλα αυτά
που ακόμα ονειρεύεσαι
και άπιαστο όνειρο
σου φαίνεται.
Θα παίζω με τις λέξεις
αφού έτσι σ΄αρέσει.
Μήπως υποκύψεις
και σε κάνω επιτέλους
να μιλήσεις.
Να μου πεις έστω μια κουβέντα
ενω θα κοιτάζω χαμηλά,
να απλώνεις το χέρι σου,
αναγκάζοντας με, να κοιτάω στα ψηλά.
Να σου λέω πόσο όμορφος είσαι όταν χαμογελάς
να φοβάμαι να κοιτάω τα μάτια σου
που λάμπουν από μακρυά
Θα ήθελα να μου πεις για αστέρια φωτεινά,
να σταματήσω να τα γυρεύω εδώ κάτω στην στερίά.

Ξέχασες! Πολύβιος Μακρίδης - Ελπίδα Ιωάννου

Τις νύκτες χτυπάς την πόρτα μου
να ζητιανέψεις τις στιγμές μου.


Ξέχασες πως εσύ
ήσουν εκείνος που διάλυσες
τις ψυχές μας.


Ξέχασες πως εσύ 
είσαι αυτός που
ερείπια έκανες τις φωλιές μας.


Ζητιανευείς την χαρά
ψάχνοντας κουπoνια
για δόση προσφοράς.


Ψάχνεις για ελπίδα σε ανέλπιδα
πρόσκαιρα μοντάζ
που κάνουν άλλοι για 'μας.


Και προσπαθείς να νιώσεις
ίσως,
ίσως νιώσεις ζωντανός.


Όχι, κάνεις λάθος
δεν είναι έτσι και δεν είναι παιχνίδι
αστείο, κωμικό.


Είναι ένα χαμόγελο γλυκό,
είν' η κουβέντα που θα πεις
ένα κρύο βράδυ να με ζεστάνεις.


Μπας, μπας και νιώσω και 'γω 
πως μπορώ κάπου να γύρω,
να στυριχτώ

Σε είδα..

Σε είδα να κοιτάς περίεργα,
να παρακαλάς,
το χέρι μου να κρατήσεις δυνατά.

Σε ονειρεύτηκα να μου μιλάς,
να μου χορεύεις αιφνιδιαστικά,
να παραλύω από χαρά,
να σε αγκαλιάζω σφικτά
να σου δίνω τα πιο παθιάρικά μου φιλιά.

Σε είδα εκεί στην γωνιά,
να με βλέπεις από μακρυά
Ήθελα να μου χαιδέψεις τα μαλλιά,
να μου μιλήσεις γλυκά,
να μου πεις πως σου φάνηκα όταν με είδες εκείνη την πρώτη φορά.

Ήθελα να σε δω να χαμογελάς από κοντά,
να σε αγγίξω,
να μην σε φαντάζομαι σαν μια ζωγραφιά.

Ήθελα να μου μιλήσεις να μου
πεις "Γεια χαρά".
ίσως τότε να μην αναγκαζόμουν
να σε βλέπω κρυφά στην δική μου
οπτική γωνιά.

Τσιγάρο

Αν ήμουν τσιγάρο,
θα μπορούσες να με ανάψεις?

Αν ήμουν τσιγάρο,
θα με αφήνες να κυκλοφορώ μέσα σου?.

Αν ήμουν τσιγάρο,
θα εξακολούθουσες να με κάπνιζες
ακόμα κι αν ήξερες τις συνέπειες?

Αν ήμουν το τελευταίο σου τσιγάρο,
θα γούσταρες να ήμουν εγώ?

σοον

Προκυρήξεις για μια ελεύθερη ιδέα
σε μάχή όλη η νεολαία να ζητά
φωνή και πνεύμα.

Υ.Σ.

Εννά τα πάρει ούλα τούτος ο αέρας σήμερα.

Θυμώνει μας πάλε!

Πέρκει ξυπνήσουμε.

Πέρκει θυμηθούμε ότι εξεχάσαμε.

Έτσι μέρες σαν τούτες γιορτάζω!

Γιορτάζω την ψυχική μου ελευθερία.

Καλά έκαμα! Καλά εκαμά τζαι έφυα.

Μιά απόφαση ήταν.

Αποφάσισατο τζαι έγινε.

Εγγενήθηκα ξάνα!

Κάμνω τα όνειρα μου πραγματικότητα.

Γελώ πιο συχνά.

Θέλω να με κουντήσει κάποιος να δω αν τούτα που ζω ένεν όνειρα.

Ήξερα ότι ενα τα καταφέρω, απλά ούλα ηθέλαν το χρόνο τους.

Ήξερα ότι το να μείνω ήταν για να έχω ένα μάθημα ζωής.

Να ξέρω να μεν τα ξανακάμω.

Να ξέρω να απαγορεύω του εαυτού μου.

Η πνευματική απογείωση του εαυτού μου, εφάνηκεν πας στο πετσί μου.

Έγινε ένα ανίκανο κομμάτι κρέας, αλλά ήξερα ότι τούτο ούλο ένιμουν εγώ, ούτε εκαταφέραν να με 

αλλάξουν όσες δοκιμασίες τζαι αν επέρασα.

Τωρά γιορτάζω.

Τωρά που με ήβρα να μη με ξαναχάσω

Υ.Σ. Άλλο να τα ζεις κι άλλο να τα βλέπεις

Puzzle

Το ξυπνητήρι χτυπά συνέχεια, εν μπορώ να το ακούω!
Θέλω να το σπάσω να το λιώσω να το κάμω κομματούθκια,
πόσες φορές εκομμαθκιάστηκα εγώ, τζαι πόσες φορές εσυναρμολόγησα τον ευατό μου;
Νομίζω έγινα το πιο απαίσιο Puzzle.
Μερικές φορές προσπαθώ να σκεφτώ άτομα τζαι καταστάσεις.
Άλλα τούτα τα άτομα τρομοκρατούμε.
Νομίζω εχαθήκαν έτσι απλά χωρίς ούτε μια δικαιολογία.
Αθυμούμουν που μου έλεες ότι μαζί σου έμπορω να έχω όρια,
ποιες λέξεις εν πρέπει ποττέ να πώ, τι εν πρέπει να κάμω ποττέ?
Άτε τωρά τι να σου απαντήσω τζαι εγώ.
Εν τούτο το απαίσιο Puzzle που φτέει.
Εν τούτη η συναρμολόγηση του εαυτού μου ξανά τζαι ξανά.
Εκουράστηκα τζαι εγω..
Θέλω να γύρω πίσω τζαι να ανοίξω τα σχέρκα μου, να αγκαλιάσω τζίνους που θέλω,
χωρίς να φυει κανένας.
Αν μου κάμετε το χαττίρι, ενθά μιλήσω ξανά για τα παλιά.
Ένα χαμογελώ πιο συχνά.

Ήθελα!

Αγνόησες την ύπαρξή μου.Κλείστηκες μέσα σε ένα κουτί
και έδωσες πνοή σ' αυτό.
Κάθε αναπνοή σου λιγόστευε τα χρονικά μας όρια.

Η εμφάνιση μου άρχιζε να σε φοβίζει.
Έλεγες πως έμοιαζα σαν ξωτικό.

