Απολογισμός 2014.

Σαν να οι στεναχώρκες σου τζαι οι χαρές σου μετριούντε με το κουταλάκι.
Σαν να θυμάσαι τις λεπτομέρειες τζαι τις μικροπρέπειες.
Τζίνα που θέλεις θυμάσαι -Τζίνα που σε σημαδεύκουν.
Το να αναθεώρήσεις τζαι να βάλεις στόχους τζαι σκοπούς στην Ζωή σου - εν εύκολο.
Τζαιρός να αφήσεις κακίες τζαι να αγαπάς περισσότερο, να αντιδράς, να εκτιμάς, να κάνεις πράξεις τζαι ελύσαμε στις φιλοσοφίες.
Cheers στους δικούς μου τζαι τους άγνωστους. Ούλοι καλά!

Δεμένη  σαν δύσκολος ναυτικός κόμπος..

Και είναι όλα όπως τα φαντάζεσαι.
Όπως θέλουν να σου 'ρθουν.

Η φαντασία δεν είναι φανταστική - όπως ούτε και η πραγματικότητα.
Έτσι είναι  η Ζωή, σαν τροχός - σαν τροχός του λούνα -παρκ.
Φωτεινός - με στάσεις για καινούριους επιβάτες

Το εισιτήριο  πρόσεξε μη πληρώσεις ακριβά,
μη σου κλέψουν
την ανθρωπιά.

Πως αλήθεια.. πως;
Με πιο τρόπο... με πιο;
Αλήθεια πόσο,... πόσο;
τι είναι αυτό;
Αυτό που όταν σε βλέπω - δημιουργείτε ο κόσμος όλος.

--
Ξέρεις τι μ' αρέσει απάνω σου;
Τα μάτια σου - Τα μάτια σου που δεν θα μου κρύψουν ποτέ τίποτα.

Βλέπω πιο πολλά από ότι μπορώ να αντέξω

και βιώνω λιγότερα από ότι μπορείς να αρπάξεις.

Έχω ξεχάσει πως είναι να υποτάσσομαι στην εκλεκτική συμπεριφορά του καθωσπρεπισμού όσο αφορά την δική μου ερωτική πτυχή. 

Τους βλέπω - τους βλέπω πόσο εύκολα μετακινούνται κάτω από το φως του φεγγαριού -σαν τα φίδια που σέρνονται να καταπιούν ολόκληρη την αγάπη.

Τους βλέπω - τους βλέπω αλλά έχω ξεχάσει - έχω ξεχάσει να υποτάσσομαι με καθωσπρεπισμό.

Δεν έχω μυρίσει ποτέ εκείνα τα ακριβά αρώματα στα παράξενα μπουκαλάκια και δεν έχω συντονιστεί ποτέ με την ευκολία της μυρωδιάς τους.

Μου τα έλεγε η Νανά "Χτύπα ακόμη λίγο την πλάτη σου μήπως ισιώσει η καμπούρα σου - μήπως ισιώσει το γινάτι σου".

Αφού ρε Νανά γουστάρω, γουστάρω να δυσκολεύομαι στον Έρωτα - να ανταγωνίζομαι τον πάτο και να υποφέρω σαν τον Κουασιμόδο - για δες τον αυτό - για δες τον - ποτέ δεν κατέκτησε την αγαπημένη του...όσο κι αν κτυπούσε την καμπούρα του δεν ίσιωσε ποτέ - μόνο την κρυφοκοιτάζει με αγάπη από μακριά.

Μου τα έλεγε η Νανά με μάτια γεμάτα νερό - με μάτια χαμηλωμένα και ψυχική κούραση. 

Θέλει κότσια να ανασηκώνεις ανθρώπους από το πάτωμα και περισσότερα κότσια αν αυτός ο άνθρωπος είμαι εγώ.

 Θέλει το μπρίο του και λίγη δόση τρέλας. 

Αυτή είναι η Νανά, ο προστάτης μου, ο άγγελος μου και ο επικριτικός δάσκαλός μου.

Αυτή είμαι και εγώ.

Να σ' ερωτεύομαι από μακριά.

Να χτυπώ την καμπούρα μου.

Να ματώνω στο γινάτι μου.

Να ανταγωνίζομαι τον πάτο.

Να υποτάσσομαι στην τελική -

στην εκλεκτική συμπεριφορά

του έρωτα.

Αυτή είμαι εγώ.

Με δόση αδυναμίας.

Σκέψεων.

Λάθος η σωστών κινήσεων.

Ντροπή.

Υπαινιγμοί.

Ξεκαθαρίσματα.

Φόβοι.

Ανασφάλειες.

Κούραση.

Ματαιότητα.

Αυτή είμαι εγώ.

Αυτή που σε ερωτεύεται σαν τον Κουασιμόδο.

αν -

Κι αν δεν έμενα
κι αν δεν σταμάταγα
κι αν δεν φοβόμουν
κι αν δεν υποψιαζόμουν
κι αν δεν υπέκυπτα
κι αν δεν τα έσπαζα
κι αν δεν έφευγα
κι αν δεν υπέφερα
κι αν τα μετρούσα
κι αν δεν τα υπολόγιζα
κι αν τα επέτρεπα θα μ' αγαπούσες;

Θα μ' αγαπούσες κι αν δεν τα έφτανα
αν τα  μετέτρεπα
αν τα έμπλεκα
κι αν τα ξέχναγα;

Θα μ' αγαπούσες πριν τα "Αν" μου
και πριν τα "Αχ" μου.
Πριν όλα τα ερωτηματικά μου;

Την τελευταία φορά που σε είδα κοιτούσες το κενό, το τίποτα  και παραμιλούσες.
Φορούσες εκείνο το πράσινο μπουφάν που σου είχα πάρει στην γιορτή σου και μύριζες κάτι σαν λουλούδι - κάτι σαν κήπος της Άνοιξής.
Την τελευταία φορά που σε κοίταξα στα μάτια, ήσουν στο κατάλληλο σημείο έτσι ώστε να αντανακλώμαι μέσα από τις κόρες των ματιών σου.
Την τελευταία φορά που ειδωθήκαμε δεν γελάσαμε πολύ.
Άναψες ένα τσιγάρο και κάθισες με την πλάτη γυρισμένη.
Μου έλεγες "..Θυμάσαι την τεράστια κούνια, θυμάσαι την ημέρα που πήγαμε στο χωρίο, θυμάσαι όταν είχαμε μείνει από λάστιχο.."
"Θυμάμαι.Θυμάμαι..."
Όλα τα θυμάμαι. Πάντα θα τα θυμάμαι. Στο ορκίζομαι.
Στο ορκίζομαι όπως σου το είχα εκμυστηρευτεί από την αρχή - από την αρχή της ιστορίας μας.

 -Τι έχεις ρε κουνελάκι;
- Τι να έχω ρε.. τώρα ούτε εσένα εχω  και δεν ξέρω το γιατί.
- Ξέρεις ρε κουνελάκι.. δεν πάει άλλο η σχέση μας, το βλέπεις καθημερινα, όλο καυγάδες, όλο φωνές...
 Σ' αγαπάω, το ξέρεις ότι σ' αγαπάω αλλά δεν πάει άλλο. Τελείωσε.

Εκείνη την ώρα που σηκώθηκες, περπάτησες και έφυγες χωρίς ένα βλέμα, χωρός δισταγμό με λύγισε.
Με λύγισες...
Ούτε ένα από αυτά τα αποχαιρετιστήρια φιλία - εκείνα τα τελευταία που τα δίνεις με τόση αγάπη και τόση πίκρα συγχρόνως.

Ούτε ένα μείνε
ούτε ένα φύγε
μία ένταση
ένα ξέσπασμα
μια ανάλυση
μια κατάσταση.

Η αγάπη δεν είναι μέτρια.
Δεν μετρίεται στα  πόσα κουταλάκια ζάχαρη θα βάλεις στον καφέ.
Είναι γλυκιά, τόσο γλυκιά που σε στέλει στο νοσοκόμειο και είσαι ήδη νεκρός.

Η αγάπη δεν μετριέτε στις στιγμιαίες στιγμές αλλά στο σύνολό της.

Η αγάπη δεν έχει νικητή
ούτε ηττήμενο.

Η αγάπη μου..
η αγάπη σου...
είναι καθημερινή απόδειξη
σε εμένα,
σε εσένα και στον κόσμο.

Ότι σε πάρει και σε αφήσει μέσα στα χέρια θα σου γλιστρήσει.
Ότι σε αγγίξει,σε πλημμυρίσει μέσα στα βάθη θα σε ξεσκίσει.
Κι αν τα μάτια σου θα κλείσεις μην το τολμήσεις μη το ζητήσεις.

Τώρα θα δεις πως τα πάντα αλλάζουν και οι υποσχέσεις σου πως με σπαράζουν.
Τώρα θα δεις και θα το νιώσεις πως όλα τα σκοτεινά θα τα βιώσεις.
Κι αν τα μάτια σου θα κλείσεις μην το τολμήσεις μη το ζητήσεις.

Να είχα υπόψη τα μικρά σου,
να μη την πάθαινα με τα σοφά σου.

Να είχα υπόψη τα μεγαλεία,
να μη τα έβρισκα με δυσκολία.

Κι αν αφουγκράζομαι τις σκέψεις
θα είχα ξεφύγει στις προβλέψεις.

Κι αν είσαι κάρμα που θες να αντέξεις,
μη μου αρχίσεις τις επιβλέψεις.

Απόλαυση είναι να κατοικείτε το κορμί και η σκέψη σου από έρωτα.

Ευλογία είναι να κατοικίσε από ένα κορμί και από μία σκέψη.

Ουσιαστική Ευτυχία είναι να χτίσατε και οι δύο το σπίτι που κατοικείτε.

Μας κέρναγε κρασί η μοναξιά και τσουγκρίζαμε τα ποτήρια μας με βία.

Αυτό που μου την δίνει σε σένα είναι η αδυναμία σου.
Η αδυναμία σου να μιλήσεις.
Η αδυναμία σου να έρθεις να με διεκδικήσεις.
Η αδυναμία σου να μου πεις ότι με γουστάρεις.

Αυτό που μου την δίνει σε σένα είναι η σιωπή σου.
Η σιωπή σου όταν δεν μιλάς.
Όταν δεν διεκδικάς-
Όταν δεν λες ότι με γουστάρεις και με θες κτητικά.

Λένε ότι η σιωπή είναι θησαυρός - είναι αρετή.
Η σιωπή είναι μία μαλακία και μίση.
Αν με γούσταρες όσο  σε γούσταρω, θα μιλούσες.
Θα έλεγες λέξεις που ούτε εσύ δεν θα πίστευες.

Αν με γούσταρες  όσο σε γουστάρω
θα ήσουν άοπλος απέναντι μου -
αδύναμος-
εύθραστός.

Αν με γούσταρες θα ήσουν απλά εδω -
να δημιουργάς στιγμές.
Να μου μάθεις πως είναι να με θες
να σου μάθω πως είναι οι χαρές.

Ο έρωτας σε βγάζει από την ικανοποίηση της τάξης.
Είναι χαώδης - γεμάτη εκπλήξεις.
Δεν θα σε ρωτήσει που πας και από που έρχεσαι.
Δεν θα σε αφήσει τις νύκτες να κοιμηθείς ούτε το πρωί να σκεφτείς.

Ο έρωτας θέλει τόλμη, θέλει θάρρος, θέλει και θράσος!
Ο έρωτας θέλει δυο κορμιά, δυο σώματα, δυο μυαλά και όταν το δυο γίνεται ένα ισοδυναμεί με πόνο.

Ο Έρωτας μπορεί να είναι γένος αρσενικού, αλλά έχει θηλυπρεπή συμπεριφορά!