Σε κοίταζα πολλές φορές να με παρατηράς να λες για
φαντάσματα τρομαχτικά, για τα ρούχα τα παρδαλά
για τα μπλεγμένα μου μαλλιά.
Σε έβλεπα ώρες ώρες να σιωπάς,
να τρομάζεις με σιγουριά.
Ήθελα να σου χορεύω,
να σου δειχνώ τα αστέρια τις νύκτες που έχω συντροφιά.
Ήθελα να είμαι ο δρόμος σου
να ξυπνάς και να κοιμάσαι γλυκά.

Να σου μιλαώ για τα παραμύθια που
μου είχε μάθει εκείνη η γιαγιά
όταν πήγα στην Αθήνα για πρώτη φορά.
Θα ήθελα να σε κάνω να πολεμούσες ξανά.
Να σήκωνες την γροθιά σου σταθερά, την βία να πολεμάς.
Ήθελά να ήμουν το μαύρο και συ το κόκκινο
χρώμα στις φλέβες μου να κυλά.

Έτσι όπως παλιά,  όταν ήξερες να αγαπάς!

Φίλε

Φίλε, εσύ ήσουν που πολεμούσες για ιδανικά
και έλεγες ότι δεν πεθαίνουν έτσι εύκολα τα παιδιά;

Φίλε μου που εσύ τώρα γελάς;
Εσύ, έλεγες τον "Μπάτσο θέλεις να γαμάς"

Δεν παίρνεις τα πόδια σου απ' την δουλειά,
δεν ξέρεις τι θα πει "Πολεμαω ουτοπικά¨"

Αν και τα αίματα βράζουυν και οι θύμησες καλπάζουν
στον καναπέ βουλιάζεις και αλλάζεις κάθε τόσο το κανάλι.

Φίλε μου θα τα πούμε ξανά,
όταν θα υπάρχουν μέσα σου μυαλά.

Xαρακτηριστικό.

Κουράστηκα να ξενυκτώ στις σκέψεις μου."Όλα θα αλλάξουν" παραμιλώ και σέρνω το κορμί μου
ως το κρεβάτι.
Άλλη μια μέρα που έκανα τόσα πολλά
αλλά δεν έκανα τίποτα.
Εξάντλησα τον εαυτό μου σε αυτό τον αγώνα.
Θυμάμαι τα κόκκινα μαλλιά μου,
ήταν σαν τα όνειρά μου.
Θυμάμαι το νεανικό μου γέλιο, να
πηγαίνει κόντρα στο κατεστημένο.
Θυμάμαι όλα αυτά που ήταν δικά μου.
και έφυγαν από κοντά μου.
Τώρα δεν θυμάμαι να είμαι όλα αυτά.
και φοβάμαι ότι ξέχασα πια ήμουν εκείνη την χρονιά.

Κάτι Αλλό?

Πιστευες τόσο καιρό ότι ήταν κάτι άλλο, θαύμαζες αυτό το άλλο....
Αλλά αυτό το άλλο ήταν ψέμα.. δεν ήταν αυτό που αγάπησες.
Τώρα είναι πιο άλλο και από το άλλο.

Τηλέφωνο

Στην γωνιά του δρόμου περιμένω να φανείς,σαν λύτρωση στο δικό μου το κορμί.

Ή φωνή σου σαν ξένο κάλεσμα θα ηχεί
αν την ακούσω ποτέ από το στόμα σου να βγεί.
Ποτέ δεν νοιάστηκες, ποτέ!
Πάει τόσος καιρός που κουραστηκά
να περιμένω στην ίδια γωνιά να φανείς.

Έχω συνηθήσει την απουσία σου
να πονά, καταπιασμένη, εγκαταλελειμμένη
βασανισμένη το τηλέφωνο να κρατώ.
Να περιμένω να χτυπήσει την δική σου φωνή
να ακούσω για να αρχίσω να ξαναζώ.

Πάρε ένα τηλέφωνο σε παρακαλώ,
σε εχω τόσο ανάγκη τώρα που πονώ.

Κουράστηκα να περιμένω
έναν ήχο για να καταπιαστώ.

Πάει τόσος καιρός
που έχω ξεχάσει σε ποιον πρέπει να απαντώ.

Ένα τηλέφωνο ρε μωρό μου γλυκό
να θυμηθώ ξανά να γελώ.

Για αγάπη ψάχνω πια.

Στο τραπέζι τα δάκτυλα μιλούν.
Τα βλέμματα είναι ξαφνικά.
Κρύβουν μυστικά.
Αλλά κανεις δεν μιλά.
Το φαγητό τους τρών σιωπηλά.
Μα κάποτε ήταν η αγάπη τους η παλιά.
Τις Κυριακές να τρων συχνά να κουβεντιάζουν
σαν παιδιά.

Ο έρωτας έχει πάψει να τους γελά
και φοβάμαι ότι είναι άγνωστοι πια.

Στην μέση κάθομαι - τους κοιτώ
και μου μοιάζουν
σαν ζωγραφιά που δεν έχει νόημα πια.
Τα χρώματα έγιναν μουντά
κι ούτε μολύβια δεν έχω για συντροφιά
να τους ζωγραφίσω ξανά
να θυμηθούν την αγάπη που έκτισαν
εκείνη την χρονιά, όταν τους είδα
να χορεύουν την μπαλάντα
στην πλατεία της γειτονιάς.

Φοβάμαι ότι είναι άγνωστοι πια.
Κι ας μου λένε ότι η αγάπη είναι το παν
και αυτό είναι που μετρά.

Σε βλέπω ρε Αλέξη που χαμογελάς
μα ξέρω ότι πολύ πονάς
γι αυτό που συμβαίνει μέσα στην ζωή σου πια.
Πονάς ρε Αλέξη, πονας!
Μα δεν φεύγεις.
Μένεις εκεί να πολέμας.
Να θυμάσαι εκείνη την χρονιά
στην πλατεία της γειτονιάς, να μου λες
ότι στα μάτια της είδες τόσο βαθυά
που γεννήθηκε ο έρωτας εκείνος
που κάνει την καρδιά να χτυπάει
τόσο δυνατά σαν να τρέχεις
σε αγώνα που θησαυρο νικάς.

Και εσύ ρε Χαρά ούτε καν τον κοιτάς.
Φοβάσαι ότι ο έρωτας είναι για μικρά παιδιά.
Φοράς την ρομπά της γιαγιάς και είσαι σκληρή
που όλους τους μειώνεις τόσο συχνά.
Κοίτα τον για μια φορά και δε στα μάτια τι σου ζητά.
Να τον αγαπάς και ταξίδια του έρωτα να τον πας.
Να τον χαιδεύεις στα μαλλιά και φιλιά να μην παύεις να
του δίνεις καθημερινά.
Κοίτα τον ρε Χαρα;
Κοίτα τον έστω μια φορά.
Χαρά θέλει να του δώσεις
στην καρδιά και ο Αλέξης περιμένει
από το στόμα σου να βγει "Αγάπη μου είσαι καλά;"

Στο τραπέζι τρώμε μηχανικά
τα ποτήρια τσουγκρίζουμε στην Υγειά
μα τα χαμόγελα δεν υπάρχουν πια.

Αγάπη μου γλυκιά

Το σημάδι που έχεις  στην ψυχή
σαν προσευχή θα σε ακολουθεί
σε ότι απέμεινε στο πριν
θα είναι πόνος στο κορμί.