Έχω ζήσει τον έρωτα σε όλες του τις μορφές.
Έχω γεννηθεί και έχω πεθάνει.
Έχω γελάσει και έχω κλάψει.

Από έρωτα λένε.
Από έρωτα θα ζωντανέψεις και θα πνιγείς.
Από έρωτα θα αναστατωθείς.
Από έρωτα θα γίνεις ποιητής.

Από έρωτα -
από έρωτα -
θα αναρωτηθείς -
πως τα φέρνει έτσι η Ζωή.

Ανττιπαθώ τα θλιβερά πρόσωπα της καθημερινότητας.
Αντιπαθώ καθώς κυριεύομαι από μικροπρέπειες.
Αντιπαθώ που τα θέλω όλα  τακτοποιημένα στην Ζωή μου.
Αντιπαθώ τον εαυτό μου γιατί το Χαός έχει κάτι από εμένα και αρνιούμαι την ύπαρξη του.
Θέλω να αντιπαθήσω κι άλλα γεγονότα στην πολυτάραχη ύπαρξη μου αλλά φοβάμαι στο τέλος να μην αντιπαθήσω το μυαλό μου.

Κάθε φορά που ετοιμάζομαι να καταγράψω τα συναισθήματα μου έχω την ψευδαίσθηση ότι θα είναι τόσο τέλειο που θα μαγευτώ.

Έτσι κάθε φορά απογοητεύομαι και με αντιπαθώ - και αφού με αντιπαθώ - σας αντιπαθώ και εσας.

Προειδοποιήσεις.

Μηνύματα με ιστορικά προηγούμενα.

Παρενθέσεις με αγκύλες.

Κλείσιμο ιστορίας.

Θαυμαστικό.

Αν ήμουν ποιητής εποχής θα είχα γελοιοποιήσει τον ίδιο μου τον εαυτό.

Θα αρνιόμουν να γράψω.

Θα ικέτευα για γνώση και για έμπνευση.

Αν ήμουν ποιητής Ζωής θα ήσουν οι λέξεις.

Θα ήσουν η γνώση και η έμπνευση μου.

Και άφου εγω δεν είμαι ποιητής, θα είμαι η εποχή της Ζωής σου!

Το να παλεύκεις με το εγώ σου θέλει πολύ υπόθεση,  θέλει κότσια τζαι θέλει τζαι αντίληψη των γεγονότων που επικρατούν.

Το να κλαίεσαι σε μια κατάσταση τζαι να μεν φκένεις που μέσα έντζαι φταίει κάποιος άλλος - μόνο εσυ!

Η ζωή συνεχίζεται  - για ούλους συνεχίζεται.

Μαθένεις μέσα που τούτην τζαι γινείσκεσαι δυνατός.

Τζαι η δύναμη εντζαι μια λέξη μόνο.

Εν πράξεις.

Πράξεις με αποτελέσματα.

Ούλλα αρχίζουν - αλλά εν τζαι τελειώνουν ούλα.

Κάποιοι φεύκουν -  κάποιοι έρκουντε.

Κάποιοι πονούν μας, κάποιοι μας χαμογελούν.

Η σπίθα δεν θέλει και πολύ να εξελιχθεί σε πυρκαγιά.

Να τα κάψει όλα- να τα πάρει μαζί της.

Άντε και μετά να έχεις την δύναμη να συμμαζέψεις τις στάχτες που άφησε.

Ντυμένη με χαμένα λόγια.
Προδωμένη με ειρωνικό ύφος.
Γδαρμένη από τις σκέψεις σου,
τις μοιραίες υποσχέσεις σου
τις ξεγραμένες σου ματιές.

Ούτε να μου σταθείς
ούτε να μου κρυφτείς
ούτε να τολμήσεις να με σκεφτείς.

Ούτε να ονειρευτείς
ούτε να αμυνθείς
ούτε να κυνηγήσεις να με βρεις.

Εγώ θα φύγω, θα τα πάρω από εδώ,
θα κάνω βόλτα στο κενό.
Δεν θα παρακαλάω για να αγαπηθώ.

Εγώ θα φύγω, θα στο πω,
είναι άλλου το ηρωικό

Είναι γι' αλλούνου το όνειρο αυτό.

Άρεσε της Ερασμίας να αγκαλιάζει ο άνεμος τα μαλλιά της.

Της άρεσε να νιώθει στην μούρη, τον θαλασσινό αέρα σαν να μάθαινε τα μελλοντικά της σχέδια - τα πιο κρυφά μυστικά της θάλασσας.
Οι οπτικές γωνιές της με φόβιζαν.
Δεν μιλούσε πολύ.
Δε γελούσε συχνά.
Μόνο δάκρυζε κάθε φορά που τον έβλεπε πίσω να γυρνά.

Η συγχώρεση δεν θέλει μόνο ηρωισμό - δεν θέλει μόνο αλτρουισμό.

Θέλει αυτοσχέδια βάρκα
και καλό κουπί.

Γι αυτό πριν να συγχωράς μάθε να κολυμπάς.

Δέντρο.

Το δέντρο έχει μεγαλώσει, έβγαλε ρίζες και οι ρίζες του δεν ξεγελάστηκαν από τη γη.

Δεν υπέκυψα σε κανενός το χώμα - δεν σύρθηκα σε κανενός την λάσπη και οφείλω να πω, ότι οι καρποί μου ήταν αρκετά δελεαστικοί.

Έχω περπατήσει σε απέραντα δάση, έχω γνωρίσει τεράστια δέντρα και έχω ζήλεψει τους ατελείωτους τους ίσκιους. 

Έχω γευτεί την μυρωδιά της προδοσίας από το δέντρο που φιλοξένησε τις μέλισσες - σαν να έψαχναν οι αναθεματισμένες λίγη γύρη από το λουλούδι μου - σαν να μην τους έφτανε το γαμημένο το δάσος με τα απεριόριστα λουλούδια και έψαχναν να  ρουφήξουν λίγο από εμένα.

Ναι, έχω γευτεί την μυρωδιά της προδοσίας και πάντα θα την συνοδεύω με την λέξη αρπαγή.

Αρπαγή των ονείρων, της ηρεμίας, της σταθερότητας, των λουλουδιών - της δικής μου γύρης.

Ξέρω όμως, ότι οι μέλισσες μιλούν με τα λουλούδια και ότι προσελκύονται από το νέκταρ τους, επίσης ξέρω, ότι η αναπαραγωγή των λουλουδιών γίνεται με την βοήθεια της μέλισσας.

Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι ίσως οι μέλισσες δεν είναι και τόσο κακές - 

τα δέντρα φταίνε - τα αναθεματισμένα δέντρα φταίνε, που ριζώνουν και θέλουν να πιστεύουν ότι  έχουν πάντα δίκαιο - ότι η εμπειρία τους, τους δίνει δικαιώματα - ότι η προδοσία τους δεν θα πονέσει - γιατί είναι ριζωμένοι - είναι χαϊδεμένοι ή και δεμένοι με το χρόνο.

Τα αναθεματισμένα δέντρα φταίνε που ριζώνουν -  

τα αναθεματισμένα δέντρα φταίνε που ριζώνουν και εμείς - 

που είναι τόσο δύσκολο μας να φεύγουμε  και ψάχνουμε απαντήσεις από τα κούφια δέντρα -

από το κούφιο ξύλο μωρέ - σαν να ο κόσμος έχει δημιουργηθεί για ένα δάσος - για έναν κόσμο - για ένα όνειρο.

Δεν υπέκυψα σε κανενός το χώμα - δεν σύρθηκα σε κανενός την λάσπη και οφείλω να πω, ότι οι καρποί μου ήταν αρκετά δελεαστικοί.

Τα δέντρα μου ίσως να μην είναι τεράστια αλλά έχουν τους πιο όμορφους ίσκιους!

Ο θάνατος μου δεν θα είναι και δα ηρωικός.
Με φαντάζομαι να ικετεύω για λίγες αναπνοές,
να καταπιάνομαι από το κομοδίνο,
να αρχίσω να δημιουργώ προσευχές και το πιο αστείο από όλα, να τις πιστεύω κιόλας!
Ο θάνατος μου δεν θα έχει πόνο - θα ανθίσουν τα λουλούδια- θα χαμογελά η φύση και ο ήλιος θα λάμπει.
Ο θάνατος μου, θα είναι γιορτή - και η γιορτή αυτή θα είναι η γέννηση ενός μικρού μωρού.

Έτσι όπως ταλαντεύομαι στην αλήθεια της πραγματικότητας μου και στην αλήθεια του ψέματος μου, έχω χάσει την ταυτότητα της αληθοφάνειας μου.
Έτσι όπως ταλαντεύομαι στην αρχή του τέλους και στο τέλος της αρχής μου, έχω χάσει τα βήματά μου.
Έτσι όπως γεννήθηκα να δημιουργώ με αυτοκαταστροφικές τάσεις, επιβεβαιώνω στο είναι μου ότι είμαι χάρμα οφθαλμών - των δικών μου οφθαλμών!
Το ποτό μου δεν με εγκατάλειψε ποτέ.
Ποτέ δεν μου έφερε αντίρρηση, ποτέ δεν με έκρινε και δεν με ανέκρινε.
Τις νύκτες υποψιάζομαι μια σκιά να με ακολουθάει - έχει κάτι από το ύφος μου, το ύψος μου και ίσως κάτι από το λίπος μου!

Ο Θανάσης όταν με αντικρίζει στο δρόμο αρχίζει να χαμογελά, προσκαλώντας με, σε άλλη μια δόση της ηδονικής υδάτινης συμφοράς.
Εγώ δεν θα πω όχι.
Ποτέ άλλωστε δεν λέω όχι σε οτιδήποτε μπορεί να με ψυχαγωγήσει, σε οτιδήποτε μπορεί να με ψυχανάλυσει.

Έχω να δηλώσω στις γυναίκες που πέρασαν ήτε προσπέραν από την Ζωή μου, ότι η μεγαλύτερη μου αγάπη είναι το αλκοόλ.
Πράγμα ουδέτερο, χωρίς αρσενική ή θηλυκη συμπεριφορά.
Πράγμα ερωτικό - σαγηνευτικό.

Επίσης έχω να εξομολογηθώ ότι μόνο η Μάιρα με αγαπά.
Να...τις προάλλες με μάζεψε από το πάτωμα, με έβαλε στο κρεβάτι και όταν το πρωί ξύπνησα μου είχε ετοιμάσει φαγητό.

Ναι, η Μάιρα με αγαπά!
Κι ας μη μου το λέει.
Κι ας μη μου το πει.
Κι ας το αισθάνεται.
Κι ας το αισθάνομαι και εγώ.
Ναι, την Μάιρα την αγαπώ!
Κι ας μην της το λέω.
Κι ας μην της το πω.
Κι ας το αισθάνομαι.
Κι ας το αισθάνεται και αυτή.

Η Μάιρα μπορεί να μην είναι αλκοόλ, αλλά σίγουρα είναι μια εναλλαγή ηδονικής υδάτινης συμφοράς.

Ο έρωτας μεγάλωσε με την πρώτη σου ματιά
και η αγάπη  με τα ατελειώτά σου βλέμματα.

Χάρηκα που σε γνώρισα.
Χάρηκα που το πρόσωπο μου γνώρισε το δικό σου.
Χάρηκα ολότελα που όλη αυτή η χαρά δεν έμεινε δική μου - την είχα μεταφέρει στους γύρω μου.
Χάρηκα που σε γνώρισα για πρώτη φορά κάτω από το φως του φεγγαριού.
Χάρηκα που παραδώθηκα.
Χάρηκα που δεν προδόθηκα.
Χάρηκα τόσο που πέταξα που αναστέναξα.
Χάρηκα και χαίρομαι σαν να η χαρά δεν έχει σταματημό.