Το παρελθόν έχει γίνει παρόν
Και στο παρόν ψάχνεις το παρελθόν.

Αλλά τι μπορώ να πω για εσένα αγάπη μου γλυκιά
που πάντα έσκυβες χαμηλα και με κλάμματα
μου έλεγες πως μ' αγαπάς.

Μα τι μπορώ να πω για σένα που είσαι
σαν πυρκαγιά, που την αγάπη μου ψάχνεις
στα αναφιλητά και μου λέγες "Μείνε εδώ, που πας;"

Μα που να πάω ρε αγάπη μου γλυκιά;
Που δάκρυα δεν βλέπω πια -
και έπαψες να λες πως μ' αγαπας.

Έχουν στεγνώσει πλέον κι αυτά
και δεν μου προκαλούν χαρά, μονάχα
πόνο στην καρδιά.

Έχω φύγει αγάπη μου γλυκιά.
Τα δάκρυα μου έχουν μείνει μόνο πια.
Χωρίς εσένα να μου λες πως μ' αγαπας

Αλήτης

Ρε αλήτη γεννήθηκες ξανά;
Στο ορκίζουμε ήσουν όπως παλιά.

Σε είδα να χαμογελάς
και για τραγούδια του Παύλου να μιλάς.

Ρε αλήτη είσαι εσύ;

Τα πόδια στο πάτωμα
σέρνεις σαν παιδί.
΄Ωρες - ώρες μου
μιλάς και το σύστημα κατηγοράς.

Ρε αλήτη μη μου ξεφυσάς
Θα έρθουν άλλες εποχές για εμάς.

Mavri Pena

To blog αυτό έχει δημιουργηθεί από μια ομάδα ανθρώπων, χωρίς προσωπικό όφελος.
Είναι ένα ελεύθερο blog το οποίο ο κάθε ένας μπορεί να μας στείλει στην ηλεκτρονική μας διέυθυνση τις δικές του σκέψεις, ποιήματα, στίχους, διηγήματα και ότι άλλο τον εκφράζει χωρίς συγκεκριμένη θεματολογία.
Eδω θα ειναι ο δικος μας χώρος αναζήτησης και ανταλλαγής απόψεων.
Θα χρειαστούμε την βοήθεια σας όσο αφορά την ...διάδωση αυτής της σελίδας, καθώς πολλοί νεοι που γράφουν θέλουν να εκφράσουν τις σκέψεις τους.
Αυτο το blog μπορει να αποτελεσει για ολους εμάς τη δικη μας φωνη.
Ενας απο τους κυριους στοχους μας ειναι μεσα απο τη δημιουργια αυτου του blog να δημιουργηθει ενα εντυπο που θα αποτελει τη συλλογικη μασ προσπαθεια.

http://mavripena17.blogspot.com/ mavripena@hotmail.com

 

https://www.facebook.com/profile.php?id=1017896235&ref=ts#!/groups/124177931026632/

3¨30

H zωή μπροστά από μια οθόνη, γύρω στο σαλόνι αμίλητος ο σκύλος.
Ξέφτισα  στον καναπέ, με κούφιες σκέψεις από καφέ
Mα κάτι μέσα μου, μου λέει πως μπορώ να κάνω κάτι.
Αναποδογυρίζω στην στιγμή, τις οθόνες από γυαλι.
Θρύψαλλα τα έκανα πια μήπως βρω παρηγοριά.
Μέσα σε εκείνα τα θρυψαλλα βρέθηκα και εγω
σε κατι σπασμένες στιγμές
σε κάτι τιποτένιες νύκτες
σε κάτι καινούργιες μέρες
λέω να καταπιαστώ, να ονειρευτώ να πω για κάτι θέτικο -
Σαν ένα μωρό που ζητάει παγωτό μέσα στα χέρια σου, να κυληστώ
ίσως να εξαφανιστώ.
Από ντροπή ψάχνω τρόπο να κρυφτώ - μην δεις τον καινούργιο μου εαυτό.
Mένω στάσιμος, άσιμος
Μασκοφορεμένος με νέα χαρακτηριστικά
Δήθεν χαρά.
Kανείς δεν κοιτάζει εμένα πια -
σαν σιχαμερή zωγραφιά που θες να ξεχάσεις μονομιάς.
Τραβάω πιστόλι στα μυαλά
και καταλήγω στην καρδιά.
Μα μην χτυπησεις δυνατά,
υπάρχει λόγος που πονά.
Κάπου εκεί σε έιδα να γελάς,
πίσω απο τα πρώτα μας φιλιά.
Να κάνεις δήθεν ότι γλεντάς
και για τον δικό μου έρωτα να λες
πως πολεμάς.
Πολεμιστής με το στανιό θλιμμένος.
Άρρωστος και ικετευμένος
μέσα στα χέρια σου εγω να αργοπεθαίνω.
Πάννος Γιαννακού - Ελπίδα Ιωάννου

thkio lepta!

Emouxliases opws to pswmi.San na j ekatarastikan se tzai emines etsi, xwris na erti kapios mazi sou na katsi, na pei mia kouventa. Oute niwthis... foasai na niwsis lalis. Lipoumai touta ta atoma pou foountai na niwsoun.
Foountai na zisoun. An i zwi emetrietoun se lepta, wspou na metrisw tin zwi, ena lipsoun j ena pethanw.
Oula metrounta oi anthrwpoi. Poso gala na piaw? Posi wra eperase? Posi agapi na dwsw? an dwsw toso tzai dwsi m pio lio. Protimoun na pianoun para na dioun.
Ti en touto? antalagi? diw sou - dias mou tzai eimaste patsi. tzai oula wraia tzai oula kala?
Simera eksipnisa tzai exw mia kouventa mes sto nou mou pou m tin ipen enas filos otan imoun 16 xronwn.. Thimasai re Xristoui nampou m lalouses.. "Re Elpida ise entoni se oula sou" en tin eksiasa potte touti tin kouventa.- itan to kalitero prama pou mou ipan potte mou. Giati touto pisteukw tzai egw gia ton eauto mou. Oti tzina pou ena kamw, en entona,..niwthw ta. 
Touta ta mi tzai ta prepi, eskotwsa ta pou poli tzairo ago, gia auto trww tzai ta moutra mou, alla eshi tzai tin fasoua na sikwnesai ksana tzai ksana. I diadikasia apo ta gonata ws tis patouses theli dinami.
Dinami zitoun oi anthrwpoi, alla enikseroun oti en oula mesa tous.
Alla ena fiw tzai ena to deis.
Ena fiw giati kserw kapou tziame egw ena mporw na oneireutw diaforetika pou ta oneira pou mou oriothetises.

oti na nai.