Ψιτ! Χάρηκα..
Δεν Τρελάθηκα!

Η βροχή ισοδυναμεί με νοσταλγία -
ισοδυναμεί με τζάκι αναμμένο, κόκκινο κρασί και δυο χέρια σφικτά δεμένα.

Το καλοκαίρι είναι σαν ένα ξέφρενο πάρτι και όταν ο χειμώνας έρχεται πρέπει να καθαρίσεις τα σκουπίδια σου, πρέπει να τακτοποιήσεις  τα απομεινάρια σου χωρίς κανενός την βοήθεια.

Δέκα Φορές.

... "Τόσα χρώματα να τρεμοσβήνουν στο κάθε κύμα της θαλάσσης σου, τόσα αρώματα να αναδύονται από την άπιαστη αγάπη σου - τόσα κι άλλα τόσα να έχουν νόημα κι άλλα που δεν έχουν πια απόθεμα.

Να τραντάζονται οι στιγμές - να τραντάζεται η σεληνόσκονη από πάνω μας, 

να μαγεύονται τα πρόσωπα να χορεύουν δίχως νόημα."...

Σου το είχα διαβάσει δέκα γαμημένες φορές και μου επαναλάμβανες και στις δέκα φορές ότι δεν το καταλαμβαίνεις  - ότι δεν είναι μια όμορφη ιστορία με αρχή και τέλος - είναι διάσπαρτες λέξεις ενωμένες χωρίς συνοχή.

Μα σου το είχα διαβάσει δέκα γαμημένες φορές - και όλο μου φώναζες!

Δεν καταλαμβαίνω τι δεν καταλαμβαίνεις - σου το είχα διαβάσει δέκα γαμημένες φορές!

Γι αυτό τον λόγο το  βρήκες εφευρετικό να μου κράτησες μούτρα, για μία ολόκληρη γαμημένη ώρα και όλα αυτά, γιατί το ποιήμα μου δεν έχει συνοχή - δεν είναι μια όμορφη ιστορία.

Με εκνεύριζεις πολύ, τόσο πολύ, που θέλω να φύγεις από το σπίτι μου - θέλω να απαλλακτείς απο μέσα μου και να πάρεις και τα ρέστα σου.

Θα ήθελα να καταλάβαίνες λίγο τα ποιήματα μου- να καταλαβαινες που και που εμένα - να μη με μαλώνεις για καμία συνοχή - για καμία όμορφη ιστορία.

Με εκνευρίζεις - με εκνευρίζεις τόσο πολύ που τις νύκτες όταν κοιμάσαι έρχομαι στο προσκεφάλι σου και διαβάζω το κάθε μου ποίημα που έχω γράψει για εσένα.

Κι ας μην τα καταλαμβαίνεις - κι ας μην έχουν συνοχή.

Η όμορφη ιστορία θα ήθελα να ήταν η ζωή μας - ο έρωτας μας.

Να μην με κρίνεις που δεν βγαίνω έξω, - που δεν θέλω να δω άνθρωπο.

Να μην με κρίνεις που δεν είμαι η γυναίκα που ονειρεύοσουν - που δεν ξέρω να σου μαγειρεύω - που δεν ξέρω να χορεύω.

Με εκνευρίζεις - με εκνευρίζεις τόσο πολύ όσο και ο εαυτός μου.

... "Τόσα χρώματα να τρεμοσβήνουν στο κάθε κύμα της θαλάσσης σου, τόσα αρώματα να αναδύονται από την άπιαστη αγάπη σου - τόσα κι άλλα τόσα να έχουν νόημα κι άλλα που δεν έχουν πια απόθεμα.

Να τραντάζονται οι στιγμές - να τραντάζεται η σεληνόσκονη από πάνω μας, 

να μαγεύονται τα πρόσωπα να χορεύουν δίχως νόημα."...

Σου το είχα διαβάσει δέκα γαμημένες φορές και μου επαναλάμβανες και στις δέκα φορές ότι δεν το καταλαμβαίνεις. Δεν καταλαμβαίνω τι δεν καταλαμβαίνεις - σου το είχα διαβάσει δέκα γαμημένες φορές...!

Φεύγω.

28 Δεκεμβρίου 1905
Βρετανία.

Μεγαλωμένη με περιορισμούς.
Μεγαλωμένη με αυθεντικότητα και πριγκιπική συμπεριφορά.
Γέννημα - θρέμμα υψηλής τάξης χωρίς χαρακτήρα -χωρίς μιλιά.
Έχω τρία παιδιά.
Ο αγαπημένος μου είναι ο Τζον - όχι πως δεν αγαπώ τα άλλα μου παιδιά, αλλά ο Τζον έχει κάτι από εμένα, κάτι από τα μάτια μου, την δυναμικότητα μου και το ανεξήγητο χιούμορ.
Μεγαλωμένη χωρίς πάθος - χωρίς συναισθήματα.
Κάθε πρωί, ζω και επιβραβεύω τον εαυτό μου που έχω μάθει να κεντώ τόσο γρήγορα, που έχω μάθει να διαβάζω και να γράφω χωρίς λάθος τονισμούς - χωρίς ορθογραφικά λάθη.
Ο άντρας μου είναι πολύ όμορφος και γοητευτικός, όχι όμως για εμένα, για τις υπόλοιπες γυναίκες.
Οι κρόταφοι του έχουν γίνει γκρίζοι και αυτό λένε ότι είναι γοητεία.
Η μόνη γοητεία που του αναγνωρίζω είναι ότι είναι ένας αξιότιμος πατέρας  - ένας δυναμικός άντρας όπου μας προσφέρει την οικονομική ευχέρεια να ζούμε πλουσιοπάροχα.
Κατά τ' άλλα, είναι ένα τιποτένιο καθίκι - με προσδιορίζει σαν μια μηχανή στις ορέξεις του - σαν μια δούλα του σεξ - μερικές φορές προσκαλεί κι άλλες γυναίκες στο κρεβάτι -τσούλες του δρόμου - και εγώ πρέπει να λαμβάνω μέρος σε όλο αυτό το πανηγύρι.

Σε λίγες μέρες ο χρόνος θα μας αποχαιρετήσει.
Αυτός ο χρόνος θέλω να μου φέρει χαμόγελα, ψυχική γαλήνη και επίσης εύχομαι στις κόρες μου, μην έχουν την ίδια τύχη - ατυχία με εμένα μιας και ετοιμάζονται να παντρευτούν.

31 Δεκεμβρίου 1905
Βρετανία

Είχαμε οργανώσει μια υπέροχη τελετή στο σπίτι - είχαν μαζευτεί όλοι οι κύριοι και οι κυρίες της υψηλής κοινωνίας.
Έραψα ένα υπέροχο μαύρο φόρεμα με δαντέλα και είχα φορέσει το μαργαριταρένιο μου κολιέ, αυτό που μου είχε δώσει η μητέρα μου σαν κειμήλιο από την γιαγιά.
Η μαμά έλεγε πως της μοιάζω, ότι έχουμε την ίδια άτσαλη συμπεριφορά και τα ίδια καμώματα - αυτό όμως με ικανοποιούσε γιατί γνώριζα ότι η γιαγιά ήταν σπουδαίος άνθρωπος με πάθος.

Στην τελετή ήταν όλα όμορφα, όλα καθώς πρέπει, όλα στην εντέλεια!

Έξω χιόνιζε και η μουσική μας ορχήστρα άρχιζε να δίνει νότες χορού.
Ο άντρας μου σαν οικοδεσπότης με πήρε από το χέρι, το φίλησε, και δώσαμε ενθαρρυντικό βήμα στους υπόλοιπους καλεσμένους.
Όλα κυλούσαν αρμονικά, όλα όπως θα έπρεπε.

Ξαφνικά μας διέκοψε ένας κύριος και πρότεινε στον άντρα μου να χορέψει μαζί μου.
Είχα ενθουσιαστεί με διακριτικότητα γιατί είχα βαρεθεί να παριστάνω την τέλεια γυναίκα, την τέλεια ντάμα.
Τον λέγαν Τζορτζ, είχε πράσινα εκφραστικά μάτια και ένα υπέροχο χαμόγελο.
Μιλούσαμε κατά την διάρκεια του χορού και κάθε του λέξη που ξεστόμιζε ήταν σαν μια περιπετειώδης ιστορία.
Το άγγιγμα του ήταν ζεστό και ένιωθα μία τρυφερότητα προς στο πρόσωπό μου.

Δεν ξέρω  πως έγινε - τι έγινε -
Δεν ξέρω πως βρεθήκαμε γυμνοί μέσα στο δάσος.
Δεν ξέρω πως παρασύρθηκα αλλά νομίζω πως έχω ερωτευτεί!

Δεν ντρέπομαι όμως γι αυτό.
Τον έρωτα δεν τον βίωσα ποτέ.
Τώρα νομίζω έχει έρθει η στιγμή!

Θα φύγω μαζί του...

02 Ιανουαρίου 1906

Έχω γράψει στον κάθε ένα γράμμα ξεχωριστά..
Ελπίχω τα παιδιά μου να με συγχωρέσουν.
Τους έχω εξηγήσει τα πάντα στο γράμμα.

Αφήνω πίσω όμως το κάθε "πρέπει" αυτής της κοινωνίας.
Αφήνω πίσω την ψεύτικη μου ζωή.
Πάω να ζήσω έντονα.
Ο έρωτας μου χτυπά την πόρτα και του έχω ανοίξει.
Τα μαζεύω όλα τώρα και φεύγω.
Φεύγω με χαμόγελο.
Φεύγω με αποφασιστικότητα.
Φεύγω όπως θα έφευγε ο κάθε ερωτευμένος - με θέληση!

Τα αφήνω όλα πίσω, γιατί η ζωή με περιμένει στην γωνιά και δεν πρόκειται να την στήσω.

Φεύγω, πάω να ζήσω!

Φόρτωσα -

Να που τα φόρτωσα όλα σε ένα μπλε αυτοκίνητο και έφυγα χωρίς να κοιτάξω πίσω - έτσι κι αλλιώς το πίσω μου φέρνει ταραχή.
Να που το κοντέρ έχει σημειώσει 140 χιλιόμετρα και δεν κοιτάω ούτε δεξιά ούτε αριστερά - ο δρόμος μου είναι μπροστά, είτε ευθύς είτε με στροφές.

Είχα σημειώσει 1 - 0 με την Ζωή!
Με είχε εξοντώσει από το πρώτο ημίχρονο της γέννησής μου - της πρώτης μου επαφής με την Μητέρα Γη.
Γεννήθηκα και χρωστούσα ήδη ένα προπατορικό αμάρτημα και ένα πρώτο κλάμα.
Γύρω μου όλα ήταν χαμός - ήμουν σαν μια εφεύρεση - σαν μια μαθηματική πράξη που είχε λυθεί -   κι εγώ μωρό ακόμη, να έχω επίγνωση του προβλήματος μου - να έχω επίγνωση της διαφορετικότητας μου.

Έτσι από μικρή τα φόρτωνα όλα και έφευγα.
Όχι - όχι -  καμία φυγή δεν με ικανοποιεί, καμία δυσκολία δεν με εξιτάρει να το βάζω στα πόδια -έχω θέμα όμως - έχω θέμα με την κανονικότητα - με τα κλουβιά - με τους ανθρώπους μηχανές - με τα συναισθήματα που δεν ειπώνονται και τις πράξεις που δεν υλοποιούνται.
Έχω θέμα με τα ζευγάρια που δεν γελάνε,
Με τα παιδιά που δεν παίζουν στα πάρκα.
Με τους ενήλικες που μεγαλώνουν.
Και με τους γέρους που γερνούν.