Espasan mou ta nevra mou tzai dia mou tin sinexia mes sta afkia. Ma enexoun eleos toutoi oi anthrwpoi? na gorasoun, na forisoun, na ploutisoun na kamoun mwra, na spoudasoun ta mwra na vrethi enas kalos gampros i mia kali nifi analogws periptwsewn kai diastasewn, na men eni etsi na menen alospws, na men eshi kitrino xarti - oute roz. Na eshi mono to leuko tou - j to koloxarto tou merous en leuko, kamni?
Na men eni malias na men fori skoulariji, na en morfwmenos - na efkale 2-3 skolia - oi pantws tis zwis.
Na men akoui diaforetiki mousiki mono laika, gia na meraklwni me ton tziri sou. Oi omws poli poto ampa tzai fkei alkoolikos, mpekris, oute poli tsiaro giati ta tsiara ta pota kai ta ksenixtia exoun kleisei ta kalitera ta spithkia.
Tzai sta arpoula tou erwta, na pienete gia souvla, tzai oi antres se mia merka tzai oi genejes stin alli - na miloun gia mappa na miloun gia rouxa. Istera lalis en agapi. I agapi mia leksi tzai touti i gerimi tzai xaramizountin etsi apla, agapwse esena, agapwse tzai sena tzai paei legontas. Pou peftw tin nikta pas sto krevati agkaliazw to maksilari tzai lalw touto en agapi, esi pote en feukis, tzai ise tzai zestoui tzai kamis me na onireukoume opws tin pellii mes stin nikta.  Oute milas oute lalas an tzai merikes fores ena ithela na mou pis mia kouventa na niwsw oti kapios mila mou tis niktes tzai enime moni mou opws tin koukkoufa.
Gamwto pale, eksimerwse!
Ksipnw na paw doulia, enthelw na ime kliwmeni mesa se ena grafeio tzai na thwrw tous  toixous, enw na kserw oti kapou jiame eksw iparxei zwi tzai esi re "Π'" lalis mou oti erkounte xristougenna tzai en ouloi erwteumenoi.
Erwteumenoi en sxetiko.
H elisan  tzai enexoun tin dinami na fioun pou mia sxesi j voleutikan, tzai varkounte na katsoun na evroun allo - pou na gireukis mes ston sximwna alli fwlia, en kriada, pagwnoun ta sherka tous mpori j o egkefalos ttous, i oi alloi mporei na en me kapion mono j mono gia na eni, gia na niwthoun zesta to kormi tous tis niktes - tzai na pis kapiou p ena girisi o xronos - ""Καλή Χρονιά αγάπη μου" - yparxoun tzai oi tixeroi pou en ok oula, alla tin tixi sou kameis tin pou moni sou, en kleesai opws to mwro sinexia, giati an i zwi tzila prepi na tzilas mazi tis. I stasimotita i egkefalika i sinaisthimatika enen tzai to kalitero prama.
Oula ta pramata en mes sta sherka mas, tzai to nero aman treshi p tin fountana katrajila sto sheri mas , alla en mporis na to piaies, an omws piaeis ena potiri ena ta kataferis, mia vasi theloun oula.
Mia vasi tzai mpori na allaksoume tzai ta pramata opws ta vlepoume.
Ena to aikw etsi giati twra pou arkepsa entha teliwnw. tzai ena katantisw opws ton filo mou ton Trago, pou to blog enan pio polla j pou to egw tou, cheers filoui m!

Άθλια.

Άθλια ανθρωπάκια τιποτένια της γενιάς σας, ούτε η βροχή πια δεν μπορεί να πλύνει τη βρομιά σας... Άθλια ανθρωπάκια τιποτένια της γενιάς σας, αέρα ζητάτε από τα σωθικά σας.
Ασφηξιάτε σιωπηλά στα γυάλινά κλουβιά σας και τη μιζέρια που κυλά δε βλέπει την αφεντιά σας. Τιποτένια τιποτένια ανθρωπάκια!
Νερό ζητάτε στα κλουβιά σας, σαν σωτηρία στη άμοιρη καρδιά σας!

Λαμπρος Πολυκάρπου, Ελπίδα Ιωάννου.

Δεν γνώριζαν.

Άνοιγες τα πόδια σου ψάχνοντας τη στιγμιαία ευχαρίστηση.
Οι άντρες της ζωής σου ήταν πολλοί, άλλα λίγoi σε άγγιξαν με συμπόνια.
Αναζητούσες τον έρωτα σε κάθε σου γνωριμία και όλοι σε φώναζαν "τσούλα."
Εσύ μερικές φορές τα έσπαζες και έκλαιγες.
Δεν γνώριζαν..
Δεν γνώριζαν τι είχες περάσει τόσο καιρό.

Ντυνόσουν επιλεκτικά - γοητευτικά - προκλητικά
για να κερδίσεις τον στόχο σου....

Σαν στόχος του έρωτα είχες τα αγόρια.
Τους θεοποιούσες και τους λάτρευες.
Τους μισούσες και τους ικέτευες.

Έφτιαχνες το μουτράκι σου τόσο ρομαντικά.
Έβαζες το ροζ σου φουστανάκι
εκείνο με την δαντέλα κάτω στην γωνιά,
φορούσες το άρωμα της γιαγιάς,
από τριαντάφυλλο με αρωματα μεθυστικά,
για να ταιριάζει η εικόνα σου μαγικά με
τα άσπρα γοβάκια της μαμάς.

Χόρευες τόσο διαφορετικά τον έρωτα
που τα αγόρια τρελαινόντουσαν για μια δική σου βραδιά.
Μα δεν γνωρίζαν.

Δεν γνώριζαν ότι αυτός που αγαπάς έχει φύγει τόσο μακριά. -
Πως πονάεις τις νύκτες και μεθάς με ουίσκι συντροφιά.
Δεν γνώριζαν πόσο χαμηλά έχεις φτάσει
προσπαθώντας να προχωρήσεις μπροστά.
Δεν γνώριζαν ότι έχεις πάψει πλέον να χαμογελάς.
Δεν γνώριζαν ότι εκείνον ψάχνεις όλα τα χρόνια
δίχως καμμιά παρηγοριά.
 - Δεν γνώριζαν ότι
 στα χέρια σου την χαρά του ποθάς.

Ακόμη αυτόν αναζητά..

Αυτόν που την έκανε κάποτε να αγαπά.

Αναζητάς.

Σε κοιτάζω στα μάτια και τίποτα δεν έχουμε να πούμε πια..
Μου κάνεις με νόημα τα χέρια και γελάς.
Δεν σταματώ να σε κοιτώ, σε ξέρω κάπου από παλιά
Σαν μια ιστορία που δεν έληξε ξαφνικά.

Βουλιάζω στις σκέψεις μου χαμηλα.
Τσιγάρο στο τσιγάρο με παίρνει πολύ μακρυά
Η καρδιά όμως δεν παύει να ξεφυσά.

Τα δάκτυλα μπερδεύονται μαγικά
Είσαι εσύ, που ξέρω από παλιά
μου κάνεις κόλπα ξανά και ξανά

Αναζητάς την δική μου αγκαλιά
το σώμα μου και τα δικά μου φιλιά.

επ.

Με γυμνώνεις με τα μάτια σου. Κάπου εκεί, με γυμνώνει κάποιος άλλος.
Να! Υπάρχει αλλό ένας στην γωνιά.
Τι κάνω εδώ Θεε μου;
Οι ίδιες επαναλήψεις.
Το ίδιο τραπέζι.
Η ίδια συζήτηση.
Οι ίδιες ματιές.
Kαι κάπου κάπου τα χερια να απλώνονται δειλά
σαν άγνωστη πορεία.

Θα απλώσω τα χέρια
να αρπάξω τα δικά σου.
Αμήχανα θα ψάχνεις
ένα μέρος να κρυφτείς.
Μη μας δει κανείς.
Υπάρχει φόβος και ντροπή.
Μη μας ακούσει ούτε η δικιά μας η φωνή

Κόκκινο μήλο.