Έχω θέμα και με τον εαυτό μου - μου την δίνω τόσο πολύ που θέλω να βαρέσω το κεφάλι μου στο ίδιο μου το κεφάλι- μήπως βγει κάτι από μέσα - μήπως καταλάβω τι πάει λάθος με εμένα - μήπως έτσι καταλάβω γιατί είμαι τόσο ανήσυχο πνεύμα - τόσο ασυμβίβαστη σκέψη.

Μερικές φορές με κουράζει η  ιδιορρυθμία μου, με κουράζουν οι διαφορετικές πτυχές μου - με κουράζει η στασιμότητα του κόσμου - με κουράζουν και όλοι αυτοί οι δήθεν ευτυχισμένοι - οι δήθεν ερωτευμένοι - οι δήθεν γνώστες του θέματος.

Με κουράζει οτιδήποτε φαίνεται κουρασμένο.
Χωρίς αντοχή.
Χωρίς ενέργεια.
Χωρίς πάθος.

Έτσι από μικρή τα φόρτωνα όλα και έφευγα.
Όχι - όχι -  καμία φυγή δεν με ικανοποιεί, καμία δυσκολία δεν με εξιτάρει να το βάζω στα πόδια -έχω θέμα όμως
 - έχω θέμα με την κανονικότητα
 - με τα κλουβιά
 - με τους ανθρώπους μηχανές
 - με τα συναισθήματα που δεν ειπώνονται και με τις πράξεις που δεν υλοποιούνται!

Σε αυτούς που μας λένε να περιορίσουμε τα αισθήματα μας- να είναι πιο συγκεντρωμένα - πιο τακτοποιημένα- να παν να γαμηθούν.
Σε αυτούς που μας λένε να ζούμε μια μέτρια κατάσταση - χωρίς συναισθηματισμούς - χωρίς αυθορμητισμούς να ψάξουν για ταίρι τους, τους πιο πάνω!

Με έχουν ρωτήσει τι είναι το πιο τρελό που έχω κάνει για ένα έρωτα;
Το πιο τρελό που έχω κάνει για τον έρωτα, είναι να ερωτευτώ!
Κανένα όριο δεν αντέδρασε για να μη σπάσει.
Κανένα σώμα δεν γεννήθηκε για να μην λεηλατηθεί.
Κανένας ήχος δεν δημιουργήθηκε για να μην ακουστεί.
Κανένας έρωτας δεν συναντήθηκε για να μην ερωτευτεί.

Έχω ακούσει...

Έχω ακούσει να μου λένε ότι ο έρωτας ισοδυναμεί με πόνο  - ότι ο ερωτάς είναι λυγμοί και μαύρες σκοτεινές νύκτες μοναξιάς.
Έχω δει ανθρώπους να αναγνωρίζουν την φτώχεια του συναισθήματός τους, χωρίς ασυμβίβαστους προορισμούς.
Έχω βιώσει μέσα από όλους εσάς, την αφθονία των στιγμών σας.
Αναγνωρίζω όμως, ότι στον έρωτα δεν υπάρχουν υπαινιγμοί.
Είναι καθαρός - ατόφιος - με χαρακτήρα.
Δεν ξεγελά ούτε ξεγελιέται.
Δεν μπορείς να κρυφτείς πίσω από κανενός το δάκτυλο - ούτε καν το δικό σου!
Ο έρωτας είναι άπιαστος.
Είναι μπαλόνια ελεύθερα στον ουρανό - πόρτες χωρίς κλειδαριές - δέντρα χαραγμένα από ένταση της στιγμής.
Έρωτας δεν είναι κάποια τηλεοπτική σειρά με επεισόδια σπαραχτικά - είναι ευλογία και χαρά!

Ο έρωτας, θα σε βρει σε όποια κατάσταση κι αν είσαι, δεν θα σου χτυπήσει την πόρτα, - δεν θα είναι ευγενικός, δεν θα περιμένει να απαντήσεις αν είσαι έτοιμος για να μπει - θα έρθει να τα φέρει όλα πάνω κάτω σε μια στιγμή.

Έχω ακούσει να μου λένε ότι ο έρωτας ισοδυναμεί με πόνο  - ότι ο ερωτάς είναι λυγμοί και μαύρες σκοτεινές νύκτες μοναξιάς -αλλά δεν πιστεύω ούτε μια λέξη από εσάς.

Ο Έρωτας, ίσως κάποτε να πονά - μα είναι το όμορφο κομμάτι που μας κεντρίζει και συνεχίζει να μας μιλά.

Οι φωνές έχουν λιγοστέψει και οι κραυγές μου έχουν πνιγεί.

Στα σκαλοπάτια σου να υπομένω σπαρακτικά ένα σου βλέμμα - μια σου ματιά - μια κατανόηση.

Στα μάτια σου να αναζητώ φωτιά με ζεστασιά κι ας υπάρχουν χιλιάδες οι καπνοί.

Στα σκαλιά του σπιτιού σου να περιμένω να φανείς, να μου δώσεις το χέρι σου, να μου πεις 

"Πάμε ξανά από την αρχή",

Μη μου πει τίποτα κανείς.

Θα περιμένω εδώ, μέχρι να φανείς.

Θα περιμένω εδώ μέχρι να μου μιλήσεις να μου πεις να ξαναρχίσουμε να δίνουμε νόημα στην ζωή  -

Έχω ξευτιλίστει πίσω από μάζες των ανθρώπων και τις μυρωδιές σαρκικών επιθυμιών.

Με έχουν ξεφτιλίσει σαν τις αργίες που δεν πηγαίνουν εκδρομές, δεν βλέπουν ηλιοβασίλεμα, δεν ανασάνουν πράσινο αέρα.

Τις νύκτες ξευτιλίζομαι ακόμη περισσότερο.

Γυρεύω μέσα στα στενά του εαυτού μου τον έρωτα μου - γονατίζω από απραγία και κλαίω σαν μωρό παιδί.

Τις νύκτες ξευτιλίζομαι ακόμη περισσότερο - αναζητώ, ποθώ, αναστενάζω και πονώ.

Να κοιτάζεις που και που τον καθρέφτη σου. 

Να κοιτάζεις που και που τον εαυτό σου.

Μη φοβάσαι ότι θα ραγίσεις.

Ήδη το βίωσες και επιβίωσες.

Όταν θα είμαι πια νεκρή,
θα έρχεσαι να μου φέρνεις λουλούδια στον τάφο μου;
Θα είσαι ρομαντικός;

Κι όταν δεν θα μπορώ να σου μιλάω,
θα έρχεσαι να με επισκέπτεσαι,
να μου λες τα νέα σου,
τη ζωή κάνεις,
και τι όνειρα αναζητάς;

Κι όταν θα είμαι πια νεκρή,
θα με αγαπάς;
Θα έχεις συναισθήματα για εμένα όπως παλιά;
Θα εξακολουθείς να με κυνηγάς;

Κι όταν θα είμαι πια νεκρή,
θα είσαι εσύ, άραγε o ζωντανός...;

Στην Αγάπη σου δεν τίθεται θέμα ζύγισης.

Η Αγάπη σου δεν έχει συνδυασμούς ούτε κλειδαριές -είναι καθαρή σαν τα μάτια ενός παιδιού.

Εσυ δεν ανήκεις στα σκοτεινά, μόνο στα ζωντανά.

Εσυ έχεις  πρόσωπο που αποτελείται από χαρά.

Εσύ ναι εσύ - αγάπαμε όσο πιο αληθινά - πιο μαγικά - πιο ερωτικά.

Και όταν εγώ γίνω εσύ - τότε εγω θα 'μαι θάλασσα.

Και όταν εσύ γίνω εγώ - τότε εσύ θα 'σαι στεριά.

Και όταν εμείς μπλέξουμε σαν ένα - θα σου μιλάω για ουράνια.

Ακαταπόνητη να ψηλαφίζω την ευτυχία.

Χωρίς κορεσμό να φτάνω στην έξαρση της φαντασίας μου.

Άντρας.

Ο άντρας δεν είναι στόχος, είναι ο λόγος να αναθεωρήσεις τους στόχους σου.
Ο άντρας δεν είναι  άκαρδο είδος  - είναι κουρασμένο αγόρι από πληγές.
Με κάποιους μοιράζεσαι κούπες από καφέ και με άλλους φλόγες από στιγμές.
Με κάποιους μοιράζεσαι εποχές και με άλλους ολόκληρες ζωές.
Ο άντρας είναι μια ελκυστική παρουσία και από φόβο μη κλαις.
Με κάποιους μοιράζεσαι μελανιές και με κάποιους υπέροχες ματιές.

Ο άντρας μου, δεν έρχεται τις νύκτες με πληγές - δεν είναι κουρασμένος από τις στιγμές.
Ο άντρας μου, δεν είναι αυτός, ούτε ο άλλος - είναι μοναδικός!

Ο άντρας μου είναι πολλοί μέσα σε ένα.
Είναι αυτός που θα δώσει νόημα στις μέρες μου και γέλια στις ξενέρες μου.
Χρώματα στα γκρίζα μου - Αρώματα στις λαχτάρες μου.

Ο άντρας δεν είναι στόχος, είναι ο λόγος να αναθεωρήσεις τους στόχους σου.
Ο άντρας δεν είναι γυναίκα αλλά μια γυναίκα δεν πρέπει να είναι ο άντρας.

Έγω δεν είμαι άντρας  - αλλά ζηλεύω την καρδιά ενός κουρασμένου αγοριού που ξέρει να αγαπά αληθινά.

Ένιωσα τις βροχές να μυρίζουν καμώματα, του κρασιού κόκκινα μπαλώματα.
Είδα τις βροχές να μπλέκουν δέρματα, να καβαλικεύουν των ανθρώπων τέρματα.
Είδα να ξεπλένονται όλα μονομιάς και από σύννεφα να γίνονται ποτάμια τα νερά.

Τους είδα να ξεσπούν, να πονούν, να γλεντούν και να μη μπορούν να μου μιλούν...

Λύγισα στα μάτια του γιου της Άνοιξης, που αντίκρησα ορισμένους να έχουν θράσσος να αγαπούν.

Πάρε μια ομπρέλα σ' αυτούς που μύριζαν τη γιορτή και έκανα πάρτυ στην ηδονή.
Aγόρασε σε όλους αυτούς που χάθηκαν  - κουβάδες με ψέματα και ρίξτε τους σαν κέρματα.

Πάρε μια ομπρέλα στους άτολμους
στους άπραγους
στους δήθεν απροσάρμοστους.

Έδωσα το τομάρι για μου την ευχαρίστηση της διαφθοράς.

Έδωσα σε όλους εσάς την ευχαρίστηση να με κομματιάσετε  -
να με σπαταλήσετε  και να με θάψετε...

Θα έδινα όμως σε εσένα - μοναχά σε εσένα,
άσπρα περιστέρια,
χρωματιστά μπαλόνια,
σαπουνόφουσκες,
και στρατόσφαιρες.

Θα έδινα όμως σε εσένα - μοναχά σε εσένα...
Αντικλείδι,
σεντόνια καθαρά
και ένα λιμάνι.

Θα έδινα σε εσένα - όσα αντέχεις να πάρεις.

Όσα αντέχεις να ακούς - να γεύεσαι και να αισθάνεσαι.

Θα τα έδινα σε εσένα - μοναχά σε εσένα.

Στην ντουλάπα μου δεν νοσταλγώ φορέματα.
Νοσταλγώ τα αγόρια που παίζουν μπάλα στην αλάνα - τα αγόρια  που γελάνε.
Θα μ' άρεσε να φοράω τα σκισμένα μου ρούχα και τα μαλλιά μου να είναι σαν κλωστές μπερδεμένες - να μη με νοιάζει αν τα αγόρια κλέψουν ματιές για την σάρκα μου - να μη με νοιάζει αν θα με δουν  ερωτικά.