Θέλω να είμαι το κόκκινο σου μήλο.

Θέλω να είμαι η αμαρτία σου!

Η αμαρτία που αναστατώνει και 

"βρέχει" τα σεντόνια σου κάθε βράδυ

Θέλω να με αγγίξεις 

να με ακουμπήσεις με τα χείλη σου,

να με δαγκώσεις,

να με μασήσεις,

να με εξαντλήσεις

και να ευχαριστηθείς.

Σήμερα κατέληξα σ΄ ένα συμπέρασμα.

Όπου το συμπέρασμα αυτό αποτελείται από ένα άλλο συμπέρασμα.

Άρα στην ουσία αν υπάρχει ένα συμπέρασμα θα ανακαλύψεις κι άλλο.

Και στο τέλος πιο θα ακολουθήσεις;

Το λογικό ή το συναισθηματικό;

Επιστημονικά δεν υπάρχει συναισθηματικός τομέας,

γιατί τα πάντα καθορίζονται εγκεφαλικά.

Άρα ας ξεχάσουμε για λίγο τις καρδούλες, τους κόμπους στο στομάχι, τις πεταλουδίτσες και δεν ξέρω τι άλλο έντομο πετάει μέσα σου.

Aς στηριχτούμε λίγο σε αυτό τον τυπά... τον Έρωτα!

Που χτυπάει πόρτες, παράθυρα, καμπανάκια, κουδουνάκια, την γυναίκα του απέναντι σπιτιού κτλ κτλ.

Άρα, ο Έρωτας χωρίζεται στα δυο. Ε - ρωτάς.  

Και εδώ καταλαβαίνεις τον φασιστικό του χαρακτήρα.

Επιβάλλει αυτά που θέλει χωρίς να ρωτήσει.( εν ρωτά - κυπριακή διάλεκτος).

Μην πεις κουβέντα εσύ! Απαγορεύεται.

Θα σε χαστουκίσει, θα σε ξεζουμίσει, θα σε ρίξει στα πατώματα

θα σου φέρει διάφορα έντομα, πτηνά και θηλαστικά μέσα στο σπίτι.

Μετά ξαφνικά θα σε αγαπήσει, θα είναι όλο φιλάκια ναζάκια κι αρκουδάκια

και θα ξυπνήσεις τα μεσάνυκτα με τα πόδια του μέσα στην φάτσα σου, το ροχαλητό του να σου τρυπάει τα αφτιά και το κουζινομάχερο πάνω από το υπέροχο λαιμό του.

Ax!

Τι μαγευτικός είναι ο έρωτας...

Αλλά φταις και εσύ.

Δεν ήξερες δεν ρώταγες; ;-)

Ξ.

Ξεψύχησα.
Ξεψύχησες.
Ξεψυχήσαμε..
Αλλά κανείς δεν ενδιαφέρθηκε.

Πτώμα.

Μη... Μη σου λέω!Μην ανοίξεις την πόρτα.
Θα με δεις εκεί..
Άτονη ...
Χωρίς ίχνος σκιών.

Είμαι εδώ, ξαπλωμένη στο κρεβάτι, να μετρώ
τις παιχνιδιάρικες μου ανάσες.

Τα δάκτυλά ακουμπάνε το πρόσωπο μου, με αδιαφορία, αρχίζοντας να
εξερευνώ τις ρυτίδες που εμφανίστηκαν δειλά - δειλά.
Το κορμί μου το νιώθω αδύνατο. 
Υποψιάζουμε ότι κάποιος με έχει δέσει τόσο σφικτά που δεν μπορώ να μετακινησω το σώμα μου!

Ουρλίαζω! Κανείς δεν με ακούει!

Τα πόδια μου πονάνε.. νιώθω τα σχοινιά να σφηνόνουνται απειλητικά στο δέρμα μου.
Κάτι μπύρες βλέπω στο πάτωμα!
Η μυρωδιά είναι αηδιαστική. 
Σαν πτώμα μου μυρίζει...

Πτώμα ήμουν εκείνο το βράδυ, όταν είδα αυτό το εφιαλτή.
Πτώμα!
Πτώμα έγινα για εσένα αλλά ποτέ δεν το κατάλαβες..

Ακουμπούσα τα χέρια στον τοίχο και έψαχνα τρόπους να σκαρφαλώσω.
Το τηλέφωνο χτυπούσε συνεχώς - είχα αρχίσει να ακούω το κουδούνισμα της πόρτας σαν τον τηλέφωνο ή το τηλέφωνο σαν το κουδούνισμα της πόρτας;
Δεν θυμάμαι - δεν θυμάμαι.  Δεν θέλω να θυμάμαι.
Πτώμα είμαι για εσένα, τι δεν καταλαμβένεις;

Είμαι γυμνή.. Είμαι γυμνή στο πάτωμα.
Μυρίζομαι τα χνάρια σου.
Ναι ναι.. Εδώ περπάτησες.
Να να και το στυλό σου! Μήπως το χρειάζεσαι;
Α μπα! Ούτε εμένα δεν χρειάζεσαι.
Πιο πέρα βλέπω την γραβάτα σου.
Σου είπα εκατομμύριες φορές ότι αυτή η γραβάτα δεν σου ταίριαζει.
"Η αγαπημένη μου¨" μου έλεγες.
Εγω ήθελα να είμαι η αγαπημένη σου ρε γαμώτο.
Όχι η γαμημένη σου γραβάτα.
Όχι ρε γαμώτο...

Τέσσερις πήγε πάλι..

Πτώμα είμαι..

Γιατί δεν είσαι εδώ;
Κλείσε μου τα μάτια να πάω στο καλο.

Ευτυχία

Ευτυχία την λέγανε,  Ευτυχία!

Μα που και που ξεχνούσε το ονομά της .

Ανήσυχο πνεύμα.. με μια ομορφιά χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.

                                

Φοβόταν τις δεσμεύσεις και την σταθερότητα

Ζόρικη γκόμενα  την αποκαλούσαν .

Δεν την ένοιαζε γι αυτό...

Είμαι σίγουρη!

Άλλωστε, μόνο στις πορείες  ήταν σταθερή.

 Μην ακούσει κουβέντα για το σύστημα.

Μην ακούσει κουβέντα για τα ιδανικά.

Τα έπαιρνε στο κρανίο.

Άρχιζε να  ξεδιπλώνει τις γνώσεις της σαν λέκτορας.

Προσπαθούσε να ασχοληθεί με τα πάντα.

Να ανακαλύψει τον εαυτό της.

Να ζήσει  έντονα!

Η νύκτα ήταν η καλύτερη της φίλη.

Έλεγε ότι η νύκτα κρύβει τα πιο μαύρα μυστικά.

Α!Μαύρο ..Μαύρο ήταν το χρώμα της.

 Μαύρο σαν τα μάτια της.

Μαύρο σαν τα μαλλιά της.

Τι ωραία τα μαλλιά της- σαν κύμματα σπάζανε στους ώμους της.

Α.

Με στυλ ευφυίας, σαν ήχος της ουσίας.
Ξεθωριασμένη αλητεία.
Πράσινα και κόκκινα βιβλία.
Σαν την κυρία που την έλεγαν "Αγία"
Μήπως υπάρχει αυτή η ιστοριά;

Γροίλιες.

Κάτω από τις γροίλιες του εαυτού μου, κοίταζω υπομονετικά το κορμί μου.
Το φως χτυπάει το πρόσωπο μου και μου θυμίζει που και που την ζωή που υπάρχει εκεί έξω.
Άμοιρη γυναίκα σε αποκαλούσα.
Σε χαίδευα με λουλουδάκια μήπως ξεχαστείς για τα μεγάλα παραμυθάκια.
Άμοιρη γυναίκα σε αποκαλούσα και το φως γίνοταν αυτόματα σκοτάδι.
Μήπως δεν δω την ζωγραφιά σου;
Μήπως δεν δω την ομορφιά σου;
Κάτω από τις γροίλιες στέκομαι.
Δεν θυμίζω σε τίποτα αυτή την άμοιρη γυναίκα.
Το κορμί μου λύγισε.
Η ψύχή μου φύτρωσε.
Κάτω από τις γροίλιες.
Για στάσου..
Δεν υπάρχουν γροίλιες!

Ένα μίζερο προφιλ.

Φωτιά στη νύκτα μας απλώνωκαι με ένα χαμόγελό σου εγώ λιώνω.

Στήριξα το κορμί μου απάνω σου και όλα έμοιαζαν τόσο μαγικά.
Η σκιά σου είχε δεθεί με την δική μου, αρμονικά, ερωτικά, τρυφερά δίνοντας ρεσιταλ
στο χορό της αγάπης.
Σαν δυο πουλιά τιτιβίζαμε.
Δεν μας ένοιαζε ούτε αν ήταν χειμώνας, ούτε αν ήταν καλοκαίρι.
Είχαμε την αγάπη μας. Είχαμε την δική μας φωλιά.

Κάθε μέρα ήταν γιορτή.
Κάθε μέρα ένιωθα να μ' αγαπάς περισσότερο.
Κάθε μέρα ήσουν εσύ.

Τώρα...
Τώρα δεν είσαι εσύ.

Τώρα προσπαθώ να σε αναγνωρίσω.
Προσπαθώ να βρω ένα κομμάτι σου παλιό να το περιποιηθώ να το συναρμολογίσω μήπως βρω αυτό που αγαπώ.
Τα χρόνια περάσαν.
Όλα ήταν τόσα μουντά.
Δεν χορεύαμε πλεόν.
Δεν είχαμε την δική μας φωλιά.
Δεν μ αγαπούσες όπως παλιά.
Δεν ήθελες να με φιλάς ούτε καν να με κοιτάς.

Και έτσι η αγάπη απο γιορτή έγινε ένα μίζερο προφίλ.
Με τραγούδια λυπητερά, ποιηματάκια τόσο δα μικρά.
Μηνυματάκια ηλεκτρονικά, κουβεντούλα με ποτό.
Μήπως σταθώ στα πόδια μου σαν ένα μικρό μωρό.

Σαν ένα μικρό μωρό με είχες κάνει στο λεπτό.
Να κουρνιάζομαι στο κρεβάτι από πόνο
μήπως δεν σε ξαναδώ,
Τα ματάκια σου να χω στο μυαλό
και με αναφιλητά να προσπαθω να τα ξεχνώ.
Μια διαδικασία που μου πήρε πολύ καιρό.

Ένα λεπτό.

Ένα λεπτό μόνο ζητούσα.
Ένα λεπτό της στιγμής σου...
Ποτέ δεν μου το χάρισες κι ας ήμουν κάποτε όλη η ζωή σου.
Ξεψυχούσα όταν άκουγα τα κλειδιά στην πόρτα.
Έλπιζα να ήσουν εσύ.
Να είχα ένα λεπτό μαζί σου.
Ένα καταραμμένο λεπτό.

Ούρλιαζα μόνη μου αναρωτιώντας τα γιατί..

Μια ευθεία γραμμή τράβηξες με αποφασιστικότητα.
Σ' αναζητούσα, στα κρυφά μας ραντεβού, στα μέρη τα μυστικά,
στα κύμματα που πολιορκήσαμε, στα βήματα που μετρήσαμε.
Εκατομμύρια λεπτά σου χάρισα.
Τι κρίμα, δεν θέλω να το σκέφτομαι ούτε λεπτό.
Αυτό το καταραμμένο λεπτό που ακόμη αναζητώ.

klefta.

Θυμάμαι εκείνες τις παράξενες νύκτες του χειμώνα, αγκαλιασμένοι, να σιγοτραγουδάμε το αγαπημένο μας τραγούδι.
Τα γυμνά μας κορμιά έπαιζαν αρμονικά στις ανάσες μας.
Τα όνειρα να ταλαντεύονται απάνω από τις σκέψεις μας, σαν αστέρια στο δικό μας ουρανό.
Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ξαπλώσαμε μαζί, αλλά μπορώ με σιγουριά να θυμηθώ το αίσθημα της λύπης όταν σταμάτησε το τραγούδι μας.

Ένα τελευταίο τσιγάρο είχε απομείνει...Κάτι λεπτά ευτυχίας και όλα θα τελείωναν.
Δεν ήξερα ποιος και γιατί όριζε το τέλος σε αυτό το κακόγουστο αστείο...

Το πονεμένο σου κορμί μάτωνε το δικό μου.
Στρίγκλιζες από πόνο και εγώ ατάραχη να μετρώ τα δάκρυα των ματιών σου.
"Μη φοβάσαι την στιγμή, να φοβάσαι το μετά" σου είχα πει με αναφιλητά.

Άλλωστε, ήταν η τελευταία μας φορά.
Το είχαμε ορκιστεί εκείνη την μέρα που σε συνάντησα τυχαία.
Ήσουν τόσο όμορφος. ¨Ελαμπες απο αισιοδοξία.
Φορούσες το άσπρο σου μπουφάν που σου είχα κάνει δώρο στα γενέθλια σου.
Ήσουν σαν άγγελος... Ο δικός μου άγγελος.
Δεν σταμάτησες  στιγμή να μου χαμογελας.
Μου ζητούσες αυτό το "κάτι". Αυτό το κάτι που χάσαμε στην πορεία..
Οι σκέψεις με τριγυρίζαν.. Ζητούσαν κάτι από εμένα, κάτι από εσένα.
Ήταν η μαγεία που με αναστάτωνε στο κάθε λεπτό που με κοίταζες.
Ήταν η θάλασσα και η στεριά σου.
Ήταν η θλίψη σου και η χαρά σου.

Τα λόγια σου είχα πει χιλιάδες φορές ότι δεν είναι περιττά.
Τα λόγια υπάρχουν για να ειπώνονται.
Είναι αυτά τα λόγια όμως, που δεν τόμησες ποτέ να ξεστομήσεις για να με κρατήσεις.

Α.Α

Μην βγάζεις ούτε άχνα.
Τρόμαξα με όσα είχα σκεφτεί εκείνη την ώρα.
Δεν ταίριαζε με την ιδεολογία του μυαλού σου.

Σχετικά.