Δεν έχω την δυνατότητα να γνωρίζω και να αναγνωρίζω το γένος μου.
Είμαι άνθρωπος.
Είμαι άντρας.
Είμαι γυναίκα.
Είμαι ετερόφυλος.
Είμαι ομοφυλόφιλος.
Είμαι λεσβία.

Είμαι άνθρωπος.
Χωρίς πατρίδα.
Χωρίς σύνορα.
Χωρίς όρια.

Είμαι άνθρωπος, ότι κι αν σημαίνει αυτό.
Έχω αισθήματα -συναισθήματα.
ελλατώματα - με χαμογέλα.

Είμαι άνθρωπος ότι κι αν σημαίνει αυτό.
Χωρίς στερητικό.
Χωρίς έλλειψη τονισμού.

Mάνα, τις νύκτες πίνω αλκοόλ,  τυλίγω δυο γάρα και σε σκέφτομαι.

Μάνα, τα άπλυτα έχουν στοιβαστεί και τα πιάτα έχουν βρομίσει.

Μάνα, τα έχω γαμήσει όλα μέσα στην ζωή μου - Είμαι άνεργη, ανύπαντρη και απροστάτευτη.

Μάνα είμαι μικρή ακόμη, τα πόδια είναι φθαρμένα από το παιχνίδι και τα όνειρα μου μεγάλα.

Mάνα, πάρε με στο κρεβάτι και πες παραμύθια για καληνύκτα.

Μάνα, σε έχω ανάγκη όπως παλιά.

Κι αν έχεις γεράσει, κι αν τα μάτια σου δε με βλέπουν καθαρά.

Σ αγαπάω και πάλι μαμά! Τόσο δυνατά!

Κοίταξε λίγο να σου πω.
Δεν θέλω να γνωρίζω τίποτα από την ύπαρξη σου.
Δεν θέλω να ξέρω ούτε πως περνάς , ούτε αν είσαι καλά.
Δεν έχει σημασία για εμένα τώρα πια.
Κοίταξε λίγο να σου πω.
Έχω πετάξει κάθε σου αποξηραμένο κομμάτι.

Φθινόπωρο.

Επιμένουν οι ηλιαχτίδες μέσα από τις τρυπούλες των παραθύρων μου - σαν να μη θέλει να παραδοθεί το καλοκαίρι - σαν να σπρώχνει τις ημέρες και παλεύει για τα μάτια του Φθινοπώρου.
Πόσο φθηνή είναι άραγε αυτή η εποχή; -
Μας τα αρπάζει όλα, τους ανθρώπους μας, τα τρανταχτά τα γέλια, τις ιδρωμένες αγκαλιές, την αισιοδοξία, τους στόχους, τα όνειρα, τα βράδια με τους φίλους, τα λαμπερά άστρα, τους εφηβικούς έρωτες, όλα μας τα παίρνει το Φθινόπωρο - είναι σαν να χρωστάμε κάποια δανεικά με ιδιαίτερους τόκους...

Τις νύκτες όταν θα μεθάω στις πλατείες με τα όνειρα μου, θα θυμάμαι τα νοσταλγικά μου καλοκαίρια, τις βαριές υποσχέσεις και τις μπαλωμένες ψυχές.
Τις νύκτες θα γεμίζουν τα τασάκια μου και τα ποτήρια απο σκέψεις.
Κανείς δεν θα είναι εκεί, να προσέξει τα ματωμένα μου χέρια που έχουν φθαρεί στα σχοινιά της υπομονής.
Κανείς δεν θα προσέξει ότι τα μάτια μου δακρύζουν από ενοχή.

Το Φθινόπωρο είναι βιαστής.
Με τη βία να σου γαμήσει την ψυχή.
Να σου τα αρπάξει ότι πιο αγνό είχες και να φύγει.
Δεν είναι καθόλου κύριος.
Δεν έχει καθόλου τρόπους.
Δεν σου ανοίγει την πόρτα καθώς περπατάς και δεν σου φιλάει το χέρι σου καθώς σε κοιτά.

Το Φθινόπωρο είναι μακριά από την Άνοιξη.
Και η Άνοιξη, ίσως να μη με περιμένει.

Πάμε.

Να βγαίνουμε και λίγο έξω από το κουτί μας - να έχουμε την ευθύνη της μυρωδιάς μας  και των συναισθημάτων μας.

Δεν θέλει και πολύ το μυαλό για να του στρίψει, να τα πάρει και να τα αφήσει.

Μη καθησυχαζόμαστε στην υπέρτατη αποχαύνωση του βολέματος μας.

Μη καθησυχαζόμαστε στα περιττώματα των ανθρώπων και στις σαβούρες των στιγμών τους.

Δεν θα έρθει κανένα βελουδένιο χέρι να μας σφίξει το χέρι - δεν θα έρθει κανείς να μας ανακατέψει τα μαλλιά, να μας σκουντήσει με τον αγκώνα του και να μας πει "Έλα πάμε".

Δώσε γροθιά στα κουτιά - στους φόβους - στα υστερικά.

Δώσε όσο πιο δυνατά - και τότε θα ρθει κάποιος να μας πει "Έλα ξανά"!

Κόκκινο φως.

Μου λείπουν εκείνες οι κόκκινες νύκτες που ήμασταν στο κρεβάτι ξαπλωμένοι απάνω και τα κορμιά μας ήταν σαν παζλ - έδεναν μαζί αρμονικά.
Μύριζες αλκοόλ και γοητεία.
Μύριζες ιδρώτα και έρωτα.
Μύριζες πανάθεμα σε!
Μύριζες από μακριά.

Τελικά ξέρεις τι μου την έδινε; Η μάνα σου, το αμάξι σου και ο καναπές σου!
Μου έφταιγες και εσύ που δεν μου μιλούσες όσο θα ήθελα - που δεν έπαιρνες πρωτοβουλίες.
Τα έπαιρνα  στο κρανίο που δεν άνοιγες το στόμα σου να πεις μια γαμημένη λέξη!
Αν η σιωπή ήταν έκταση, θα είχαμε χτίσει βασίλεια.
Αν τα βασίλεια ήταν λέξεις, θα είχαμε λασπωμένο χώμα.

Δεν πειράζει αγάπη μου που έχεις φύγει.
Δεν πειράζει που έχω μείνει κρύα και δεν ενώνουμε με αλλουνού το κορμί.
Δεν πειράζει που τις νύκτες τίποτα δεν θυμίζει έρωτα, τίποτα δεν θυμίζει αλητεία.

Δεν έχει σημασία τώρα πια.
Μερικές φορές τα θέλω μας δεν είναι τόσο δυνατά - περιτριγυρίζονται από αλυσίδες.
Δεν μπόρεσα να σου σπάσω καμία αλυσίδα - δεν μπόρεσα να τις ρημάξω.

Η κοινωνική σου ύπαρξη, η μεγαλειώδεις σου εικόνα και η αυθεντικότητα σου είναι δυνατότερες από
τον έρωτα σου.
Ελπίζω να μη ντρέπεσαι για εμένα.. και αν περάσεις κάποτε από την γειτονιά μου, μη σκέφτεσαι το κόκκινο φωτάκι, για εσένα ποτέ δεν υπήρχε αυτό το φως.

Το κλείνω και σε περιμένω...

Να ξεσκονίζουμε κάπου - κάπου τις ψυχές μας -

γιατί οι αράχνες δεν θέλουν δικαιολογία για τους ιστούς.

Θα επαναπροσδιορίσω τους ανθρώπους μου.
Θα τους επιλέξω και θα τους βάλω σε ένα βάθρο.
Τέλος στις νύκτες χωρίς ιδιαίτερο νόημα.
Τέλος στην αγάπη χωρίς ανταπόκριση.
Τέλος στα παλιά, στα σκονισμένα, στα φθαρμένα.
Τέλος στις πληγωμένες καρδιές, στα μισοσβησμένα κεριά, στα πρέπει.
Τέλος στα κομμένα λουλούδια, στο άγονο χώμα, στα διαλυμένα πόδια.
Τέλος στις άσκοπες συζητήσεις, στα μισά συναισθήματα, στην στασιμότητα.

Τέλος σε κάθε είδος τέλους.

Γυναίκα.

Με κουράζει η πραγματικότητα τους.
Έχω σταματήσει να οδηγώ στους δρόμους και πλέον κινώ τα πόδια μου .
Βλέπω τα ζευγάρια που αντικατοπτρίζουν μια ψεύτικη συναισθηματική απώλεια του καθορισμένου χρονικού τους ενδιαφέροντος και με εκνευρίζει.

Με εκνευρίζουν και οι γυναίκες.
Το κάθε είδος γυναικείας συμπεριφοράς.
Μη βιαστείτε και βγάλετε συμπεράσματα ότι είμαι ακόμη ένας μισογύνης.

Ο Τάσος μου λέει να είμαι πιο χαλαρός με τις γυναίκες γιατί είναι σαν γατάκια.
Εγώ τους γάτους δεν τους γουστάρω  - είναι πονηρά πλάσματα.

Τις Κυριακές όταν κατεβαίνω στην πλατεία νιαουρίζουν σαν τρελές.
Ο Τάσος φωνάζει ότι εδώ έχει "μπόλικο ψωμί" - αν ήθελα ψωμί, θα πήγαινα στο φούρνο!

Εγώ θέλω μια γυναίκα που να με καταλαβαίνει.
Να με ακούει όταν δεν μιλάω και να μη γκρινιάζει σαν τη μάνα μου!
Θα ήθελα τα πρωινά μας να είναι σαν παράσταση συμφωνικής ορχήστρας,
να μυρίζει Άνοιξη, να έχει άσπρο βελουδένιο σώμα και τα χείλη της -
Αχ! Τα χείλη της να είναι σχηματισμένα σαν καρδιά - σαν κόκκινη καρδιά.

Εγώ την γυναίκα μου, την θέλω όμορφη εξωτερικά και ψυχικά.
Θα ήθελα πολλοί να την ποθούν αλλά αυτή να γουστάρει μόνο εμένα!
Να ξυπνούσα πλάι της, να της χάιδευα τα μαλλιά,
να είχε ένα πρόσωπο που θα με ηρεμούσε και κάτι μάτια που θα τραγουδούσαν.

Εγώ την γυναίκα μου, θα την κάνω γυναίκα μου!
Όταν θα την γνωρίσω θα το αναγνωρίσω!
Θα το ομολογήσω ότι αυτή είναι - ότι αυτή θα ήθελα να είναι η μάνα των παιδιών μου.
Θα σε διεκδικήσω - στο ορκίζομαι.
Ακόμα κι αν με διώξεις - θα είμαι εκεί, θα πολεμώ για εσένα, γιατί εσύ θα είσαι η γυναίκα μου!

Κάνε λίγη υπομονή.
Περίμενε με.
Σε ψάχνω.
Θα σε βρω.
Στο ορκίζομαι.
Θα σε κάνω γυναίκα μου.

Στο ορκίζομαι.
Σε ψάχνω.
Θα σε βρω.
Περίμενε με...
Περίμενε με λίγο ακόμη..

Εκ.

Με ενοχλεί που παίζεις εκ του ασφαλούς.
Να μη πιέζεσαι λες - να μη χάσεις καμιά αναπνοή και πάει στράφι στις μάζες των σκουπιδιών σου.
Εκ του ασφαλούς αγαπάς - μη χάσεις την άνεση του εγώ σου - της πολυτέλειάς σου.
Εκ του ασφαλούς ρε τομάρι;
Εκ του ασφαλούς;

Έχω άλλαξει τις κλειδαριές στο σπίτι.
Έχω αλλάξει γκόμενο
όνομα
ταυτότητα
κοσμοθεωρία
φίλους
στέκια
δρόμους.

Έτσι, γιατί δεν γουστάρω καμία ασφάλεια.

Τελείωσα -

"Μη βιάζεσαι, μη τρέχεις τα τρένα είναι πολλά".

Όλο αυτό μου λες - Όλο αυτό λες και θες να με καθυσυχάσεις ότι δεν θα πας πουθενά - ότι δεν θα τελειώσεις - ότι θα μείνεις εδώ για πάντα!

Δεν είσαι καν στην καθημερινότητα μου - δεν ξέρεις πως μ' αρέσει ο καφές - δεν ξέρεις  καν πως όταν τρώω χρησιμοποιώ τα χέρια - όταν γελαώ με ακούει και ο διπλανός μου- δεν γνωρίζεις - δεν ξέρεις πόσο απρόσεκτη είμαι - πόσο αβοήθητη - πόσο κουρασμένη είμαι.

Δεν γνωρίζεις - δεν ξέρεις - πόσο μικρή γίνομαι απέναντι σου - 

πόσο δειλή και αδύνατη- πόσο με εξουσιάζεις- πόσο αφάνταστα πολύ με κομματιάζεις.

Δεν γνωρίζεις - δεν θα μάθεις - δεν θα ξέρεις.

Ότι τις νύκτες ανοίγω το παράθυρο με σκοπό να κοιτάξω λίγο ουρανό.

Δεν γνωρίζεις - δεν θα μάθεις - δεν θα ξέρεις.

Ότι  τις νύκτες , χαιδεύω τα ρούχα σου.

Δεν γνωρίζεις - δεν θα μάθεις - δεν θα ξέρεις.

Ότι έχω πεθάνει, βρήκε το πτώμα ο Σταμάτης.

Δεν γνωρίζεις - δεν θα μάθεις - δεν θα ξέρεις.

Ότι ήδη θάφτηκα.

Δεν γνωρίζεις - δεν θα μάθεις - δεν θα ξέρεις.

Ότι περιμένω να μου φέρεις λουλούδια.

Δεν γνωρίζεις - δεν θα μάθεις - δεν θα ξέρεις.

Ότι τελείωσα μαζί σου..

Κλείνω το βιβλίο.

Οι νύκτες είναι γεμάτες βόλτα στα πάρκα,
μαύρες οθόνες,
παιδάκια ξεψυχισμένα στο δρόμο.

Οι νύκτες είναι οι ραγισμένες υποσχέσεις,
σεντόνια βρόμικα,
ηδονικές στιγμές.

Σε χαζεύω από την απόσταση της περιοχής των συνόρων μου,
υπογραμμίζω τα κύρια σου σημεία,
σε κάνω περίληψη,
και σε γράφω διαγώνισμα.

Παίρνω κάτω από την βάση - σαν να έχω κατάρα της στασιμότητας - την κατάρα της αμάθειας.
Υπογραμμίζω τα κύρια σου σημεία,
σε κάνω περίληψη,
σε διαβάζω τις νύκτες όπου τα πάρκα είναι γεμάτο πληγωμένες καρδιές.

Μεθυσμένα αγόρια αναζητούν δέρμα από τριαντάφυλλο - είναι η στιγμή που πρέπει να σπάσω τα δεσμά μου - να δωθώ σαν ζωό - να με εξημερώσουν.

Είναι η κατάλληλη στιγμή να σε διώξω από τις σημειώσεις μου - από το πίσω μέρος του μυαλού μου.
Καμία υπογράμμιση - καμία περίληψη - καμία στασιμότητα.

Κλείνω το βιβλίο.

η αρχή.

Έχει περάσει αρκετή ώρα από τότε που είμαι ακίνητη έξω από την πόρτα σου...

Έχουν περάσει και τα καλοκαίρια,  και από τότε που έχω να σε δω έχουν μακρύνει τα μαλλιά μου, έχω γίνει άδεια και ο πόνος κατάντησε ίδιος εγώ.

Θα περάσουν αμέτρητες οι ώρες μακρυά σου και δεν θα βρίσκεσαι στις νύκτες μου - θα πονώ αθόρυβα και δεν θα με ψάχνεις.

Θα ήθελα να έρθεις να με βρεις να με αναλύσεις - να με μαλώσεις που σκέφτομαι τόσο πολύ, να είσαι έτοιμος να με αντιμετωπίσεις και να μη φοβάσαι -  να μη φοβάμαι και να είμαστε σαν αέρας και νερό.

Θα έρθει η στιγμή που εγώ και εσύ θα χορέψουμε μαζί, αλλά όχι το τελευταίο χορό.

Θα φορώ το άσπρο φόρεμα μου και θα είναι η αρχή της μουσικής μας -  η αρχή του ερωτά μας.

Αγόρι μου είσαι τόσο έντονος - το νιώθω σε κάθε σου χτύπο - σε κάθε σου κίνηση.
Σε χαζεύω πως με κοιτάς και με ξεσκίζεις με τα μάτια σου - πόσο γουστάρεις άραγε να με ρίξεις απάνω στα σεντόνια σου;

Είσαι τόσο έντονος αγόρι μου και εγώ τόσο αδύνατη απέναντί σου, σαν να μη μπορώ να σου κάνω έρωτα, σαν να μη μπορώ να σου δοθώ.

Αυτή η σιωπή σου με τρελαίνει.
Θέλω να έρθω να σε τραβήξω από τα μαλλιά, να στα πω όπως εγώ ξέρω, όπως τα αντιλαμβανόμαστε, όπως μπορούσαμε να τα χειριστούμε, όπως εσύ και εγώ τα αισθανόμασταν.

Ραβδί -

Απόψε θα ήθελα να μιλήσω στις νεράιδες με τα μαγικά ραβδιά - εκείνες τις ξανθές παραδεισένιες ομορφιές.
Απόψε θα ήθελα να σας μιλήσω στη κάθε υγιή μου μορφή, σε κάθε στιγμιότυπο του ορίζοντα μου.
Θυμάμαι, όταν ήμουνα μικρή και χάζευα από το παράθυρο τα σύννεφα, οι μορφές ήταν δικές μου -ήταν τα όνειρα μου - ήταν τα σχέδια μου.
Κάπου εκεί υπάρχουν οι άνθρωποι μου, μέσα σε σκοτεινούς δρόμους, στα μπαράκια της γειτονιάς, στη σιωπή των ματιών μου.
Κάπου εκεί έξω είναι οι άνθρωποί μου και δεν μπορούν να αναπνεύσουν - μέσα στα μυστικά τους - μέσα στα θέλω τους - εκεί στο καταραμένο κόσμο τους.
Θα έρθει η στιγμή που θα ανοίξουν την ψυχή τους και θα μου μιλήσουν - θα μου μιλήσουν με τον αέρα της ψυχής τους - θα είμαι σαν μια νεράιδα με το μαγικό της ραβδί - θα απαλύνω τον πόνο και θα κλάψω από μέσα μου.
Θα έρθει η στιγμή που τα μάτια μου δεν θα έχουν την υγιή τους μορφή - θα υγραίνονται - θα κλείνουν και θα αναπαύονται.
Εκείνη την στιγμή θα πάρω όλα τα άσχημα τους συναισθήματα, θα τα καταπιώ μέσα μου και θα γελάνε, θα γελάνε δυνατά γιατί όλοι αυτοί θα είναι οι άνθρωποί μου - θα είναι οι δικοί μου άνθρωποι και σαν νεράιδα με το ραβδί μου θα πάρω όλες τους τις αδυναμίες θα τις εξοντώσω, θα τις καταστρέψω - θα τις ελευθερώσω.

Κάπου εκεί έξω είναι οι άνθρωποί μου.. οι δικοί μου άνθρωποι!

Ποιος περίμενε ότι όλα είναι ένας φαύλος κύκλος;
Ποιος θα περιμένει ότι ο κύκλος ξεκινά από το αρχικό του σημείο;
Η αισιοδοξία είναι ένα χαρακτηριστικό αλλά η πραγματικότητα είναι ο ρεαλισμός της ζωής.
Όλα ξεκινάνε κάπως, τελειώνουν, αναπνέουν, σταματούν, κουράζουν.

Όλα θα ξανά αρχίσουν όπως η ζωή ξέρει.

Βρομιά.

Με το καλοκαίρι δε ξεμπερδεύεις τόσο εύκολα.
Αναλύεις όλα τα υπαρξιακά σου θέματα και τα άπλυτα έχουν μαζευτεί στον νεροχύτη.
Τέτοια μέρα, θα ήθελες ένα χέρι βοήθειας, αλλά στο τέλος υπομένεις σπίτι σου με την βρομιά σου.
Έχουν συσσωρευτεί όλα μέσα σου - έξω σου, στους διπλανούς σου.
Τους νιώθω, ότι τους έχει επηρεάσει η πανσέληνος - σαν να και φταίει το  φεγγάρι που είναι κίτρινο, σαν να φταίνε τα πιάτα που είναι βρομισμένα.
Επηρεάζομαι και εγώ μαζί με αυτούς και ακούει μπινελίκια το σύμπαν.
Θα πάρω τα βουνά - θα πάρω τις θάλασσες - θα πάρω ότι μπορώ να πάρω - ότι μπορώ να αρπάξω.
Η ζωή είναι μικρή για να μου βρωμάνε όλα, για να μην αντέχω τα καλοκαίρια.
Τις νύκτες γεννιούνται οι ανασφάλειες, μήπως δεν είμαι σωστή -σίγουρα είναι ένας φόβος εναλλακτικής ψυχικής κομπλεξικής σχιζοφρένειας.

Γι αυτό όταν μεγαλώσω θέλω να να βλέπω την ομορφιά του θέλω, να αγαπάω όπως θέλω, να μη φοβάμαι αυτό που θέλω.
Όταν θα μεγαλώσω θα θέλω να σε θέλω όπως ήθελα να σε θέλω όταν ήμουνα μικρή.

.

Όλες τις μέρες που δεν θα είμαστε μαζί
να φτιάξεις χρόνο να με βρεις.
Θα ήθελα να ήμουνα εκεί,
κάτω από τα βλέμματα του ήχου της βροχής.
Θα ήθελα να ήμουνα εκεί να ξεγλιστρώ από το κενό σου,
να ομορφαίνω τον σκοπό σου και σαν μαέστρος απάνω στην σκηνή να διευθύνω
τον χαμό σου  - να οργανώνω το μυαλό σου.

Θα συνεχίσω την βολεμένη μου ζωή με τα τρία μαύρα σκυλιά.
Οι φίλοι δεν θα με παίρνουν τηλέφωνο - θα φοβούνται μήπως με ταρακουνήσουν.
Οι άγνωστοι θα με λυπούνται και οι ντόπιοι δεν θα μιλιούνται.
Εγώ, θα σε θέλω όπως χθες.
Δεν θα ενοχλήσεις όμως ούτε εσύ, αφού ξέρεις ότι τώρα κοιμάμαι στον καναπέ και τρώω πατάτες τηγανιτές -

Ας.

Αυτό που ζούμε δεν είναι έρωτας.
Αυτό που θα θέλαμε να ζήσουμε δεν θα ήταν έρωτας.
Είναι ψυχολογική διαφθορά του είναι μας.
Όσες φορές λέμε αντίο τόσο πεισμώνουμε.
Ο έρωτας δεν έχει παύσεις, δεν έχει πόνο.
Ο έρωτας είναι χαμόγελο - είναι νύκτες ιδρωμένοι στο κρεβάτι.
Κάθε λέξη σου με απογειώνει και με προσγειώνει.
Κάθε σιωπή με διαλύει και με τεντώνει.