Δεν είναι ανάγκη να ξεθάψεις τον εαυτό σου από την ταυτότητα που σου έχουν ορίσει.
Στο πιο μικρό σημείο κρύβεται η αλήθεια.
Κι αν η αλήθεια είναι σχετική.. μερικές φορές είναι περιττή.
Ξεβράζεις τον εαυτό σου στα ρηχά και γίνεται πλεκτάνη των αριθμών ή των ανθρώπων.
Αν ο άνθρωπος είχε την παραμικρή ευκαιρία να σε γνωρίσεί... τότε τα αδιέξοδα που βάζεις δεν θα απαγορεύαν να διαβάσει τα πιο κρυφά σου μυστικά.
Τότε η καρδιά γίνεται ένα δύσβατο μονοπάτι.
Τα όχι και τα μη
Τα ναι και τα μπορεί
Τα ίσως και τα αν
είναι μοναχά κρυφές σκέψεις.
Θα είμαι πάντα εδω με όλα μου τα περιττά σημεία, με όλες μου τις σχετικές αλήθειες.
Με όλα τα όχι τα μη,τα ναι τα μπορει τα ίσως και τα αν.
Κι ίσως κάποτε αυτά απλά να γίνουν τα δικά σου Να.

όνειρα

"Φέρε ένα ποτήρι νερό" είπες με αγριεμένο ύφος.
Aν και το δικό μας ποτήρι είχε ξεχειλίσει απο καιρό.
Σου πρόσφερα τα όνειρα σου έτσι οπως τα ήθελες...
Kαλοφτιαγμένα με ένα ωραίο και πρόσχαρο περιτύλιγμα.
Ένα περιτύλιγμα γεμάτο πόνο.
Εσυ δεν ήσουν δίπλα μου ούτε για ένα δευτερόλεπτο.
Δεν θέλησες να με γνωρίσεις.
Ήσουν τόσο αποσχολημένος με το ΕΓΩ σου.
Αυτό το καταραμμένο εγω σου...

Κάθε νύκτα έκανα την προσευχή μου.
να είσαι καλά.. ελπίζοντας να ξυπνήσεις και
να με αγγίξεις. Να μου διαβάσεις μια γλυκιά ιστορία
όπως έκανες πριν τόσα χρόνια.
Αλλά τι ίστοριες γυρεύω?
Οι ιστορίες είναι για τα χαζά παιδιά.
Όσες προσευχες κι αν έκανα.
Εσυ ήσουν εκεί.
Άδειος.
Μονότονος.
Σκληρός.
Πάνω σε αυτή την καρέκλα.
Σε αυτή την καρέκλα που κάποτε μου
χαμογελούσες και μου έλεγες για όνειρα και φιλοδοξίες.
Ποια όνειρα και ποιες φιλοδοξίες αγόρι μου?
Τωρα δεν υπάρχει τίποτα.
ένα κενό.
Ένα κενό που δεν μπορείς καν να το αναπληρώσεις.
Γιατί απλά δεν έχεις την δυνατότητα να αγαπήσεις.
Το μόνο που αγαπας είναι αυτό το καταραμμένο Εγω.
Αυτό που πάντα μας χώριζε.

Εξακολουθείς να είσαι εκεί. Με ένα κομμάτι χαρτί.
Κάτι θα γραφείς...Δεν γνωρίζω.. Ίσως να είναι άθλιοι υπολογισμοί.

Τώρα για ποια όνειρα να μιλήσουμε.
Εμείς που μοιάζουμε σαν δυο ξένοι.
Δυο ξένοι που μοιράζοντε το ίδιο κρεβάτι.
Να μ αγγίζεις και να αηδιάζω.
να σε αγγίζω και να τρομάζεις.
Τώρα για ποια όνειρα να μιλήσουμε?
Για ποια..

Να ήταν όλα αλλιώς..
Να ήταν όλα διαφορετικά!
Να ανάπνεα από την καρδιά μου
και να ζούσα από το σώμα μου.
Να κυριαρχούσα το εγω μου!
Να απολάμβανα τις στιγμές.
Να μην μετρούσα το κάθε λεπτό
Να έπαιζα στην μελωδία του έρωτα σου
Να έτρεμα στο άγγιγμα σου.
Να σου ψυθίριζα τραγούδια
Να μιλούσα χωρίς αναστολές.
Να σιωπούσα γιατί ήδη έχω πει αρκετά.
Nα γελούσα δυνατά για όσα με πονάνε...

Τρελλάθηκα στο ορκίζομαι!
Έκανα σαν μανιακή.
Φώναζα και ουρλιαζα.
Πονούσα τον ίδιο μου το εαυτό.
Ξυπνούσα με ένα τρόμο.
Η καρδιά μου παεί να σπάσει.
Δεν αντέχει!
Μα σταματάω κάπου εδω..
Προσπαθώ να βάλω όλες μου τις σκέψεις σε λογική σειρά.
Λογική Ή Συναίσθημα;
Ποιο τραγούδι θα μου έλεγες άραγε.. αφού ξέχασες τις νότες.
Τι χόρο θα μου χόρευες.. αφού ξέχασες τα βήματα.

A.

Προσπαθώ να αλλάξω την σκέψη σου.
Προσπαθώ να αλλάξω την γνώμη σου.
Ξέρω ότι όλα αυτά θα μου πάρουν χρόνο.
Ξέρω ότι στα δύσκολα είναι ακόμη δυσκολότερα.
Στον χάρτη εχω οριοθετήσει τις γραμμές των σημείων σου.
Μου έχει πάρει τόσο χρόνο να βρω τα όρια σου και να ξεφύγω από αυτά.
Μην ζητάς θαύματα.
Στο κεφάλι σου ανασταίνωνται όλα τα τάματα.
Θα αναπολούσα στιγμές αν εσυ βρισκόσουν στο μελλόν μου.
Τώρα θέλω να ξεχάσω...
Γραμμές - Σημεία.
Όρια - Θαύματα.
Κάποτε στα παραμύθια θυμάμαι ένα ραβδί.
Με μάγεια σε είχα ικετέψει. Σέρνομουν να 'ρθεις πίσω.
Εσυ εκεί ακίνητος..με ένα βλέμμα δύναμης, θα σε χαρακτήριζα αγέρωχο.
Ναι, ναι! Αγέρωχος
Ήξερες που βρίσκονταν τα ηνία σου και δεν με παρακαλούσες ούτε
να ήμουν μέρος της στιγμής σου, μέρος της ζωής σου..

Δόσεις χαράς.

Άπλωνες το χέρι σου για λίγη ποσότητα χαράς.
Σε μικρές δόσεις κατάπινες την ευτυχία που σου χάριζα.
Ποτέ δεν παραπονέθηκες.. ούτε για το λίγο ούτε για το καθόλου μου.

Εκεί σιωπηλός σε μια γωνιά περίμενες εμένα σαν τον ήλιο το πρωί, σαν αστέρι της βροχής.
Ένιωθες σαν ληστής των στιγμών μου.
Σαν ντροπή στην χούφτα σου κρατούσες τις αναπνοές μου..
Αναζητώντας λίγο ακόμη από το Εγω μου...
Λιγό ακόμη από τον Εαυτό μου...

Έρωτας τρελός.

""Για κάποιον ίσως να αξίζεις περισσότερα..""
Αυτό έλεγες στα όνειρα σου και παραμιλουσες.
Προσπάθησα να σου χαιδέψω τα μαλλιά σου μα ήσουν ανένδοτη.
Ήθελα να ηρεμήσεις, μα ο ιδρώτας μούσκεψε τα σεντόνια και δεν μπόρεσα ούτε καν να σου μουρμουρίσω στο αυτί.
Τα όνειρα σε αναστατώνουν μα μερικές φορές σου ανοίγουν τα μάτια.
"Μη λυπάσαι" αυτό έλεγες στον εαυτό σου.
Και εγώ αδύναμη να σε κοιτάζω με δάκρια στα μάτια.
Να μη μπορώ να πω κουβέντα.