Ας προχωράμε - Ας αγαπάμε κι ας μη μιλάμε.

Μπλέκουμε για να ξεμπλέξουμε -

Μπλέκονται των ανθρώπων οι ζωές σαν θερινό σινεμά - σαν αυγουστιάτικο κίτρινο φεγγάρι.

Μπλέκουμε για να ξεμπλέξουμε. - Ξεμπλέκουμε για να μπορέσουμε να μπλέξουμε.

Κάποιοι από εμάς έχουν μπλεχτεί σε μια κατάσταση - ακατάστατη. 

Κάποιοι από αυτούς, ζουν στις τετραγωνικές ρίζες τους - μέσα στα ψοφίμια του συναισθήματος τους Υπάρχουν και αυτοί που δεν τους καθορίζει κανένα αίσθημα πόνου, καμία απαγόρευση - ζουν σε μια χαώδης κατάσταση και γεννιούνται μέσα από αυτό.

Η αγάπη δεν είναι κατακτητικό έδαφος - δεν έχει αντίπαλους. 

Ο Έρωτας έχει συναντήσει την Χημεία, τα έχουν μπλέξει μεταξύ τους και γεννήθηκε η Αγάπη.

Κανένας άντρας δεν τα βγάζει πέρα με δύο γυναίκες και καμία γυναίκα δεν θέλει να μοιράζετε τον άντρα της.

Ο Έρωτας πάντα θα λατρεύει την κόρη του και η κόρη του πάντα θα αναζητά την μητέρα της.

Τι κι αν μπλέξαμε  τι κι αν δεν μπορέσουμε να ξεμπλέξουμε - 

Τι κι αν ξεμπλέξουμε και δεν μπορέσουμε να μπλέξουμε.

Αυτοί μπλεκτήκαν χειρότερα από όλους εμάς  κι ας μην ζητούν τα ρέστα τώρα πια.

Θέλω.

Θέλω να σε κλέψω σε ένα κόσμο που θα είσαι εσύ και εγώ - να μη μας περιορίζει ο χρόνος.

Θέλω να σε περπατήσω στους κόσμους μου και να σου ανοίξω τις πόρτες μου.

Θέλω να σε βλέπω να χαμογελάς και να μη σταματάς να μου μιλάς- θέλω να μη φοβάμαι τίποτα.

Έχω την τάση να μιλάω πολύ.

Να μην σταματάω να μιλάω - Να μιλάω ατελείωτες ώρες.

Μιλάω από μέσα μου -  μιλάω και από έξω μου. 

Κάποιοι δεν με αντέχουν και φεύγουν -κάποιοι από αυτοί μένουν να με προσέξουν

Όταν είσαι απέναντι μου σε χαζεύω, σε παρατηρώ και σε εξερευνώ.

Θέλω να ρουφήξω όλα τα ερεθίσματα σου και τα βλέμματα σου.
Θέλω να κλέψω τα φιλιά σου, τις ανάσες σου, τις στιγμές σου.
Θέλω να γίνω κατακτητής, να πάρω το έδαφος σου να σε χτίσω και να σε κατοικίσω.

Θέλω να με θέλεις όσο σε θέλω.

Θέλω να με κλέψεις σε ένα κόσμο που θα είσαι εσύ και εγώ - να μη μας περιορίζει ο χρόνος.

Θέλω να με περπατήσεις στους κόσμους σου και να μου ανοίξεις τις πόρτες σου.

Θέλω να με βλέπεις να χαμογελώ και να μη σταματώ να σου μιλώ- θέλω να μη φοβάσαι τίποτα.

Θέλω να σε θέλω όσο με θέλεις.

Αντικατάσταση -

Αντικαταστήσαμε τον έρωτα σε γαμήσι.

Το φαγητό σε βρόμικο.

Το νερό σε ξίδια.

Τις γνώσεις σε ημιμάθεια.

Την εξυπνάδα σε βλακεία.

Αντικαταστήσαμε τα πάντα για ένα τίποτα.

Το τίποτα για ένα στιγμιαίο πάντα.

Αντικαταστηθήκαμε και εμείς - γίναμε από άνθρωποι - μαριονέτες.

Έγιναν τα παραμύθια - εφιάλτες και  οι ήρωες έχουν πεθάνει.

Αντικαταστήσαμε τα "θέλω" με τα "πρέπει".
Τα ¨"ναι" με τα "όχι".
Αντικαταστήσαμε το τίποτα για το πάντα,
Το πάντα για ένα στιγμιαίο τίποτα.

Αντικατασταθήκαμε και εμείς -  γίναμε από ερωτευμένοι - ξένοι.

Ανάβω τσιγάρο. -

Ανάβω τσιγάρο.
Έτσι κάνω τις δύσκολες ώρες - ανάβω το τσιγάρο και αφήνω την φωτιά να παίξει με τον αέρα και τις σκέψεις μου να παίξουν με την στάχτη..
Πάντα δυσκολεύομαι να ομολογήσω τα συναισθήματα μου,  γι αυτό τα έχω κρύψει βαθιά για να μην 'ρθει ούτε ξένος να μου τα αρπάξει..
Η καρδιά έχει κουραστεί τους γιατρούς - τους φιλοσοφημένους γιατρούς, τους κάθε είδους γιατρούς, τις νύκτες με τα μεθυστικά ποτά, τους άντρες που θέλουν να σε "πάρουν" για μια νύκτα ξεχρεώνοντας το καθήκον της φύσης.
Ο πόνος έχει διαφορετική μυρωδιά, την νιώθεις στο πετσί σου.. την νιώθεις στα ζωτικά σου όργανα. Δεν μπορεί να συνυπάρξει με τις σκέψεις σου - δεν μπορεί να συνυπάρξει με το εγώ σου..
Θέλεις να γίνεις ένα άλλος  - κάτι άλλο - κάτι από εσένα και εκείνον.
Υπάρχουν τόσοι που σε κοιτάνε στα μάτια αλλά κανείς δεν νιώθει - κανείς δεν αντιλαμβάνεται.
Ξέρω.. μου το είχες πει μια φορά - ότι τα συναισθήματα μας είναι ανήμερα ζώα στο δάσος - είναι μάτια που λάμπουν, είναι ζωές που υπάρχουν αρμονικά ενωμένες και ερωτευμένες.
Το τελευταίο μας βράδυ δεν δημιουργήθηκε και τα τελευταία μας λόγια δεν συζητήθηκαν.
Το τελευταίο μας αντίο δεν ακούστηκε και τα τελευταία μας τραγούδια δεν τραγουδήθηκαν.
Μια μέρα θα ΄ρθω να σε κλέψω από  την ζωή σου, από την καθημερινότητα σου, θα σε πάρω στο κρεβάτι μου και θα σου κάνω έρωτα - δεν θα σταματώ να σου κάνω όνειρο τον έρωτα.
Οι κραυγές θα είναι μελωδία και τα κορμιά όργανα.
Θα σου κάνω σεξ, θα σου κάνω πρόστυχο σεξ. Θα αναθεωρήσεις την έννοια του και θα μου δίνεσαι ξανά και ξανά, δεν θα σε αφήσω να φύγεις  από το κρεβάτι, δεν θα σε αφήσω να πας πουθενά. Θα σε πάρω ολοκληρωτικά, θα σου ξεκληρίσω το είναι σου, θα σου τραβήξω την ψυχή  με τα χέρια μου και θα σε κλειδώσω εκεί.
Όταν έρθει η ώρα να δημιουργήσεις το τελευταίο μας βράδυ, να συζητήσεις τα τελευταία μας λόγια, να μου πεις το τελευταίο μας αντίο και να μου τραγουδήσεις το τελευταίο μας τραγούδι, θα σου δώσω πίσω την ψυχή σου - θα σου δώσω πίσω  το είναι σου, για να ζήσεις την παραμυθένια σου ρόδινη ζωή που επέλεξες.
Θα έρθει μια μέρα που θα κάνεις σεξ, πρόστυχο σεξ, θα έρθει μια μέρα που θα κάνεις έρωτα, ονειρεμένο έρωτα -χωρίς εμένα και εσένα.
Οι  κραυγές δεν θα είναι μελωδίες και τα κορμιά δεν θα είναι όργανα.
Θα σου ξεκλειδώσω την πόρτα να φύγεις και το γυμνό κορμί μου δεν θα σε συνεπαίρνει.

Να το θυμάσαι όμως.
Άναψα τσιγάρο.
Έτσι κάνω τις δύσκολες ώρες ανάβω το τσιγάρο και αφήνω την φωτιά να παίξει με τον αέρα και τις σκέψεις μου να παίξουν με την στάχτη.
Δεν σου είπα αυτά που ήθελα να σου πω - δεν σε άγγιξα όσο  θα ήθελα - δεν σε φίλησα όσο θα γούσταρα και το χειρότερο.. δεν σου έκανα έρωτα, ονειρεμένο έρωτα, σεξ - πρόστυχο σεξ.

Λένε -

Λένε ότι τα αισθήματα κρύβονται πίσω από τις λέξεις και ότι οι άνθρωποι κρύβονται πίσω από τις σιωπές - Δεν ξέρω τι άλλο λένε και τι άλλο υπάρχει για να ειπωθεί, αλλά πίσω από τις δικές μου αμηχανίες κρύβονται οι δικές σου.

Λένε ότι οι νύκτες είναι μυστήριες - μυστήριες είναι οι καταστάσεις και τα άτομα που υπάρχουν απέναντι σου.
Μυστήρια είμαι και εγώ - Μυστήριος είσαι και εσύ.

Λένε ότι τα πάθη είναι λανθασμένα αισθήματα που δεν πρέπει να περιορίζονται
. Λάθος είμαι εγώ, λάθος εσύ,  και όλοι αυτοί μαζί.

Και όταν κάποια στιγμή μου πουν να περιοριστώ στο καλό ή στο κακό - θα δώσω μια σε όλα αυτά για να σου δώσω όσο πιο πολλά φιλιά.

Έχω την εντύπωση ότι με έχεις ξεχάσει.

Δεν με σκέφτεσαι τόσο πολύ - 

Έχω την εντύπωση ότι δεν με θες πια.

Δεν με σκέφτεσαι καθόλου όπως παλιά -

Έχω την εντύπωση ότι δεν θες να με κοιτάς - αφού καθόλου δεν μου μιλάς.

Έχω την εντύπωση όταν έρθω εκεί που κατοικάς θα με διώξεις με μια σου ματιά.

Όλα αυτά που μου λείπουν δεν είναι καν εδώ.

Μου λείπει η αίσθηση να σε αισθάνομαι.

Μου λείπει το χαμόγελο σου γύρω από το χαμόγελο μου.

Μου λείπουν οι στιγμές που δεν δημιουργήθηκαν και τα λόγια που δεν ειπώθηκαν.

Λυπάμαι που δεν άκουσα τις μελωδίες σου - που δεν άκουσα τις ουσίες σου.

Λυπάμαι που δεν σε γνώρισα ξαφνικά να σε ερωτευτώ μοναδικά  - 

Κι αν σε δω στο δρόμο να περπατάς, θα προσέξω μήπως είσαι με κάποια άλλη αγκαλιά.

Θα δω όλα αυτά που πάτησα - θα κλάψω δυνατά και η καρδιά θα γίνει κομμάτια σαν την πρώτη φορά.

Θα μου λείψουν τα γέλια που δεν σου προκάλεσα, τον έρωτα που δεν σου χάρισα, τα φιλιά που δεν σου δάνεισα. 

Θα μου λείψουν όλα αυτά που μου λείπουν και δεν είναι καν εδώ.

Χθες είδα ένα φίλο αγαπημένο, με αγκάλιασε σφικτά και μου είπε ότι του έλειψα -
Η αλήθεια είναι ότι μου έλειψες και συ - απ΄ όλα περισσότερο,  μου έλειψε ο εαυτός μου όταν ήμουν μαζί σου - ο αληθινός, ο γυμνός και ο εξευτελιστικός μου εαυτός.

Ίσως να είσαι ο μόνος που με ανέχεται και ίσως να είμαι η μόνη που σε ακούω - 

Και να ρε φίλε, ξέρεις.. συγγνώμη που έχω χαθεί αυτό τον καιρό -
Είναι που προσπαθώ να ισορροπήσω όλες μου τις αλήθειες, όλα μου τα συναισθήματα στον εγκέφαλο και στην καρδιά. Αυτός ο πόλεμος θα γίνει μέχρι τελικής πτώσεως. Δεν γνωρίζω ποιος θα είναι ο νικητής και ποιος ο χαμένος αλλά θέλω να είσαι εκεί - να νιώθω την παρουσία σου.

Κι όταν ξυπνήσω ένα πρωί και θα είμαι καλά, θα έρθω να στα πω όλα.

Ξέρω ότι μπορείς να με διαβάζεις στα μάτια γι αυτό ποτέ δεν με ρώτησες - γι αυτο ποτέ δεν σου είπα.

Θα στο πω αλλιώς. Θα στο πω διαφορετικά. Θα στο πω πιο καθαρά.
Ο καθένας έχει τις επιλογές του.
Η κάθε επιλογή πρέπει να είναι σεβαστή.
Θα στο πω αλλιώς. Θα στο πω διαφορετικά. Θα στο πω πιο καθαρά.
Όταν κολυμπήσεις στα ρηχά θα δεις εύκολα την στεριά μα όταν πας πολύ μακρία,
να έχεις υπόψη ότι όλα θα τα βλέπεις μικρά.

Κανείς δεν σου ζητά αγάπη και έρωτα στα ξαφνικά - αυτά τα δίνεις μόνο εσύ με δική σου θέληση.
Κι αν κάποτε μισήσεις τις επιλογές σου, αν κάποτε θελήσεις να χαστουκίσεις και να πονέσεις τον έρωτα σου -τότε δεν σέβεσαι εσένα - γιατί μέσα από αυτή την επιλογή είσαι εσύ!

Ότι αρχίσει μπορεί να τελειώσει και ότι  τελειώσει μπορεί να αρχίσει.

Πάντα θα το θυμάμαι - πάντα θα το λέω.

Εγω τους έρωτες μου θα τους αγαπώ.

Έρωτα -

Έρωτα,

Απόψε θα σου γράψω το τελευταίο γράμμα,
Πως μπορώ να σου μιλήσω για πληγή χωρίς να νιώθω πόνο.
Πως μπορώ να σου μιλήσω για απαγορεύσεις συναισθημάτων χωρίς να νιώθω ντροπή.
Ίσως τα χρωματά για εμάς να μην είναι τόσο έντονα και τα γέλια  να μην είναι δυνατά.
Έρωτα,
Θέλω να φύγω απο τα λίγα. Τα μισά. Τα μικρά.
Δεν είμαι έτοιμη για εσένα.  Δεν είσαι έτοιμος για εμένα.
Δεν έχω φορέσει καν τα όμορφα μου ρούχα και δεν έχω πλυθει.
Έρωτα,
Μη μου κρατάς μούτρα.
Θα σε σκέφτομαι σε κάθε τραγούδι που έχουμε ανταλλάξει και σε κάθε συζήτηση που έχουμε αναλύσει. Στο υπόσχομαι.

Έρωτα μου,
Θα έρθει η στιγμή που όλα θα είναι διαφορετικά.
Θα το δεις.

Απορώ πως μπόρεσα να σε αφήσω - πως μπόρεσα να σου γλιστρήσω -

Τώρα που καθορίζεις το μυαλό και τις σκέψεις - είναι αδύνατο να κοιμάμαι αρμονικά.
Απορώ πως μπόρεσες να με αφήσεις και να μη με ρωτήσεις - τώρα έχεις φύγει και έχω αγανακτήσει.
Δεν είναι πως δεν σε περίμενα - δεν είναι πως δεν θα σε περιμένω - αλλά θα έχω κουραστεί  - θα έχω γεράσει και  όταν θα ΄ρθεις θα είναι αργά για να ανθίσω.

Τώρα δεν ξέρω με τι λόγια να σε περιγράψω και με τι παύσεις θα σε εκφράσω.
Τι θα σου πω για να μην σε χάσω και πια αλήθεια να σου ονομάσω.

Υπάρχει μία πιθανότητα η Ευτυχία να γνωρίζει την Τύχη αλλά ποτέ να μην συναντιόνται -

Η Ευτυχία είναι αντικειμενική εως και υποκειμενική.

Εγώ δεν την ξέρω την Ευτυχία. - μου είναι εντελώς άγνωστη.

Μια φορά την γνώρισα, της χαμογέλασα και μου γύρισε την πλάτη.

Δεν ξέρω αν ποτέ  θα την πλησιάσω - μου είναι δύσκολο.

Έχω την υποψία πως  μου είχε έρθει καμουφλαρισμένη και φοράει παντελόνια.

Δεν γνωρίζω αν είσαι η Ευτυχία -αλλά κάθε φορά που μου μιλάς και χαμογελας σε νιώθω πολύ κοντά μου.

Αν η Ευτυχία ήταν γένος αρσενικού,τότε είσαι εσύ -

Και αν κάνω λάθος και η Ευτυχία δεν είσαι εσύ, σίγουρα είσαι Τύχη.

Όταν έμαθα ότι είσαι αληθινός. Τρόμαξα.
Δεν γνώριζα ότι τα θαύματα τα αγγίζεις.
Αν και οι ματιές δεν συναντήθηκαν ποτέ - ήξερα ότι μου έκλεβες το οξυγόνο και αυτό με τρέλανε.
Είσαι τόσο όμορφος - όσο πρέπει.
Είσαι τόσο όσο πρέπει για εμένα.
Για τα μάτια μου.
Για την ψυχή μου.

Ο έρωτας, είναι η κάθε σου σκέψη.
Και η κάθε σου σκέψη , μου είναι εντελώς άγνωστη.
Άγνωστος είσαι και εσύ. Μήπως σε ξέρω καθόλου;
Μήπως ξέρω τι είναι ο έρωτας, πια χρώματα τον ζωγραφίζουν και ποιες καρδιές δεν λυγίζουν;
Είναι από σπρέι γραμμένη σε τοίχους και σε παγκάκια καθορισμένη και κάποιοι από εμάς ποτέ δεν θα διστάσουν, ποτέ δεν θα χορτάσουν  - για τον έρωτα να κλάψουν.

Κάποιοι από εμάς θα το φωνάξουν - θα το ψάξουν - δεν θα ξεχάσουν - είναι ο έρωτας πληγή  ή ανάσταση μιας ψυχής.

Όσες φορές κι αν πληγωθείς -  ποτέ δεν θα κουραστείς.

Και η τελειότητα δεν είναι καν τέλεια -

Δεν θέλω να είμαι κανενός η αδελφή ψυχή του.
Είμαι ήδη ένα άτομο πολύ, τόσο πολύ όσο θα έπρεπε.
Κι αν σε κάθε πυρετό σου είμαι εκεί δεν είναι από ανάγκη, ούτε απο επιβεβαίωση.
Στην ρομαντική έκδοση του εγω μου θα ξυπνούσα με ροδοπέταλα, θα μύριζα λεβάντα και θα φορούσα νυκτικό.
Στη καθαρά ρομαντική μου έκδοση θα ήμουν άνθρωπος ονειρικός,

Tώρα που το σεντόνι με ξεσκέπασε δεν θέλω να μοιάζω με κανένα  άτομο.
Θέλω τις ρυτίδες μου  βαθιά χαραγμένες για να θυμάμαι όσα έζησα.
Να θυμάμαι τους πυρετούς μου και τα κολασμένα βράδια μου.

Δεν θέλω να είμαι κάποιου η αδελφή ψυχή.
Είμαι ένα άτομο.
Με δικές μου αποφάσεις .

Το διπλό θα μου προκαλούσε σύγχυση.
Η διπλή εκδοχή του εαυτού μου θα με τελειοποιούσε.

Και η τελειότητα δεν είναι καν τέλεια.

Ότι συναντάς να το γνωρίζεις - να του δίνεις αφορμή και δικαιολογία.

Ότι γνωρίζεις μη ξεχνάς να το συναντάς.
Σε έχω γνωρίσει τόσο όσο θα έπρεπε.
Το πολύ σου δεν θα το άντεχα- θα με σημάδευε.
Και όταν με σημαδεύεις - πληγώνομαι.
Και όταν θα πληγωθώ θα φύγω -

Δεν θα ήθελα να ήξερα τίποτα για σένα.
Ούτε καν το όνομα σου.

Κι αφού τώρα ξέρω ότι υπάρχεις και κάπως αναπνεέις τον αέρα που αναπνεώ μου την δίνει.

Μου την δίνει όσο και το όνομά σου.

Tα Χρόνια -

Εχω εξαντλήσει ώρες με τον εαυτό μου να συζητάω.
Συζητάω από μέσα μου, από έξω μου, από παντού!
Οι γιατροί λένε ότι είναι η καλύτερη ψυχανάλυση.
Εγω δεν τα βρίσκω μαζί μου .Με βαριέμαι!
Μερικές φορές νιώθω ότι είμαι στάσιμη κι αύτο με πληγώνει, έτσι χαστουκίζω τον εαυτό μου και με βάζω τιμωρία. Δεν μου μιλάω και δεν μου δίνω καν σημασία.
Οι μέρες περνάνε και δεν έχω και κάτι σημαντικό να πω.
Ούτε καν οργή.
Ποιος να το φανταστεί!Απαγορευεται να μην έχεις οργή!
Που ζεις? Τι είσαι βρε ζωό? Απαθής!?
Κάποτε το έβρισκα πλεονέκτημα να είσαι απαθής - τρομάρα μου!
Τώρα το βρίσκω το μεγαλύτερο μειονέκτημα.
Είναι σαν να μην υπάρχεις βρε παιδί μου, είναι σαν να μην κουβαλάς ούτε άποψη μέσα στο κούφιο σου κεφάλι.
Τώρα που είπα κούφιο κεφάλι, θυμήθηκα την Θεία Μαίρη... Άσε μην το αναλύσω και βρεθώ εκτεθειμένη για το DNA μου.

Τώρα  σας μιλάω και δεν γνωρίζω γιατί μιλάω!
 Πάει τελείωσε, τιμωρία θα με βάλω πάλι..

Χάσαμε της νιότης μας τη ζεστασιά.
Χάσαμε ότι μας είχε απομείνει.
Τώρα είμαστε αλήτες και απλανείς.
Τα απογεύματα πηγαίνω βόλτες.
Δεν σταματώ να περπατώ.
Κάπου θα υπάρχει ένας προορισμός.
Κάπου θα υπάρχει ένα ζεστό χέρι να με τραβήξει-

Όταν δεν θα φοβάμαι να χαμογελάσω σε έναν άγνωστο,
τότε θα πάρω την απόφαση ότι η ζωή είναι μικρή, τόσο δα,
που δεν θα  έχω τον χρόνο να αναλώνουμε σε ψεύτικες σχέσεις,
σε ανόητες παρεξηγήσεις και σε δήθεν σοφούς ανθρώπους.

Τώρα που μου τελείωσε η υπομονή,
θα πάρω τα βουνά,
να καθαρίσω τη ψυχή μου.
Πολλά έχει τραβήξει κι αυτή.
Μα δεν παραπονιέται αλλά ούτε μιλάει..