Η ζέστη ανυπόφορη.
Τα όνειρα της μέρας ματώσαν και μετατραπήκαν σε σκοτάδια.
Να εξακολουθω να μη μπορώ να πω κουβέντα..

Και εσυ εκεί να αναμένεις κάποιον έρωτα φτηνό να σε πάρει σε ένα μεγάλο τρελό χορό.

Να-

Μια έκρηξη συναισθημάτων με διακατέχει.
Οι σκέψεις με κυριέυουν με σκοπό να με μειώνουν κάθε νύκτα.

Να με κάνουν αδύνατη.
Να ισορροπώ σε σπασμένο σχοινί.
Να αναρωτιέμαι τα γιατί και τα πως.
Να ψάχνω τρόπους και λύσεις.
Αιτίες και αφορμές.

Και όλα αυτά τα "Να"
Να μην έχουν εξηγήσεις.

Ίσως τα αστέρια στον δικό μου ουρανό να ήταν τόσο φωτεινά
που έχανες τον δρόμο προς εμένα.
Ίσως τα αστέρια σου να ήταν τόσο σκοτεινά
που να μην έβλεπα τον δρόμο σου.

Παράλογες σκέψεις και η ώρα έχει πάει 4.
Τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια..

Τέτοια λόγια.. Μα καμία ώρα για να απαντήσεις.

Προσευχή.

Σαν δυο εραστές ξεκινήσαμε.
Ξεψυχούσαμε στο κορμί του άλλου.
Ζηλεύαμε από τις πληγές μας.
Κι οταν ξημέρωνε απλά χαμογελούσαμε για την καινούργια μέρα.
Έτσι κάπως αρχίσανε.
Έτσι όμορφα, γλυκά και με τρυφερά αισθήματα.
Ανάγκαζες το κορμί μου να χορεύεις στους παλμούς σου.
Κι όταν νύχτωνε, ήσουν πλάι μου.
Φιλούσες τα χέρια μου και τα ζέσταινες, όπως ζέσταινες και την καρδιά μου.
Τι ωραία μελωδία...
Άνοιγα τα χέρια μου και παρακαλούσα να ήμουν η προσευχή σου.
Η προσευχή που ποτέ δεν είπες.

Μην

Μην φύγεις, μην φύγεις.
Μείνε στο όνειρο μου με κομμένα τα φτερά.
Μην φύγεις μην φύγεις.
Να μ αγκαλιάζεις στα κρυφά,
να μου λες τα πιο βαθιά σου μυστικά.

Κι αν φύγεις... κι αν φύγεις
θα σ αγαπάω παντοτινα!

Χαμόγελο

Θα σε παρακαλέσα χιλιάδες  φορές  να ακούσω  ένα
τραγούδι απο εκείνα που είχες  μπλέξει.
Τι τραγικό είναι να ζωγραφίζεις με  το  πινέλο σου στο σκοτάδι!
Απο εκείνα τα σκοτάδια τα διαφορετικά –
που έχουν αλλιώτικη μυρωδιά – που σε αναγκάζουν να ψάξεις
τον εαυτό σου.
Απάνω σε μια άμαξα  αναζητάς τις στιγμές σου –
τις κρατάς μέσα στην χούφτα σου  σφιχτά να μην σου ξεφύγουν-
όπως σου ξέφυγαν τα άτσαλα βήματα της.

Βρήκες ένα κομμάτι ανάσα πεταγμένή σε μια γωνιά.
Τράβηξες για τον γύρο του κόσμου.
Μεταλλάκτηκες σε πικραμένο όνειρο.
Για ένα χαμόγελο όπου αναζητούσες –
έγινες κομμάτια.

Άλλωστε δικό σου ήταν το φταίξιμο και το αναγνώριζες –
το ένωθα κάποιες στιγμές ότι σε ικανοποιούσε αυτό -
το επαινούσες..

Τώρα θλιμμένος μέσα σε μια χούφτα κρατάς το χαμόγελό
της...
Ίσως να είναι το μόνο που σου έχει απομείνει.

Έτσι ξαφνικά

Eίχα βάλει στο παλιό ραδιόφωνο κάποιο σταθμό να με κρατάει συντροφιά καθώς οδηγούσα.
Η νύκτα ήταν τόσο κρύα και τόσο μοναχική.
Αν μπορούσα θα σταματούσα στη μέση του δρόμου να μετρήσω τα αστέρια για να κάνω όσες ευχές ήθελα.
Η διαδρομη φαινόταν ατέλειωτη...
Δυνάμωσα την ένταση του ραδιοφώνου και "τσάκωσα" τον εαυτό μου να σιγοτραγουδά κάποιο τραγούδι-να με πέρνει πίσω.. πολύ πίσω- στα πιο ανέμελα χρόνια.
Σε αυτά τα χρόνια που ζούσα - που ήμουν ένα παιδί- με αυτές τις πρωινές μυρωδιές του αληταριού.
Και ήθελα να ήμουν πάντα εκεί- σε αυτή την χώρα να ζούσα- να ήμουν πάντα ένα παίδι. Ένα παιδί αλλιώτικο από ότι είμαι τώρα. Με ξέχασα κάπου εκεί στο παρελθόν.
Και δεν είναι που δεν θέλω να ξαναγίνω είναι που δεν ξέρω πως..

Κάτι νύκτες

Υπάρχουν κάτι νύκτες που καίνε το κορμί μου.
Σαν λάβα γύρω από τα στήθια μου με αναστατώνουν.
Είναι κάτι νύκτες που μυρίζω το άρωμα της υπαρξής σου
Δεν είναι ότι ξέχασα είναι που δεν θυμάμαι
Δεν είναι που δεν θυμάμαι είναι που έχω ξεχάσει.

Ξεφλουδίζει το δέρμα μου..
Μήπως αλλάζει η εποχή?
Μήπως αλλάζει η σκέψη?

Είναι κι αυτές οι νύκτες οι δημιουργικές, οι απλοικές οι σιωπηλές.


.

Ε.

Λόγια και παραγγελιές.
Μικρά Σώματα.
Χυμένοι καφέδες.
Δόσεις καφεινής.
Απέναντί μια κυρία.

Και όλα αυτά να μην μου θυμίζουν τίποτα.
Να δικάζω χαμένες ανάσες.
Να σπαταλώ ενέργεια υποπτέυοντας χαρμόσυνα νέα.
Να γυρίζω όχι μόνο σελίδα στην ζωή μου αλλά και ολόκληρο το βιβλίο.

Θυμήσου ρε τις βόλτες με τα λυσσαμένα σκυλιά.
Ματώνοντας τα κόκκινα βράδια μας.
Τα ξεθωριασμένα τζιν να είναι αγνώριστα.
Οι μοτοσυκλέτες να μας περιμένουν για την τελευταία βόλτα μας.
Και εσυ αγόρι να μην έχεις καταλάβει τίποτα.!


Κοστολογήθηκαν τα όνειρα μου.
Πριν βγουν καν στην επιφάνεια μου.